Αρκετή δημοσιότητα δόθηκε για την παραγγελία του Michael Stoschek του Γερμανού επιχειρηματία και ιδιοκτήτη της Brose KG μία από τις πέντε μεγαλύτερες εταιρείες προμηθειών ηλεκτρικών και ηλεκτρονικών εξαρτημάτων. Μην έχοντας περιορισμούς σε ότι αφορά τον προϋπολογισμό πήρε μια 430 και έχτισε πάνω της μια καινούργια Lancia Stratos με την επιμέλεια του σχεδιαστικού οίκου Pininfarina. Η είδηση αυτή έφερε στην μνήμη το παρελθόν.

Η πρώτη εικόνα Stratos που καταχωρήθηκε στα εισερχόμενα, ήταν από την κατατακτήρια του 22^ου Δ.Ρ.Α. Μάιος 1975. Πρώτη και τελευταία φορά που το στρατιωτικό αεροδρόμιο της Δεκέλειας φιλοξένησε κατατακτήρια διαδικασία. Μέχρι το ’72 γινόταν εκεί, μια δοκιμασία που εξυπηρετούσε τις περιπτώσεις ισοβαθμίας ενώ ταυτόχρονα έδειχνε τα αγωνιστικά οχήματα σε ένα κοινό που δεν μπορούσε να τα δει στα βουνά.

Εως τότε η τελευταία ιδέα αγωνιστικών κορυφής που είχα, ήταν από το 21^ο (του ’73), αφού ως γνωστόν το ’74 δεν είχε τελεστεί «Ακρόπολις» λόγω της ενεργειακής κρίσης. Και πια ήταν αυτή η εικόνα; Οι γαλάζιες μπερλινέτες από τη Διέπη, άντε και τα 124 Spyder. Και ξαφνικά έρχεται αυτό το σχήμα από τον επόμενο αιώνα, μέσα στο Τατόι. Bjorn Waltegaard και Lele Pinto είχαν το 1 και το 4 αντίστοιχα, στα βαμμένα λευκοπράσινα χρώματα του Ιταλικού αερομεταφορέα, έκαναν τη βόλτα τους παίζοντας με τον ανταγωνισμό και την άλλη μέρα ξεκίνησαν την περιπέτεια. Ο Σουηδός έχοντας μείνει 13 λεπτά πίσω από ζημιές, αρχίζει μια επική αντεπίθεση κερδίζοντας 27 ετάπ, τις τελευταίες 14 σερί από τα Φουρνά έως την Ευρωστίνη, έχοντας κλείσει τη διαφορά κάτω από τα 6 λεπτά. Είχαν περισσέψει 14 ετάπ μήκους 162 χλμ. και ο στόχος ήταν παραπάνω από εφικτός, αλλά στο Λάλα η Stratos υπέκυψε και το παπαδοπαίδι από το Regensburg άνοιγε την πίστωση του στο παγκόσμιο υπογράφοντας πειστικά την πρώτη του νίκη με την Ascona. Ήταν ο Walter Rohrl που όπως και ο Carlos Sainz δεκαπέντε χρόνια αργότερα θα σημείωναν τις πρώτες τους νίκες στο δικό μας «Ακρόπολις»

Πάνω στο τελευταίο podium της φετινής σεζόν της F1, στην Yas Marina του Abu Dhabi, βρίσκονταν τρεις παγκόσμιοι πρωταθλητές. Στο πιο ψηλό το σκαλοπάτι, εκείνος που λίγες στιγμές νωρίτερα είχε στεφθεί, ο οποίος είναι και ο ηλικιακά νεότερος στην ιστορία του θεσμού. Δεξιά του ο τέως, αριστερά ο πρώην. Ο τέως, που ήρθε με τον άσσο στην νέα του ομάδα, δεν κατάφερε να κάνει το repeat καθώς έχασε και μαθηματικά τις ελπίδες του από τον προηγούμενο αγώνα, ενώ ο πρώην θα περιμένει τουλάχιστον άλλη μια χρονιά ώστε να προσπαθήσει να τους διπλασιάσει.

