Κάπως συγχυσμένος από την ανάγνωση κειμένου που αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα της «The Telegraph», την προηγούμενη μέρα, ταξίδευα με Αlitalia, προς Μιλάνο μέσω Ρώμης. Ανήμερα 28ης Οκτωβρίου ήταν και γεννημένος μόλις 17 χρόνια μετά από ΤΗΝ 28η, ανακαλούσα τα παιδικά χρόνια μου και την απήχηση της Εθνικής εορτής.

Ήταν σοβαρά τα πράγματα τότε, νωπά, διότι δεν είχε το μακρινό της απόστασης της 25ης, με φιγούρες απομεμακρυσμένες από τον προηγούμενο αιώνα. Ο καθένας στη γειτονιά του, μπορεί να είχε έναν ανάπηρο, έναν πολεμιστή που γύρισε από μέτωπο με τραύματα που θα τον συνόδευαν έως το τέλος της ζωής του.

Ήταν κι οι ζωγραφιστοί φαντάροι που με εφ' όπλου λόγχη εφορμούσαν με την κραυγή ...αέρα, θεόρατοι στο παιδικό μέτρο. Μισόν αιώνα μακρυά από αυτές τις εικόνες, η 28η συνεχίζει να εορτάζεται, ενίοτε με λάθος δόσεις εθνικισμού, ή μεγάλες δόσεις αγνωσίας.

Η Εθνική ταυτότητα είναι ένα κεφάλαιο τόσο τεράστιο, όσο περίεργο όσο και επικίνδυνο. Μέσα της συγκατοικούν, η γλώσσα, οι παραδόσεις, το νόμισμα, κάθε χαρακτηριστικό που γεννά, συντηρεί και συντηρείται η όποια εθνική ενότητα. Στον αιώνα της παγκοσμιοποίησης, στη δεκαετία του ευρώ αυτά ακούγονται κάπως ξεπερασμένα, αλλά τελικά ίσως να είναι λιγότερα αποτυχημένα από έννοιες όπως η ίδια η Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.

Αυτά σκεφτόμουν καθώς προσπαθούσα να παρακολουθήσω το γραπτό λόγο του Jeremy Paxman, ο οποίος σίγουρα θα πυρπόλησε το θυμό κάθε Έλληνα. Εν ολίγοις, μας πληροφόρησε πως αν ο διπλωμάτης Thomas Bruce, ο έβδομος Κόμης του Elgin (γνωστότερος ως Ελγιν), δεν είχε αφαιρέσει (τι κομψή έκφραση!) τα μάρμαρα από τον Παρθενώνα, τώρα θα ήταν οι θεμέλιοι λίθοι κάποιου Αθηναϊκού κεμπαπτζίδικου.

Η παγκόσμια κοινότητα, κατά τον συμπατριώτη του Κόμη, οφείλει περίπου υποχρέωση στον Bruce διότι διέσωσε τους θησαυρούς, οι οποίοι φυλάσσονται και εκθέτονται στο Βρετανικό μουσείο. Αυτά μας είπε ο Paxman, o αδελφός του οποίου είναι επίσης  διπλωμάτης, στο Μεξικό τούτη την περίοδο.

^{Γεμάτο πληροφορίες κείμενο από τον Ηλία Καφάογλου, o οποίος τούτη τη φορά, ασχολείται με τον βασιλεύοντα Αλέξανδρο και την σχεδόν φανατική του προσήλωση στον αναδυόμενοο αυτοκίνητο κόσμο, των αρχών του εικοστού αιώνα.}

