Αρκετά χρόνια νωρίτερα το κέντρο τη Αθήνας, ήταν πολύ οικείο. Ταυτόχρονα, συχνά ήταν ενδιαφέρον και γοητευτικό, σπανιότερα αγχωτικό ένεκα κυκλοφοριακού, ή αποπνιχτικό λόγω θερμοκρασιών. Μέχρι τις αρχές του 21ου αιώνα βρισκόμουν εκεί σχεδόν καθημερινώς. Κυρίως κατά τη διάρκεια της ημέρας. Θα μπορούσα να ισχυριστώ ότι το ήξερα σχετικά καλά. Στην μνήμη μου είχε πακτωθεί τεράστιος όγκος εμπειριών, εικόνων και συνηθειών για ένα χρονικό διάστημα σαράντα ετών.

Όμως, σημαντικές αλλαγές στην καθημερινότητά μου προοδευτικά με απομάκρυναν από αυτό που θεωρούσα ότι γνώριζα καλά. Εξίσου προοδευτικά, μεν, γοργά δε, αυτό που όριζα ως κέντρο, άλλαζε. Πρωί Κυριακής, μεσαία σχόλη τριημέρου με μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού της πόλης να έχει αναχωρήσει για να θορυβήσει και την ευρύτερη επαρχία, δεν θα ήταν άσχημη ιδέα για να ξαναγνωριστούμε. Όπερ και εγένετο. Ακολουθούν ολίγαι εντυπώσεις.

Πίσω στα τέλη του Φλεβάρη του 2022, το παιδί ενός φίλου, ποδηλάτης επιπέδου προεθνικής ομάδας, φοιτητής στην Πολυτεχνική του Α.Π.Θ. είχε ένα σοβαρότατο τροχαίο, με το ποδήλατο, και οι ιατροί δεν άφηναν πολλές πιθανότητες επιβίωσης, καθώς υπέφερε από σοβαρές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις, χώρια τα κατάγματα στα άκρα και στα πλευρά. Ο σχεδόν συνομήλικος φίλος μου έφυγε σαν τρελός, μαζί με τη σύζυγό του και μητέρα του παιδιού τους, οδικώς για τη Θεσσαλονίκη. Εννοείται ότι στο δρόμο τον σταμάτησαν για υπερβολική ταχύτητα, του την χάρισαν διότι κάπου υπάρχει και ανθρωπιά, έφτασε στο νοσοκομείο και το ζευγάρι άρχισε να βιώνει το Γολγοθά του.

Όλα τα άλλα προβλήματά τους, που δεν ήταν και ήσσονος σημασίας, ξεχάστηκαν, όλες οι προτεραιότητες παραμερίστηκαν και  στην καθημερινότητα αυτού του ζευγαριού πλέον, υπήρχε ένα, μόνο ένα θέμα. Το παιδί. Από κοντά και η μικρότερη αδελφή του πολυτραυματία, τελειόφοιτη στο Φαρμακευτικό της Αθήνας που βίωνε το συμβάν. Κι έτσι μια μέρα σαν σήμερα, πριν δυο  χρόνια, μαζί με έναν άλλο φίλο, αφού μας έδωσε η θυγατέρα κάτι ρούχα, κάτι χρειώδη, βγήκαμε στην εθνική αρτηρία προς βορά για να τα ανεβάσουμε στο ζευγάρι στη Θεσσαλονίκη.

Υπάρχουν κάτι Κυριακές, κάπως άχαρες, χωρίς συγκεκριμένη ατζέντα, άνευ καλών καιρικών συνθηκών, λίγο αμήχανες, με περιορισμένες  προοπτικές, οπότε θυμάσαι τον Τύπο. Όχι εκείνον που περιέγραφε ο Τζιμάκος, πως μαζί με το cd, έπαιρνες ως δώρο την εφημερίδα. Δηλαδή κοντά σε αυτόν, αλλά σε πιο ευπρεπή μορφή.

Αυτές τις Κυριακές λοιπόν, αποφασίζεις να ξοδέψεις σκάρτα δέκα έουρος, τουτέστιν παραπάνω από τρεις χιλιάδες δραχμές, τους παλαιού εθνικού νομίσματος, για να το θυμηθούν όσοι το λησμόνησαν, ή όσοι δεν το γνώρισαν, προκειμένου να προμηθευτείς δυο Κυριακάτικες εκδόσεις που υποστηρίζουν διαφορετικές πολιτικές θέσεις, αλλά καμία το κυβερνητικό έργο.

Όσο ωριμάζει κάποιος, αν υποτεθεί ότι ωριμάζει και δεν γηράσκει μόνον, τόσο μεγαλύτερη επίδραση έχουν πάνω του όλα σε όσα παρίσταται. Όχι αυτά που του είπαν ή που διάβασε, αλλά εκείνα που είδε, άκουσε, που έζησε. Εκείνα στα οποία ήταν παρών. Μάρτυς.

Μάρτυς, λοιπόν, αυτόπτης και αυτήκοος σε μια επινόηση που ήρθε από την  πολιτεία, που εφαρμόστηκε για πρώτη φορά το 2011 αποτελώντας μια πρωτοβουλία του υπουργείου περιβάλλοντος και ενέργειας. Ο στόχος του ήταν η αναβάθμιση των κατοικιών και η εξοικονόμηση ενέργειας, με σκοπό την μείωση των εκπομπών του διοξειδίου του άνθρακα. Ο τίτλος του: «εξοικονομώ».