Ο σύνδεσμος, κατέφθασε με ηλεκτρονικό ταχυδρομείο. Ο αποστολεύς ήταν και παραμένει πρόσωπο έμπιστο, κάτι πολυτιμότερο από τον χαρακτηρισμό «φίλος». Στο διαρκείας 8΄:21΄΄ ντοκυμαντέρ προβάλλεται ένα ιστορικό γεγονός που αγνοούσα παντελώς. Αφορά το «μπλόκο των νοσοκομείων» που έλαβε χώρα σαν σήμερα πριν 80 χρόνια. Περιγράφεται ως η συντονισμένη επίθεση της Ελληνικής Βασιλικής Χωροφυλακής, των Ταγμάτων Ασφαλείας και του Μηχανοκίνητου τμήματος της Αστυνομίας Πόλεων ενάντια στους Έλληνες αναπήρους των πολέμων ’40 - ΄41.

Είναι μια σπαραξικάρδια αφήγηση, μια από τις άγνωστες ή έστω λιγότερες γνωστές πτυχές της Ιστορίας που σαν φωτιστεί, αλλάζει πολλά διότι από τα αντίστοιχα γιατί.

Η πρόσφατη απώλεια του Μιχάλη Γκανά έφερε στην επιφάνεια εκείνες τις λέξεις που έβαλε σε ταιριαστή σειρά και γέννησαν τόση συγκίνηση, τέτοιο συναίσθημα. Για να μην φανεί ότι είμαι σοβαρός μελετητής του, διότι δεν υπήρξα, μόλις το ’98 τον ανακάλυψα μέσα από τους στίχους του «Καράβι βγήκε στη στεριά» την σπουδαία μουσική, ενορχήστρωση και την εξαίρετη ερμηνεία από τον ... «ακατανόμαστο» όπως θα έλεγε και ένας άλλος, για όλα συγχωρεμένος, ο Τζιμάκος.

Ο Γκανάς δεν υπήρξε αναγνωρισμένος τιτάνας της ελληνικής ποίησης όπως οι νομπελίστες μας, πιθανόν δε, να μην έλαβε ούτε την μαζική αναγνώριση που του έπρεπε, εν ζωή τουλάχιστον. Ας έχουμε την υποψία ότι αυτό ακριβώς ήθελε. Μεταξύ μας όμως, κι όταν λέμε μεταξύ μας ας εννοούμε νεοελληνικά μεταξύ μας, αυτό το σπαραξικάρδιο «Να δεις τι σου χω για μετά» θα πρέπει να διδάσκεται στα σχολειά, εκεί στην Γ΄ Γυμνασίου, που οι κοχλάζουσες ορμόνες, μαζί  με τόσα άλλα έχουν την τάση να οδηγούν τους έφηβους σε λάθος μονοπάτια.

Το άκουσα προχθές στο τρίτο. Aπό την πρώτη λέξη με κράτησε. Επίκαιρο άλλωστε, ένεκα η εποχή, αλλά και οι καιροί.

Από το «λυόμενο» της Κικής Δημουλά.

Ακούμπησα πάνω στα οκτώ στιχάκια που, έτσι αυθαίρετα, τα βρήκα εξόχως εύστοχα όσο και γλυκόπικρα.

Όταν ξεκινούσε, τον Δεκέμβριο του 2008, ζούσαμε σε ένα διαφορετικό κόσμο με πλήρη αδυναμία να μαντέψουμε τις επερχόμενες εξελίξεις, τις επικείμενες αλλαγές. Περισσότερα από 15 χρόνια από τότε, με όσα έχουν μεσολαβήσει, πάρα πολλά από αυτά αδιανόητα και πρωτόγνωρα, παραμένουμε στο ίδιο, περίπου, σημείο. Στην πλήρη αδυναμία να μαντέψουμε τα μελλούμενα, τα οποία μόνο στην συνείδηση των αιθεροβαμόνων ενέχουν στοιχεία αισιοδοξίας.

Σε τούτο το χρονικό διάστημα, εδώ σε αυτόν τον ιστότοπο, αναρτήθηκαν 2002 κομμάτια, όλα πρωτότυπα πλαισιωμένα από πολλαπλάσιες εικόνες. Πλην ενός μονοψήφιου αριθμού, άπαντα είναι συντεταγμένα από ένα άτομο. Το αναφέρω όχι ως κατόρθωμα, αλλά ως μια απόπειρα εκτίμησης του χρόνου που δαπανήθηκε και ως εκ τούτου περιγράφουν τη σχέση του μοναδικού γραφιά - διαχειριστή με το δημιούργημά του.

Αυτή η πρόσφατη κυβερνητική κρίση που προέκυψε και εκδηλώθηκε με παραιτήσεις δυο υπουργών, εκ των πλέον εμπίστων του πρωθυπουργεύοντος, εκ των οποίων ο εις είχε αντικαταστήσει έναν άλλον παραιτηθέντα, επίσης εκ των πολύ εμπίστων του κυβερνήτου τε και συγγενή του, μας έδωσε την ευκαιρία να ακούσουμε έναν ακόμα ορισμό του τι «έχει η πολιτική».

Έτσι λοιπόν μετά τη συζήτηση στη Βουλή για την πρόταση μομφής που δεν υπήρχε περίπτωση να έχει διαφορετικό αποτέλεσμα, ο Έλλην pm απαντώντας σε σχετικές ερωτήσεις δημοσιογράφων που καλύπτουν το κοινοβουλευτικό ρεπορτάζ, απάντησε σιβυλλικά: «Αυτά έχει η πολιτική».

Λίγα λόγια για την Εθνική εορτή, ένεκα η ανοιξιάτικη τούτη ημέρα

μα και για την τρέχουσα αθλητική, και μη, επικαιρότητα.

Η αγορά και η ανάγνωση της εφημερίδας ήταν κάποτε ο μοναδικός τρόπος της πιο ανεξάρτητης ενημέρωσης. Ως εκ τούτου ο ρόλος της ήταν πολύ σοβαρός. Από την εποχή του μεσοπολέμου όπου το ραδιόφωνο ήταν αποκλειστικά κρατικό, στην εποχή της τελευταίας στρατιωτικής δικτατορίας που έπληξε τον τόπο, οπότε αναδύθηκε η τηλεόραση, ο μόνος τρόπος να μάθαινε ο πολίτης, τουλάχιστον εκείνος που γνώριζε ανάγνωση, το τι συνέβαινε εκτός της κρατικής ενημέρωσης ήταν οι εφημερίδες.

Οι εφημερίδες που ασφαλώς αγκάλιαζαν κάποια πολιτική ιδεολογία ή ήταν προσκείμενες σε κάποια παράταξη, που προφανώς έκαναν συμβιβασμούς, που ναι ήταν δύσκολο να είναι αντικειμενικές, αλλά γράφονταν από δημοσιογράφους όχι από δημοσιοσχεσήτες, διευθύνονταν από διευθυντές σύνταξης όχι από γιέσμεν, ανήκαν σε εκδότες και όχι σε επιχειρηματίες.

Με τίτλο «Ο καθρέφτης και το μαχαίρι», μια συλλογή κειμένων ξέχειλη από συναναστροφές, δημιουργία, φιλίες, εμπειρίες ο Μάνος Χατζιδάκις αφηγείται το μονοπάτι της ζωής του, αλλά ταυτόχρονα μας κομίζει πλήθος από στοιχεία που θέλουμε να λησμονούμε ή δεν θέλουμε γνωρίζουμε για τον τόπο και το παρελθόν μας.

Ανάμεσα στα τόσα πολλά ψήγματα ανεπιτήδευτης σοφίας, όπου εμπεριέχονται είτε δικές του ρήσεις είτε τρίτων «μην λογοδοτείς στην Εξουσία, θα χάσεις το ταλέντο σου» από τον Ν. Γκάτσο ως συμβουλή, στον Μ.Χ υπάρχει και η εξής δική του: «αυτό που ενώνει τις παρέες δεν είναι οι κοινές ιδέες, αλλά η κοινή άγνοια».

Για όσους έχουν διαβεί το εξηκοστό πέμπτο έτος της συνεχούς παρουσίας στον τόπο που γεννήθηκαν, εν προκειμένω στην Ελλάδα, και όσοι εξ αυτών προσπαθούν να έχουν σφαιρική ενημέρωση, επίσης να σκέφτονται, να λειτουργούν με γνώμονα ότι υπάρχουν και άλλα θέματα πέραν του προσωπικού του συμφέροντος και τέλος να θυμούνται με σχετική ακρίβεια εικόνες του παρελθόντος, για όσους λοιπόν συγκεντρώνουν όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά, το μέλλον έρχεται απειλητικά παραμορφωμένο.

Τούτη η εικόνα είναι τραβηγμένη ένα μήνα μετά τα εγκαίνια του Hilton των Αθηνών. Βρισκόμαστε στον Μάιο του 1963. Πάνω στο χώμα, γύρω από το μεταλλικό τραπεζάκι τρεις άνδρες, συζητούν, καπνίζουν, πίνουν καφέ σε  κλίμα ευχάριστο. Γνωρίζουμε την ταυτότητα μόνο του μεσαίου. Είναι ο John Sprinzel, 33 χρονών εκείνη την χρονιά, πρώην οδηγός αγώνων, νυν δημοσιογράφος και μέλλων συγγραφέας. Βρίσκεται στην Ελλάδα για να καλύψει το ΙΑ΄ Δ.Ρ.Α. Στο φόντο αριστερά φλουταρισμένος ο Λυκαβηττός με τον Άη Γιώργη στην κορφή και στο κέντρο ξεχωρίζει, ως τοπόσημο, το ξενοδοχείο.