Καθώς το θέρος του 2021 οδεύει στο τέλος του, η εικόνα που αποκομίζει ένας φυσιολογικός κάτοικος αυτού του τόπου είναι απογοητευτική. Καλυμμένoς στα αποκαΐδια, πνιγμένος από σωρεία, εκ των πραγμάτων, δυσάρεστων ειδήσεων, σε ένα μιντιακό τοπίο που είναι αδύνατον να εμπιστευτείς, παραδομένος εδώ και χρόνια με σε μια μορφή εξουσίας που δεν μπορεί ούτε να αφουγκραστεί τις ανάγκες του μέσου πολίτη, πόσο δε μάλλον να τις ικανοποιήσει.

Όλα τούτα σε ένα μνημονιακό καθεστώς το οποίο μετά από δέκα πέτρινα, για τους περισσότερους, χρόνια όχι μόνο δεν έχει καταφέρει να συμμαζέψει το χρέος, αλλά το ξεχείλωσε έτι περαιτέρω. Επιπροσθέτως κατέφθασε η πανδημία, ισοπεδώνοντας το όποιο μικρό κύμα αισιοδοξίας είχε πιθανόν υπάρξει, ενώ το άνευ προηγουμένου μέγεθος των φετινών πυρκαγιών, κατέστρεψε πολλούς και προβλημάτισε περισσότερους.

Όπως όλοι καταλαβαίνουμε, το ποδόσφαιρο έχει πάψει να είναι μόνο σπορ. Είναι, κυρίως, μια βαριά παγκόσμια επιχείρηση τόσο πελώρια, που είναι δύσκολο να αποτιμηθεί, ως οικονομικό μέγεθος.  Είναι ένα οικουμενικό κίνημα με άρτια οργάνωση, με εκατομμύρια παίκτες και δισεκατομμύρια πελάτες.

Ως κορυφαίες του εκδηλώσεις λογίζονται τα τουρνουά που συναντώνται οι εθνικές ομάδες, όπως το Παγκόσμιο Κύπελλο, όπου στις 21 διοργανώσεις του έξι μόνον ομάδες το  κατέκτησαν, το Κόπα Αμέρικα το οποίο φέρει τον τίτλο του αρχαιότερου θεσμού με πρώτη τέλεση το 1916 και το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα που διοργανώθηκε για πρώτη φορά το 1960.

Φέτο(ς), μέσα στον Ιούλιο ολοκληρώθηκαν τόσο το κόπα Αμέρικα όσο και το Ευρωπαϊκό, το εξ αναβολής Ευρωπαϊκό που θα έπρεπε να είχε τελεστεί πέρσι, αλλά λόγω πανδημίας μεταφέρθηκε το ’21 χωρίς όμως να αλλάξουν τα λογότυπα.

Κι αν το κόπα Αμέρικα απευθύνεται, στον τόπο μας, σε λιγότερους, καθότι σε άλλο ποδοσφαιρικό πλανήτη, με ομάδες που έχουν λιγότερο γνωστούς, στους Ευρωπαίους, παίκτες, και παράξενες εμφανίσεις με κόκκινες διαγώνιες ρίγες σε λευκό φόντο, αλλά και σε γήπεδα με άδειες κερκίδες, καθόλου δεν μειώνει την, επί τέλους,  επικράτηση της Αργεντινής. Της Αργεντινής του βραχύσωμου Λιονέλ Μέσι που περίμενε υπομονετικά για τον πρώτο του σημαντικό τίτλο, σε επίπεδο εθνικών ομάδων.

Η Ελλάδα, κατά πως φαίνεται, έχει πλέον μεγάλη ανάγκη τον Τουρισμό για να βιοπορισθεί, πράγμα όχι ιδιαιτέρως υγιές, τόσο σε οικονομικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο. Μοιραία, το είδος του Τουρισμού που εφαρμόζεται στην τρίτη δεκαετία του 20ού αιώνα δεν έχει καμία σχέση, τίποτα κοινό  με ότι προγενέστερο.

Μαζί με το όποιο ύφος, την κάθε εικόνα από το παρελθόν που ισοπεδώνεται από αυτή την ανάγκη, μεταμορφώνεται τόσο ο τόπος όσο και ο πληθυσμός. Εννοείται πως δεν είναι αποκλειστικά Ελληνικό φαινόμενο. Τα πιο ελκυστικά μέρη του πλανήτη μεταμορφώθηκαν και προφανώς είναι θέμα γνώσης, πληροφόρησης και παιδείας το πως ερμηνεύεται αυτή η μεταμόρφωση.

Με τίτλο «λες και ήταν χθες…» ο Αλέκος Σακελλάριος έγραψε ένα βιβλίο με 120 μονόπρακτες ιστορίες της ζωής του. Τις είχε προλογίσει ο Φρέντυ Γερμανός. Είναι ένα μωσαϊκό με περιστατικά από την πολύ ενδιαφέρουσα και συχνά ανατρεπτική ζωή του πολυσύνθετου καλλιτέχνη. Η τελευταία αφήγηση στη σελίδα 538 ( 1990 εκδόσεις Σμυρνιωτάκη) έχει τίτλο «οι δυο πεταλούδες» και μας περιγράφει με τρόπο γλαφυρό, απαλό και σαν τα φτερά της πεταλούδας δαντελένιο, ένα είδος ένδειξης μετεμψύχωσης, όπου πρωταγωνιστούν δυο πεταλούδες ως δυο φίλοι του που είχαν εγκαταλείψει τον μάταιο κόσμο μας.

Ο Σακελάριος δεν κακοκαρδίζει τον αναγνώστη και τον αφήνει έντεχνα να καταλήξει όπου θέλει. Αν π.χ. πιστεύει στη θεωρεία της μετεμψύχωσης, το ερμηνεύει κατά το δοκούν. Αν πάλι εκτιμά ότι όλο αυτό είναι ένα ευχάριστο παραμύθι ο συγγραφέας πάλι τον καλύπτει. Ούτως εχόντων των πραγμάτων, λίγες μόλις μέρες αφού είχα τελειώσει την ανάγνωση, κατέφθασε στην αυλή μια γαλή.