Λες κι ήταν συστημένο, κατέφθασε ένα e-mail από τον Q λίγες στιγμές αφού είχα ολοκληρώσει την προηγούμενη ανάρτηση (...άνοιξε η σεζόν). Τον Q τον γνωρίζω από τα τέλη της δεκαετίας του '70. Οι μανάδες μας ήταν συμμαθήτριες, στα πρώτα δύσκολα μεταπολεμικά χρόνια. Τον Q τον ξέρω και με ξέρει καλά. Πρόσφατα ανέβηκε στο Πήλιο όπου η οικογένειά του διατηρεί, με πολύ κόπο, ένα σπίτι από τον 19ο αιώνα.

Εκεί έχουμε περάσει με τον Q και καλή παρέα, μερικές διαλεκτές καλοκαιρινές μέρες, στα νιάτα μας, ατενίζοντας, μέρα ή νύχτα, από ψηλά το αρχιπέλαγος.  Γυρίζαμε, τότε, όλες τις παραλίες από την πλευρά του Αιγαίου, κάποιες αρκετά δυσπρόσιτες τότε και αναξιοποίητες, κοινώς παρθένες.

Τότε, που τα πράγματα φάνταζαν καλύτερα ή εμείς ήμαστε περισσότερο αφελείς.  Το πιο πιθανό πάντως είναι, ότι συνέβαιναν και τα δύο. Είχα πολλά χρόνια να επισκεφτώ το σπίτι του Q και φέτος το Πάσχα πέρασα μια βόλτα, το θυμήθηκα και ελπίζω να με θυμήθηκε και εκείνο.

Σε αυτόν τον καταιγισμό των δυσάρεστων, απαισιόδοξων, ενίοτε αιματηρών, ειδήσεων, ήρθε απρόσκλητη και μια που αφορούσε τα εγκαίνια  «υπερπολυτελούς παραθεριστικού συγκροτήματος», στην Κασσάνδρα της Χαλκιδικής, που χαρακτηρίστηκε ως «στολίδι».

Δόθηκαν και άλλα στοιχεία,  όπως ότι: «αποτελεί το πρώτο μέρος μιας μεγάλης επένδυσης 120 εκατομμυρίων ευρώ, που υλοποιείται τα τελευταία 9 χρόνια στο νότιο άκρο της Χερσονήσου της Κασσάνδρας, με κεφάλαια ομογενών από τη Ρωσία καθώς και Ρώσων επενδυτών, συμπεριλαμβανομένου  Ελληνορώσου επιχειρηματία από την Αγία Πετρούπολη, και σε συνεργασία με πολυμετοχικό επενδυτικό fund από διάφορες ευρωπαϊκές χώρες.»

Αποφεύγω σχολαστικά να πλασάρω φωτογραφίες που με εικονίζουν, μα σε τούτη δεν κατάφερα να αντισταθώ, καθώς μου δίνει μια ευκαιρία για πολύ συγκεκριμένα σχόλια. Παρασκευή (27/5ου) , στις 11 το πρωί. Ζάππειο. Εκκίνηση τουHistoric rally of Greece 2016. Λίγος κόσμος, όχι πολλοί συμμετέχοντες. Άλλη μια αναγωγή στην ευρύτερη κατάσταση του Τόπου.

Ίσως το θέμα, βέβαια, να μην είναι το πόσοι. Να είναι το ποιοι. Το καταραμένο ποιοτικό κριτήριο δηλαδή. Κι΄ αυτό αφορά όλους μας. Θεατές, οργανωτές, αγωνιζόμενους, μηχανικούς, δημοσιογράφους, παρατρεχάμενους. Όλους. Τέλος πάντων.

Το 51ο Δημοτικό σχολείο, ήρθε να παρακολουθήσει το γεγονός από κοντά. Τα παιδάκια κάθονταν ήσυχα και πειθαρχημένα στα σκαλοπάτια του επιβλητικού νεοκλασικού μεγάρου, στους χώρους του οποίου, έχουν γραφτεί μερικές από τις πρόσφατες σελίδες, της νεότερης Ιστορίας της Ελλάδας.

Πολύ νωρίς για να τα μάθουν αυτά, όπως επίσης ότι ο μέγας ευεργέτης αποχώρησε από τον μάταιο κόσμο μας στα 65 του, πάμπλουτος, αλλά με διαταραγμένο ψυχικό κόσμο. Αλλά όχι και τόσο νωρίς, για να γνωρίσουν από κοντά τον πολύχρωμο και πολύβουο κόσμο ενός αγώνα ιστορικών αυτοκινήτων.

