Αναμενόμενο, τη σήμερον ημέρα, να είναι κάποιος Έλληνας, λογικά αντιευρωπαϊστής. Το επίρρημα "λογικά" τοποθετείται στο πλαίσιο μιας συμπεριφοράς, ενάντια στον φανατισμό, στην αγνωσία και τον εθνικισμό. Να μπορεί να εκφράζει δηλαδή τον όποιο αντιευρωπαϊσμό του με νηφαλιότητα, με επιχειρήματα και ευρωπαϊκά, όχι μόνον Ελληνικά.

Τα γράφω όλα αυτά διότι παραβρέθηκα σε μια ενδιαφέρουσα συνάντηση, η οποία συστήθηκε απολύτως απρογραμμάτιστα, ανάμεσα σε εκπροσώπους από τέσσερις διαφορετικές ενότητες, αυτής της μεγάλης μα και ετερόκλητης ...ευρωπαϊκής φαμίλιας.

Τρυγητής ή Σταυρίτης, οπωσδήποτε γλυκός, αλλά και πιεστικός, για τους μαθητές τουλάχιστον που επιστρέφουν στις υποχρεώσεις τους. Από κοντά και οι γονείς που μοιραία θα αναπροσαρμόσουν τα ωράρια και τους προγραμματισμούς τους.

Λίγα λόγια και λιγότερες εικόνες για τον φετινό Σεπτέμβρη που μας εγκατέλειψε, όλως προσφάτως

Δεν χρειάζεται να πάμε πολλά χρόνια πίσω. Ας πούμε καμμιά εικοσαριά. Αν και τριάντα θα ήταν καλύτερα. Κάθε είδος επιτηδευματία, καταστηματάρχη, ηλεκτρολόγου, υδραυλικού, ταξιτζή, ξυλά, σιδερά, ευγενή και αγενή, ικανού ή όχι, δραστήριου ή τεμπέλη, έντιμου και όχι, είχε  στην τσέπη του, ένα πάκο.

Ένα πάκο με χαρτονομίσματα. Τα καφέ με τον Δία, τα πράσινα με τον Καποδίστρια, για να μην λησμονούμε τα ταπεινά κόκκινα κατοστάρικα, ή τα ταπεινότερα μπλε πενηντάρικα. Αλλά και τα μεγάλα μπλε με τον Κολοκοτρώνη, τραγουδημένα από την Γλυκερία: «Ωχ αμάν, γιατί τα πεντοχίλιαρα δεν είναι πετσετάκια». Προς το τέλος και τα μωβ με τον Παπανικολάου.

Μια σειρά από ενδιαφέροντα, σημαντικά, ενίοτε και τραγικά, γεγονότα που σημάδεψαν τούτη την ημερομηνία. Την 26η Σεπτεμβρίου, από το 1960 έως το 2008.

Η βία είναι μία. Ενιαία και αδιαχώριστη. Δεν υπάρχει καλή ή κακή. Ούτε δικαιολογημένη ή αδικαιολόγητη. Είναι βία. Είτε το χαστούκι συνέτισης από τον γονιό προς το παιδί, είτε ένα λιντσάρισμα στους δρόμους, είναι βία. Αυτό που αλλάζει είναι η κλίμακα και η ένταση. Ας μην λησμονούμε δε, ότι η βία γεννά μόνον βία. Περισσότερη βία.

Τα γράφω όλα τούτα, με αφορμή το περιστατικό που συνέβη οδό Γλάδστωνος και τον θάνατο του φερόμενου ως επίδοξου ληστή. Η είδηση, κατά πως φαίνεται, είναι, ότι ο Ζακ, εξαρτημένος, οροθετικός και όχι στρέιτ, γνωστή περσόνα της LGBT κοινότητας, μπουκάρισε, λένε, με μαχαίρι σε κοσμηματοπωλείο προκειμένου να ληστέψει.

Ο καταστηματάρχης είχε πάει να πάρει εφημερίδα (;), το κατάστημα ήταν άδειο (;), μα ο Ζακ με κάποιο τρόπο εγκλωβίζεται (;). Ακολούθως, τον παραλαμβάνουν πολίτες, μεταξύ αυτών και ο καταστηματάρχης, δέχεται κλωτσιές στο κεφάλι, τον λιντσάρουν δηλαδή και εκπνέει.  Αυτά αποτυπώνονται και σε βίντεο, οπότε λίγη από αμφισβήτηση μπορούν να δεχτούν.