Αν μάλιστα πάμε ακόμα ένα χρόνο πιο πίσω, ο τιτλούχος του 2007, πάλευε στις ειδικές της Ουαλίας να τερματίσει την C4 στην 8^η θέση μπροστά από το Subaru του Ostberg σπαταλώντας τα τελευταία αποθέματα ενός μεγάλου ταλέντου. Έτσι, ο S. Vettel, ένας νέος 23 χρόνων, στην ηλικία που τα περισσότερα παιδιά του πλανήτη ολοκληρώνουν τις σπουδές τους, ανέβηκε στην κορφή ενός τόσο ανταγωνιστικού, τόσο σκληρού και συχνά τόσο απάνθρωπου σπορ όσο και η F1. Μετά από μια έντονη χρονιά, με ιδιαίτερα υψηλό συναγωνισμό, ο Sebastian υποδέχτηκε την επιτυχία του κλαίγοντας από συγκίνηση, ισορροπώντας ανάμεσα στην νεανική του φύση και τα αντρικά του κατορθώματα.

Αυτά που συνέβησαν εντός αλλά και εκτός πίστας το πρώτο Σαββατοκύριακο του Νοεμβρίου δίνουν αφορμές για λίγα σχόλια

Στο αγωνιστικό κομμάτι είχαμε την επικράτηση της Red Bull Racing, καθώς πετυχαίνοντας το τέταρτο 1 – 2 της σεζόν, ανακηρύχτηκε πρωταθλήτρια κατασκευαστών. Είναι μια σημαντική επιτυχία, καθώς για δεύτερη συνεχή χρονιά δεν επικρατεί μια ομάδα θεωρούμενη ως «μεγάλη» αλλά μια σαφώς μικρότερου βεληνικούς.

Μετά την Brawn το 2009, η RBR έρχεται φέτος να ορθώσει περήφανα το αγωνιστικό της παράστημα και ασφαλώς να μην λησμονηθεί το γεγονός ότι το 2008 ολοκλήρωνε, για πολλοστή φορά, στην 7^η θέση.

Σε πρώτο πρόσωπο, θυμάμαι με πόση δυσκολία σήκωνα την μηχανή για να φωτογραφήσω τον Frank Williams. Είχα ένα σεβασμό τόσο πηγαίο που σχεδόν ντρεπόμουν να σηκώσω μηχανή.

Καθηλωμένος σε αναπηρικό αμαξίδιο, από εκείνο το τροχαίο του Μαρτίου του ‘86 στο δρόμο για το αεροδρόμιο της Νίκαιας μέσα σε ένα Sierra. Τα βαριά τραύματα στην σπονδυλική του στήλη τον άφησαν παράλυτο για την υπόλοιπη ζωή του. Ήταν 44 ετών. Βρισκόταν στην ακμή της δημιουργίας του. Η ομάδα, κατ’ εξοχήν δικό του δημιούργημα με την πολύτιμη συμμετοχή του σκληροτράχηλου μηχανικού Patrick Head, μετρούσε ήδη 4 τίτλους. Δύο οδηγών (’80, ’82) και δύο κατασκευαστών (’80, ’81). Άλλοι θα είχαν λυγίσει. Εκείνος όχι. Έμεινε σχεδόν ένα χρόνο μακριά από τα pit lane και επέστρεψε.

Αύριο το πρωί, μεσημέρι στην Ν. Κορέα στην καινούργια πίστα Yeongam, είναι πιθανόν να ξεκαθαρίσει σε κάποιο βαθμό, ποιος ή ποιοι από τους πέντε διεκδικητές του φετινού τίτλου της F1 θα ευνοηθούν από το αποτέλεσμα του αγώνα.

Στο πλαίσιο αυτής της ενδιαφέρουσας εξέλιξης φωτογραφήθηκαν μαζί και τούτη η εικόνα μας ξύπνησε μερικές μνήμες. Ήταν μια άλλη εποχή το 1986 και έπρεπε να φτάσουμε στον τελευταίο αγώνα ώστε να κατοχυρώσει τον τίτλο ο Alain Prost.

Τα τελευταία 9 χρόνια, χρόνια κατακτά νίκες στο παγκόσμιο πρωτάθλημα ράλυ, εξήντα το σύνολο μέχρι στιγμής. Τα τελευταία επτά χρόνια έχει απαλλάξει τον ανταγωνισμό από την αγωνία του ποιος θα είναι ο πρωταθλητής.

Ο Sebastian Loeb ευθύνεται, σε κάποιο βαθμό, για την απαξίωση των αγώνων ράλυ την τελευταία πενταετία. Ήταν το σπάνιο ταλέντο, η μεγάλη αφοσίωση, η ακέραια επαγγελματικότητά του και βέβαια η κυρίαρχη θέση του PSA group που μετέτρεψαν έναν ενδιαφέροντα θεσμό σε μια κρύα άνοστη σούπα.

