Ο 20ός αιώνας κληροδότησε την ανθρωπότητα με περισσότερα από 100 εκατομμύρια θύματα των πολέμων. Aν αυτός ο αριθμός φαίνεται υπερβολικός είναι διότι πέρα από τους δυο Π.Π. τον πόλεμο της Κορέας, της Ινδοκίνας, την εισβολή στο Αφγανιστάν, τον δικό μας Εμφύλιο, των γειτόνων Γιουγκοσλάβων, τον πόλεμο στον Κόλπο και τους Αραβοϊσραηλινούς, λησμονούμε τις συγκρούσεις σε Λίβανο, Καμπότζη, Κονγκό, Μποτσουάνα, Γουινέα, Λιβερία, Αφγανιστάν, Υεμένη, Αλγερία, Σιέρα Λεόνε, Σομαλία, Ρουάντα, Νεπάλ, Ιράν, Ιράκ, Ναγκόρνο Καραμπάχ, Σρι Λάνκα, Αμπχαζία, Ερυθραία, ανατολικό Τιμόρ και ο κατάλογος είναι έτι μακρύτερος.

Στον 21ο αιώνα, χωρίς να έχουν σβήσει πολλές από τις φλόγες του 20ού, προστέθηκαν αρκετές ακόμα εκ των οποίων οι πλέον αιματηρές συγκρούσεις σημειώθηκαν σε Συρία, Νταρφούρ, Ιράκ, Μπόκο Χαράμ, Ουκρανία και ασφαλώς στη Γάζα. Πέρα από την εκατόμβη των αμάχων, την καταστροφή υποδομών, την ισοπέδωση πόλεων, οι συγκρούσεις εγείρουν τεράστια κύματα μεταναστών, που μοιραία δημιουργούν αντίστοιχα προβλήματα. Αν σε αυτά προστεθεί η κλιματική αλλαγή, καθώς και η απουσία ηγετών σε παγκόσμια κλίμακα με αντίληψη, ικανότητες και βούληση το πράγμα γίνεται απαισιόδοξο.
|
Read more...
|
O Αμερικανός δημοσιογράφος συγγραφέας Θάντερ Τόμπσον (Hunter S. Thompson 1937 - 2005), έζησε με τρόπο ακραίο και τρικυμιώδη. Με τον ίδιο τρόπο αποχώρησε από τα εγκόσμια. Αντισυμβατικός, αυτοκαταστροφικός, συχνά αμφιλεγόμενος, άφησε πίσω του σημαντικό έργο βασισμένο στις πολυκύμαντες εμπειρίες του. Όχι ιδιαίτερα γνωστός στον τόπο μας, οι περισσότεροι τον γνωρίσαμε από την ταινία The rum diary του 2011, βασισμένο στην ομότιτλη νουβέλα που είχε γράψει το ’60, αλλά κυκλοφόρησε το ’98.

Για λόγους που γίνονται αντιληπτοί εύκολα, ο Τόμπσον είχε ξεκάθαρο μίσος για τον πρόεδρο Νίξον που ποτέ δεν έκρυψε και πάντα διαλαλούσε. Ακολουθούν τρείς απόψεις του για τον Richard Milhouse Nixon, τον 37ο πρόεδρο των Η.Π.Α., τον μόνο παραιτηθέντα.
|
Read more...
|
Πολίτης γεννηθείς εν Ελλάδι, μόνιμος κάτοικος τούτου του τόπου τα τελευταία εξηντατόσα χρόνια, πολύ τυχερός δηλαδή καθώς δεν έχει βιώσει Κατοχή, Εμφύλιο, μετεμφυλιακό κλίμα και τα υπόλοιπα, αλλά και λίγο τυχερός επειδή πέρασε την επταετία πλημμεληματικά, μα και αρκετά αισιόδοξος ώστε να πιστέψει την μεταπολίτευση και τέλος, τέρμα αιθεροβάμων για την Αλλαγή που ήρθε …φεύγοντας. Ε! οι υπόλοιπες δεκαετίες ήταν λίγο από ξεβλάχεμα, ερωτοχτύπημα από τα πακέτα Ντελόρ, αρκετό από εκσυγχρονισμό, ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, ανασυγκρότηση, καταναλωτικό ντελίριο, γλυκά ατιμώρητα σκάνδαλα. Κατακρεούργημα της ισορροπίας με λίγες λέξεις. Μέχρι που το παιντί με γραβάτα πένθιμη βιολετιά, μας έστειλε το λογαριασμό από το νησί το ακριτικό.

Δεκαπέντε χρόνια από τότε, ότι λάθος μπορούσε να συμβεί, αν εξαιρεθεί ο πόλεμος, έχει συμβεί. Ότι είχε μείνει σχετικά όρθιο, κατέρρεε. Και τι δεν σπρώχτηκαν πάνω στο τραπέζι. Τι τεχνοκράτες, τι συγκυβέρνηση, τι μαύρο στην κρατική ενημέρωση, τι αγανάκτηση, τι μαχαιροβγάλτες, ακόμα και την εφεδρεία της Αριστεράς, λίγο Καμμένη βέβαια, ακουμπήσαμε με τα ρέστα μας, μα προκοπή δεν είδαμε. Τίποτα. Τραίνο πήγαινε το σύστημα. Μέχρι που:
|
Read more...
|
Στο κρύο πρωινό ανέβαιναν το στήθωμα με αργά με σταθερά βήματα. Η μάνα κρατούσε το παιδί από το χέρι. Τυλιγμένοι με τα παλτά τους για να αποφύγουν την ψυχρή υγρασία που δεν είχε προλάβει ακόμα ο ήλιος να απομακρύνει. Έφθασαν στο εικονοστάσι.

Εκεί έκαναν ότι γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις. Με τη σεμνότητα που επιβάλλουν τούτα τα επίπονα μνημόσυνα. Το λαδάκι στο καντήλι, λίγο λιβάνι, ένα σταυρό, κάτι από συγκίνηση. Με όλη την ταπεινότητα που διακρίνει την αγνή πίστη, με εκείνη τη θρησκευτικότητα που απομακρύνεται από το όποιο εκκλησιαστικό σύστημα.
|
Read more...
|
|
|