εποχές Μνημονίων

Από εκείνη την μέρα που βγήκε ο πρωθυπουργεύων στο γυαλί, κάτω στο Καστελόριζο και έβαλε, με σχετική επιτυχία, στη σειρά μια ακολουθία από ελληνικές λέξεις, τα περισσότερα απ' όσα ξέραμε άλλαξαν.

Οι εποχές των Μνημονίων άρχιζαν με έναν απροσανατολισμένο λαό, σε μια δανειοδοτούμενη οικονομία, με δεδομένη την ανικανότητα των πολιτικών να διαχειριστούν το πρόβλημα, απότοκο αυτό, της σχέσης συναλλαγής, που έχει επικαλύψει την ιδεολογία, στιγματίζοντας τις σχέσεις των πολιτευτών με τους ψηφοφόρους.

Δεν ήμαστε άμοιροι των εξελίξεων. Ότι η πατρίδα ήθελα σημάζεμα ούτε λόγος. Αλλά η σφοδρότητα των απαιτήσεων όσων είχαμε απέναντι μας, είτε με τον μαδύα της Ε.Ε., είτε με το πέπλο του Δ.Ν.Τ. είτε με την εξουσία της Ε.Κ.Τ. ήταν απροσδόκητα ανελέητη.

Η Ελλάδα περνούσε σε μια νέα αποχή. Όπως ακριβώς μετά τους Βαλκανικούς πολέμους, μετά την Μικρασιατική καταστροφή, μετά τον Εμφύλιο, μετά την Μεταπολίτευση, έτσι μετά από τον Απρίλιο του '10, γεννήθηκε ένα Ιστορικό σκαλοπάτι που άλλαζε, μαζί με άλλους ισχυρούς συσχετισμούς, τα πάντα.

Σε αυτή την ενότητα, μερικές ψηφίδες, από τον υπό διαμόρφωση πελώριο καμβά που ακόμα δεν έχουμε νιώσει το σύνολο της έκτασης και της επίδρασής του.

Τι είναι Μνημόνιο; - Τρίτη 8 Οκτωβρίου 2013.

Αν ένας απαίδευτος έθετε το ερώτημα: “Τι είναι Mνημόνιο;” τι θα μπορούσαμε να απαντήσουμε ώστε να καταλάβει;

Λίγα λόγια για ότι είδα, άκουσα και ένιωσα σε ένα διήμερο επίσκεψης, στην μητέρα της Ευρωπαϊκής εξώρυξης, παραγωγής και επεξεργασίας του σιδηρονικελίου.

Η βιομηχανία δεν έχει ανάγκη ευχών (Benjamin Franklin)

Το σκοτάδι είχε πέσει. Άπνοια και ζέστη. Στο φόντο, μετά τη μικρή θαλασσινή λουρίδα, που σβήνει στο μοιχό του κλειστού κόλπου, δίπλα από τα αρχαία τείχη της Λάρυμνας, κυριαρχεί η φιγούρα του Θηρίου. Της ΛΑΡΚΟ. Ενίοτε, από τις καμινάδες κάποιας ηλεκτροκάμινου, ξεχύνει γλώσσες φωτιάς στο σκοτεινό ουράνιο θόλο.

Στο πρώτο πλάνο ένας νεαρός με πράσινο ανοικτό κοντομάνικο στέκεται στο έδρανο και μπροστά του σχεδόν όλη η Λάρυμνα αν εξαιρεθεί η βάρδια που εργάζεται απέναντι. Είναι η λαϊκή συνέλευση που συγκάλεσε ο δήμος Λοκρέων για την τύχη του εργοστασίου. Μίλησε τρία λεπτά άνευ χειρογράφου, χωρίς να κομπιάσει, με ένα τέμπο μουσικό, αλάνθαστο και είπε όσα δεν είπε κανείς από τόσους βουλευτές, πολιτικούς, συνδικαλιστές, δημάρχους που είχαν ήδη παρελάσει από το βήμα και είχαν μιλήσει πολύ περισσότερο.

Εν πρώτοις εξέφρασε την απορία του για την παρουσία των βουλευτών στη συνέλευση, των ίδιων βουλευτών που ψήφισαν τα Μνημόνια. Στη συνέχεια μίλησε για την κηδεία των δυο εργαζομένων στο δυστύχημα του 2009 και την εκεί παράσταση των πολιτευτών του νομού. “Δεν θα σας θέλουμε στις κηδείες, σας θέλουμε πριν από αυτές για να μην φτάσουμε σε αυτές” είπε και ολοκλήρωσε με λόγο ήρεμο, ψύχραιμο με τόνο χαμηλό κερδίζοντας τις εντυπώσεις. Δεν ζήτησε ψήφο, δεν μοίρασε επαγγελματικές κάρτες, δεν υποσχέθηκε, δεν σήκωσε το λάβαρο της εξέγερσης. Δεν ήταν παρά ένας εκπρόσωπος του εργατικού κέντρου Λιβαδειάς, εργάτης κι' αυτός στην πρώην Πεσινέ, αλλά στο πρόσωπό του αντικατοπτρίσθηκε ο τίμιος, ο σοβαρός, ο αληθινά αγωνιστής, ο εργατικός, ο μετρημένος Έλληνας. Αυτός, που σε τίποτα δεν ευθύνεται για τη δεινή θέση του τόπου, του κόσμου και της ΛΑΡΚΟ.

Μενού