Κι ενώ έρχεται το πιο παράξενο καλοκαίρι, τουλάχιστον για όσους έχουν γεννηθεί μετεμφυλιακά, ο Έλλην πρωθυπουργός παρέθεσε συνέντευξη Τύπου στην γερμανική εφημερίδα Bild. Χαρακτηρισμένη ως «διαβόητη για το μείγμα κουτσομπολιού, επιθετικής γλώσσας και αισθησιασμού», αλλά με μεγάλη επίδραση στην γερμανική πραγματικότητα, η Bild είναι η εφημερίδα με την μεγαλύτερη κυκλοφορία στην Ευρώπη.

Ο πρόεδρος της ελληνικής κυβέρνησης,  λειτουργώντας και ως γενικός γραμματέας Τουρισμού ανακοίνωσε πως: «Οι Γερμανοί τουρίστες θα είναι ευπρόσδεκτοι στην Ελλάδα από την πρώτη Ιουλίου όσον αφορά τις απευθείας πτήσεις προς τα νησιά και από τις 15 Ιουνίου εάν θέλουν να έρθουν στην Αθήνα».

Προφανώς προσπαθεί να κερδίσει το παιχνίδι της οικονομίας. Δέσμιος ο τόπος από το τζίρο που θα εισρεύσει από τον τουρισμό, δεν έχει άλλες επιλογές, παρά να ανοίξει και τα σύνορα, επιδιώκοντας έσοδα που θα ανακουφίσουν τα απανταχού ελλείμματα.

Λίγες μέρες νωρίτερα η γερμανική οικονομική εφημερίδα Handelsblatt, παλαιότερη ακόμα από την Bild, δημοσίευσε άποψη του δικηγόρου  Dirk Reinhardt σύμφωνα με την οποία:  «Η στιγμή είναι η κατάλληλη. Επειδή οι αγοραστές δεν μπορούν να κινηθούν και έχει μειωθεί η ζήτηση για βραχυχρόνιες μισθώσεις όπως Airbnb, οι τιμές έχουν συμπιεστεί. Σαν αγοραστής πρέπει τώρα να διαπραγματευθείς σκληρά και να αγοράσεις γρήγορα πριν ανέβει η ζήτηση», συμβουλεύει ο δικηγόρος.

Λίγες μέρες αργότερα κατέφθασε και το περιοδικό Focus, γράφοντας: «Επιτέλους καλά νέα για τα ταξίδια: η Ελλάδα σκοπεύει να ανοίξει σύντομα τα σύνορά της». Για όσους η μνήμη έχει ασθενήσει, ας θυμηθούμε ότι το Focus ήταν το γερμανικό περιοδικό που, τον Φεβρουάριο του '10, είχε κυκλοφορήσει με εξώφυλλο την Αφροδίτη της Μήλου, τυλιγμένη με την ελληνική σημαία, το μεσαίο της δάκτυλο υψωμένο, με τίτλο: «Απάτες στην οικογένεια του ευρώ», και υπότιτλο: «Η Ελλάδα κλέβει τα χρήματά μας».

Kάπως έτσι, τα γερμανικά φύλλα,  εκφράζουν το γερμανικό φύλο.

Ανήμερα του Αγ. Κωνσταντίνου συναντήθηκα μεσημεριάτικα και απρογραμμάτιστα με έναν Κώστα που βαθύτατα εκτιμώ και απεριόριστα σέβομαι.

Έτσι όπως προκύπτουν τέτοιου είδους ανατροπές, είναι περίπου βέβαιο ότι θα βρουν απροετοίμαστη  την ανθρωπότητα. Είναι το επίπεδο των λαών και πρωτίστως η ποιότητα των ηγετών που θα κρίνουν την μάχη. Οι Αμερικανοί, οι Βραζιλιάνοι και οι Βρετανοί δεν φάνηκαν ιδιαιτέρως τυχεροί σε αυτό το τελευταίο. Βεβαίως ήταν επιλογή τους και ασφαλώς τις συμπεριφορές των ηγετών τους δεν ήρθε η πανδημία  να τις αναδείξει. Είχε σύμπας ο πλανήτης που αντιλαμβανόταν τα στοιχειώδη, καταλάβει περί τίνος πρόκειται.

