Όλως τυχαίως έπεσα πάνω στην εικόνα του οχήματος που επικράτησε στη φετινή ανάβαση Pikes Peak. Ως αγώνα στα σύννεφα, τον περιγράφουν και έχουν δίκιο. Από τους παλαιότερους στο στερέωμα που ακόμα αντέχει. Η πρώτη διοργάνωση; λίγο πριν μπουν οι Η.Π.Α. στον πρώτο Μεγάλο Πόλεμο το 1916.

Έκτοτε με εξαίρεση τα διαστήματα ΄17 – ΄19 και ΄42 - ΄45, τότε που ο θείος Σαμ έκανε ότι έπρεπε προκειμένου να διαδεχθεί την Βρετανική αυτοκρατορία στα κουμάντα τούτου του κόσμου, η ανάβαση είναι εκεί παρούσα, περιμένοντας σχεδόν κάθε όχημα με τροχούς, κάθε χειριστή με ανησυχίες.

Βγήκε από το όχημα, στο στοπ της τελευταίας ειδικής, έχοντας μια μεγάλη νευρικότητα, έτρεμε σχεδόν, με γκρίζους κροτάφους πια, κάποιες σταγόνες, ισορροπούσαν στις κόγχες των ματιών του, και μίλησε στα αγγλικά, για τα πεπραγμένα. Αυτή η μορφή του σύγχρονου μηχανοκίνητου αθλητισμού, λίγο πριν τα 45 του, επέστρεψε στο παγκόσμιο πρωτάθλημα ράλυ, σε έναν αγώνα φωτιά και επικράτησε.

Η συνέχεια ήταν ακόμα πιο συγκινητική. Όχι με την ελαστικότητα του παρελθόντος, ανέβηκε στην οροφή του νικηφόρου οχήματος, ενώ για τον συνοδηγό του, τα πράγματα ήταν πιο δύσκολα σε αυτό το θέμα. Λίγο στιγμές αργότερα, σκαρφάλωσε και ο συνονόματος, συμπατριώτης, πρωταθλητής, διεκδικητής και πρωτοπόρος στην μάχη του φετινού τίτλου. Αγκαλιάστηκαν και πανηγύρισαν με θέρμη, σε μια στιγμή Γαλλικού θριάμβου.

Σαρανταπέντε χρόνια νωρίτερα, την Κυριακή 21 Οκτωβρίου του 1973, η Λέσχη διοργάνωσε τον 3ωρο αγώνα Τατοίου. Ήταν ο 13ος, διάρκειας 180 λεπτών και ο τελευταίος  ως απεδείχθη. Η πρώτη ενεργειακή κρίση του πλανήτη, ανάγκασε τον διοργανωτή να καταργήσει αυτόν τον τόσο, υποτίθεται, ενεργοβόρο αγώνα.

Ήταν επίσης ο αγώνας που έκρινε το πρωτάθλημα ταχύτητας, εκείνης της χρονιάς. Σε μια εποχή όπου η παρουσία του Τάσου «Σιρόκο» Λιβιεράτου, ήταν καταλυτική για τους υπόλοιπους αγωνιζόμενους, ο Άρης «Asterix» Λουμίδης, κερδίζει το τρίωρο κατοχυρώνει και τον τίτλο. Τέσσερα μόλις δευτερόλεπτα χώριζαν στον τερματισμό τους δύο διεκδικητές, μετά από 384 χιλιόμετρα και τρείς ώρες αγώνα στο στρατιωτικό αεροδρόμιο της Δεκέλειας.

Έτσι ο «Άστεριξ», στα 26 του χρόνια, έγινε ο 9ος Πανελλήνιος πρωταθλητής ταχύτητας και ο δεύτερος νεότερος μετά τον Γιάννη «Μαύρο» Μεϊμαρίδη. Ακολουθούμε την πορεία του προς τον τίτλο, μέσα από μια 14 εικόνες και έξι αυτοκίνητα, που πήραν τον οδηγό από τζούνιορ και τον έφτασαν τιτλούχο.

To 1978, το GP της Μonza, συνέπιπτε χρονικά με το Γ’ ράλυ Χαλικιδικής (9 – 11 Σεπτεμβρίου). Η έδρα του Ελληνικού αγώνα που προσμετρούσε και στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, βρισκόταν στο ξενοδοχείο Κασσάνδρα palace. Το ράλυ είχε δυο σκέλη, νυκτερινά. Σαββάτο προς Κυριακή και Κυριακή προς Δευτέρα.

^{Αριστερά το Ελληνικό πλήρωμα και δεξιά οι Ιταλοί νικητές.}

Κυριακή μεσημέρι λοιπόν, με τον αγώνα να έχει κριθεί σε μεγάλο βαθμό, καθώς ο 27χρονος Tony Carello με Stratos, είχε φτιάξει μια διαφορά ασφαλείας από την Stratos του 34χρονου Έλληνα πρωταθλητή «Σιρόκο», οι περισσότεροι αγωνιζόμενοι έχουν συγκεντρωθεί στο καθιστικό του ξενοδοχείου.