Την ώρα που χαιρετιέμαι με κάποιους γνωστούς, εκεί μπροστά τους, μια ψυχούλα με ρωτά με άνεση, αν έχω να της  δώσω ένα καπελάκι. Ασκεπής ων, τι να αποκριθώ; Η ευγενική φωνούλα το άξιζε, μόνο και μόνο γιατί το διεκδίκησε με τρόπο όμορφο. Την ίδια στιγμή με αρπάζει ο Πετράν ⁽¹⁾, με βάζει ανάμεσα στα παιδιά, τα οποία παρακινεί να σηκώσουν τα χεράκια τους.

Λίγο, διατεταγμένα, αμήχανος χαμογελώ, ανάμεσα σε αυτούς, τους πιο υπεύθυνους κριτές μας και ιδού το αποτέλεσμα. Χαμογελαστά  προσωπάκια με τις κονκάρδες τους κρεμασμένες, κουβαλώντας όλη την καλοσύνη του κόσμου και στην μέση αυτής της φρεσκαδούρας, ο γεροντής με τα άφλεκτα.

Δευτέρα πρωί. Με 13 βαθμούς και νυκτερινή υγρασία, το αντιανεμικό κρίθηκε απαραίτητο πάνω στο μηχανάκι. Πριν τις επτά στο περιοδικό. Κάτι παραπάνω από δυο χιλιάρικα λέξεις, για την Giulia γραμμένες κυριακάτικα περίμεναν το ρετούς για να φύγουν από πάνω μου, στην καλύτερη δυνατή κατάσταση.

Στις οκτώ παρά, ο κουλουρτζής δεν είχε φανεί ακόμα καθώς άδειαζα λίγες μπαταρίες στον κύλινδρο της ανακύκλωσης. Το κτίριο με ελάχιστη, ακόμα, ανθρώπινη παρουσία.

Την ίδια ώρα o Οδυσσέας κατέβαινε στο Καβούρι να μοντάρει μια κουζίνα, στα μητρικά κτίσματα, να ντιλάρει με γυψαδόρους και ηλεκτρολόγους.

Σαν σήμερα, πριν 38 χρόνια, την Τρίτη 9 Μαίου του 1978, τέλειωναν οι 55 μέρες ομηρείας του Aldo Moro. Και τέλειωναν με τον χειρότερο τρόπο.  Ο Χριστιανοδημοκράτης ηγέτης βρισκόταν νεκρός, σκεπασμένος με μια κουβέρτα στο πορτ μπαγκάζ ενός κοκκινωπού R 4L στη via M. Caetani.

Ενός δρόμου της Ιταλικής πρωτεύουσας, σχεδόν ανάμεσα, στην έδρα του Χριστιανοδημοκρατικού και Κομμουνιστικού κόμματος. Ο διαβόητος Ιστορικός συμβιβασμός δεν θα ερχόταν ποτέ. Το δράμα που ταρακούνησε την πολύπαθη πολιτικά Ιταλία, είχε ξεκινήσει το πρωί της Πέμπτης 16 Μαρτίου στη via Fani. με καταιγισμό πυρός, πέντε νεκρούς και την αρχή της oμηρίας του Moro.

Κινητή γιορτή αυτή της  Ζωοδόχου Πηγή. Η Ορθόδοξη πίστη την εορτάζει την Παρασκευή της Διακαινησίμου. Είναι η ονομαστική επέτειος της μητέρας μου. Γιορτάζει, λοιπόν, σήμερα, έτσι, σαν μια αντίφαση, για ένα παιδί που βαφτίστηκε Ζωή, αλλά ποτέ κανείς δεν το αποκάλεσε έτσι.

Μέρα που' ναι, σκέφτομαι πως ισχύει αυτό που λέγεται, ότι αν είσαι καλή μητέρα, όλα συγχωρούνται. Μόνο που η Μάνα μου παρά το γεγονός ότι υπήρξε και παραμένει ιδιαίτερα καλή μητέρα δεν έχει κάμει οτιδήποτε για το οποίο απαιτείται να ζητήσει συγχώρεση από οποιονδήποτε.  

