Άρχισε με το ποιητικό ύφος του Ισπανικού εθνικού ύμνου, απότοκο της αποικιοκρατικής κυρίαρχης όσο και καταστροφικής κάποτε θέσης της χώρας στον πλανήτη, και όταν το πλάνο γύρισε στη σημαία με τις πορτοκαλιές και κόκκινες οριζόντιες ρίγες οι μαυροφορεμένοι κιθαριστές απέδωσαν μελαγχολικά τον Καταλονικό ύμνο.

Ήταν η επίσημη έναρξη του Ισπανικού Grand Prix, που τελείται ακόμα στην Καταλονική γη, όπου κάποια 89 χρόνια νωρίτερα ρίχτηκε μια καλή ζαριά για μια Ευρώπη διαφορετική που, παρά τις υποσχέσεις, δεν προέκυψε ποτέ.

Χθες, Παρασκευή το πρωί, στην πεντάλεπτη εκπομπή επιμέλειας Μαρίας Χατζάρα στο Τρίτο, όπου με τίτλο: «Μονάχη Έγνοια η Γλώσσα μου», καταδύεται στα βαθιά, γόνιμα, πλούσια, καθαρά ύδατα της ελληνικής γλώσσας, ακούστηκε μια πολύ ενδιαφέρουσα και ακριβής άποψη για τις λέξεις. Την ανέσυρε από κείμενο του καθηγητή κλασσικής φιλολογίας Μιχάλη Κοπιδάκη, ο οποίος ανάμεσα σε άλλα σημείωσε:.

«Υπάρχουν λέξεις αιώνιες, μακρόβιες, βραχύβιες και εφήμερες. Αυτές, οι τελευταίες, είναι και οι πιο θορυβώδεις».

Με ένα κρεσέντο υπερβολικών δόσεων κύλησε, σε αθλητικό επίπεδο, το τριήμερο 23 – 25 Μαΐου. Εν αρχή, ασφαλώς η ανορθογραφία του final 4 της Euroleague. Ανορθογραφία διότι το Ισραήλ έχει κατοχυρωθεί στην Ευρώπη και διότι αντί η τελική φάση να διοργανωθεί οπουδήποτε στην γηραιά ήπειρο, μετακόμισε στην εγγύς Ανατολή.  Ακολούθως, οι ελληνικές ελπίδες έσβησαν από την Παρασκευή.  Οι δύο ελληνικές ομάδες ηττήθηκαν και οι ημεδαπές ελπίδες για ένα γαλανόλευκο τελικό  χάθηκαν στις ερήμους.  Τώρα πόσο ελληνικές είναι οι ομάδες από τη στιγμή που στον ημιτελικό ο αιώνιος έφηβος έπαιξε με έναν Έλληνα στο παρκέ, ενώ στον μικρό τελικό στην πρώτη πεντάδα του τριφυλλιού δεν υπήρξε Έλληνας, είναι ένα ερώτημα. Για τον νικητή του τελικού της παρηγοριάς η παρουσία του Έλληνα επικεφαλής του τεχνικού επιτελείου σώζει, κάπως, τα προσχήματα της ελληνικότητας.

Παρομοίως, οι ευχές των Μονεγάσκων για την επικράτηση της ομάδας τους στο τελικό, υπό την προεδρία Ρώσου και υπό τις οδηγίες Έλληνα, αλλά και του Charles στην εντός έδρας αναμέτρηση σε αυτό που αποκαλείται το πετράδι του στέμματος της F1, δεν ευοδώθηκαν. Αφενός η τουρκική ομάδα, με Λιθουανό προπονητή έφτασε όχι δύσκολα στη δεύτερη κατάκτηση, αφετέρου ο πείσμων Μονεγάσκος πήρε ότι ήταν δυνατόν από την SF25 αλλά δεν ήταν αρκετό για να περάσει πρώτος τη γραμμή τερματισμού στο τέλος του εβδομηκοστού όγδοου γύρου. Δικαίως ήταν κατσούφης μετά τις κατατακτήριες και δικαίως δεν χάρηκε με τη δεύτερη θέση στην πατρίδα του. Η δε πριγκίπισσά του δεν απομακρύνθηκε από το μελαγχολική της εικόνα κάτι όμως, που της προσφέρει ένα είδος γοητείας μέσα στο μάλλον βαρετό κύκλο του οργιώδη πλούτου και της πιθανής αδιαφορίας στην οποία διάγει.

Κάτι απροσδόκητο, από εκείνα που ανατρέπουν με όχι ευχάριστο τρόπο προγραμματισμό και καθημερινότητα, με έφερε πεζή στους δρόμους της πόλης την οποία δεν γνώριζα καλά. Βηματίζοντας παρατηρούσα το περιβάλλον που, όταν οδηγείς σου ξεφεύγει.

Μια καλοσυντηρημένη παλιά μονοκατοικία, που πιθανόν κάποτε να έφερε το χαρακτηρισμό «αρχοντικό», ήταν διάστικτη από χρωματιστά ακαλαίσθητα τραύματα. Θυμήθηκα την αφήγηση της Anna Laura Braghetti σε ένα από τα πλέον σπαραξικάρδια βιβλία για τα μολυβένια χρόνια, στην Ιταλία. Περιγράφει τη δράση της οργάνωσης «Ερυθρές Ταξιαρχίες» σε ένα πλαίσιο κολασμένης βίας και ανεξέλεγκτης αντιπαλότητας ανάμεσα στην οργάνωση και το κράτος που συχνά έφτανε στα όρια της βεντέτας. Μα ακόμα και τότε υπήρχαν διάφορες ευαισθησίες. Όπως εκείνη του Valerio Morucci όταν ούρλιαζε στα παιδιά που ήταν έτοιμα να βγουν στους δρόμους και να προξενήσουν ζημιές: «Αλλοίμονο σας κρετίνοι αν καταστρέψετε ένα όμορφο αυτοκίνητο. Τα ωραία οχήματα τα κλέβουν και πάμε όλοι μια βόλτα». Πενήντα χρόνια αργότερα, οι ομορφιές δεν γνωρίζουν ένα είδος απαλλαγής από τη βία της κακογουστιάς.