«Κανείς δεν ριψοκινδυνεύει περισσότερο από τον Αλέξανδρο», γράφει για αυτόν ο βιογράφος του, Χρήστος  Ζαλοκώστας. «Η δίψα της ταχύτητας τον κυρίευε μόλις έπιανε τιμόνι στα χέρια. Ήθελε να πηγαίνη από το βράδυ ως τo πρωί ολοένα πιο μακριά και πιο γρήγορα, έξαλλος, ως να εξαντληθή. Κάθε μέρα προσπαθούσε να πετύχη νέα ρεκόρ. Πήγε στο Τατόι σε 24 λεπτά, πήρε τις στροφές του Φαληρικού Δέλτα με 80 χλμ. [70 περισσότερα από το όριο…],  έτρεξε με 120 χιλιόμετρα στο Ποδηλατοδρόμιο με κίνδυνο να σκοτωθή, γιατί ο στίβος ήταν χαλασμένος», τότε στα μέσα της δεκαετίας του 1910.

O βασιλεύων, ατίθασος και ριψοκίνδυνος, τοποτηρητής του θρόνου από τις 11 Ιουνίου 1917,   Αλέξανδρος αγαπούσε να μαστορεύει ο ίδιος το αυτοκίνητο και τη μοτοσυκλέτα του – δεν έχανε την ευκαιρία να το κάνει, είχε, μάλιστα, φέρει τα κατάλληλα εργαλεία από το εξωτερικό. Οι πρώτοι οδηγοί, οι σωφέρ, αδιάφορο αν ήταν ιδιοκτήτες των οχημάτων ή όχι, ήταν και μηχανικοί.

«Κάθε φορά που είχε στενοχώριες, κάθε φορά που απογοητευόταν από την πολιτική», γράφει ο επιστήθιος φίλος του Αλέξανδρου και βιογράφος του, «καβαλούσε την μοτοσυκλέτα του, έβαζε στο πίσω κάθισμα την Ασπασία Μάνου, κι έκανε τρεις φορές τον γύρο του Τατογιού όσο ν’ αποστάση. Συχνά πέφταν από την μοτοσυκλέτα, πότε πότε αιμάτωναν, αλλ’ αυτό ίσα ίσα τους διασκέδαζε» -διασκέδαζε τον Αλέξανδρο η ταχύτητα, πρωτοπόρο μοτοσυκλετιστή στη χώρα μας, σε μια εποχή, στα μέσα της δεκαετίας του 1910, όταν οι μοτοσυκλετιστές  συναριθμούνταν σε λιγότερους από δέκα, αλλά και η ενασχόληση με τις μηχανές.

«Τον ενθουσίαζαν οι τραχείς χτύποι της βαριάς πάνω στο αμόνι και το ροκάνισμα των μετάλλων στην ατσαλόπλανη», θυμάται πάλι ο βιομήχανος Χρήστος  Ζαλοκώστας, στο σπίτι του οποίου στην Κηφισιά, εξάλλου,  ο Αλέξανδρος συναντούσε την Ασπασία Μάνου. «Είχε τη σιγουράδα στις κινήσεις που δείχνουν οι προκομμένοι χειροτεχνίτες, εκείνοι που φέρνουν σε πέρας τις δυσκολότερες εργασίες παίζοντας», θαυμάζει ο φίλος του βασιλεύοντος, ύστερα από την αναχώρηση του Κωνσταντίνου από την Ελλάδα, μετά από απαίτηση της Αντάντ την 1η Ιουνίου 1917.

Συγνώμη δηλαδή, αλλά η υπερβολή είναι στο αίμα μας. Τόσο στο να την παράγουμε όσο και στο να την αφομοιώνουμε. Τρεις μέρες, τέσσερις, άλλη προσοχή δεν δώσαμε παρά στη αναμφίβολα κεχαριτωμένη Λιβανέζα, με Βρετανική παιδεία Amal Alamuddin.
Είναι προφανές, ότι αν προσφάτως δεν είχε γίνει εξώφυλλο στα πλέον κοσμικά περιοδικά ως κα Clooney, το γεγονός δεν θα αποκτούσε τόση δημοσιότητα.

Θαρρώ ότι το Ελληνικό γκουβέρνο πιάνεται από οτιδήποτε μπορεί, ώστε να μας προσφέρει μια ψευδαίσθηση ανάκαμψης, επιτυχίας, ανάπτυξης και αντίστοιχης γκλαμουριάς. Η μελαχρινή, ευειδής, ευγενής, καλλίπυγος, διαθέτουσα ωραιωτάτας τε και λεπτοτάτας κλειδώσεις, Amal, ήταν άλλο ένα εργαλείο σε αυτήν την πολιτική.

Η επίσημη ιδιότητα με την οποία μας επεσκέφθη ήταν εκείνη της νομικού συμβούλου ώστε με τους κατάλληλους χειρισμούς να μας επιστραφούν τα αποκαλούμενα και ως Ελγίνεια, τα οποία αφαίρεσαν από την Ακρόπολη των Αθηνών οι Βρετανοί σύμμαχοί μας, με την γνωστή αποικιοκρατική τακτική τους.

Το μακελειό που έλαβε χώρα την Τετάρτη (15/10ου) στην Π. Ράλλη μας οδηγεί σε μερικές σκέψεις. Κι επειδή κυριαρχεί ο Θάνατος, με τρεις (τελικά) πολίτες να έχουν χάσει τη ζωή τους, ο λόγος μας οφείλει να είναι συνετός.

Όλα όσα αναφέρει το ρεπορτάζ είναι άκρως επιβαρυντικά για τον Αλβανικής καταγωγής οδηγό του smart. H συμπεριφορά του, υπήρξε μνημείο επιπολαιότητας, αδιαφορίας και ως αποδείχτηκε δολοφονική. Το ότι είναι Αλβανικής καταγωγής, προφανώς , επιβαρύνει τη θέση του, ειδικά και μετά από ότι συνέβη στο Βελιγράδι στο στάδιο της Παρτίζαν, όσο κι αν το έγκλημα (διότι ο εισαγγελέας άσκησε δίωξη για κακούργημα), δεν θα είχε μικρότερη έκταση αν ήταν Έλληνας.

O 27χρονος αλλοδαπός από την μεριά του, ή η υπεράσπισή του, προέβαλε το επιχείρημα ότι έπαθε επιληπτική κρίση. Ευφυές όσο και άνανδρο αν είναι ψέμα, εφιαλτικό αν είναι αλήθεια.

Ακούστηκαν και κάποιες κατηγορίες περί του οχήματος. Χωρίς ποτέ να με έχει έλξει η φιλοσοφία των smart, γεγονός που δημοσιογραφικά ουδέποτε έκρυψα, είναι χειρότερο από λάθος, είναι βλακώδες να χρεώνεται το όχημα οποιαδήποτε ευθύνη.

Escape to Athena, ήταν ο πρωτότυπος τίτλος της. Είχε γυριστεί την άνοιξη του '78 στη Ρόδο.

Σκηνοθέτης ήταν ο George Cosmatos που το ευρύ κοινό, ίσως να τον θυμάται από το θριαμβευτικό εισπρακτικά Rambo II, το οποίο μπορεί να κέρδισε το χρυσό βατόμουρο για το 1985, αλλά με κόστος 44 εκ. δολ. έφερε στα ταμεία του παραγωγού 300!

Ο Cosmatos λοιπόν έχει μαζέψει έναν γαλαξία αστέρων στο νησί: Roger Moore, Telly Savalas, David Niven, Claudia Cardinale, Stefanie Powers, Elliot Gould κ.α.

Εντυπωσιακή ενδεχομένως για τα μέτρα της εποχής, πολεμική περιπέτεια εποχής στην κατεχόμενη από τους Γερμανούς Ελλάδα, με αρχαιοκαπηλεία, μυστικά όπλα, αντίσταση, στρατόπεδα εργασίας και βέβαια πολύ δράση. Ο σκηνοθέτης κλείνει την πλοκή του, προβάλλοντας μια ενδιαφέρουσα άποψη.

