Και τώρα που στον τόπο μας, μειώνονται, κατά πως μας λένε, τα ημερήσια κρούσματα, οι διασωληνωμένοι αλλά και το πλήθος των θυμάτων της πανδημίας ανά μέρα, επικρατεί ένα κύμα αισιοδοξίας. Ήρθησαν οι περισσότεροι περιορισμοί, ο καιρός αποκτά αυτή τη γλύκα της βαθιάς άνοιξης, και ο περισσότερος κόσμος ονειρεύεται μια κανονικότητα. Μια μετάβαση σε ένα ανθρώπινο πλαίσιο.

Υπάρχει βέβαια το ερώτημα, πως ορίζεται αυτή η κανονικότητα, πως ερμηνεύεται αυτό το ανθρώπινο πλαίσιο, τέτοιες μέρες που προετοιμαζόμεθα πυρετωδώς για το μεγάλο πείραμα ανάμεσα στη λογιστική του Τουρισμού και τη διαχείριση της Πανδημίας.

Δεν ήταν η πρώτη φορά που οι αναστάσιμες καμπάνες ήχησαν ενώ υπήρχε ακόμα ανταύγεια φωτός στον δυτικό ορίζοντα. Είχε ξανασυμβεί πριν έντεκα χρόνια στο ακριτικό Δολό των έντεκα μόνιμων κατοίκων, καθώς ο παππάς ήταν ένας, τα χωριά περισσότερα και έπρεπε να τα προλάβει όλα.

Από την Πωγωνιανή και τις εσχατιές της αδούλωτης πατρίδας λοιπόν, στις ακριτικές εξοχές της  Αττικής. Μόνο που η πατρίς μετά από μια δεκαετία Μνημονίων και πάνω στην κορύφωση της Πανδημίας, μοιάζει περισσότερο με τον Πειναλέοντα και την Ανεργίτσα των σκίτσων του Μποστ και λιγότερο με την ισχυρή Ελλάς του εκσυγχρονιστού πρώην πι εμ.

Μετά την πτώση της Χούντας και τη σύγκλιση της κυβέρνησης εθνικής ενότητας στα τέλη εκείνου του δραματικού Ιουλίου του ’74,  ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ανέθεσε το Υπουργείο Απασχολήσεως  στον Κωνσταντίνο Λάσκαρη.

Στις εκλογές του Νοεμβρίου του ’74 ο Λάσκαρης εξελέγη βουλευτής στη Β΄Αθηνών και ο πρωθυπουργός τον διατήρησε στο Υπουργείο, το οποίο μάλιστα κράτησε μέχρι το 1981. Ήταν μοιραίο σε αυτά τα οκτώ χρόνια να γίνει στόχος της αντιπολίτευσης. Για κάποιες, πιθανότατα, άστοχες δηλώσεις του μάλιστα, η αντιπολίτευση τον είχε ειρωνευτεί ότι κατάργησε τον πόλεμο των τάξεων. Επί ημερών του το Υπουργείο μετονομάστηκε σε Εργασίας.

Κατά τα δυο τρίτα χειμώνας, περί τα υπόλοιπα άνοιξη. Στις 20 η εαρινή ισημερία ή equinox όπως και ο τίτλος του τέταρτου άλμπουμ του Jean-Michel Jarre που παρουσιάστηκε πριν 43 χρόνια, λίγο πριν το χειμερινό ηλιοστάσιο του ‘78.

Μάρτιος 1978. Καλή εποχή για να είναι κάποιος 20άρης. Εκτός αν το βράδυ του Σαββάτου 11 του μηνός, είχε την ατυχία να βρεθεί στον κινηματογράφο «Έλλη» στην οδό Ακαδημίας.