Πριν δυο χρόνια περίπου, είχα προσέξει το ντοκυμαντέρ Last Days in Viet Nam. Ήταν μια καταπληκτική δουλειά και το όνομα του σκηνοθέτη ήταν Rory Kennedy. Κοίτα να δείς, σκέφτηκα, κάποιος Ιρλανδός που προφανώς βρέθηκε στις Η.Π.Α., έφτιαξε μια τόσο δυνατή και κυρίως μια τόσο τεκμηριωμένη ιστορία.

.Rory Kennedy.                                                                .Boeing 737 MAX.

Μέχρι που είδα και το  Downfall: The Case Against Boeing και χρειάστηκε να μάθω κι άλλα. Πρώτο και κυριότερο το Rory, ένα όνομα με Ιρλανδική Γαελική ρίζα, δεν παραπέμπει μόνο σε αγόρια, όπως π.χ. στον Ιρλανδό μπλουζ ροκ μουσικό Gallagher αλλά απαντάται και σε κορίτσια. Και αυτή η Rory Kennedy δεν είναι παρά το ενδέκατο παιδί του Robert και της Ethel. Ενδέκατο και τελευταίο, εκείνο που δεν γνώρισε ποτέ τον πατέρα του, καθότι όταν ο διεκδικητής του χρίσματος των Δημοκρατικών και κατά πάσα πιθανότητα ο 37οε πρόεδρος των Η.Π.Α. έπεφτε νεκρός, τον Ιούνιο του ’68, στην κουζίνα του ξενοδοχείου Αmbassador στην πόλη των Αγγέλων, η σύζυγος Ethel κυοφορούσε το τελευταίο τους παιδί. Η μητέρα της επέλεξε το όνομα Rory από τον τελευταίο βασιλιά της Ιρλανδίας, Rorry O'Connor που κυβέρνησε τον 12ο αιώνα.

Στα μέσα της εβδομάδας άκουγα το ολιγόλεπτο δελτίο ειδήσεων του πρώτου προγράμματος της ελληνικής ραδιοφωνίας. Περιελάμβανε στο σύνολο του επτά ειδήσεις. Οι πρώτες έξι είχαν να κάνουν με κακουργηματικές πράξεις και την εξέλιξή τους. Εδώ, στην Ελλάδα, όχι κάπου αλλού, μακρινά.

Πρωταγωνιστές τους θύτες, διωκτικές και δικαστικές αρχές, ποινικολόγοι, σε ένα σενάριο ακαλαίσθητης   προβολής. Τα θύματα ως συνήθως ήταν απόντα από το μάταιο κόσμο μας. Στη περίπτωση που ήταν παρόντα, ήταν υποχρεωμένα να περάσουν από τα καυδιανά δίκρανα της επικαιρότητας, όπως τουλάχιστον την διαχειρίζονται τα Μ.Μ.Ε.

Μετά το θάνατο του Αλέξανδρου Παπάγου ο εκλεκτός των ανακτόρων, όπως έχει κατατεθεί, ήταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Έδειξε, τότε, το απαιτούμενο θάρρος να εγκαταλείψει τον Ελληνικό Συναγερμό και να συστήσει την Ε.Ρ.Ε. με την οποία κυριάρχησε στην πολιτική σκηνή την επόμενη οκταετία.  Η εποχή των πρώτων του θητειών ως πρόεδρος της Ελληνικής κυβέρνησης, έχουν πολλαπλώς ερευνηθεί. Το αυτό για την ενδεκαετή περίοδο της αυτοεξορίας του στο Παρίσι.

Δεδομένο πως επέστρεψε πιο ολοκληρωμένος και περισσότερο διαβασμένος. Επανέλαβε δε το ίδιο μοτίβο. Άφησε την Ε.Ρ.Ε. στις καλένδες της ιστορίας και ίδρυσε την Ν.Δ. Επικράτησε για την επόμενη εξαετία εγκαταλείποντας στο σωστό, για εκείνον, χρονισμό την πρωθυπουργία, και ανέβηκε στο ύπατο πολιτειακό αξίωμα. Σε όλα αυτά τα χρονικά διαστήματα, δεν έπαιξε το ρόλο της αντιπολίτευσης ούτε μια στιγμή. Πρέπει να το πιστωθεί αυτό.

Οι Μικτές Ομάδες Μηχανικών Ανασυγκροτήσεων, ιδρύθηκαν σε επτά νομούς της ελληνικής επικράτειας το 1957. Με την τραγωδία της δεκαετίας του ΄40 να έχει ισοπεδώσει, πέρα από τις ελπίδες του πληθυσμού για ένα καλύτερο μέλλον τις υποδομές του τόπου, οι Μ.Ο.Μ.Α. συμμετείχαν στο τιτάνιο έργο της ανασυγκρότησης.

Το προφίλ της σύνθεσής τους, μπορούμε με σημερινούς όρους να το χαρακτηρίσουμε ως υβριδικό. Αυτό, γιατί το προσωπικό των Μονάδων αποτελούνταν κυρίως από αξιωματικούς και οπλίτες του όπλου του Μηχανικού, καθώς και με λίγους αξιωματικούς από τα λοιπά όπλα του Στρατού ή άλλων κλάδων των Ε.Δ. Ταυτόχρονα όμως, απασχολούσαν πολιτικό προσωπικό μόνιμο ή συμβασιούχο με διάφορες ιδιότητες όπως μηχανικούς, οδηγούς, χειριστές μηχανημάτων, γραφείς, εργάτες.

Είκοσι χρόνια τώρα ο τόπος δεν έχει εθνικό νόμισμα. Συναλλάσσεται και ζει με το ευρώ. Σε αυτό το χρονικό διάστημα η Ελλάδα γνώρισε την μεγαλύτερη μετεμφυλιακή ταλάντευσή της.

Διότι, από την βεβαιότητα του πλήρους εξευρωπαϊσμού της και την λαμπρότητα της ανάθεσης και διοργάνωσης των Ολυμπιακών αγώνων, την τοποθέτησή  της, δηλαδή, μέσα στους εκλεκτούς του πλανήτη, διότι αυτή ήταν η κεντρική ιδέα με την οποία διαποτίστηκε ο συνήθως ημιπληροφορημένος πληθυσμός, έκανε πολύ σύντομα το βήμα στο χάος των μνημονίων.

Είκοσι χρόνια δέκα πρωθυπουργοί, οκτώ αν εξαιρέσουμε τους υπηρεσιακούς Πικραμένο και Θάνου, επτά αιρετοί καθότι ο Παπαδήμος διορίστηκε. Ως τεχνοκράτης.

Η σύγκριση με τα πρώτα 28 χρόνια της μεταπολίτευσης, όπου κυβέρνησαν συνολικά οκτώ πρωθυπουργοί, εκ των οποίων ένας μη αιρετός (Ράλλης), ένας υπηρεσιακός (Γρίβας), ένας ηγούμενος κυβέρνησης συνεργασίας (Τζανετάκης) και ένας οικουμενικός (Ζολώτας), αποδεικνύει ότι τα τελευταία 20 χρόνια ήταν σαφώς πιο ταραχώδη από τα προηγούμενα, τα οποία ούτως ή άλλως δεν ήταν ειρηνικά σε πολιτικό και κοινοβουλευτικό επίπεδο.

Τούτη η παραλία και η ευρύτερη περιοχή της, αποτελεί το πιο παλιό σημείο αναφοράς. Εκεί κολυμπούσαν τα γονικά μου εκεί πριν καν συλληφθώ, εκεί ακούστηκε το κλικ από τις πρώτες μου φωτογραφίες πριν συμπληρώσω 12 μήνες ζωής. Εκεί οι πρώτες γνωριμίες με τη θάλασσα, οι πρώτες βαρκάδες, αταξίες, περιπέτειες, ατυχήματα, ερωτικά και μη.

Κι έτσι, λίγα 24ωρα πριν φύγει το ταλαίπωρο ’21, του 21ου αιώνα,  σε μια τακτική επίσκεψη, την αντίκρισα σε αυτή την κατάσταση. «Έβραζε το κύμα του γαρμπή», που 'γραψε ο ποιητής. Ο ουρανός βαρίδι. Εικόνα επιβλητικής, άγριας ομορφιάς.

Ήταν από τα L.P. όπου κανένα κομμάτι δεν υστερούσε. Με το ασύνηθες εξώφυλλο στο κόκκινο πάτωμα, ανήκε στα  άλμπουμ όπου ήταν αδύνατον να αποφύγεις την έλξη.  Το τελευταίο κομμάτι στην πρώτη πλευρά του Cosmo’s Factory, των ταλαντούχων Αμερικανών που συγκροτούσαν τους C.C.R. ήταν το Run Through The Jungle.