Στους ίδιους χώρους, στην  ίδια πλατεία του νησιού όπου ο Γερμανός κατακτητής ασκούσε την βαρβαρική εξουσία του, μόλις τρεις ή και δύο δεκαετίες αργότερα έρχονται πάλι Γερμανοί, ειρηνικά τούτη τη φορά και καταλαμβάνουν, χορεύοντας πια, την πλατεία.

Τα θυμάμαι όλα τούτα, διότι νεαρός ρεπόρτερ τότε στην «Καθημερινή» είχα βρεθεί στη Ρόδο, είχα μιλήσει με τον σκηνοθέτη, είχα βολτάρει στα σκηνικά και είχα γράψει το αντίστοιχο κομμάτι περιγράφοντας και την αντίστοιχη προβολή του νησιού δεκαεπτά χρόνια μετά τα γυρίσματα από τα «κανόνια του Ναβαρόνε». Τότε που στα σετ βρέθηκαν και οι βασιλείς της Ελλάδας...

^{Μάρτιος 1978 Ρόδος. Τα σκηνικά στην Καλλιθέα. Δεξιά, ο Roger Moore, αρκετά δημοφιλής τότε στην Ελλάδα και λόγω των τηλεοπτικής γνωριμίας με το ημεδαπό κοινό ως "Άγιος".}

Ευχάριστη νότα και δόκιμη για τη δεκαετία του '70, το μήνυμα του «Escape to Athena». Σαράντα χρόνια αργότερα όμως, τα πράγματα δεν είναι ίδια.

Για την ακρίβεια είναι πολύ διαφορετικά από τον Απρίλιο του '10 και εντεύθεν. Από τη χρονική στιγμή, δηλαδή, που τα Μνημόνια και τα μεσοπρόθεσμα κυριάρχησαν πάνω στην Ελλάδα. Ο Γερμανικός τιμωρητικός προτεσταντισμός, ενέσκηψε, ήρθε εκ νέου  (και πέρα από τις όποιες ευθύνες έχει ο μέσος Έλληνας πολίτης και πολύ περισσότερο ο κάθε αιρετός Έλληνας κυβερνήτης), είναι εδώ, ασκώντας πολιτική.

Όλα αυτά μου ήρθαν στον νού, στην παραλία της Μεσσήνης (Μπούκα), όπου ένα πλήθος από

Σαββάτο (το ...προπροηγούμενο), νωρίς το μεσημέρι. Ταμπούρια. Στο καπηλειό, όπου η μοναδική, ίσως, σύγχρονη συσκευή ήταν μια τηλεόραση πλάσματος, βολεύομαι, μόνος, σε μια γωνιά του άδειου μαγαζιού. Από τα στενά ψηλά ανοίγματα, ερχόταν καλοδεχούμενη η δροσιά, το συννεφιασμένο φως του φθινοπώρου και από τον πλασματικό δέκτη απρόσκλητες ψηφιακές εικόνες. Ανάμεσά μας, λίγα τραπέζια σε σκηνικό δεκαετίας του '60 και στο πεζοδρόμιο, ίσα που διακρινόταν ο πίσω τροχός του Husqy που με είχε μεταφέρει ως εκεί.

Η μόνη ανορθογραφία από αυτή τη χρονομηχανή, ήταν το χρώμα που έβγαζε η υψηλής ανάλυσης οθόνη, απ' όπου αντικρίζαμε, χωρίς να ακούμε, τον πρωθυπουργεύοντα στην ομιλία του από την Χαλκιδική, για τα 40χρονα της Ν.Δ.

Υπό το καθεστώς μιας, ας την χαρακτηρίσω, racetrack overdose, καταγράφω τις κάτωθι εντυπώσεις με προφανή προσχηματικό τρόπο:

Τον Φεβρουάριο, βρέθηκα στο Castelloli circuit της Καταλωνίας (για το Leon Cupra), τον Μάιο στο Αutodromo do Αlgarve στο Πορτιμάο της Πορτογαλίας (για τις Μ3 Sedan & M4 Coupe), αλλά και στο  Vairano έξω από το Μιλάνο (για το Subaru WRX). Tον Ιούλιο στην Aldenhoven της Ρηνανίας (για όλη σχεδόν τη γκάμα της Porsche) και αυτό τον μήνα τόσο στη Vallelunga έξω από τη Ρώμη (για συμμετοχή στο Italia Mini Challenge), όσο και στο Ascari race resort στα ορεινά της Μάλαγα (για το ΤΤS). Σε ένα χρονικό διάστημα επτά μηνών, σε έξι διαφορετικές πίστες τεσσάρων  Ευρωπαϊκών χωρών. Έτσι δικαιολογείται αρκετά ο χαρακτηρισμός,  racetrack overdose, τουλάχιστον στο πλαίσιο της μνημονιακής Ελλάδας.

^{το τελείωμα της ευθείας των pits στο Ascari race resort που καταλήγει σε ένα κομμάτι που θυμίζει corkscrew της Laguna Seca}

Αν και ο χρόνος παραμονής είναι περιορισμένος, αν και το πλήθος των γύρων που συμπληρώνεις είναι μικρός, υπάρχει μια προστιθέμενη εμπειρία μετά από όλες αυτές τις περιηγήσεις. Ειδικά σε εκείνες που είχα ξαναβρεθεί στο παρελθόν (Castelloli & Ascari), στις οποίες δεν ξεκινάς από το μηδέν, καθώς κάτι θυμάσαι, όλα έρχονται πιο εύκολα και στο τέλος των γύρων κινείσαι πιο άνετα και πιο σβέλτα. Ταυτόχρονα σου δίνεται η ευκαιρία να διαπιστώσεις και το, οδηγικό, επίπεδο των αλλοδαπών συναδέλφων αλλά και τη γενικότερη συμπεριφορά τους. Πάνω από όλα όμως, είναι μια χρήσιμη εμπειρία, η οποία σου δίνει εξίσου χρήσιμα στοιχεία ώστε να φθάσεις σε κάποια ασφαλή συμπεράσματα.

Υπάρχουν αρκετοί λόγοι που το καλοκαίρι του '69, θεωρείται ένα, τρόπον τινά, διαχωριστικό σημείο ανάμεσα στο παρελθόν που έφευγε και στο μέλλον που ερχόταν.

Ημερολογιακά ήταν το τελευταίο καλοκαίρι της περίφημης δεκαετίας του '60. Η συχνά αποκαλούμενη και δεκαετία της αθωότητας ή και της αμφισβήτησης αποχωρούσε και την επόμενη,  η ανθρωπότητα θα πήγαινε αλλού.

Λίγες μέρες πριν μπει ο Αύγουστος είχε συμβεί ένα από τα πιο σημαντικά γεγονότα που αναμφίβολα σημάδεψε τον 20ο αιώνα.

Στις 20 Ιουλίου οι δυο πρώτοι Αμερικανοί κοσμοναύτες πάτησαν στη «θάλασσα της Γαλήνης», όπως είχε ονομασθεί το συγκεκριμένο σημείο που προσεδαφίστηκε  ο «Αετός», πάνω στο φυσικό δορυφόρο της Γης.

Ο 35ος πρόεδρος των Η.Π.Α. ο J.F.K. θα μπορούσε πια να αναπαύεται ακόμα πιο γαλήνια καθώς η δέσμευση του στην αρχή της δεκαετίας, τότε που οι Σοβιετικοί ήταν ακόμα μπροστά σε αυτόν τον άτυπο και πολυέξοδο αγώνα για την επικράτηση στο Διάστημα, πραγματοποιήθηκε και μάλιστα εντός του χρονικού πλαισίου που είχε θέσει.

Από πολύ νεώτερος είχα ακουμπήσει πάνω στην ιδέα ότι ένας άνθρωπος ικανοποιημένος με τον προσωπικό του βίο, την όποια επαγγελματική του δραστηριότητα, την όποια κοινωνική του θέση και ασφαλώς την ερωτική του ζωή, δεν έχει ανάγκη διακοπών. Όχι δεν διατηρεί την επιθυμία. Δεν έχει την Ανάγκη.Τουλάχιστον με την έννοια που ένιωθα, νιώθω τις λέξεις (Διακοπές & Ανάγκη).

Επίσης από μικρός, είχα προσανατολισθεί στην άποψη ότι η φιλοσοφία των διακοπών και η εφαρμογή της, είχε τις ρίζες της σε αλλοδαπά μοντέλα ζωής. Ένας αγχώδης Δυτικός τρόπος βίου, όπου ο εργαζόμενος κυνηγά στόχους, ξελιγώνεται καθημερινά, (αλλοτριώνεται είναι το ρήμα του χρησιμοποιεί η Μαρξιστική ιδιεολογία) χωρίς ιδιαίτερα, πέραν των οικονομικών, κίνητρα, χωρίς ψυχική ικανοποίηση από την εργασία του, απαιτεί πλέον ένα ξέπλυμα κάποιων εβδομάδων. Ώστε να μπορέσει να συνεχίσει να είναι παραγωγικός, άρα χρήσιμος, συνεπώς και εντός pay roll.

Αυτό, ισχύει τόσο για έναν βιομηχανικό εργάτη από τα βάθη της καταθλιπτικά ανήλιας Κεντρικής Ευρώπης, όσο για μια κομμώτρια από το μελαγχολικό Manchester, ή ακόμα και για ένα ανώτερο τραπεζικό στέλεχος που κερδίζει τα μπόνους του, μέσα σε ραφινάτα κοστούμια και κάποια υποκρισία.

Κάποια στιγμή, όλο αυτό το κίνημα της ανάγκης των διακοπών μεταβλήθηκε σε βαριά βιομηχανία, καθώς εκατομμύρια πολίτες του κόσμου αντάλλασσαν μερικές μέρες διακοπών, για 11 μήνες σκληρής και μάλλον αταίριαστης, άχαρης για αυτούς δουλειάς. Τόποι αλλοιώθηκαν για να τους υποδεχτούν, τόποι ξεπατώθηκαν κυριολεκτικά και μεταφορικά για να χαρίσουν στιγμές χαλάρωσης ή διασκέδασης σε αλλοδαπούς, κυρίως, πολίτες.

Μην ζούμε με αυταπάτες. Οι διακοπές για την συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών του κόσμου είναι ένα ακόμα προϊόν. Είτε ως έπαθλο, είτε ως επίδειξη πλούτου, είτε ως ανάγκη.

Το δυσάρεστο με τη δική μου περίπτωση είναι, ότι φέτος τις είχα ανάγκη. Όχι επιθυμία. Ανάγκη.

Πέρασα έτσι δεκαπέντε μέρες χωρίς να κάτσω ούτε στιγμή μπροστά σε οποιαδήποτε είδους οθόνη. Δεκαπέντε ημέρες χωρίς να πατήσω ούτε ένα πλήκτρο, χωρίς να ξεφυλλίσω ούτε μια εφημερίδα, δίχως να ακούσω οτιδήποτε στα ερτζιανά. Τίποτα. Βιβλία μόνον, κι αυτά παλιακά, καμία σύνδεση με το σήμερα. 

Πέρασαν αυτές οι Δεκαπέντε μέρες ευχάριστα, διαφορετικά. Πέρασαν Παρατηρώντας, καταγράφοντας εικόνες, έτσι σαν μια προσπάθεια να ερμηνεύσω τον τόπο και τον χρόνο. Ε! και το ποτήρι δεν ήταν μισογεμάτο. Αναλυτικότερα,