Γυρίζοντας προς το πίσω κάθισμα λέει με ίχνη κομπασμού: «Ακόμα και η δική σας γεωργία θα είναι λιγότερο επιστημονική από τη δική μας» και τη στιγμή εκείνη ο φωτογράφος Jack Manning ανοίγει το κλείστρο και γεννιέται αυτή η μοναδική εικόνα.

Βρισκόμαστε στο 1964, ο Φιδέλ Κάστρο στα 38 του χρόνια, είναι για μια πενταετία κυρίαρχος στο πολιτικό παιχνίδι που παιζόταν με βαριά πονταρίσματα στην Καραϊβική, το μαλακό υπογάστριο των Η.Π.Α.

Αν και δεν θεωρείται πιθανό να καταδικαστεί ο τέως πρόεδρος των Η.Π.Α., καθώς απαιτούνται τα 2/3 της Γερουσίας, γεγονός που σημαίνει ότι οι δημοκρατικοί θα χρειαστούν την ψήφο 17 ρεπουμπλικάνων γερουσιαστών  τα στοιχεία που συγκεντρώνονται, τον καταδικάζουν στη συνείδηση κάθε λογικού Αμερικάνου πολίτη.

Συγκεκριμένα, τον θεωρούν 
«αποκλειστικά υπεύθυνο για τα γεγονότα στο Καπιτώλιο»
διότι 
«υποκίνησε ένα βίαιο πλήθος να επιτεθεί στο Καπιτώλιο των Ηνωμένων Πολιτειών»
και 
«η βούλησή του να παραμείνει στην εξουσία με κάθε κόστος συνιστά προδοσία ιστορικών διαστάσεων»,
έτσι, 
«κάλεσε τον όχλο στην Ουάσινγκτον, υποδαύλισε τη φρενίτιδα των οπαδών του και τους έστρεψε σαν γεμάτο κανόνι προς το Καπιτώλιο».

Μια κακή περίοδος για τις Η.Π.Α. και τον πλανήτη τελείωσε με ακόμα χειρότερο τρόπο και το πιο επικίνδυνο από όλο αυτή την κατάσταση είναι ότι γίνεται μια απόπειρα, να εξισωθεί η οποιαδήποτε λαϊκή επιθυμία ή απαίτηση ή κινητοποίηση με την επίθεση στο Καπιτώλιο. Δεν χρειάζεται πολύ φαντασία για το που μπορεί να οδηγήσει μια τέτοια εξίσωση.

Διαβάζω τις προτάσεις, τις μελέτες και προσπαθώ να αφουγκραστώ το άμεσο μέλλον κάποιων εκτάσεων, συμβολικών ας τις χαρακτηρίσουμε. Τόποι στην Αττική, στην Ελλάδα με γνωστό παρελθόν και κατά πως φαίνεται με προδιαγεγραμμένο μέλλον. Όλα τούτα συμβαίνουν στην πορεία μιας πελώριας οικονομικής και αντίστοιχα κοινωνικής κρίσης η οποία αφαίρεσε σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό την δυνατότητα μιας αυτόνομης και ακέραιας εθνικής πολιτικής.

Ανατολικός τερματικός σταθμός του διεθνούς αεροδρομίου Αθηνών, στο Ελληνικό. Ο θεμέλιος λίθος ετέθη από τον «Εθνάρχη» το 1962, την κορδέλα των εγκαινίων έκοψαν το 1969 οι αξιωματούχοι της Χούντας, και το 2001, επί των ημερών του «εκσυγχρονιστή» εγκαταλείφθηκε.

Σοβαρή και η συμβολή της πανδημίας, επί τω χείρω ασφαλώς, τους τελευταίους δώδεκα μήνες. Ας τεθεί υπ΄ όψιν, πως στο ισχύον οικονομικό σύστημα που κινείται, πλέον, σύμπας ο πλανήτης η απειλή της χρεοκοπίας, λειτουργεί όπως η απειλή της κόλασης για τους πιστούς.

Στον τόπο μας θεωρείται δεδομένο ό,τι τις ταραγμένες περιόδους θα διαδέχονται ταραχώδη χρόνια. Επέτειος σήμερα καθώς πριν έξι χρόνια, την Τρίτη 27 Ιανουαρίου του 2015, βρέθηκε στην εξουσία το πιο αλλόκοτο σχήμα της σύγχρονης ιστορίας του τόπου.

Ένας συνασπισμός με καθαρά αριστερή ρητορική, η πρακτική ως απεδείχθη είναι άλλο βαρύ καπέλο, συνεργάστηκε ή καλύτερα ορκίστηκε να συγκυβερνήσει με ένα συντηρητικό, λαϊκό, δεξιό κόμμα.