Διαλύοντας προβλέψεις, στατιστικές ακόμα και μοντέλα του παρελθόντος κατάφερε μια σειρά από επιτυχίες που δύσκολα, πολύ δύσκολα θα ανατραπούν. Τουλάχιστον τα επόμενα επτά χρόνια κρίνεται και μαθηματικά αδύνατον…

Ο βραχύσωμος οδηγός κατέκτησε τον πρώτο του τίτλο το 2004, στα τριάντα του χρόνια. Υπήρξε σύγχρονοςκολοσσιαίων ονομάτων όπως

Η πρόσφατη πρώτη δοκιμή του Mini Countryman που ετοιμάζεται για το ντεμπούτο του στο WRC ξύπνησε κάποιες μνήμες. Ακολουθεί η περιγραφή τους.

Ψηλαφώντας το θέμα,

σε ιδεολογικό επίπεδο, απαιτείται μια αναφορά στο χρονικό πλαίσιο.

Τότε, λοιπόν, ήταν μια εποχή αλλαγής. Τόσο σε ελληνικό, όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο. Η περίφημη δεκαετία του ’60 ξετυλιγόταν μαζί με την αμφισβήτηση και την ελευθεριότητα της και δεν μπορούσε παρά να επηρεάσει τα πάντα. Την πολιτική, την κοινωνία, τις συμπεριφορές. Στον τόπο μας η επικράτηση της «Ένωσης Κέντρου» επιτάχυνε εξελίξεις και σε ένα βαθμό έσπασε χρόνιες αγκυλώσεις. Μέσα από αυτό το πρίσμα είχαν δημιουργηθεί οι συνθήκες μιας μεγαλύτερης ανοχής, όπως και αποδοχής νέων ιδεών, τρόπων ζωής, φορμών διασκέδασης.
Στο πλαίσιο αυτό καταχωρείται και η αναγνώριση που έτυχε όχι μόνο σαν προϊόν, αλλά κυρίως σαν ιδεογράφημα, σαν στοιχείο κουλτούρας η δημιουργία του Sir Alexander Arnold Constantine Issigonis. Το Mini.

Μαζί με την νεανικότητα, την ελευθερία, την απλότητα, την αμεσότητα που προσέφερε στην αυτοκίνηση, την περιφρόνηση του κομφορμισμού, πέρασε και ένα άλλο μήνυμα. Το θρίαμβο του μικρού Δαυίδ, απέναντι στον κολοσσιαίο Γολιάθ. Η αναφορά γίνεται βέβαια για το αγωνιστικό κομμάτι όπου με τη βοήθεια του John Cooper και τη συμβολή του B.M.C. Competition dpt. άφησαν πολύ έντονο αγωνιστικό ίχνος στο παγκόσμιο αγωνιστικό γίγνεσθαι. Θα ακολουθήσουμε αυτό το ίχνος, στον ελληνικό χώρο κυρίως.

(1)

Θα ξεκινούσα από το πρώτο του «Ακρόπολις». 39o, 1992. Πρώτη φορά στην Ελλάδα ο Colin, πρώτη εμφάνιση Legacy στο «Ακρόπολις», team mate ενός Vatanen. Ετάπ Μάνδρας, πρώτη του αγώνα αν εξαιρεθεί η υπερειδική της Αναβύσσου. Με το νο 9 ο Colin ξεκινά με πυροτέχνημα. Δεύτερος 4 δεύτερα πίσω από τον Auriol. Δεν ήταν όμως αυτό. Ήταν ο τρόπος που κινήθηκε. Είχε το χάρισμα, αυτή την αγωνιστική αυθάδεια, την πληθωρικότητα, το θάρρος. Όσοι ήταν εκεί, το κατάλαβαν αμέσως. Οι υπόλοιποι το κατάλαβαν στις επόμενες ειδικές… Σαφώς ταχύτερος του Ari, ολοκλήρωσε 4^ος τον αγώνα, ενώ κέρδισε και 11 ειδικές από τους πολύ εμπειρότερους ανταγωνιστές του. Και τι ονόματα! Πλην του νικητή Auriol, ήταν εκεί οι Kankkunen, Biasion, Delecour, Sainz, Alen, Schwarz. Η εικόνα (1) από τη Μάνδρα, όπου τον είδαμε για πρώτη φορά να ξεδιπλώνει το ταλέντο του στην πατρίδα μας, εννέα μόλις χρόνια μετά την τελευταία εμφάνιση, στον τόπο μας, του πατέρα του, Jimmy.