Αν, η τελευταίως, δοκιμαζόμενη μνήμη μου δεν λανθάνει, πρέπει να έχει περάσει μια πενταετία, από τότε που ένα τακίμι από τρακτερωτά 15άρια, κάποιου αυτοκινήτου προδιαγραφών WRC, άφηνε το αποτύπωμά τους πάνω σε Ελληνικά χώματα.

Έτσι η έλευση του παγκόσμιου πρωταθλητή S. Ogier, με την ομάδα της M-Sport στην Ελλάδα, δια δοκιμές εξέλιξης, εν όψει του ράλυ, της Μαρμαρίδας είναι ταυτόχρονα ευχάριστο όσο και περίεργο περιστατικό. Ευχάριστο διότι μας ήρθε η ομάδα, περίεργο, διότι η γείτων χώρα έχει αγώνα, εμείς όχι, μολοντούτο η M-Sport και ο εστεμμένος, ήρθε εδώ για δοκιμές.

Στο Paul Ricard, ο Lewis περιφρόνησε την συνέντευξη που έπρεπε να δώσει ευθύς μετά την πτώση της σημαίας και έφυγε δρομέως.

Στο Silverstone, οι Βρετανοί δεν είδαν τον αγαπημένο τους πρωταθλητή να κερδίζει, αντίθετα κέρδισε ένας Γερμανός σε Ιταλικό μονοθέσιο.

Στo Γερμανικό GP που έφερε το όνομα μιας εταιρείας από το Ντουμπάϊ, οι Merc έκαναν ένα εμφατικό και απρόσμενο 1 – 2 μπροστά στο ομοεθνές κοινό και ενώπιον του μυστακοφόρου αφεντικού. Και ο Lewis πλημμυρισμένος χαρά για την νίκη και την πλήρη ανατροπή της προσωρινής βαθμολογίας το πανηγύρισε δεόντως.

Από το μονοθέσιο μετά την πτώση της καρώ, που με μια φωνή ίδια σχεδόν με του Don Cheadle έδωσε την αγάπη του στην ομάδα, έως την ώρα που πήδηξε πάνω από την κιγκλίδωμα στις αγκαλιές του των ανθρώπων της ομάδας. Με τα ράστα κοτσιδάκια, τα σκουλαρίκια, το διακοσμητικό στο αριστερό ρουθούνι, και τα τατού στην επιδερμίδα του.

Το δεύτερο μέρος του αφιερώματός, αφορά όσα μεταπολεμικά rallye Monte Carlo, ξεκίνησαν και από την Αθήνα.

Στα πέντε πρώτα μεταπολεμικά, από το ’49 έως το ’53, μοιραία, η Ελληνική πρωτεύουσα, απουσίαζε. Με το ράλυ Ακρόπολις όμως, να προχωρά ακάθεκτα για να καταλάβει στη θέση του στην Ιστορία από την άνοιξη του ’53, η Αθήνα επανήλθε ως σημείο εκκίνησης του παλαιότερου αγώνα ράλυ του κόσμου, την επόμενη χρονιά. Το '54.

Ενδιαφέρουσα και τολμηρή η ιδέα, να προστεθεί η Αθήνα, τον Γενάρη του  2019, ως σημείο εκκίνησης του Ιστορικού ράλυ Μόντε Κάρλο, ξύπνησε μνήμες.

Ένα μικρό αφιέρωμα, σε εποχές παλαιότερες όταν η ελληνική πρωτεύουσα, αποτελούσε κομμάτι του ιστορικότερου αγώνα ράλυ του κόσμου. Σήμερα οι προπολεμικές αναφορές. Μεθαύριο οι μεταπολεμικές.

Το Σαββάτο 23 Νοεμβρίου του ’57 τελείται ο έκτος αγώνας του Β’ Πανελληνίου Πρωταθλήματος Αυτοκινήτου. Ήταν ο  μικρότερος και ο ευκολότερος. Επρόκειτο για μια νυκτερινή πλοήγηση. Τούτο δεν σήμαινε όμως ότι έστω και ο τερματισμός ήταν δεδομένος.

Καθώς μάλιστα διεξήχθη «υπό εκτάκτως δυσχερείς καιρικάς συνθήκας κατά ένα μεγάλο μέρος επί οδών αγροτικών πράγμα που εδυσχαίρανε μεγάλως την διεξαγωγήν του», μόλις δυο πληρώματα από τα 45 που εκκίνησαν, τερμάτισαν επιτυχώς.

^{Λίγο πριν την εκκίνηση της πλοήγησης. Διακρίνονται οι Μηνάς Βουρδουμπάκης, Στέλιος Μουρτζόπουλος, Γιάννης Κανάρογλου, Φλέρυ Γκολιοπούλου, Κώστας Νικολόπουλος και στο άκρο δεξιά, όρθιος με τα γυαλιά ο Π. Γιαννικώστας.}

Στο περιοδικό «Βολάν», φύλλο 2 9 – 30 της 10ης Δεκεμβρίου του ’57, πέραν της περιγραφής της πλοήγησης, υπάρχει και η στήλη του «σκορπιού» όπου διακωμωδούνται διάφορα περιστατικά.

Ανάμεσα σε αυτά εγράφη: