Από εκείνες τις περιπτώσεις, που ενώ το μήνυμα είναι απαισιόδοξο, ενώ περιγράφει μια σκοτεινή περίπτωση η οποία επιπροσθέτως είχε διάστικτα στοιχεία πως μπορεί να είναι η μελλοντική πραγματικότητα, ενώ κάθε άλλο παρά ευτυχισμένο τέλος είχε, ήθελα να το ξαναδώ.

Βρισκόμαστε στα μισά της δεκαετίας του '80, η δικτατορία ήταν πίσω σχεδόν μια ντουζίνα χρόνια, το Πα.Σ.Ο.Κ. ξόδευε την δεύτερη τετραετία του πιο φτηνά από την πρώτη και ο πατέρας του σημερινού πρωθυπουργεύοντος έχοντας αναλάβει την προεδρία της Ν.Δ. έσβηνε έντεχνα το προ εικοσαετίας παρελθόν του, προετοιμαζόμενος για την τελική επίθεση στο Μαξίμου.

Οι προσωπικοί υπολογιστές ήταν κάτι αχρείαστο και ο παγκόσμιος ιστός, εν πολλοίς κάτι άγνωστο. Η πληροφόρηση ήταν αποκλειστικό προνόμιο των εφημερίδων, το κρατικό ραδιόφωνο και η κρατική τηλεόραση διαπνέονταν από σοβαρότητα, ενίοτε και από αυστηρότητα, κι όταν δεν αποτελούσαν ένα κυβερνητικό εργαλείο, είχαν άρκετά ενδιαφέροντα να μας πουν.

Σε αυτή την Ελλάδα ήρθε το Brazil του Terry Gilliam.

Εκατον σαράντα λεπτά, σκοτεινού δυστοπικού επιστημονικής φαντασίας, φίλμ, που ερχόταν σαν μια κινηματογραφική οργουελική και καφκική λόγχη. Καμμία αισιοδοξία δεν υπήρχε και η μοναδική διέξοδος εμφανιζόταν μόνον στα όνειρα.

Πέρασαν έκτοτε 35 χρόνια. Το Brazil παρέμεινε στη συνείδησή μου μια ιδιαίτερα εύστοχη ταινία, παρά το γεγονός ότι ο κινηματογράφος ως τεχνική είχε κάνει αλματα, κλέβοντας τις εντυπώσεις από το νεότερο κοινό.

Γιατί, τώρα, αυτή η αναφορά;

Συζητούσαμε με τον Στέφανο, τέτοια εποχή πριν 15 χρόνια. Ήταν μια σειρά από κουβέντες που κάναμε, κάποιες από αυτές μαγνητοφωνημένες, πάνω στη συλλογή στοιχείων για το «Όθεν». Για μερικά από τα θέματα που πιάσαμε, είχα παραστάσεις, για άλλα όχι. Η διαφορά των 19 χρόνων που ήρθαμε στη ζωή, αλλού ήταν μικρή κι' αλλού πελώρια.

Θυμάμαι, λοιπόν, που περιέγραφε τις συνθήκες της δουλειάς, τότε που εργαζόταν ως πωλητής της ελληνικής αντιπροσωπείας της Sunbeam, με την επωνυμία ΕΤΕΠA, επιχειρηματικών συμφερόντων του Νίκι Φιλίνη. Αρχές της δεκαετίας του ’60, ο Νίκι είχε σταματήσει τους αγώνες και έτσι συμμετείχε ο Στέφανος  με Rapier αντί του Νίκι, ενώ ταυτόχρονα είχε καθημερινή απασχόληση στην έκθεση. Σύνθετη εποχή, για αρκετούς  μαρτυρική, για άλλους τόσους μίζερη, για πολλούς σημείο ανάκαμψης και για λίγους, όπως πάντα, απροβλημάτιστη.

Βρεθήκαμε για πρώτη φορά, άγνωστοι μέχρι τότε. Είχε πέσει  το βραδάκι,  ήρθε σπίτι μου ο άνθρωπος να παραλάβει  ένα δέμα εξυπηρετώντας έναν κοινό μας  φίλο.  Κατέβηκε από το αυτοκίνητο, έφθασε μέχρι την εξώπορτα, κατέβηκα κι εγώ και βλέποντας μια ευγενική φιγούρα, ένα χαμογελαστό  πρόσωπο, την ώρα που συστηνόμαστε, τύχαμε μάλιστα και συνονόματοι, έτεινα ενστικτωδώς το χέρι.

Ανταποκρίθηκε άμεσα και  κάμαμε μια θερμή χειραψία. Του παρέδωσα το δέμα, ανταλλάξαμε τις δέουσες ευχαριστίες και αποχαιρετιστήκαμε.  Την ώρα λοιπόν, που έμπαινα σπίτι συνειδητοποίησα το μέγεθος της  παρατυπίας.

Μαραμένη Δευτέρα, χθες, περισσότερο φθινοπωρινή παρά οτιδήποτε άλλο, βροχή, ψύχρα, βοριάδες, κάτω από έναν μολυβένιο ουρανό. Έκανε έτσι, ακόμα πιο μικρά τα παράθυρα αισιοδοξίας πίσω από τα τείχη που ύψωσε η πανδημία. Από την άλλη κρίνοντας, ήταν ένας πιο συμβατός καιρός για να σε κρατήσει με ένα είδος ανακούφισης μέσα στους τοίχους της κατοικίας.

Έχοντας επιτελέσει στο ακέραιο, πιστεύω, τις υποχρεώσεις μου απέναντι στην τρίτη ηλικία, που μπορεί να μην είναι ότι πιο ευχάριστο στις τρέχουσες εποχές, αλλά είναι καθήκον για εκείνους που σου έδωσαν ζωή και προσπάθησαν να σε κάνουν άνθρωπο, είχα πάρει το δρόμο του γυρισμού.