O ερχομός του Ιουνίου σηματοδοτεί την έναρξη του θέρους. Στα μέσα της δεκαετίας του ’60, όταν στα δημόσια δημοτικά σχολεία της Αθήνας κοσμούσαν εκείνοι οι στρόγγυλοι χάρτες με τις εποχές του χρόνου θυμάμαι την εικόνα του Ιουνίου με τους αγρότες που θέριζαν χειρωνακτικά τους χρυσούς καρπούς από την μάνα γη, θέμα κάπως εξωτικό για παιδί της πόλης.

Για όσα παιδιά μεγάλωναν σε ένα ασφαλές οικογενειακό περιβάλλον και σε ένα αξιοπρεπές οικονομικό πλαίσιο, που σημαίνει ότι δεν χρειαζόταν να συνεισφέρουν στα ισχνά οικονομικά της φαμίλιας τους εργαζόμενα, ο Ιούνιος ήταν ο πλέον υποσχόμενος μήνας. Τα σχολεία έκλειναν, οι υποχρεώσεις τελείωναν, η αυστηρότητα περιοριζόταν στην πίεση της μητέρας να γυρίσεις σύντομα από την αλάνα με ματωμένα τα γόνατα και στο βλέμμα του πατέρα, που κράταγε επιμελώς τα μπόσικα, στο μεσημεριανό τραπέζι, ενώ η παραλία σε περίμενε για άπειρες βουτιές.

Παραμονές Ευρωεκλογών, με τον προεκλογικό αγώνα να οδεύει προς την κορύφωσή του, όπου παρά τις προσπάθειες των κομμάτων προς έλξη του εκλογικού σώματος, ο νικητής, σε τούτη την γλυκιά εποχή του τέλους της άνοιξης, θα είναι η αποχή. Το ιδεολόγημα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, όπως όσοι το θυμούνται τέτοια πάλι εποχή το 1979, όταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής υπέγραψε στο Ζάππειο τη συνθήκη προσχώρησης της ημετέρας πατρίδος, έχει αλλοιωθεί. Όσο λαμπερό αμπαλάζ και αν του φορέσουν, το περιεχόμενο παραμένει ανέτοιμο, άτολμο και μακριά από εμπνευσμένο, προκειμένου να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα, για να τεθεί έτσι πολύ διακριτικά.

Πλην όμως το αντικείμενο του παρόντος σημειώματος δεν είναι οι λόγοι της αποχής και η κριτική των πεπραγμένων ή μη της Ε.Ε. Οι επόμενες αράδες θα ασχοληθούν με άλλα, λεπτότερα θεάματα. Με τα αθλητικά, όπου σε μια εβδομάδα μεγάλης δραστηριότητας και αντίστοιχης προβολής συνέβησαν σπάνιοι θρίαμβοι.

Καθώς ο χρόνος κυλά αλλάζοντας άρδην τις συνθήκες, ένας συνήθης πλην ενήμερος, πολίτης με κάποιες δεκαετίες στους ώμους του, αρχίζει να έχει σοβαρές επιπλοκές στις απαντήσεις απλών ερωτήσεων.

Ιδού ένα τρανταχτά απλό παράδειγμα με το ερώτημα: Ποια είναι η Ελλάδα σήμερα;

Αυτό το τόσο συναισθηματικό, βαθύ, ανθρώπινο μεδούλι του Χριστιανισμού που κορυφώνεται με τα Άγια Πάθη, το θυμούνται κάθε άνοιξη οι απανταχού πιστοί του Χριστιανικού δόγματος με την ευκαιρία της Μεγάλης εβδομάδας.

Το θυμούνται, ενίοτε, λησμονώντας ή καταπατώντας τις βασικές αρχές της πίστης. Η οποία πίστη, ειλικρινά τώρα, καθώς δεν κατάφερε στο σύνολό της να μετεξελιχθεί μαζί με την κοινωνία, έχει αγκυλωθεί ανάμεσα στην αυστηρότητα και τα θαύματα, με δόσεις άρρωστου φανατισμού, όρα αφορισμούς, Ιερά Εξέταση, και τόσους άγνωστους που βάδιζαν στο ίδιο πύρινο μονοπάτι του Τζιορντάνο Μπρούνο.