Για κάθε παιδί που έγινε έφηβος την επταετία και, είτε λόγω οικογένειας, είτε εξαιτίας εσωτερικών παρορμήσεων του συνέβη αυτό που ορίζουμε ως πολιτικοποίηση, οι εκλογές του Νοεμβρίου του ΄74 και τρεις εβδομάδες αργότερα το δημοψήφισμα ήταν κάτι πολύ ουσιώδες και πολύ περισσότερο ελπιδοφόρο.

Οι πρώτες, μετά από μια δεκαετία, εθνικές εκλογές σφραγίστηκαν με την υπεροχή του νεοσύστατου κόμματος που το εκλογικό σύστημα του προσέφερε μια συντριπτική πλειοψηφία στην Ε΄ αναθεωρητική Βουλή.  Το δημοψήφισμα έφερε κάτι το αναμενόμενο και αν όχι ευχάριστο, σίγουρα ανακουφιστικό για 7 στους 10 Έλληνες.

Ο προεκλογικός αγώνας είχε κάτι πρωτόγνωρο, είτε για τον παλμό του συνθήματος «φόλα στο σκύλο της Ε.Σ.Α.», είτε για τον καθαρόαιμο χαβαλέ προς τον επικεφαλής της «Εθνικής Δημοκρατικής Ένωσης» με κύριο σύνθημα «σόφτεξ με διπλό χαρτί», όπου η σάτιρα αρκούσε για να αποδομήσει το όποιο μέλλον του κόμματος και του ιδρυτή του. Μολοντούτο συγκέντρωσε σχεδόν 53.000 ψήφους.

Στις δυο επόμενες εθνικές βουλευτικές αναμετρήσεις η παρουσία του πολιτικού αρχηγού στο μπαλκόνι είχε ιδιαίτερη σημασία. Ήταν κάτι σαν λυδία λίθος. Καλά τα προγράμματα, οι δεσμεύσεις, οι υποσχέσεις και τα διάφορα θα, αλλά αν δεν τα έλεγε καλά ο μεγάλος στο μπαλκόνι, αν δεν χτυπούσε με τρόπο σωστό το συναίσθημα του ψηφοφόρου, επιτυχία δεν θα έβλεπε.

Εντελώς απρογραμμάτιστα έτυχε να περπατώ ανάμεσα σε διαδρόμους σούπερ-μάρκετ. Περιμένοντας για μια συνάντηση, έπρεπε να ροκανίσω λίγο χρόνο,  ο καιρός ήταν βροχερός, ομπρέλα αδιάβροχο απουσίαζαν και η ατμόσφαιρα του πολυκαταστήματος φάνταζε λιγότερο ενοχλητική από τα διάφορα café της περιοχής.

Προσπαθούσα να θυμηθώ αν χρειαζόμουν κάτι, χαζεύοντας τα κατάφορτα ράφια του σύγχρονου ναού κατανάλωσης, λοξοκοιτώντας και την ώρα που δεν περνούσε. Μέχρι που σκόνταψα πάνω στο λογότυπο της Kodak. Το πορτοκαλί φόντο με την κόκκινη σύνθεση και το λέτεριν με τη φίρμα.  Ήταν το αμπαλάζ για λαμπτήρες, που περίμεναν τον επόμενο ιδιοκτήτη τους κρεμασμένες. Αντί για ISO 100, έγραφαν 1200 LUMEN 12W=82W.

Ο θάνατος του Μίκη Θεοδωράκη πλημμύρισε, όπως αναμενόταν, όλα  τα μέσα ενημέρωσης με κάθε είδους πληροφορία. Τα ρεπορτάζ το σύνολό τους ήταν κολακευτικά, αν εξαιρεθεί ένα ολίγιστο τμήμα των μέσων, που θέλησε περισσότερο να δημιουργήσει δυστυχείς παραμορφωμένες εντυπώσεις παρά να ενημερώσει και προφανώς δεν μπορεί να αγγίξει φυσιολογικούς πολίτες.

Ακολουθεί ένα μικρό σχόλιο για την ενδιαφέρουσα απόπειρα πολιτικής οικειοποίησης του αποθανόντος.

Καθώς το θέρος του 2021 οδεύει στο τέλος του, η εικόνα που αποκομίζει ένας φυσιολογικός κάτοικος αυτού του τόπου είναι απογοητευτική. Καλυμμένoς στα αποκαΐδια, πνιγμένος από σωρεία, εκ των πραγμάτων, δυσάρεστων ειδήσεων, σε ένα μιντιακό τοπίο που είναι αδύνατον να εμπιστευτείς, παραδομένος εδώ και χρόνια με σε μια μορφή εξουσίας που δεν μπορεί ούτε να αφουγκραστεί τις ανάγκες του μέσου πολίτη, πόσο δε μάλλον να τις ικανοποιήσει.

Όλα τούτα σε ένα μνημονιακό καθεστώς το οποίο μετά από δέκα πέτρινα, για τους περισσότερους, χρόνια όχι μόνο δεν έχει καταφέρει να συμμαζέψει το χρέος, αλλά το ξεχείλωσε έτι περαιτέρω. Επιπροσθέτως κατέφθασε η πανδημία, ισοπεδώνοντας το όποιο μικρό κύμα αισιοδοξίας είχε πιθανόν υπάρξει, ενώ το άνευ προηγουμένου μέγεθος των φετινών πυρκαγιών, κατέστρεψε πολλούς και προβλημάτισε περισσότερους.