Εννοείται ότι στα 13 - 14 αν και δεν αντιλαμβάνεσαι το περιεχόμενο στο σύνολό του, δεν παύει να είναι κάτι σαν αποκάλυψη, ειδικά αν συνυπολογίσουμε ότι τότε, εμείς εδώ στην κατά τα υπόλοιπα αδούλωτη Ελλάδα, βιώναμε junta στα καραντουζένια της.  Διότι πέρα από την πολιτική λαίλαπα, το καθεστώς είχε βουλιάξει στα βαθιά κάθε αισθητική και κάθε πολιτιστική, καλλιτεχνική δημιουργία, στην οποία δεν συμφωνούσε. Και διαφωνούσε σε όλα εκτός από το ακατάβλητα διαχρονικό «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών».

Επίσης εννοείται ότι μετά από 50 χρόνια δεν κρατιούνται όλα τα κομμάτια εκεί που τα είχες ανεβάσει επί τη εμφανίσει. Υπάρχουν όμως κάποια που όχι μόνον δεν υποχώρησαν στην αξιακή σου κλίμακα αλλά τα εκτίμησες περισσότερο. Εκεί καταχωρείται  το Run Through The Jungle. Το θυμήθηκα διαβάζοντας μια ανησυχητικά ενδιαφέρουσα έρευνα πολυεθνικού οργανισμού με έδρα την Γενεύη της Ελβετίας στο διαδικτυακό τόπο: https://www.smallarmssurvey.org/. Η έρευνα αφορούσε το πλήθος και την κατανομή των όπλων σε παγκόσμια κλίμακα. Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω πόσο ακριβή είναι τα στοιχεία, τη διαδικασία της συγκομιδής τους, την αξιοπιστία της έρευνας γενικότερα. Από την άλλη δεν έχω ούτε να εχέγγυα να την αμφισβητήσω. Το θέμα λοιπόν έχει ως εξής:

Όπως και ο Αμερικάνος πρόεδρος έτσι και η Γερμανίδα καγκελάριος επισκέφτηκαν τον τόπο μας όταν ο κύκλος της εξουσίας τους είχε κατ’ ουσίαν ολοκληρωθεί. Ένα άλλο κοινό στοιχείο του ήταν ότι ο μεν 44ος πρόεδρος των Η.Π.Α. ήταν ο πρώτος Αφροαμερικανός που πέρασε το κατώφλι του Λευκού Οίκου, η δε καγκελάριος ήταν η πρώτη γυναίκα από την ίδρυση του Ομοσπονδιακού Κράτους και η πρώτη πολίτης της Ανατολικής Γερμανίας  που υπήρξε ηγέτης της ενωμένης.

Ο μεν Οbama κέρδισε δυο εκλογικές αναμετρήσεις και κράτησε το αξίωμα για δυο θητείες οκτώ έτη συνολικά, το ανώτατο που προβλέπει το σύνταγμα της χώρας του μετά την εικοστή δεύτερη τροποποίηση του το 1951, η δε Merkel ηγήθηκε τεσσάρων κυβερνήσεων και βρέθηκε στην καγκελαρία για σχεδόν διπλάσιο χρονικό διάστημα από εκείνο του Αμερικανού ομολόγου της.

Το, κάπως ταλαιπωρημένο ένεκα ο χρόνος, οπισθόφυλλο του περιοδικού «Εικόνες», από το τεύχος νο 69 της εβδομάδας 11 – 17 Φεβρουαρίου 1957, φιλοξενούσε μια ολοσέλιδη έγχρωμη ρεκλάμα της Δ.Ε.Η. Τότε η Δημόσια Επιχείρηση Ηλεκτρισμού ήταν ένα βρέφος ηλικίας 6,5 χρονών. Είχε συστηθεί τον Αύγουστο του 1955, όταν μόλις το 55% του πληθυσμού της μετεμφυλιακής  Ελλάδα ήταν ηλεκτροδοτούμενο.

Η συγκρότηση της Δ.Ε.Η.  σήμαινε την εθνικοποίηση της παραγωγής και διανομής της ηλεκτρικής ενέργειας που έκτοτε θεωρήθηκε υπηρεσία κοινής ωφελείας. Την εποχή εκείνη ηλεκτρικό παρείχαν 263 ιδιωτικές εταιρείες που λειτουργούσαν με συμβάσεις που είχαν συνάψει με το Δημόσιο. Με τη λήξη των συμβάσεων αυτών και καθώς η  Δ.Ε.Η. είχε πλέον το αποκλειστικό προνόμιο της παραγωγής, διανομής της ηλεκτρικής ενέργειας οι παροχές της Δ.Ε.Η. επεκτεινόταν και στις όποιες περιοχές εξυπηρετούσαν οι ιδιωτικές εταιρείας.