Αφού πρώτα ακούσαμε, από τον εκπρόσωπο του γερμανικού υπουργείου Οικονομικών Μάρτιν Γιέγκερ, πως: «είναι γεγονός ότι τις τελευταίες εβδομάδες χάθηκε πολλή εμπιστοσύνη» ακολούθως, έκανε λόγο σε ένα «πολύ ασυνήθιστο λάθος», για τα δεδομένα της ΕΕ.
Εκείνο  της ελληνικής κυβέρνησης να κατηγορήσει την Ισπανία και την Πορτογαλία ότι ήθελαν να οδηγήσουν την Ελλάδα σε οικονομική ασφυξία κατά τη διάρκεια των πρόσφατων διαπραγματεύσεων.
«Η δήλωση του Έλληνα πρωθυπουργού, ήταν ένα λάθος πολύ ασυνήθιστο για τα ευρωπαϊκά δεδομένα. Αυτά δεν γίνονται στο Eurogroup. Δεν πρέπει να ανακατευόμαστε στις υποθέσεις των κυβερνήσεων των εταίρων μας»
μας διεμήνυσε ο Γερμανός εκπρόσωπος, αφού μάλιστα μας διευκρίνισε ότι:

Δημοσίευμα της Γερμανικής εφημερίδας die Welt προέτρεπε τους Γερμανούς να μην βιαστούν να κλείσουν ακόμα τις διακοπές τους στην Ελλάδα, διότι σε περίπτωση κατά την οποία περάσουμε στη δραχμή, θα τους στοιχίσει λιγότερο, όταν το φιξάρουν αργότερα. Κοντά σε αυτά και προτροπές για το πότε θα είναι καλύτερα να παίξουν στο Χ.Α.Α.

Η συζήτηση για τις ευθύνες της κρίσης, έχει κάποιες εκδοχές, που μπορούν να συζητηθούν σοβαρά, σε οικονομικό και πολιτικό επίπεδο.

Μπορεί κάποιος π.χ. να επιχειρηματολογήσει κατά των Ελλήνων, των πολιτικών ηγετών τους, ενάντια στη «διεφθαρμένη ολιγαρχία», στο πελώριο και αναποτελεσματικό Δημόσιο, στην «τεμπελιά» του νεοέλληνα, στον τρόπο ζωής του κλπ. Υπάρχει σαφής χώρος κριτικής.

Μπορεί με την ίδια ευκολία, να μιλήσει για την αλαζονεία των Γερμανών, να στοιχειοθετήσει κατηγορίες για εκβιασμούς, να διατυπώσει ερωτήματα για ποια ενωμένη, ποια Ευρώπη, για πειράματα πάνω στους λαούς, για τιμωρητικές πολιτικές, για κηρυγμένους οικονομικούς πολέμους κλπ. Πάντα με ισχυρά επιχειρήματα.

Ας πούμε ότι είναι θέμα οπτικής και τέλος πάντων, είναι μια άλλη κουβέντα. Υπάρχει όμως, σε κάθε περίπτωση, πέρα από τα όποια επιστημονικά – οικονομικά κριτήρια, κάποιο ηθικό έρεισμα σε κάθε εκδοχή.

Ως Έλληνας βέβαια, εκτιμώ ότι η συνταγή του Μνημονίου απέτυχε παταγωδώς, κρίνοντας πάντα εκ του αποτελέσματος. Ως εκ τούτου κάτι πρέπει να αλλάξει. Μπορεί να κάνω και λάθος. Θα τα δούμε, συντόμως υποθέτω, στο σύνολό τους τα θέματα.

Αυτό όμως που δεν μπορώ να εννοήσω, αυτό που με γεμίζει οργή και σιχαμάρα, είναι, ανάμεσα σε άλλα, η τακτική του πτωματοφάγου, του καιροσκόπου, του αμοραλιστή. Aυτή η παραλλαγή του σύγχρονου μαυραγορίτη, ενός πλάσματος άψυχου, που περιμένει στη γωνία την πιο μεγάλη ευκαιρία, δηλαδή το πόσο ανάγκη θα έχει η αδύναμη πλευρά ώστε να αγοράσει ακόμα πιο φτηνά, να εξευτελίσει ακόμα περισσότερο.

^{Ένας ήρεμος και ώριμος διάλογος μπορεί να οδηγήσει σε χρήσιμα και ισορροπημένα συμπεράσματα. Στο τέλος δεν έχει μεγάλη σημασία αν συμφωνείς ή διαφωνείς με κάποιον, αλλά το πόσο ο διάλογος μπορεί να βοηθήσει στην κατανόηση κατά πρώτον και ακολούθως στην επίλυση των, όποιων, προβλημάτων.}

^{Έτσι λοιπόν, ασμένως αναρτώ την γνώμη του φίλτατου Ιωάννη, απάντηση στην άποψη …εδωπέρα είναι χαρτιά η οποία γράφτηκε πάνω σε ένα δικό του σχόλιο. Θα έλεγα μάλιστα ότι είναι μια πολύ σεβαστή άποψη, που υπολήπτομαι ακόμα και σε όσα σημεία διαφωνώ.}

Mην με διαβάσετε αν νομίζετε ότι έχετε δίκιο

Νίκος Καρούζος

Φοβούμαι ότι η απάντησή μου θα είναι ολιγότερο ελκυστική από την δική σου. Τόσο σε επίπεδο γραφής, όσο και σε επίπεδο συναισθηματικού φόρτου αλλά και φωτογραφικής επενδύσεως. Ελπίζω, ωστόσο, να είναι ουσιώδης κατά δε την πορεία συγγραφής της να μετριάσω την εριστική διάθεση ήτις με διακατέχει κάθε φορά που αντιλέγω σε κάποιον για το ζήτημα της ελληνικής χρεοκοπίας.
Ας ξεκινήσουμε ανάποδα: Από το τέλος της ανάρτησής σου. Αποζημιώσεις και κατοχικό δάνειο.

Αγαπητέ Νικόλα,

με θλίψη ομολογώ ότι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, μοιράζομαι και εγώ την ίδια κρυπτομνησιακή απέχθεια προς τους Γερμανούς, διατηρώ και εγώ κάθε άλλο παρά ευάριθμες δυσπιστίες προς ό,τι «γερμανικό».
Ξέρεις, και τον δικό μου πατέρα τον μάζεψαν παιδάκι 9 χρονών για εκτέλεση –που για να είμαι εδώ και να σου γράφω απεδείχθη εικονική- στην πλατεία του χωριού του. Έχω κι εγώ συγγενείς στο αντάρτικο. Ανθρώπους που με κίνδυνο της ζωής τους κρύψαν στα σπίτια τους εγγλέζους φαντάρους.
Ετράφην κι εγώ στα ίδια καθυστερημένα σχολειά των αφόρητων στερεοτύπων και της μανιχαϊστικής γνώσης: Καλός - Κακός. Ηθικός – Πρόστυχος. Εμείς – Αυτοί.
Αγαπητέ Νικόλα, τα δίκαια της Ελλάδας επί του θέματος που αναφέρεις είναι γνωστά. Ίσως και στοιχειοθετημένα νομικά, σίγουρα πάντως ηθικά και ιστορικά. Ουδεμία αμφιβολία επ’ αυτού.

Ως την πρώτη εκλογική αναμέτρηση στην οποία επικράτησε η Αριστερά, λογίζουν την χθεσινή διαδικασία τα περισσότερα Μ.Μ.Ε. Τούτο σημαίνει ότι δεν αποδέχονται την αριστερή ταυτότητα του Πα.Σο.Κ. στην εκτεταμένη του νίκη, της 18ης Οκτωβρίου του '81.

Αξίζει όμως να θυμηθούμε ότι σχεδόν ένας στους δύο Έλληνες τότε, ήταν σύμφωνος με ένα από τα βασικά συνθήματα του προεξουσιαστικού Πα.Σο.Κ.: «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο», όπου η Δύση, είτε ως πολιτικό σύστημα, είτε ως στρατιωτική συμμαχία, είτε ως οικονομική άποψη φάνταζε εχθρική. Σωστή ή λανθασμένη η αντίληψη, είναι μια άλλη κουβέντα, αλλά σε κάθε περίπτωση συγκροτούσε μια αριστερή ιδεολογία.

Για αυτό και ακούστηκε τότε το σύνθημα από την άλλη πλευρά:
«Μπολσεβίκοι και Πα.ΣοΚ., δεν μας θέλουν στην ΕΟΚ». Ο χαρακτηρισμός Μπολσεβίκοι ήταν μια επιθετική προσέγγιση για το Κ.Κ.Ε.
Συνεπώς, ο προεκλογικός ο λόγος του Πα.Σο.Κ. τότε, ήταν αριστερός και μάλιστα πολύ ενοχλητικός για ένα μεγάλο τμήμα του εκλογικού σώματος.

Το τι συνέβη στην πορεία και οι «βάσεις του Θανάτου» δεν έφυγαν και η ελληνική κοινωνία βούτηξε στα πακέτα Ντελόρ με λύσσα, είναι λίγο ή πολύ γνωστό.