Έτσι μετά τον τρόμο για την εξάπλωση της πανδημίας και το θανατικό που άφηνε πίσω της, ήρθε ο φόβος για το οικονομικό αποτύπωμα. Το πόσες θέσεις εργασίας θα χαθούν, πόσοι πολίτες του κόσμου θα ζήσουν σε μια νιόφερτη αποτρόπαια φτώχεια και τι κοινωνικές εντάσεις θα γεννήσουν αυτές οι απρόβλεπτες συνθήκες.

Από εκείνες τις περιπτώσεις, που ενώ το μήνυμα είναι απαισιόδοξο, ενώ περιγράφει μια σκοτεινή περίπτωση η οποία επιπροσθέτως είχε διάστικτα στοιχεία πως μπορεί να είναι η μελλοντική πραγματικότητα, ενώ κάθε άλλο παρά ευτυχισμένο τέλος είχε, ήθελα να το ξαναδώ.

Βρισκόμαστε στα μισά της δεκαετίας του '80, η δικτατορία ήταν πίσω σχεδόν μια ντουζίνα χρόνια, το Πα.Σ.Ο.Κ. ξόδευε την δεύτερη τετραετία του πιο φτηνά από την πρώτη και ο πατέρας του σημερινού πρωθυπουργεύοντος έχοντας αναλάβει την προεδρία της Ν.Δ. έσβηνε έντεχνα το προ εικοσαετίας παρελθόν του, προετοιμαζόμενος για την τελική επίθεση στο Μαξίμου.

Οι προσωπικοί υπολογιστές ήταν κάτι αχρείαστο και ο παγκόσμιος ιστός, εν πολλοίς κάτι άγνωστο. Η πληροφόρηση ήταν αποκλειστικό προνόμιο των εφημερίδων, το κρατικό ραδιόφωνο και η κρατική τηλεόραση διαπνέονταν από σοβαρότητα, ενίοτε και από αυστηρότητα, κι όταν δεν αποτελούσαν ένα κυβερνητικό εργαλείο, είχαν άρκετά ενδιαφέροντα να μας πουν.

Σε αυτή την Ελλάδα ήρθε το Brazil του Terry Gilliam.

Εκατον σαράντα λεπτά, σκοτεινού δυστοπικού επιστημονικής φαντασίας, φίλμ, που ερχόταν σαν μια κινηματογραφική οργουελική και καφκική λόγχη. Καμμία αισιοδοξία δεν υπήρχε και η μοναδική διέξοδος εμφανιζόταν μόνον στα όνειρα.

Πέρασαν έκτοτε 35 χρόνια. Το Brazil παρέμεινε στη συνείδησή μου μια ιδιαίτερα εύστοχη ταινία, παρά το γεγονός ότι ο κινηματογράφος ως τεχνική είχε κάνει αλματα, κλέβοντας τις εντυπώσεις από το νεότερο κοινό.

Γιατί, τώρα, αυτή η αναφορά;

Συζητούσαμε με τον Στέφανο, τέτοια εποχή πριν 15 χρόνια. Ήταν μια σειρά από κουβέντες που κάναμε, κάποιες από αυτές μαγνητοφωνημένες, πάνω στη συλλογή στοιχείων για το «Όθεν». Για μερικά από τα θέματα που πιάσαμε, είχα παραστάσεις, για άλλα όχι. Η διαφορά των 19 χρόνων που ήρθαμε στη ζωή, αλλού ήταν μικρή κι' αλλού πελώρια.

Θυμάμαι, λοιπόν, που περιέγραφε τις συνθήκες της δουλειάς, τότε που εργαζόταν ως πωλητής της ελληνικής αντιπροσωπείας της Sunbeam, με την επωνυμία ΕΤΕΠA, επιχειρηματικών συμφερόντων του Νίκι Φιλίνη. Αρχές της δεκαετίας του ’60, ο Νίκι είχε σταματήσει τους αγώνες και έτσι συμμετείχε ο Στέφανος  με Rapier αντί του Νίκι, ενώ ταυτόχρονα είχε καθημερινή απασχόληση στην έκθεση. Σύνθετη εποχή, για αρκετούς  μαρτυρική, για άλλους τόσους μίζερη, για πολλούς σημείο ανάκαμψης και για λίγους, όπως πάντα, απροβλημάτιστη.