Ας υποθέσουμε ότι είσαι 60φεύγα, ότι έκανες απόπειρα να φθάσεις στο Ελληνικό εκείνη την νύχτα της 24^ης Ιουλίου του ’74, ότι έζησες Μεταπολίτευση, ότι έχεις επισκεφτεί λίγες φορές τα θεωρία του κοινοβουλίου, ότι άκουσες τα πρωθυπουργικά Σερραϊκά, ότι ένοιωσες το παλμό του Ανδρέα, ότι χρόνια αργότερα είδες και τη βύθισή του στο, κατά τον Βαγγέλη, κωλόσπιτο, ότι ένιωσες και το δάκρυ του Εθνάρχη. Κι όλα αυτά μαζί με Ράλληδες, Γεννηματάδες, Τζανετάκηδες, Κύρκους, Φλωράκηδες κλπ. Ο κοινοβουλευτισμός ήταν μια τεράστια παρακαταθήκη ελπίδας. Η συμμετοχή στην εκλογή του ποιος θα σε κουμαντάρει ήταν ένα πελώριο δώρο. Ήταν ο μόνος φωτεινός δρόμος για τη χαμένη επταετία η οποία τοις πράγμασι, διήρκεσε μεγαλύτερο χρονικό διάστημα.

Όταν προχθές, σε ένα βαρύ σκηνικό, μόλις 4 στους 10 Έλληνες έκαναν τον κόπο να σηκώσουν το μπλε παραβάν, προκειμένου να ασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα για όσους τους εκπροσωπήσουν στα ευρωπαϊκά έδρανα, γίνεται σαφές ότι καταδεικνύεται μια περιφρόνηση για την διαδικασία.

Ένεκα απογοήτευσης; Λόγω του ότι οι κομματικές επιλογές ήταν αυτές που ήταν; Μήπως επειδή μια κυριακάτικη βουτιά ήταν πιο ενδιαφέρουσα; Ή από την απόγνωση του «όλοι ίδιοι είναι»;

O ερχομός του Ιουνίου σηματοδοτεί την έναρξη του θέρους. Στα μέσα της δεκαετίας του ’60, όταν στα δημόσια δημοτικά σχολεία της Αθήνας κοσμούσαν εκείνοι οι στρόγγυλοι χάρτες με τις εποχές του χρόνου θυμάμαι την εικόνα του Ιουνίου με τους αγρότες που θέριζαν χειρωνακτικά τους χρυσούς καρπούς από την μάνα γη, θέμα κάπως εξωτικό για παιδί της πόλης.

Για όσα παιδιά μεγάλωναν σε ένα ασφαλές οικογενειακό περιβάλλον και σε ένα αξιοπρεπές οικονομικό πλαίσιο, που σημαίνει ότι δεν χρειαζόταν να συνεισφέρουν στα ισχνά οικονομικά της φαμίλιας τους εργαζόμενα, ο Ιούνιος ήταν ο πλέον υποσχόμενος μήνας. Τα σχολεία έκλειναν, οι υποχρεώσεις τελείωναν, η αυστηρότητα περιοριζόταν στην πίεση της μητέρας να γυρίσεις σύντομα από την αλάνα με ματωμένα τα γόνατα και στο βλέμμα του πατέρα, που κράταγε επιμελώς τα μπόσικα, στο μεσημεριανό τραπέζι, ενώ η παραλία σε περίμενε για άπειρες βουτιές.

Παραμονές Ευρωεκλογών, με τον προεκλογικό αγώνα να οδεύει προς την κορύφωσή του, όπου παρά τις προσπάθειες των κομμάτων προς έλξη του εκλογικού σώματος, ο νικητής, σε τούτη την γλυκιά εποχή του τέλους της άνοιξης, θα είναι η αποχή. Το ιδεολόγημα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, όπως όσοι το θυμούνται τέτοια πάλι εποχή το 1979, όταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής υπέγραψε στο Ζάππειο τη συνθήκη προσχώρησης της ημετέρας πατρίδος, έχει αλλοιωθεί. Όσο λαμπερό αμπαλάζ και αν του φορέσουν, το περιεχόμενο παραμένει ανέτοιμο, άτολμο και μακριά από εμπνευσμένο, προκειμένου να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα, για να τεθεί έτσι πολύ διακριτικά.

Πλην όμως το αντικείμενο του παρόντος σημειώματος δεν είναι οι λόγοι της αποχής και η κριτική των πεπραγμένων ή μη της Ε.Ε. Οι επόμενες αράδες θα ασχοληθούν με άλλα, λεπτότερα θεάματα. Με τα αθλητικά, όπου σε μια εβδομάδα μεγάλης δραστηριότητας και αντίστοιχης προβολής συνέβησαν σπάνιοι θρίαμβοι.

Καθώς ο χρόνος κυλά αλλάζοντας άρδην τις συνθήκες, ένας συνήθης πλην ενήμερος, πολίτης με κάποιες δεκαετίες στους ώμους του, αρχίζει να έχει σοβαρές επιπλοκές στις απαντήσεις απλών ερωτήσεων.

Ιδού ένα τρανταχτά απλό παράδειγμα με το ερώτημα: Ποια είναι η Ελλάδα σήμερα;