Είναι δύσκολο να μην γράψω ένα μικρό σχόλιο για την άποψη του συγγραφέα Χρ. Χωμενίδη περί της συγκίνησης του πρωθυπουργού στο τέλος των προγραμματικών δηλώσεων του, το βράδυ της Κυριακής.
Έγραψε λοιπόν στη σελίδα του στο facebook:.

«Ο Περικλής πάντως δεν δάκρυζε. Ούτε ο Ελευθέριος Βενιζέλος δάκρυζε. Ούτε ο Ηλίας Ηλίου δάκρυζε. Ούτε καν ο Άρης Βελουχιώτης. Η Μάρθα Βούρτση δάκρυζε. Κι ο Νίκος Ξανθόπουλος. Κι ο Κώστας Πρέκας. Και επειδή διαβάζω πλήθος σχολίων, να διευκρινίσω τα εξής: Έχω κλάψει πάρα πολύ στη ζωή μου για λόγους που δεν αφορούν παρά εμένα και τους κοντινούς μου ανθρώπους. Στην πολιτική και στη δημόσια σφαίρα γενικά το να εκβιάζεις το συναίσθημα του ακροατηρίου σου το θεωρώ τουλάχιστον αντιαισθητικό.»

Κατ΄αρχήν, προσωπικά, δεν τον γνωρίζω τον συγγραφέα. Όλως προσφάτως διάβασα ένα πολύ ωραίο κείμενό του με τίτλο «Ο Τόμας Μαν της πλατείας Βικτωρίας» αναφερόμενο στον Μένη Κουμανταρέα. Επίσης πάνω στο κομοδίνο μου περιμένει η «Νίκη» του, εδώ και δέκα μέρες, δανεική, προς ανάγνωση και ομολογώ ότι θα είναι η πρώτη του δουλειά που θα διαβάσω.
Συνεπώς δεν έχω διάθεση ούτε να τον υπερασπισθώ, ούτε να τον κατηγορήσω για τις απόψεις του.

Μολοντούτο επιθυμώ να σημειώσω τα κάτωθι:

Με έναν νεότερο, συνάδελφο θα τον χαρακτήριζα, έχουμε αρκετή οικειότητα ώστε να συζητάμε, να ανταλλάσσουμε απόψεις και να διαφωνούμε για διάφορα θέματα. Εξίσου συχνά ακολουθούμε, ηθελημένα, έναν δρόμο υπερβολής, έτσι, για να πειράζουμε ο ένας τον άλλον και η κουβέντα αποκτά, ενίοτε, μια ένταση, ίσως λίγο τεχνητή, ίσως όχι .

Προχθές λοιπόν, διαβάζοντας τις Μετεκλογικές πιέσεις μπήκε στον κόπο να μου στείλει ένα SMS, καταφανώς προβοκατόρικο, ασφαλώς ευθυγραμμισμένο στο παραπάνω πνεύμα. Έγραψε: «Πάλι εκβιασμούς εταίρων ανακάλυψες; Τα λεφτά τους θέλουν οι άνθρωποι, τα λεφτά τους που τα φάγατε σε διορισμούς ρουσφέτια.»

Νιώθοντας ότι μου δίνει μια καλή ευκαιρία, μέρες που'ναι, να εκφράσω προσωπικές απόψεις, και καθώς δεν είμαι καθόλου καλός στο σπορ του texting, του απαντώ από εδώ:

Από την μια υπάρχει, δημοκρατικά εκλεγμένη, κυβέρνηση, η οποία μάλιστα λογίζεται και ως η πρώτη της αριστεράς στην Ελλάδα. Το έργο της βαρύ. Έχει να αντιμετωπίσει την ειρωνεία, την επιθετικότητα, τους εκβιασμούς των εταίρων, των πιστωτών, αλλά και την αντιπολίτευση σε ένα εσωτερικό μέτωπο που έχει προ πολλού απολέσει την έννοια της ισορροπημένης,ι δίκαιης και κυρίως γόνιμης πολιτικής αντιπαράθεσης.

Αν προσθέσουμε και το γεγονός ότι σχεδόν όλα τα μέλη του υπουργικού συμβουλίου δεν έχουν ασκήσει κυβερνητική εξουσία, αντιλαμβανόμαστε ότι η προσπάθεια του νέου σχήματος είναι ακραία δύσκολη.