Αφορμή για αυτές, δόθηκε από τις ειδήσεις που πέρασαν μπροστά από τις οθόνες των ενδιαφερομένων, την πολύ πρόσφατη περίοδο. Με χρονολογική σειρά λοιπόν έχουμε:

Την τοποθέτηση, διορισμό στην προεδρία της Εθ.Ε.Α. στις 7 Μαΐου νέου προσώπου. Αμέσως μετά, το ονοματεπώνυμο του στα φόρα και αλλαχού συντάσσεται με το σεβάσμιο πρόθεμα: κ.

Την ίδρυση της Ομοσπονδίας Μηχανοκίνητου Αθλητισμού Ελλάδος στις 7 Ιουνίου η οποία αντιμετωπίζεται περίπου, σαν κάτι από Πανάκεια και Νέμεσις ομού. Τα πρόσωπα που απαρτίζουν την ηγεσία της είναι τα ίδια με εκείνα που όριζαν την τύχη των αγώνων τα τελευταία χρόνια, είτε επί σκηνής είτε παρασκηνιακώς.

Στις 16 Ιουνίου, αγωνιζόμενος τις παρουσιασθείς, μετά του νομικού του συμβούλου, ενώπιον του Εθνικού Δικαστηρίου Εφέσεων, προκειμένου να εκδικασθεί η έφεση του, άρπαξε ένα πειστήριο της υπόθεσης και απεχώρησε δρομαίως της αιθούσης και του κτιρίου, σύμφωνα  με την έκθεση που συνέταξε το Ε.Δ.Ε.

Στις 26 Ιουνίου αναρτάται είδηση στα φόρα (με την σημείωση δελτίο τύπου στο τέλος) στην οποία περιγράφονται οι αγωνιστικές εξορμήσεις του νέου προέδρου της ΕΘ.Ε.Α. στην αλλοδαπή.

Τέλος, την πρώτη Κυριακή του Ιουλίου, στην πρωταθληματική ανάβαση του Αχλαδόκαμπου, σύμφωνα πάντα με τους αυτόπτες, τον αγώνα «άνοιξε» cabriole B.M.W. στην οποία επέβαιναν δύο κυρίες. Η μια αναγνωρίστηκε από τους παριστάμενους ως πρωταγωνίστρια αισθησιακών ταινιών. Δεν δίστασε μάλιστα το κοινό, πιθανότατα το ίδιο κοινό που επί τόπου την επεφήμησε, να της προσδώσει τον χαρακτηρισμό «πορνοστάρ».

Είναι θλιβερό να αποδίδονται απερίσκεπτα τέτοιου είδους επίθετα. Η βιομηχανία του πορνό, είναι μια πολύ σκληρή, σοβαρή και ανταγωνιστική επιχείρηση ώστε να θεωρείται έτσι αβίαστα ο καθείς μέλος της. Ειδικά για τα κορίτσια, που για να έχουν μέλλον σε αυτή, πρέπει να παρουσιάσουν σημαντική σκηνική παρουσία και να έχουν αποδείξει ότι μπορούν να δεχτούν αντίστοιχες ποσότητες πίεσης για να κερδίσουν τον τίτλο. Ούτως εχόντων των πραγμάτων, και κατόπιν μικρής έρευνας, η εν λόγω κυρία δεν δικαιούται, ακόμη, να αποκαλείται «πορνοστάρ».

Όλα τα παραπάνω, σύμφωνα με αυστηρούς κριτές, αποτελούν σημάδια ακραίας παρακμής. Οφείλουμε να σκεφτούμε αν έχουν δίκιο. Σύμφωνα με τον Ernest Hemingway πάντως, η Παρακμή είναι μια δύσκολη λέξη ειδικά από τότε που εκφέρεται σαν ύβρις και χρησιμοποιείται από κριτικούς για οτιδήποτε δεν αντιλαμβάνονται ή για οτιδήποτε διαφοροποιείται από την κλίμακα της δικής τους ηθικής.

Αν τώρα προσπαθήσουμε να αξιολογήσουμε τις παραπάνω ειδήσεις λαμβάνοντας υπ’ όψιν τα δεδομένα, εξετάζοντας πάλι με χρονική σειρά τα συμβάντα, παρατηρούμε :