Το πλήγμα από το δυστύχημα στα Τέμπη είχε σφοδρό αντίκτυπο σε μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας. Ήταν και παραμένει οδυνηρό. Ούτε λόγος για όσους αποχαιρέτησαν για πάντα τους αγαπημένους τους. Θα το κουβαλούν μέχρι το δικό τους τέλος. Μιλάμε για όλους τους άλλους που στάθηκαν τυχεροί και δεν θρηνούν δικό τους άνθρωπο.

Αυτοί, οι τυχεροί της υπόθεσης που έχουν την πολυτέλεια να το αφήσουν πίσω τους χωρίς προσωπικό κόστος, έχουν ταυτόχρονα και την ατυχία να βιώσουν, ακόμα πιο έντονα, μια άλλη συνθήκη που τρομάζει, που κομίζει βαριά την υπογραφή της δύναμης της εξουσίας.

Επειδή δεν μπορεί να συμβεί τίποτα χειρότερο σε έναν άνθρωπο, από το ψάχνει σε νοσοκομείο ή νεκροτομείο τα απομεινάρια αγαπημένου του, ιδού μια αναφορά  για ένα δυστύχημα που κόστισε 223 ζωές πριν 32 χρόνια και τον τρόπο αντίδρασης εκείνου που ήταν υπεύθυνος.

Στις 23:17 της 26^ης Μαίου 1991, το Boeing 767-300ER της Lauda Air που εκτελούσε το δρομολόγιο Μπανγκόκ Βιέννη, συνετρίβη σε ζούγκλα της Ταϋλάνδης μετά από μια άνευ εντολής ανάπτυξη του αναστροφέα ώθησης στον κινητήρα νο 1. Με έναν Αμερικανό και έναν Αυστριακό πιλότο, εμπειρότατους και ικανότατους το αεροσκάφος που έφερε το όνομα Mozart, έπεσε σε περιδίνηση, αποκόπηκε η ουρά του και ότι απέμεινε από την άτρακτο ανέπτυξε υπερηχητική ταχύτητα, πριν συντριβεί στο έδαφος.

Διάγουμε μαζί το 22^ο έτος της κοινής μας ζωής. Αγαπιόμαστε και προσέχουμε ο ένας τον άλλο. Η ταπεινότητά μου είναι δίποδη, homo sapiens υποτίθεται. Εκείνη δίτροχη αλλά με σχεδόν τριψήφιο αριθμό ιπποδύναμης. Ανάμεσα στις υποχρεώσεις μου, όχι απέναντι της αλλά προς την πολιτεία, είναι να την περνώ Κ.Τ.Ε.Ο. Την προτελευταία φορά αυτό σήμαινε 25 έουρος. Χθες μου ζητήθηκαν 32 και μάλιστα τυγχάνων καλύτερης τιμής από τα 35 που αποτελούσε  την τιμή μαρκέ, όπως εδηλώθη από την ευγενική υπάλληλο.

Δηλαδή 28 τοις εκατό, ψέλλισα καθώς έπαιρνα τα ρέστα. Ορίστε; Ερώτησε η ευγενική υπάλληλος. Τίποτα,  τίποτα αποκρίθηκα, αναλογιζόμενος τα 90 έουρος που απαιτήθηκαν επιπλέον από τον τραπεζικό μπαμπούλα στην μηνιαία υποχρέωση των 500 για το στεγαστικό φιλικού προσώπου. Καλύτερα 7 ανά δύο χρόνια παρά 90 κάθε μήνα σκέφτηκα με ανακούφιση. Tι τύχη! Θυμήθηκα, ακολούθως, τα νούμερα από δημοσίευμα εφημερίδας της Κυριακής. Στα 115 δις προς τις τράπεζες και στα 158,6 προς Εφορία και ΕΦΚΑ τα χρέη φυσικών και νομικών προσώπων.

Νεαρά, οξυδερκής, φιλεύσπλαχνη και πολύ αγαπημένο μου πρόσωπο, έριξε την ιδέα στο εργασιακό της περιβάλλον, το οποίο αριθμεί περί τα 42 άτομα, να φέρει ο καθένας ότι μπορεί και ακολούθως αυτά που θα συγκεντρώνονταν να οδηγηθούν στην πρεσβεία της Γείτονος για την ανακούφιση των σφοδρά δοκιμαζομένων κατοίκων των πληγεισών περιοχών. Όλοι τους ανταποκρίθηκαν, φέρνοντας τρόφιμα, ρούχα, κουβέρτες, πάνες για μωρά και φαρμακευτικό υλικό. Με τα βίας χώρεσαν στο αυτοκίνητο που μια εργαζόμενη ανέλαβε να τα παραδώσει στην πρεσβεία. Περιέργως δεν έγινε δεκτός ο ρουχισμός, με την αιτιολογία ότι μόνον καινούργια ενδύματα γίνονται δεκτά. Είμαι σε θέση να γνωρίζω ότι ένα τουλάχιστον μεγάλο τμήμα του ρουχισμού μπορεί να μην ήταν αφόρετο, αλλά βρισκόταν σε άριστη κατάσταση και ταυτόχρονα ήταν πεντακάθαρο.

Μπορώ να καταλάβω ότι οι υπάλληλοι της πρεσβείας όφειλαν να υπακούσουν σε κάποιο πρωτόκολλο, αλλά οι χιλιάδες επιζήσαντες, άστεγοι πια, σε έναν τόπο με τις υποδομές ουσιαστικά κατεστραμμένες, μέσα στη βαρυχειμωνιά και με τον πόνο της απώλειας των αγαπημένων τους δεν θα είχαν πρόβλημα να φορέσουν ένα ζεστό μεταχειρισμένο πανωφόρι. Έχει ενδιαφέρον το τι κόμισε ο φονικός Εγκέλαδος. Όσο μπορούμε, βέβαια, να εμπιστευθούμε τα ημεδαπά μέσα ενημέρωσης, ειδικά τούτη την εποχή που στροβιλίζονται στους προεκλογικούς ρυθμούς, μιας αναμέτρησης βουτηγμένης στην πόλωση και στα συμφέροντα.

Την πρώτη μέρα της νέας χρονιάς, η Κροατία έγινε το 20ό μέλος της Ευρωζώνης. Ταυτόχρονα έγινε και το 27^ο κράτος που εντάχθηκε στο χώρο Σένγκεν. Την ίδια ώρα, λοιπόν, που η πρόεδρος της Ευρωπαϊκής επιτροπής Ούρσουλα φον ντερ Λάυεν μίλησε «για μέρα γιορτής όχι μόνον για τους Κροάτες αλλά για όλους τους Ευρωπαίους», κυβερνητικά στελέχη της Κροατίας αφουγκραζόμενα τους πολίτες που ανέφεραν αυξήσεις τιμών από λιανοπωλητές και παρόχους υπηρεσιών, έκαναν λόγο για «δόλια εκμετάλλευση και ανέντιμη κερδοσκοπία». Ας τεθεί υπ’ όψιν ότι ο πληθωρισμός στην Κροατία, πρώην τμήμα της ενωμένης Γιουγκοσλαβίας, τον Νοέμβριο ήταν 13,5%, έναντι του 10% της Ευρωζώνης. Και αν η χώρα αριθμεί 3,9 εκατομμύρια κατοίκους, το τελευταίο έτος δέχθηκε σχεδόν 12 εκατομμύρια τουρίστες.

Λίγο πιο βορειοδυτικά, στη Γαλλία η κυβέρνηση επιχειρεί να περάσει νέα συνταξιοδοτική ρύθμιση και να παρατείνει το όριο από τα 62 στα 64 έτη. Εννοείται ότι συναντά σθεναρή αντίδραση από το σύνολο των συνδικαλιστικών φορέων. Τελευταίο εργαλείο της κυβέρνησης είναι να χρησιμοποιήσει το άρθρο 49.3 του Συντάγματος το οποίο επιτρέπει να περνούν νομοσχέδια εκτός ψηφοφορίας. Πράξη που θα εγείρει ακόμα πιο έντονες αντιδράσεις.

Ένας αλλόκοτος συνδυασμός από περιέργεια, υποχρέωση και επιθυμία με έβγαλαν στους δρόμους της πόλης την παραμονή της Πρωτοχρονιάς. Όχι στον πυρήνα, όχι στο κλεινόν άστυ, αλλά στην ευρύτερη περιοχή.

