Όσο ωριμάζει κάποιος, αν υποτεθεί ότι ωριμάζει και δεν γηράσκει μόνον, τόσο μεγαλύτερη επίδραση έχουν πάνω του όλα σε όσα παρίσταται. Όχι αυτά που του είπαν ή που διάβασε, αλλά εκείνα που είδε, άκουσε, που έζησε. Εκείνα στα οποία ήταν παρών. Μάρτυς.

Μάρτυς, λοιπόν, αυτόπτης και αυτήκοος σε μια επινόηση που ήρθε από την  πολιτεία, που εφαρμόστηκε για πρώτη φορά το 2011 αποτελώντας μια πρωτοβουλία του υπουργείου περιβάλλοντος και ενέργειας. Ο στόχος του ήταν η αναβάθμιση των κατοικιών και η εξοικονόμηση ενέργειας, με σκοπό την μείωση των εκπομπών του διοξειδίου του άνθρακα. Ο τίτλος του: «εξοικονομώ».

Καθώς έγινε λόγος, στην αμέσως προηγούμενη ανάρτηση, για το Hilton των Αθηνών, δράττομαι της ευκαιρίας να αναφερθώ σε έναν καθηγητή μου στο Γυμνάσιο. Φιλόλογος - ιστορικός, από τις κλασσικές περιπτώσεις του λάθους ανθρώπου στη λάθος θέση. Ηθικά ανέστιος και χυδαία εκδικητικός απέναντι στους τους μαθητές του. Δεδομένης συζητήσεως είχε πει, περί το ’72, για το Hilton ότι οι πελάτες του είχαν την μοναδικότητα να αντικρίζουν την Ακρόπολη, τον Λυκαβηττό, το Φιλοπάππου και τον Σαρωνικό. Ήταν το μόνο σημείο που συμφωνούσαμε.

Είχε σχολιάσει κάτι και για τις ανάγλυφες συνθέσεις στα μάρμαρα, δεν νομίζω να είχε αναφερθεί το όνομα του Γ. Μόραλη. Στο αντικείμενό του πάνω, είχε ρητορικά διερωτηθεί με έμφαση: «τι ήτο βρε η Αγριππίνα;» και συμπλήρωσε, δίνοντας την απάντηση: «Μια πόρνη ήτο». Για να επανέλθουμε στο ξενοδοχείο, ας πούμε ότι στη συνειδητή μου ζωή ήταν πάντα εκεί. Δεν υπήρξα πελάτης, ούτε από εκείνους που πήραν το πρωινό τους την πρώτη μέρα του χρόνου μετά το ολονύκτιο reveillon. Δεν έτυχε. Περαστικός, επισκέπτης ναι. Έτυχε. Όπως τότε, στα μέσα της δεκαετίας του ΄80.

Στο κρύο πρωινό ανέβαιναν το στήθωμα με αργά, σταθερά βήματα. Η μάνα κρατούσε το παιδί από το χέρι. Τυλιγμένοι με τα παλτά τους για να αποφύγουν την ψυχρή υγρασία που δεν είχε προλάβει ακόμα ο ήλιος να απομακρύνει. Έφθασαν στο εικονοστάσι.

Εκεί έκαναν ότι γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις. Με τη σεμνότητα που επιβάλλουν τούτα τα επίπονα μνημόσυνα. Το λαδάκι στο καντήλι, λίγο λιβάνι, ένα σταυρό, κάτι από συγκίνηση. Με όλη την ταπεινότητα που διακρίνει την αγνή πίστη, με εκείνη τη θρησκευτικότητα που απομακρύνεται από το όποιο εκκλησιαστικό σύστημα.

Υποστηρίζεται ότι οι αριθμοί λένε αλήθειες. Μια πιο αληθινή πρόταση θα ήταν ότι οι αριθμοί περιγράφουν με ακρίβεια. Την πρώτη Κυριακή του 2024, στις εννέα το βράδυ που αποτελεί την πιο ακριβή χρονική ζώνη για τους διαφημιζόμενους, το πρώτο κανάλι της κρατικής τηλεόρασης στην μουσική εκπομπή του Νίκου Πορτοκάλογλου και της Ρένας Μόρφη προσκλήθηκαν  η Μαρία Φαραντούρη και ο Zülfü Livaneli. Η εκπομπή που θεωρείται ποιοτική και καλοδουλεμένη συγκέντρωσε το 5% στο σύνολο του κοινού και το 3,3% από αυτό που περιγράφεται ως «δυναμικό κοινό».

Το ίδιο χρονικό διάστημα στον ιδιωτικό σταθμό που ελέγχει επιχειρηματίας ο οποίος παραδοσιακώς και οικογενειακώς ενεργοποιείται στον εφοπλισμό προσέφερε τηλεοπτικό προϊόν με το χαρακτηρισμό ριάλιτυ το οποίο σημείωσε τηλεθέαση 28,6% στο σύνολο και 24,8% στο «δυναμικό κοινό». Οι μετρήσεις έδειξαν ότι το παρακολούθησαν 1.153.717 τηλεθεατές.