Εννοείται βεβαίως, ότι ως παιδί δεν τα έβλεπα ακριβώς έτσι τα πράγματα. Ήρθε όμως το πλήρωμα του χρόνου, ήρθαν και οι πληροφορίες, μαζί με τις εμπειρίες και οι απόψεις άλλαξαν, ωρίμασαν, καταστάλαξαν. Δεν είναι απαραίτητα ευχάριστη αυτή η διαδικασία. Είναι όμως χρήσιμη και πολύ συχνά οριοθετεί ένα καθεστώς συνειδητής αυτογνωσίας. Ας το κατατάξουμε στα σπουδαιότερα έπαθλα τούτης της ζωής.

Την ημερομηνία γέννησης του Μαρίνου Αντύπα δεν την γνωρίζουμε με ακρίβεια και πιστότητα. Μόνον το έτος. Ήταν 1872. αντίθετα ο Agustín Farabundo Martí Rodríguez γνωστότερος ως Φαραβούντο Μαρτί, γεννήθηκε εικοσίενα χρόνια αργότερα, μια μέρα σαν την σημερινή. Ήταν Τετάρτη 5 Μαίου του 1893. 

^{- Μαρίνος Αντύπας .- Agustín Farabundo Martí Rodríguez}

Οι δυο άνδρες έζησαν σε δύο εντελώς διαφορετικά σημεία του πλανήτη. Ο Μαρίνος στο βόρειο ημισφαίριο και στην πολύπαθη Ελλάδα ο Φαραβούντο στην κεντρική Αμερική και στο ταλαιπωρημένο Ελ Σαλβαδόρ. Εδώ σταματούν οι διαφορές και αρχίζουν οι ομοιότητες τους.

Ο Μαρίνος γεννήθηκε στην Κεφαλονιά και αφού ολοκλήρωσε με στερήσεις τις εγκύκλιες σπουδές φοίτησε στην Νομική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, την οποία δεν ολοκλήρωσε. Ο Φαραβούντο γεννήθηκε στο σχεδόν παραθαλάσσιο Teotepeque εισήχθη στο Πανεπιστήμιο του Ελ Σαλβαδόρ, για να σπουδάσει Πολιτικές Επιστήμες, αλλά και αυτός δεν ολοκλήρωσε τις σπουδές του.

Και οι δύο εξελίχτηκαν σε πολύ ανήσυχα ριζοσπαστικά μυαλά με άκρως τολμηρές κινήσεις. Τόσο τολμηρές που το πλήρωσαν με τις ζωές τους. Ο Έλληνας δολοφονήθηκε στα 35 του το 1907, ο κεντροαμερικανός στα 39 του το '32.

Δημιουργείται, ως πρώτη εικόνα, έτσι, μια αντίφαση.

Από την μια η ανθρώπινη πλευρά, η παραχωρητικότητα της Ορθοδοξίας, η προσφορά του άλλου μάγουλου μετά το πρώτο χαστούκι, το Θείο δράμα, το μαρτύριο, το τέλος και στο βάθος η Ανάσταση, με βαθύ το μήνυμα της μετά θάνατον ζωής, της επερχόμενης Δευτέρας Παρουσίας κλπ.

Από την άλλη, η αντίσταση, απότοκη της χρόνιας καταπίεσης, η φιλοσοφία της εξέγερσης, το μήνυμα της σύγκρουσης. Όχι πολύ ειρηνικό και μέσα στο πέρασμα των ετών βαμμμένο  με αίμα.

Σαββάτο 26 Απριλίου 1986 01.226΄. Η βάρους 1.200 τόνων ατσάλινη οροφή του αντιδραστήρα  # 4, στο εργοστάσιο με την επίσημη ονομασία «Πυρηνικό εργοστάσιο Βλαντίμιρ Ιλιτς Λένιν» εκτινάσσεται. Ξεσπάει πυρκαϊά και μια στήλη καπνού ύψους ενός χιλιομέτρου διαχέει στην ατμόσφαιρα φονική ακτινοβολία από τα ραδιενεργά καύσιμα και τα υλικά του πυρήνα.
Με εξαίρεση τη φωτιά στην καρδιά του αντιδραστήρα που θα συνεχίσει να καίει για μέρες, όλες οι υπόλοιπες εστίες φωτιάς θα σβήσουν πριν ξημερώσει.

Για την Ορθόδοξη Εκκλησία είναι «του Λαζάρου». Έτσι ξεκίνησε αυτό που καταγράφηκε στην Ιστορία ως το πυρηνικό δυστύχημα του Τσέρνομπιλ (Чорнобиль). Μια πόλη που βρίσκεται 120 περίπου χιλιόμετρα, βόρεια του Κιέβου, πρωτεύουσας της σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Ουκρανίας της κραταιάς και ενιαίας, τότε, Σοβιετικής Ένωσης.