Καιρός καλός, όση καλοσύνη μπορεί να έχει ο Δεκέμβρης, φως αρκετό, όσο μπορεί να φέρει ο ήλιος από εκεί χαμηλά που φτάνει, προσφέροντας μακριές σκιές ακόμα και καταμεσήμερο.

Η πρώτη μέρα μετά το χειμερινό ηλιοστάσιο, δεν έρχεται με τις καλύτερες των προϋποθέσεων. Η μεγαλύτερη νύχτα του χρόνου, για το βόρειο ημισφαίριο, έφυγε σηματοδοτώντας και την, αστρονομική, έλευση του χειμώνα. Η σπάνια, όμορφη παρουσία τόσων διπλών στην ημερομηνία δεν συνοδεύεται από αντίστοιχα όμορφες προβλέψεις για το μέλλον, που κινδυνεύουν να γίνουν ακόμα πιο σπάνιες από τις ακολουθίες διπλών.

Αναμένοντας την εαρινή ισημερία, η επικαιρότητα, τόσο η εσωτερική όσο και η διεθνής έρχεται φορτωμένη με δυσάρεστα. Επικρατεί μια εμφανής κρίση των θεσμών, που αφορούν το στενό ελληνικό πλαίσιο, αλλά και το ευρύτερο.

Στη δίνη του Μουντιάλ στο Κατάρ και σε γεγονότα με άδηλα απειλητικό μέλλον, η καθημερινότητα κομίζει δυο ειδήσεις που αξίζουν προσοχής. Η πρώτη έχει να κάνει με την προφυλάκιση Ελληνίδας αντιπροέδρου του Ευρωπαϊκού κοινοβουλίου με σοβαρές κατηγορίες και η άλλη με τις κοινωνικές ευαισθησίες Έλληνα αθλητή. Προφανώς έχουμε να κάνουμε με δυο διαμετρικά αντίθετα συμβάντα σε επίπεδο ηθικής.

Το ένα καταδεικνύει το πόσο ευάλωτη είναι όλη η Ε.Ε. ως οργανισμός, απέναντι σε μηχανισμούς όπου ατελείωτο χρήμα αναλαμβάνει να αντιστρέψει την πραγματικότητα, να χαράξει πολιτικές, να περάσει μηνύματα (λέγεται και άσκηση παρασκηνιακής πολιτικής πίεσης ή lobbying) και το άλλο πως μπορεί να γλυκάνει η πίκρα της καθημερινότητας αν υπάρχει η ευαισθησία και η διάθεση προσφοράς.

Δεν γεννήθηκα, δεν μεγάλωσα εκεί. Ούτε ενηλικιώθηκα εκεί. Δεν έχω καμιά αίσθηση εντοπιότητας, μήτε οικειότητας. Δεν ήταν ο κόσμος μου. Ούτε επιθύμησα να γίνει. Μολοντούτο κουβαλάω μερικά έντονα ίχνη του, ιδού και μια προτεραία αναφορά από τον Φεβρουάριο του 2018: …μικρό κολωνακιώτικο Μνημόσυνο. Ως τελευταίο ίχνος, ας αναφερθεί ο Οκτώβριος του ’19 όπου μια μπόρα με βρήκε εκεί, μετά από ένα οδυνηρό και ανεξίτηλο μνημονιακό τραύμα, το οποίο έκλεισε τυχαία τον κύκλο του, επίσης εκεί.

Αφορμή για τούτες τις εξομολογητικές αράδες στάθηκε η κουβέντα παρά θίν’ αλός μετά φίλου, ο οποίος τα τελευταία 50τόσα χρόνια έχει πολιτογραφηθεί ως Κολωνακιώτης. Είχε, το λοιπόν, τα προβλήματά του με την κατασκευή του σταθμού του μετρό που κόμισε έξτρα άγχος. Εστίασε επίσης στο κεφάλαιο της και ψυχαγωγίας αποκαλούμενης, καθώς τα τραπεζοκαθίσματα τείνουν να καταλάβουν και τους τελευταίους ελάχιστους χώρους, ενώ η ηχορύπανση από κάθε τέτοιου είδους δραστηριότητα έρχεται να εξαντλήσει τα τελευταία αποθέματα ηρεμίας και υπομονής. Για το τέλος, άφησε την μπουζουκοποίηση του Embassy.