Από την άλλη, υπάρχει το εκλογικό σώμα που έκαμε τις επιλογές του, επίσης σε ένα βαθιά πολωτικό και φοβικό κλίμα. Άνθρωποι κουρασμένοι από πέντε χρόνια ύφεσης, ανεργίας, αγωνίας και απειλών. Πολίτες εξουθενωμένοι από ένα πρόγραμμα που δεν ανταποκρίνεται, που δεν έδειξε ποτέ να αποτελεί το σωστό φάρμακο για τη συγκεκριμένη ασθένεια και επί πλέον, είναι σφόδρα κατηγορούμενοι ως τεμπέληδες και ανεπρόκοποι. Ως οι παρίες της Ευρώπης.

Μετά τις βροχές της Κυριακής η Δευτέρα ξημέρωσε με ηλιοφάνεια. Ο ηγέτης του Συ.Ριζ.Α. βγαίνοντας από το διαμέρισμά του, στην Κυψέλη, αντιμετώπισε με χαμόγελο τους ρεπόρτερ των Μ.Μ.Ε. κάνοντας χαρμόσυνες, σύντομες δηλώσεις.

Ακολούθησε η συνάντησή του με τον επικεφαλής των Ανεξάρτητων Ελλήνων και η ορκωμοσία του. Εδώ για πρώτη φορά βρεθήκαμε μπροστά στο γεγονός του πολιτικού όρκου. Χωρίς λαιμοδέτη και δίχως ευαγγέλιο ο Αλέξης Τσίπρας ορκίσθηκε πρωθυπουργός. Ήταν ο 14^ος της Μεταπολίτευσης, ο πρώτος που γεννήθηκε μετά την Μεταπολίτευση, Ο προκάτοχός του ήταν προφανώς ο 13^ος.

Προσπαθώντας να αποκρούσει τις επιθέσεις των πολιτικών αντιπάλων, για την συνεργασία του με τους τόσο ιδεολογικά απόμακρους, Ανεξάρτητους 'Ελληνες κάνει την συμβολική του κίνηση και ανεβαίνει στην Καισαριανή. Στο σκοπευτήριο. Αφήνει λίγα κόκκινα άνθη εκεί που, πριν 71 χρόνια, ο Γερμανός κατακτητής άσκησε την βαρβαρότητά του.

Διττός συμβολισμός αναμφίβολα και προφανώς μήνυμα στην προτεσταντική Γερμανία που από το προηγούμενο βράδυ, άρχισε να διατυπώνει τις, μάλλον απαράδεκτες, παρεμβατικές ανησυχίες της.

Αντιφατικές κατ’ αρχήν και οι δηλώσεις των προσώπων που θα επηρρεάσουν λίγο ή πολύ τα ελληνικά θέματα. Η Λανγκάρντ μας πληροφόρησε ότι δεν τίθεται θέμα διαγραφής του χρέους, ενώ ο Γάλλος πρωθυπουργός κάλεσε τον Ελληνα συνάδελφο του να επισκεφτεί το Παρίσι το ταχύτερο, ώστε να συζητήσουν, προτείνοντας παράλληλα χείρα βοηθείας.

Μπορώ, κατ’ αρχήν, να καταλάβω το δίλημμα  χιλιάδων πολιτών για την επικείμενη  εκλογική αναμέτρηση. Την αγωνία τους για το τι να ψηφίσουν. Το πιο καθαρό τμήμα του εκλογικού σώματος διακατέχεται από τούτη την συνθήκη.

Ορίζοντας την προαναφερθείσα «καθαρότητα», θα βρεθούμε μπροστά σε πολίτες που δεν είχαν ποτέ συναλλαγή με τους κομματικούς μηχανισμούς. Δεν έδωσαν την ψήφο τους για να εισπράξουν κάτι άλλο, δεν ψήφισαν στη βάση μιας συναλλαγής. Ασκούσαν το εκλογικό τους δικαίωμα, με γνώμονα την πολιτική ιδεολογία τους. Ενίοτε και ενάντια στο προσωπικό τους συμφέρον.
Αλλά αυτή είναι η ουσία της ιδεολογίας. Ότι το εμείς και το μέλλον είναι ισχυρότερα, σημαντικότερα από το Εγώ και το τώρα.

Είναι άνθρωποι με άποψη. Μπορεί να μην συμφωνούμε με αυτή, αλλά οφείλουμε να ήμαστε υπόχρεοι για την ανυστερόβουλη παρουσία τους.
Θα βρεθούμε μπροστά σε πολίτες με γνώσεις, με βιώματα, με παρελθόν, αλλά όχι με δεσμεύσεις. Πολύ δύσκολο για αυτούς να αποφασίσουν.