Από εκείνες τις εθνικές εκλογές του Ιανουαρίου του 2015, διακρίνουμε ότι περισσότερα από τα μισά κόμματα που βρέθηκαν το ελληνικό κοινοβούλιο (κυνοβούλιο όπως αρεσκόταν να το αποκαλεί ο Ρένος Αποστολίδης) δεν υφίστανται πλέον.

Ήγουν τo Πα.Σο.Κ, oι Αν.Ελ., το Ποτάμι, η Χ.Α.  Έκτοτε μόνον η κυβερνούσα Ν.Δ., ο Συ.Ριζ.Α. ως αξιωματική αντιπολίτευση και το αρχαιότερο όλων, το Κ.Κ.Ε. παραμένουν στο πολιτικό προσκήνιο.

Μετά την κηδεία είχαμε γυρίσει στο σπίτι του Παύλου. Δίπλα από τη βιτρίνα που φιλοξενούσε μια συλλογή από τουφέκια, υπήρχε ένα κολάζ από φωτογραφίες του Σωτήρη.

Η πιο ξεχωριστή ήταν μια έγχρωμη, όπου κοιμόταν ανάσκελα με σκέπασμα μια ανοικτή εφημερίδα.

«Που είναι αυτή η εικόνα»;  ρωτώ «Εδώ», απαντά ο Παύλος,  δείχνοντας μου τον καναπέ και συμπληρώνει:

«Ο Σωτήρης ήταν ο πιο στενός μου φίλος, για πολλά χρόνια με τόσες δραστηριότητες. Από τα  σχολικά χρόνια στα Ανάβρυτα μέχρι τα τελευταία του».

Θυμόμουν τον Σωτήρη από τα μικράτα μου. Πληθωρικό, ορμητικό, διαβασμένο, ενθουσιώδη με βαρύ επώνυμο, βαρύτερη βιομηχανία και δονκιχωτικά όνειρα. Αυτά ήταν που του τα στέρησαν όλα. Όλα εκτός από την μαχητικότητά του.

Είναι, μεγάλης, απορίας άξιο πως ένα οξύ πνεύμα, με σύνθετο τρόπο σκέψης, καλά πληροφορημένο, πίστευε πως θα μπορούσε να επικρατήσει σε μια αναμέτρηση με το κράτος παίζοντας στο ταμπλό της ενέργειας και της άμυνας.

Έτσι η Χρωματουργία Πειραιώς κατέρρευσε και ο ίδιος πτώχευσε. Πέρασαν μερικές δεκαετίες και ήρθε το κράτος, το ίδιο κράτος, με τα ευρωπαϊκά του πια ενδύματα, με τους απογόνους της νομής της εξουσίας και περιόδευσε πάνω στα ερείπια της ΧΡΩΠΕΙ.

Το ότι κάποια στιγμή θα αποχαιρετήσεις παντοτινά τους γονείς σου είναι αναμενόμενο. Η μοναδική επιθυμία, είναι να συμβεί σε χρόνο σωστό και με τρόπο όσο το δυνατόν λιγότερο οδυνηρό.

Σε κάθε περίπτωση νομίζω ότι δεν μπορείς να προετοιμαστείς για τη στιγμή του χωρισμού. Ακόμα και αν υποτεθεί ότι ο θάνατος θα είναι περισσότερο λύτρωση, παρά στεναχώρια για τον μόνιμο αποχωρισμό. Ίσως διότι δεν υφίσταται μεγαλύτερη στεναχώρια από το να περιμένεις το θάνατο σαν λύτρωση. Για τέτοια πρόσωπα.

Υπάρχει όμως, και το βάρος μιας άλλης, αδιέξοδης στεναχώριας.

Είναι εκείνη για όσα δεν είπες, δεν έκανες, δεν άκουσες. Πιθανόν διότι έτσι ξορκίζεις το μοιραίο. Το απωθείς σε τόπο άχρονο. Ή διότι εκτιμάς ότι θα το κάνεις την επόμενη εβδομάδα, άντε το καλοκαιράκι. Είναι η στεναχώρια για όσα δεν προλάβαμε να πούμε, αν και είχαμε το χρόνο. Όσο και αν ακούγεται σαν δικαιολογία, ήταν η πεζή καθημερινότητα που μας κυνηγούσε ανελέητα. Που μας κράτησε λίγο μακριά από κάποιες ρίζες μας.

Τα γράφω αυτά, στα σαράντα από την απώλεια της μητέρας μου, όχι μόνο με τη θλίψη του θανάτου της, αλλά για όλους τους λίγους ή πολλούς, τους παντοτινά πια, χαμένους μικρούς συνδέσμους της ζωής της  που δεν πέρασαν στην επόμενη γενιά.

Όλως τυχαίως Πέμπτη βράδυ είδα  «The best offer», μια ταινία του 2013 από τον Giuseppe Tornatore και 48 ώρες αργότερα «Lolita», τη γνωστή μαυρόασπρη δουλειά του Stanley Kubrick από το μακρινό 1962. Περισσότερο από μισός αιώνας χωρίζει τις δυο ταινίες και μοιραία η κινηματογραφική Τέχνη έχει δεχτεί τις σαρωτικές  επιδράσεις της τεχνολογίας και  τις τόσο σημαντικές κοινωνικές αλλαγές. H αφήγηση δεν μπορεί παρά να είναι διαφορετική.

Δεν είναι μόνο η μετάβαση από το οικονομικό μαυρόασπρο στο έγχρωμο φιλμ αλλά και οι άπειρες δυνατότητες που κόμισε η τεχνολογία στους δημιουργούς, η γιγάντωση του κινηματογράφου ως επιχείρηση που προσφέρει δεκάδες εκατομμυρίων δολαρίων σε κάθε παραγωγή αλλά και η ίδια η κοινωνία σε παγκόσμιο επίπεδο, που βιώνει σε ένα επίπεδο σαφώς πιο ελεύθερο, ανεξάρτητα το όποιο κόστος έχει αυτή η ελευθεριότητα.

Στο αρκετά δύσκολο για συνολική αντίληψη βιβλίο του «Ιράκ Η δανεική χύτρα», γραμμένο το 2004, ένα χρόνο μετά την εισβολή ο Σλοβένος φιλόσοφος Σλάβοϊ Ζίζεκ (Slavoj Žižek) κάνει μια σειρά από πολύ ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις. Οξυδερκής, παρατηρητικός, βαθιά καλλιεργημένος και αντίστοιχα ενημερωμένος, ο Ζίζεκ μας δίνει μια αρκετά διαφορετική εικόνα για πολλά γεγονότα που σπάνια φτάνουν στην αντίληψή μας από τις συνήθεις πλατφόρμες ενημέρωσης. Ελάχιστα από αυτά είναι ευχάριστα.

Η πρωτεύουσα της Σλοβενίας, Λιουμπλιάνα.

Στις πρώτες σελίδες γράφει «…θυμάμαι δεκάδες Δυτικούς αριστερούς που στις αρχές του 1990 περήφανα αποφαίνονται, ότι γι’ αυτούς, η Γιουγκοσλαβία υπήρχε ακόμα, και με κατηγορούσαν ότι πρόδιδα την μοναδική ευκαιρία διατήρησης μιας ενωμένης Γιουγκοσλαβίας – σ’ αυτούς πάντα απαντούσα ότι δεν ήμουν ακόμη έτοιμος να ρυθμίσω τη ζωή μου με τέτοιο τρόπο ώστε να μη θρυμματίσω τα όνειρα των Δυτικών αριστερών». Για να μην μπερδευόμαστε με την  ιδεολογική ταυτότητα του Ζίζεκ αρκεί να θυμηθούμε τη δήλωσή του για το ελληνικό δημοψήφισμα του θέρους του 2015.  «Το «όχι» του δημοψηφίσματος μπορεί να επιβιώσει μόνο εάν οι Έλληνες συνεχίσουν τον υπομονετικό πόλεμο εναντίον της οικονομικής κατοχής».

Τα θέματα με την Τουρκία είναι δικό μας πρόβλημα. Οι νατοϊκοί σύμμαχοι ήταν και παραμένουν αδιάφοροι, οι συνέταιροι στο ευρωπαϊκό μαγαζί κοιτάν τα συμφέροντά τους και όχι το όποιο δίκαιο. Περίπου αναμενόμενα όλα αυτά από το παρελθόν. Το παρελθό που εγγυάται για το μέλλον.

Είναι βέβαια και πρόβλημα των Τούρκων. Άλλοι ποτισμένοι με τα φαρμάκι που τους προσφέρει ο ηγέτης τους, και άλλοι, οι περισσότεροι υποθέτω, που θέλουν μόνο να ζήσουν μια ήσυχη ζωή και όχι να διεκδικούν οτιδήποτε, φονευόμενοι και φονεύοντες. Αλλά ο θάνατος της Τουρκάλας δικηγόρου Ebru Timtik, μετά από 238 μέρες απεργίας πείνας ήταν και θα παραμείνει πρόβλημα του πολιτισμού αυτού του πλανήτη.