Πριν από σαράντα τόσα  χρόνια το σπίτι είχε, περιέργως, σκουπιδοφάγο. Δεν θυμάμαι ποιανού ιδέα ήταν, αλλά είχε. Πάνω στην κορύφωση των μνημονίων, εκείνη η συσκευή που, αν θυμάμαι καλά, τα καλλιγραφικά γράμματά της πάνω στην inox πατούρα ήταν general electric, κήρυξε στάση εργασιών.

Τον ξήλωσα, τον κατέβασα στο πάγκο, προσπάθησα να τον επισκευάσω. Εις μάτην. Μετά από πολύχρονη συνετή υπηρεσία, συνταξιοδοτήθηκε σε κάποιο κλάδο ανακύκλωσης. Έφτιαξα ένα μπάι πας στον νεροχύτη και ένεκα τα μνημόνια που λέγαμε, η προμήθεια καινουργούς εγκατελείφθη πάραυτα καθότι ο αντικαταστάτης  θα κόστιζε τουλάχιστον 300 έουρος, ήγουν περισσότερο από εκατό χιλιάδας, παλαιών καλών δραχμών.

Δεν το ξέρω. Έτσι είχε τελειώσει η προηγούμενη ανάρτηση. Αναφερόταν στην αδυναμία ερμηνείας όλης αυτής της ανεξέλεγκτης και κυρίως άχρηστης, κρατικής βίας. Αυτά είχαν διατυπωθεί, εν πρώτοις, για όσα συνέβησαν Κυριακάτικα στην πλατεία. Ακολούθησαν και τα της Δευτέρας και τα της Τρίτης.

Δεν το ήξερα, μα μπορούσα κάτι να υποθέσω. Με μια ολίγον πρωτόγονη πονηριά, αλλά και ότι συμβαίνει γύρω μας, πρωτόγονο δεν είναι;

Μια τακτική είναι, να ξεκινάς με το πλασάρισμα από ένα λαϊκό φιλοκυβερνητικό Μέσο. Οι λέξεις που χρησιμοποιούνται και ο τρόπος που σερβίρεται η είδηση, δίνουν στον επίμονο αναγνώστη την πρώτη εικόνα. Ακολούθως πηγαίνεις σε ένα κουλτουρέ συμπολιτευτικό Μέσο. Οι διαφοροποιήσεις με το προηγούμενο σου προσφέρουν την άλλη προσέγγιση, την προσεκτική και ιντελεκτουέλ. Μετά επισκέπτεσαι ένα αντιπολιτευόμενο και αρχίζεις να διαμορφώνεις άποψη για την altera pars και στο φινάλε κάνεις ένα πέρασμα και από τις ακραίες κραυγές για να διεκδικήσεις την αντικειμενικότητα περί του σφαιρικού της ενημέρωσης.

Όλα τα προηγούμενα Μέσα, εννοείται, πως δεν αφορούν τα τηλεοπτικά. Φυσιολογικός άνθρωπος του 21ου αιώνα ή δεν έχει το χρόνο, ή δεν του περισσεύει το θάρρος να πλοηγηθεί στα κανάλια, ή έστω, διαθέτει το ελάχιστο γούστο ώστε να τα αποφύγει.

Εκεί στα μέσα με τέλη της δεκαετίας του ’70, είκοσι χρονώ παιδάκι θεωρούσα τον εαυτό μου τυχερό. Τυχερό διότι ένιωθα ότι τα πράγματα ήταν αισιόδοξα. Η επταετία είχε περάσει, άφησε βέβαια στίγμα γερό εδώ στον τόπο, άφησε και παρακαταθήκη ένα διχοτομημένο τόπο με βαριά δυστυχία κάτω στην Κύπρο, αλλά ότι είχε να κάνει το είχε κάνει. Ήταν παρελθόν.

Έβλεπα και στο μαυρόασπρο κουτί που πάνω ψηλά έγραφε ΕΙΡΤ κάτι όμορφες κοινοβουλευτικές κουβέντες μεταξύ του Εθνάρχη και του Ανδρέα και αναλογιζόμουν πόσο καλύτερα ήταν τα πράματα από τότε που, καμιά δεκαριά  χρόνια νωρίτερα αντί να ανταλλάσσουν προτάσεις αντάλλασσαν γρόνθους  οι πατέρες του Έθνους εκεί στο λίκνο της Δημοκρατίας, στο ελληνικό κυνοβούλιο όπως το είχες αποκαλέσει ο Ρένος, o οποίος είχε κάνει και ένα ντού εντός.