Ας πούμε ότι μεγάλωσα και μεγαλώνω, κοντά σε πλατείες. Σε τρία πολύ διαφορετικά σημεία της Αττικής. Οι εικόνες που έχω από το παρελθόν, από αυτά τα τμήματα της πόλης, τις πλατείες εν προκειμένω, με αυτό που υπάρχει σήμερα, έχουν ελάχιστη σχέση. Τούτη η διαφορά, σηματοδοτεί την οικονομική και κοινωνική μετάλλαξη της κοινωνίας.

Τι θέλει να είπει άραγε ο ποιητής, ενθάδε ;

Χωρίς να ανήκω σε αυτούς που ασπάζονται δοξασίες περί δεισιδαιμονιών, τουναντίον μάλιστα, ο Νοέμβριος αποτελεί, σχεδόν παιδιόθεν, άσχημο μήνα. Μια σειρά από δυσάρεστα γεγονότα, προσωπικά και γενικότερα έχουν συμβεί σ’ αυτόν, τον τελευταίο φθινοπωρινό μήνα, επί σειρά ετών. Φέτος πάλι τα ίδια.

Λες και όλη τη χρονιά, τα περισσότερα δυσάρεστα κάνουν κράτει, για να σωρευτούν στον πρωτελευταίο μήνα του χρόνου. Που εξ ορισμού είναι γκρίζος.

Τα τελευταία και πιο θαρραλέα θερινά σινεμά έχουν ήδη κλείσει, οι βροχές πολλαπλασιάζονται, συχνά με καταστροφικά αποτελέσματα, οι μέρες μικραίνουν, οι νύχτες απλώνουν, τα κρύα έρχονται, υγρασίες θολώνουν τα τζάμια και οι θάλασσες σκουραίνουν.

Έτσι και φέτος τον Νοέμβρη, πρόσωπο αγαπητό εγκατέλειψε τα εγκόσμια, άτομα άτιμα φτήνυναν με τις πράξεις τους, έτι περαιτέρω τη ζωή μας, καταστροφές έπληξαν κόσμο και κοσμάκη, το τέρας του Δημοσίου σκίασε την καθημερινότητά μας.

Πρώτα γυμνασιακά χρόνια. Στα τέλη του '71, με όλη την περιρρέουσα ατμόσφαιρα που επιβάλει το καθεστώς στα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Μη αντιληπτό, ακατανόητο για την ακρίβεια από σημερινό γυμνασιόπαιδο, τόσο το μαθητικό περιβάλλον, όσο και το κοινωνικό πλαίσιο. Οι ελάχιστες προσβάσεις των νέων ανθρώπων στο τι συνέβαινε έξω από τα σύνορα του τόπου, προοικονομούσαν μια στέρηση, που αργότερα τροφοδοτούμενη από την καθημερινότητα θα διαμορφωνόταν, ανάλογα με το σπίτι που μεγάλωνες, σε κάτι πιο ουσιαστικό.

Συνομήλικος συμμαθητής, διοπτροφόρος, παιδί ξεχωριστό, όχι μόνον γιατί ήταν «μαθητής του 20», αλλά και για την ώριμη συμπεριφορά του. Δεν είχε τίποτα από την ηλικία του, ήσυχος και σοβαρός, ίσως με μια ελαφρά θηλυπρέπεια, με τα περισσότερα γένια από όλους μας, πιθανόν να τον διακατείχε ένα αίσθημα υπεροχής χωρίς όμως να γίνεται αντιπαθής,  ουδεμία σχέση με τον αθλητισμό, αρκετά απόμακρος, ενώ ακόμα και εμφανισιακά έδειχνε μεγαλύτερος.

Αγγίζοντας τα 55 χρόνια παρουσίας του, αποτελεί ένα από τα πιο παλιά σημεία αναφοράς της ζωής μου. Μπορώ να θυμηθώ, με τι μεγάλη εντύπωση κοιτούσα το βαρύ μηχάνημα με την στρόγγυλη κεφαλή, που με θόρυβο σάρωνε τα χαλίκια και τα υπόλοιπα υλικά, για να δημιουργήσει το μωσαϊκό πάτωμα.

Το οποίο πάτωμα, υπάρχει στην καθημερινότητά μου, το βλέπω ακόμα. Κυρίως το καλοκαίρι. Από μια χρονική περίοδο και μετά, αποτελεί άλλο ένα γλυκό καταφύγιο, που μόνο το παρελθόν μπορεί να δημιουργήσει. Σαν ένα ίχνος, από τότε που ο πολιτισμός είχε περισσότερη σχέση με την ύλη.
Δηλαδή;