Στις 3 Οκτωβρίου του 1993, μέρα Κυριακή, τίθεται ο θεμέλιος λίθος  για την κατασκευή του πρώτου Ελληνικού αυτοκινητοδρομίου. Στον Ορχομενό Βοιωτίας. Παρουσία του προέδρου της κυβερνήσεως Κων. Μητσοτάκη. Ας θυμηθούμε το φόντο. Ο τόπος ζεί στους ρυθμούς της απόσυρσης, η αυτοκινητική αγορά έχει εκτοξευθεί, το χρήμα ρέει.

Μοιραία το θέμα, προβάλλεται ιδιαίτερα από τον ημεδαπό Τύπο, ειδικό και μη, όπου ανάμεσα σε άλλα αναφέρεται πως:

Τον γνώριζα από τότε που έτρεχε με τα ΤΤ. Παρέα αρχίσαμε να κάνουμε μετά το μέσον της δεκαετίας του ’70. Ταλαιπωρηθήκαμε όμορφα με σπανιόλικα, δίχρονα, δίτροχα τους χειμώνες στα βουνά της Αττικής και με πανιά των Laser τα καλοκαίρια στους αφρούς του Ν. Ευβοϊκού.

Περνούσα από το κατάστημα των γονιών του με τα δερμάτινα στην Βουλής, διαγώνια από το υπουργείο Παιδείας. Αργότερα, στις αρχές της δεκαετίας του '80, από το δικό του, Lekkas sport, στην Μιχαλακοπούλου, εκεί που τώρα είναι ο Ιταλός. Μετά χαθήκαμε. Μάθαινα διάφορα, διάσπαρτα. Το βράδυ της φετινής πρωτοχρονιάς, έμαθα ότι δεν είναι πια ανάμεσά μας. Λίγες εβδομάδες νωρίτερα είχε εγκαταλείψει τον μάταιο κόσμο μας η πρώην σύζυγός του. Η Νατάσσα, κοπέλα όμορφη, άνθρωπος γλυκός.

Μια ντουζίνα εικόνες, έντεκα  μαυρόασπρες και μία έγχρωμη, σε σειρά χρονολογική, μαζί με λίγες κουβέντες για το Γιάννη και τον κόσμο του, όπως ήταν πριν από δεκαετίες. Έτσι για να μνημονευθεί μια εποχή πιο αισιόδοξη, πιο πολλά υποσχόμενη από την σημερινή. Στο φινάλε εκείνον τον Γιάννη γνώρισα, εκείνον θυμάμαι.

Δεν μου ήταν ευχάριστο το θέ(α)μα, δεν μου ήταν καν οικείο, καθώς ήταν πολύ μακριά από ότι έχω μάθει και από όσα έχω συνηθίσει. Ας ξεκινήσουμε όμως με τα νούμερα, διότι αργά ή γρήγορα, εκεί πάλι εκεί θα καταλήξουμε.

Η Ομοσπονδία Μηχανοκίνητου Αθλητισμού Ελλάδας, απέστειλε 200, περίπου, προσκλήσεις σε Μέσα Ενημέρωσης, προκειμένου να τα διαφωτίσει με μια προγραμματισμένη συνέντευξη Τύπου, για τις τελευταίες εξελίξεις που αφορούσαν το ράλυ Ακρόπολις. Επειδή σε διάφορα Μέσα, απεστάλησαν περισσότερες τις μιας, προσκλήσεις, μια λογική αποτίμηση υπολογίζει ότι αφορούσε περίπου 110 διαφορετικούς, αποδέκτες.

Από τους 110, εμφανίστηκαν 24, μια αναλογία  περίπου 22%, πράγμα που σημαίνει ότι το υπόλοιπο 78% δεν ενδιαφέρεται, ή δεν προλαβαίνει, ή δεν επιθυμεί, να παραστεί προκειμένου να ενημερωθεί. Ουδόλως αυτό σημαίνει, ότι θα  εμποδίσει τους απόντας να αρθρώσουν άποψη.

Σε μια ιστορία που ξεκίνησε σαν παραμύθι το 1952, μετρά δηλαδή μια παράδοση 67 ετών, μόλις δυο φορές σε αυτό το χρονικό διάστημα δεν κατάφερε να ανταπεξέλθει. Το 1974 και το 2010. Είναι επιβεβαιωμένο ότι και την επόμενη χρονιά, το 2019, δεν θα τα καταφέρει.

^{Μάιος του ΄77. Στα τελειώματα του ψυχρού πολέμου ένα πλήρωμα από την Λιθουανία, με  ρώσικο αυτοκίνητο, σε πλατεία της Καρδίτσας. Oι Stasys Brundza - A.B. Kostitis με Lada, στο 24ο Δ.Ρ.Α. Μια από τις 203 συμμετοχές, που δεν κατάφερε να βρεθεί στους 29 τερματίσαντες, ώστε να αντικρίσει την καρώ σημαία στην Διον. Αρεοπαγίτου. Τίποτα από όλα αυτά δεν υπάρχει πια.}

Ο λόγος για το Διεθνές Ράλυ Ακρόπολις, που μετά τον υποβιβασμό του το 2014, από το παγκόσμιο στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, δέχεται άλλο ένα πλήγμα τιθέμενο και εκτός του ευρωπαϊκού. Σχετικό δελτίου Τύπου που εξέδωσε την Παρασκευή (9/11ου) η Ομοσπονδία αναφέρει, ανάμεσα σε άλλα, πως:

Όλως τυχαίως έπεσα πάνω στην εικόνα του οχήματος που επικράτησε στη φετινή ανάβαση Pikes Peak. Ως αγώνα στα σύννεφα, τον περιγράφουν και έχουν δίκιο. Από τους παλαιότερους στο στερέωμα που ακόμα αντέχει. Η πρώτη διοργάνωση; λίγο πριν μπουν οι Η.Π.Α. στον πρώτο Μεγάλο Πόλεμο το 1916.

Έκτοτε με εξαίρεση τα διαστήματα ΄17 – ΄19 και ΄42 - ΄45, τότε που ο θείος Σαμ έκανε ότι έπρεπε προκειμένου να διαδεχθεί την Βρετανική αυτοκρατορία στα κουμάντα τούτου του κόσμου, η ανάβαση είναι εκεί παρούσα, περιμένοντας σχεδόν κάθε όχημα με τροχούς, κάθε χειριστή με ανησυχίες.

Βγήκε από το όχημα, στο στοπ της τελευταίας ειδικής, έχοντας μια μεγάλη νευρικότητα, έτρεμε σχεδόν, με γκρίζους κροτάφους πια, κάποιες σταγόνες, ισορροπούσαν στις κόγχες των ματιών του, και μίλησε στα αγγλικά, για τα πεπραγμένα. Αυτή η μορφή του σύγχρονου μηχανοκίνητου αθλητισμού, λίγο πριν τα 45 του, επέστρεψε στο παγκόσμιο πρωτάθλημα ράλυ, σε έναν αγώνα φωτιά και επικράτησε.

Η συνέχεια ήταν ακόμα πιο συγκινητική. Όχι με την ελαστικότητα του παρελθόντος, ανέβηκε στην οροφή του νικηφόρου οχήματος, ενώ για τον συνοδηγό του, τα πράγματα ήταν πιο δύσκολα σε αυτό το θέμα. Λίγο στιγμές αργότερα, σκαρφάλωσε και ο συνονόματος, συμπατριώτης, πρωταθλητής, διεκδικητής και πρωτοπόρος στην μάχη του φετινού τίτλου. Αγκαλιάστηκαν και πανηγύρισαν με θέρμη, σε μια στιγμή Γαλλικού θριάμβου.

Σαρανταπέντε χρόνια νωρίτερα, την Κυριακή 21 Οκτωβρίου του 1973, η Λέσχη διοργάνωσε τον 3ωρο αγώνα Τατοίου. Ήταν ο 13ος, διάρκειας 180 λεπτών και ο τελευταίος  ως απεδείχθη. Η πρώτη ενεργειακή κρίση του πλανήτη, ανάγκασε τον διοργανωτή να καταργήσει αυτόν τον τόσο, υποτίθεται, ενεργοβόρο αγώνα.

Ήταν επίσης ο αγώνας που έκρινε το πρωτάθλημα ταχύτητας, εκείνης της χρονιάς. Σε μια εποχή όπου η παρουσία του Τάσου «Σιρόκο» Λιβιεράτου, ήταν καταλυτική για τους υπόλοιπους αγωνιζόμενους, ο Άρης «Asterix» Λουμίδης, κερδίζει το τρίωρο κατοχυρώνει και τον τίτλο. Τέσσερα μόλις δευτερόλεπτα χώριζαν στον τερματισμό τους δύο διεκδικητές, μετά από 384 χιλιόμετρα και τρείς ώρες αγώνα στο στρατιωτικό αεροδρόμιο της Δεκέλειας.

Έτσι ο «Άστεριξ», στα 26 του χρόνια, έγινε ο 9ος Πανελλήνιος πρωταθλητής ταχύτητας και ο δεύτερος νεότερος μετά τον Γιάννη «Μαύρο» Μεϊμαρίδη. Ακολουθούμε την πορεία του προς τον τίτλο, μέσα από μια 14 εικόνες και έξι αυτοκίνητα, που πήραν τον οδηγό από τζούνιορ και τον έφτασαν τιτλούχο.

To 1978, το GP της Μonza, συνέπιπτε χρονικά με το Γ’ ράλυ Χαλικιδικής (9 – 11 Σεπτεμβρίου). Η έδρα του Ελληνικού αγώνα που προσμετρούσε και στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, βρισκόταν στο ξενοδοχείο Κασσάνδρα palace. Το ράλυ είχε δυο σκέλη, νυκτερινά. Σαββάτο προς Κυριακή και Κυριακή προς Δευτέρα.

^{Αριστερά το Ελληνικό πλήρωμα και δεξιά οι Ιταλοί νικητές.}

Κυριακή μεσημέρι λοιπόν, με τον αγώνα να έχει κριθεί σε μεγάλο βαθμό, καθώς ο 27χρονος Tony Carello με Stratos, είχε φτιάξει μια διαφορά ασφαλείας από την Stratos του 34χρονου Έλληνα πρωταθλητή «Σιρόκο», οι περισσότεροι αγωνιζόμενοι έχουν συγκεντρωθεί στο καθιστικό του ξενοδοχείου.

Αν, η τελευταίως, δοκιμαζόμενη μνήμη μου δεν λανθάνει, πρέπει να έχει περάσει μια πενταετία, από τότε που ένα τακίμι από τρακτερωτά 15άρια, κάποιου αυτοκινήτου προδιαγραφών WRC, άφηνε το αποτύπωμά τους πάνω σε Ελληνικά χώματα.

Έτσι η έλευση του παγκόσμιου πρωταθλητή S. Ogier, με την ομάδα της M-Sport στην Ελλάδα, δια δοκιμές εξέλιξης, εν όψει του ράλυ, της Μαρμαρίδας είναι ταυτόχρονα ευχάριστο όσο και περίεργο περιστατικό. Ευχάριστο διότι μας ήρθε η ομάδα, περίεργο, διότι η γείτων χώρα έχει αγώνα, εμείς όχι, μολοντούτο η M-Sport και ο εστεμμένος, ήρθε εδώ για δοκιμές.