Μικρές σκέψεις, μπορεί και ατυχείς συγκρίσεις με σκόρπιες λέξεις, για την πόλη που ξέχασα πως την  θυμάμαι.

Αύγουστος που έχει χάσει το δρόμο του. Μετά από δέκα μνημονιακά χρόνια, ύστερα από αλλεπάλληλα σχήματα εξουσίας που πιθανόν να έκαναν ότι καλύτερο μπορούσαν, αλλά απέτυχαν σε περισσότερα από όσα επέτυχαν, μα πρωτίστως έφεραν ένα αναπάντεχο ξεχαρβάλωμα. Mε μια πανδημία που σέρνεται περισσότερο σαν απειλή, προς το παρόν τουλάχιστον, και λιγότερο σαν θάνατος. Ασφαλώς με το λευκό μισοφέγγαρο στο κόκκινο φόντο να παίζει με το βάρος των 85 εκατομμυρίων, καταπιεσμένων πιστών του.

Λεγόταν κάποτε πως «καλύτερα φέσι τουρκικό παρά τιάρα παπική». Ο  Τζιμάκος το είπε πολύ χαριτωμένα, πιο οικουμενικά και πιο μελωδικά: «Πότε Σπάρτη, Πότε Τροία σ' ένα χάος εθνικό, μπρος Ευρώπη πίσω Ασία, έχεις πάθει πανικό». Μάθαμε επίσης, τόσα καινούργια πράγματα, τόσες άγνωστες λέξεις. π.χ. Επακούμβηση.

Αναρτήθηκε σε διάφορους ιστότοπους πως σταματά την έκδοσή της  «το Έθνος της Κυριακής». Αν και δεν είναι πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι παρόμοιο στην ιστορική εφημερίδα, δεν θα διακινδυνεύσουμε πολλά αν υποστηρίξουμε ότι είναι η τελευταία.

Έχοντας τις ρίζες της στα πρώτα χρόνια του εικοστού αιώνα, παίρνει μαζί της στο περιθώριο όχι μία, αλλά πολλές εποχές. Ήταν στο μέσο της πρώτης πρωθυπουργικής θητείας του Ελευθέριου Βενιζέλου, τον Οκτώβριο του 1913, όταν  κυκλοφόρησε για πρώτη φορά.

Κι ενώ ο Ιούλιος του 2020, εκπνέει, ο κόσμος, ο σκεπτόμενος κόσμος, στέκει μουδιασμένος κι αμήχανος μπροστά στην πανδημία. Όχι μόνον για την απειλή αυτή καθ' αυτή, όσο για τις, ας τις χαρακτηρίσουμε, παράπλευρες επιπτώσεις.

Δηλαδή: Καταλαβαίνει, αφενός, την επικίνδυνη πολιτική που μπορεί να εφαρμόσει μια επιπόλαιη συνείδηση, όρα περίπτωση Βραζιλίας έτσι για να τεθεί πολύ διακριτικά, αντιλαμβάνεται επίσης την επικίνδυνη ισορροπία που πρέπει να διατηρηθεί ανάμεσα στην επιβίωση από την πανδημία και τη συγκράτηση της πραγματικής οικονομίας.

Το ΄63 κυκλοφορεί σε πρώτη έκδοση το μυθιστόρημα του Κοσμά Πολίτη «Στου Χατζηφράγκου». Είχε προηγηθεί, το '62, η δημοσίευση του σε συνέχειες στο περιοδικό «Ταχυδρόμος» του Δ.Ο.Λ. εικονογραφημένο από τον Μίνω Αργυράκη, με την συμπλήρωση των 40 ετών από την μικρασιατική καταστροφή.

Ο Γ.Π. Σαββίδης, κάνει μια πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα με τον συγγραφέα και του ζητά ένα σχόλιο πάνω στην πρώτη πρόταση του βιβλίου, κάτι σαν αφιέρωση, όπου σημειώθηκε:

«Καταφέρανε να έχω στην πατρίδα μου
Το αίσθημα του ραγιά»

Στην παρούσα φάση δεν θα ασχοληθούμε με την απάντηση του συγγραφέα, στην κουβέντα του με τον Γ.Π.Σ. Έρχεται ο Σεπτέμβρης και τα 99 χρόνια από την καταστροφή, θα έχουμε ευκαιρίες πολλές.

Μένουμε στην φράση.

Ο Κ. Πολίτης είναι 74 ετών όταν μέσα σε έξι μνήμες γράφει αυτό το αριστούργημα και προτάσσει τούτες τις λέξεις. Ο Κοσμάς Πολίτης που γεννήθηκε Ταβελούδης και βαπτίστηκε Παρασκευάς, Πάρις για τους οικείους του, ακολούθησε τραπεζική καριέρα, αλλά κανείς δεν τον θυμάται ως chief controller ή υποδιευθυντή τραπέζης, αλλά ως Κοσμά Πολίτη δημιουργό της Eroica του Γυρί κλπ. κλπ.

Τούτες οι λέξεις του λοιπόν, γραμμένες για διαφορετικούς λόγους, προερχόμενες άλλες ιστορικές διαδικασίες έρχονται πάλι σήμερα επίκαιρες, βαριές και στενάχωρες.

Ποια είδηση, ανάμεσα σε άλλες, τις φέρνει; έτσι απρόσκλητες και προσβλητικές.