Και τώρα, που άλλος ένας Αύγουστος γλίστρησε στις σκιές του παρελθόντος,

ας θυμηθούμε τι ξακουστό συνέβη, σε κάποιους άλλους, περασμένους.

Η διαβόητη κοινή γνώμη είναι μια ερωμένη που οι πολιτικοί την επιθυμούν φανατικά. Στο κυνήγι της, επιστρατεύουν κάθε δυνατό μέσο. Ένα από τα κυρίαρχα μέσα είναι ο Τύπος. Πολιτική, πολιτικοί και Τύπος βρίσκονται άλλοτε σε αντιπαλότητα, άλλοτε σε συμμαχία. Υπάρχουν πολιτικοί που άλλαξαν παράταξη, υπάρχει Τύπος που άλλαξε συμπάθειες.

Υπάρχουν συμφέροντα, ανασφάλειες. Πάντα με τον ίδιο στόχο. Την κοινή γνώμη. Διότι αυτή θα καταβάλει το τίμημα της αγοράς του έντυπου Τύπου, ή το κλικ στον ηλεκτρονικό, διότι αυτή θα κληθεί, όποτε κληθεί, να δώσει τις ψήφους της.

Δεν είναι απλώς χρήσιμη. Είναι απαραίτητη και στο κυνήγι της σαγήνης της, γίνονται τα πάντα. Τα θυμήθηκα όλα τούτα χαζεύοντας για λίγο πάλι το «Τhe Post». Εκτιμώντας τι σημαίνει ρεπορτάζ, τι εννοούμε ως δημοσιογραφία, ή το ρόλο του διευθυντή και ασφαλώς πως εννοείται η παρουσία του εκδότη.

Αναφέρομαι στη γνωστή ιστορία της πρώτης δοκιμασίας της Washington Post, για το θέμα της δημοσίευσης μελέτης περί του πολέμου στην Ινδοκίνα, ευρύτερα γνωστό ως Pentagon papers . Το ΄71 αυτό, πριν, η εφημερίδα, ξεσκεπάσει το σκάνδαλο Watergate, το οποίο ως γνωρίζουμε ήταν εκείνο που οδήγησε τον πρώτο και τον τελευταίο, μέχρι στιγμής, πρόεδρο των Η.Π.Α., σε παραίτηση.

Ο εξέχων μήνας της ανάπαυσης, των διακοπών. Επίσης της ραστώνης και ας μην λησμονούμε τα μπάνια του λαού. Μια  μικρά ανάπαυλα από το καθημερινό τρελάδικο που πολλές φορές περνά και αυτή τα σύνορα του λογικού.

Δεκατέσσαρες εικόνες που γίνονται μικρές αφηγήσεις από τον φετινό, και όχι άμοιρο προβλημάτων, Αύγουστο.

Δυο σημαντικά έργα Τέχνης εκλάπησαν από τα μουσεία όπου εκτίθονταν. Και τα δυο τον Αύγουστο. Και τα δυο, βρέθηκαν, ανακτήθηκαν μετά από δυο χρόνια. Κυοφορείται η άποψη, ότι οι κλοπές τους τα κατέστησαν ακόμα πιο δημοφιλή.

Σχεδόν ένας αιώνας χωρίζει τα δυο περιστατικά. Η, χρονικά, πρώτη αφορά την περίφημη Mona Lisa. Ήταν Δευτέρα 21 Αυγούστου του 1911, όταν ο 19χρονος, μικρός το δέμας Βερονέζος, Vincenzo Peruggia,  παρείσφρησε μέσα στο μουσείο του Λούβρου φορώντας την λευκή ποδιά των εργαζομένων. Πρώην εργαζόμενος εκεί, ήξερε αρκετά, έτσι, περίμενε, σύμφωνα με την κατάθεσή του, να αδειάσει η αίθουσα Salon Carré, όπου το δημιούργημα του da Vinci ήταν αναρτημένο.