Είναι άλλο πράγμα να περνάς το κατώφλι ενός ναού, να κλίνεις το γόνυ μπροστά σε μια εικόνα προκειμένου να βρεις ένα έρεισμα για να αντεπεξέλθεις σε μια φοβερή δοκιμασία που σου ΄τυχε, και άλλο πράγμα να προσεύχεσαι για να προκαλέσεις μια θεϊκή παρέμβαση που θα λύσει το πρόβλημά σου.

^{Μεγάλο Σαββάτο, 4 Μαΐου 2013. Λιτανεία Αγ. Σπυρίδωνος. Κέρκυρα.}

Η αναφορά γίνεται με αφορμή την είδηση για την λιτανεία του διοργανώθηκε στο δοκιμαζόμενο νησί της Σαντορίνης επ’ ευκαιρία του εορτασμού του Αγ. Χαραλάμπους. Με τη Γαλανόλευκη, τα λάβαρα, ιερά κειμήλια και τα λείψανα του Αγίου βγήκαν οι κάτοικοι του Εμπορειού, των ιερέων πρωτοστατούντων, στους δρόμους. Η είδηση επιδέχεται δυο ερμηνείες.

Ο 20ός αιώνας κληροδότησε την ανθρωπότητα με περισσότερα από 100 εκατομμύρια θύματα των πολέμων. Aν αυτός ο αριθμός φαίνεται  υπερβολικός είναι διότι πέρα από τους δυο Π.Π. τον πόλεμο της Κορέας, της Ινδοκίνας, την εισβολή στο Αφγανιστάν, τον δικό μας Εμφύλιο, των γειτόνων Γιουγκοσλάβων, τον πόλεμο στον Κόλπο και τους Αραβοϊσραηλινούς, λησμονούμε τις συγκρούσεις σε Λίβανο, Καμπότζη, Κονγκό, Μποτσουάνα, Γουινέα, Λιβερία, Αφγανιστάν, Υεμένη, Αλγερία, Σιέρα Λεόνε, Σομαλία, Ρουάντα, Νεπάλ, Ιράν, Ιράκ, Ναγκόρνο Καραμπάχ, Σρι Λάνκα, Αμπχαζία, Ερυθραία, ανατολικό Τιμόρ και ο κατάλογος είναι έτι μακρύτερος.

Στον 21ο αιώνα, χωρίς να έχουν σβήσει πολλές από τις φλόγες του 20ού, προστέθηκαν αρκετές ακόμα εκ των οποίων οι πλέον αιματηρές συγκρούσεις σημειώθηκαν σε Συρία, Νταρφούρ, Ιράκ, Μπόκο Χαράμ, Ουκρανία και ασφαλώς στη Γάζα. Πέρα από την εκατόμβη των αμάχων, την καταστροφή υποδομών, την ισοπέδωση πόλεων, οι συγκρούσεις εγείρουν τεράστια κύματα μεταναστών, που μοιραία δημιουργούν αντίστοιχα προβλήματα. Αν σε αυτά προστεθεί η κλιματική αλλαγή, καθώς και η απουσία ηγετών σε παγκόσμια κλίμακα με αντίληψη, ικανότητες και βούληση το πράγμα γίνεται απαισιόδοξο.

O Αμερικανός δημοσιογράφος συγγραφέας Θάντερ Τόμπσον (Hunter S. Thompson 1937 - 2005), έζησε με τρόπο ακραίο και τρικυμιώδη. Με τον ίδιο τρόπο αποχώρησε από τα εγκόσμια. Αντισυμβατικός, αυτοκαταστροφικός, συχνά αμφιλεγόμενος, άφησε πίσω του σημαντικό έργο βασισμένο στις πολυκύμαντες εμπειρίες του. Όχι ιδιαίτερα γνωστός στον τόπο μας, οι περισσότεροι τον γνωρίσαμε από την ταινία The rum diary του 2011, βασισμένο στην ομότιτλη νουβέλα που είχε γράψει το ’60, αλλά κυκλοφόρησε το ’98.

Για λόγους που γίνονται  αντιληπτοί εύκολα, ο Τόμπσον είχε ξεκάθαρο μίσος για τον πρόεδρο Νίξον που ποτέ δεν έκρυψε και πάντα διαλαλούσε. Ακολουθούν τρείς απόψεις του για τον Richard Milhouse Nixon, τον 37ο πρόεδρο των Η.Π.Α., τον μόνο παραιτηθέντα.

Πολίτης γεννηθείς εν Ελλάδι, μόνιμος κάτοικος τούτου του τόπου τα τελευταία εξηντατόσα χρόνια, πολύ τυχερός δηλαδή καθώς δεν έχει βιώσει Κατοχή, Εμφύλιο, μετεμφυλιακό κλίμα και τα υπόλοιπα, αλλά και λίγο τυχερός επειδή πέρασε την επταετία πλημμεληματικά, μα και αρκετά αισιόδοξος ώστε να πιστέψει την μεταπολίτευση και τέλος, τέρμα αιθεροβάμων για την Αλλαγή που ήρθε …φεύγοντας. Ε! οι υπόλοιπες δεκαετίες ήταν λίγο από ξεβλάχεμα, ερωτοχτύπημα από τα πακέτα Ντελόρ, αρκετό από εκσυγχρονισμό, ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, ανασυγκρότηση, καταναλωτικό ντελίριο, γλυκά ατιμώρητα σκάνδαλα. Κατακρεούργημα της ισορροπίας με λίγες λέξεις. Μέχρι που το παιντί με γραβάτα πένθιμη βιολετιά, μας έστειλε το λογαριασμό από το νησί το ακριτικό.

Δεκαπέντε χρόνια από τότε, ότι λάθος μπορούσε να συμβεί, αν εξαιρεθεί ο πόλεμος, έχει συμβεί. Ότι είχε μείνει σχετικά όρθιο, κατέρρεε. Και τι δεν σπρώχτηκαν πάνω στο τραπέζι. Τι τεχνοκράτες, τι συγκυβέρνηση, τι μαύρο στην κρατική ενημέρωση, τι αγανάκτηση, τι μαχαιροβγάλτες, ακόμα και την εφεδρεία της Αριστεράς, λίγο Καμμένη βέβαια, ακουμπήσαμε με τα ρέστα μας, μα προκοπή δεν είδαμε. Τίποτα. Τραίνο πήγαινε το σύστημα. Μέχρι που: