Από εκείνη την μέρα που βγήκε ο πρωθυπουργεύων στο γυαλί, κάτω στο Καστελόριζο και έβαλε, με σχετική επιτυχία, στη σειρά μια ακολουθία από ελληνικές λέξεις, τα περισσότερα απ' όσα ξέραμε άλλαξαν.
Οι εποχές των Μνημονίων άρχιζαν με έναν απροσανατολισμένο λαό, σε μια δανειοδοτούμενη οικονομία, με δεδομένη την ανικανότητα των πολιτικών να διαχειριστούν το πρόβλημα, απότοκο αυτό, της σχέσης συναλλαγής, που έχει επικαλύψει την ιδεολογία, στιγματίζοντας τις σχέσεις των πολιτευτών με τους ψηφοφόρους.
Δεν ήμαστε άμοιροι των εξελίξεων. Ότι η πατρίδα ήθελα σημάζεμα ούτε λόγος. Αλλά η σφοδρότητα των απαιτήσεων όσων είχαμε απέναντι μας, είτε με τον μαδύα της Ε.Ε., είτε με το πέπλο του Δ.Ν.Τ. είτε με την εξουσία της Ε.Κ.Τ. ήταν απροσδόκητα ανελέητη.
Η Ελλάδα περνούσε σε μια νέα αποχή. Όπως ακριβώς μετά τους Βαλκανικούς πολέμους, μετά την Μικρασιατική καταστροφή, μετά τον Εμφύλιο, μετά την Μεταπολίτευση, έτσι μετά από τον Απρίλιο του '10, γεννήθηκε ένα Ιστορικό σκαλοπάτι που άλλαζε, μαζί με άλλους ισχυρούς συσχετισμούς, τα πάντα.
Σε αυτή την ενότητα, μερικές ψηφίδες, από τον υπό διαμόρφωση πελώριο καμβά που ακόμα δεν έχουμε νιώσει το σύνολο της έκτασης και της επίδρασής του.
|
Ανάμεσα στους πανηγυρικούς για το πλήθος των τουριστών που επισκέπτονται στον τόπο μας, τα νέα ρεκόρ που καταρρίπτονται στο διεθνές αεροδρόμιο των Αθηνών «Ελευθέριος Βενιζέλος» και τη εικόνα αισιοδοξίας που προκύπτει από αυτά, έρχεται μια είδηση από την πρωτεύουσα της Καταλωνίας να μας προσφέρει μια άλλη προοπτική.
Αν ξεκινήσουμε με αριθμούς, η Ελλάδα δέχτηκε κάποια 25 εκατομμύρια τουρίστες το 2016, γεγονός που έγινε δεκτό διθυραμβικά, με περιγραφές για «καλπασμούς» «ιστορικά ρεκόρ» και τα τοιαύτα όπως με τις αισιόδοξες απόψεις για τις «...θετικές επιπτώσεις στην οικονομία αλλά και την απασχόληση». Και για να ολοκληρώσουμε επισημαίνεται πως: «Τη δυναμική του ελληνικού τουρισμού επιβεβαιώνουν και τα μεγάλα ταξιδιωτικά πρακτορεία».
|
Read more...
|
|
Υπήρχε η αντίληψη, πως όλη αυτή η καταιγίδα που πλήττει την Ελλάδα, από τον Απρίλιο του ’10 και εντεύθεν (τότε που ο αιρετός πρωθυπουργός μας, υιός και εγγονός πρωθυπουργού, έθεσε τον τόπο υπό την μνημονιακή εξουσία), ότι θα δημιουργούσε τις συνθήκες για ένα καλό ξεκαθάρισμα.
Ότι θα ήταν ευκαιρία, να επικρατήσουν οι χρηστές δυνάμεις, να παραμεριστεί όλη εκείνη η δυναμική της κομπίνας και της διαφθοράς. Θετική και αισιόδοξη άποψη, η οποία με τα στοιχεία που υπάρχουν, ατυχώς δεν φαίνεται να ισχύει.
Μια πρώτη ένδειξη ως προς τούτο είναι, αναμφίβολα, η φορολογία που απομάκρυνε και τον συνεπή πολίτη από την καταβολή των υποχρεώσεών του, όχι μόνον διότι στέγνωσε, αλλά και με το επιχείρημα του πως μπορεί να παραμένει λογικός και δίκαιος όταν έχει να αντιμετωπίσει έναν μηχανισμό παράλογο και παράφορα άδικο. Τέλος πάντων, επ’ αυτού υπάρχουν και άλλες απόψεις, η κουβέντα πάει μακρυά με ισχυρά επιχειρήματα από όλες τις πλευρές. Τα 70 τόσα δις. € ληξιπρόθεσμων οφειλών πάντως, είναι τόσο μια ηχηρή, όσο και μια συλλογική δήλωση.
Σε ότι αφορά όμως τις επαγγελματικές σχέσεις των πολιτών, τα Μνημόνια είχαν μια καταλυτική συνεισφορά, δημιουργώντας άλλοθι, ενίοτε με τρόπο χυδαίο. Φίλος τις, λοιπόν, τον οποίο γνωρίζω δεκαετίες αρκετές, ώστε να τον έχω κατατάξει στην χωρία των έντιμων και επιμελών ανθρώπων και επαγγελματιών, κερδίζει το βιός του
|
Read more...
|
Μετά από αρκετές δεκαετίες παρακολουθούσα ζωντάνα στην τηλεόραση συνεδρίαση του Ελληνικού Κοινοβουλίου με αντικείμενο την τρίτη ψηφοφορία για την εκλογή Π.τ.Δ. Κι ενώ, από τις πρώτες στιγμές έγινε φανερό ότι η παρούσα Βουλή δεν θα έβγαζε πρόεδρο, χτύπησε το τηλέφωνο. Αγαπητότατος φίλος που χαίρομαι να διαφωνώ μαζί του, όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο, μου είπε μια ιστορία. Συμπιεσμένος και αυτός στα αδιέξοδα της καθημερινότητας με τα οικονομικά του σε μεγάλη δοκιμασία, παρά το γεγονός ότι ποτέ δεν έζησε πάνω από τα μέτρα του.
Ιούλιος του ’74, είναι έφηβος 14 ετών, παραθερίζει οικογενειακώς σε ένα εξαίρετο κομμάτι γης που το διατηρεί έως σήμερα με κόπο, με θυσίες, 60 και χρόνια μετά την απόκτηση από τον πατέρα του. Ήταν η μέρα που το καθεστώς Ιωαννίδη κηρύσσει γενική επιστράτευση. Τους μαζεύει ο πάτερ φαμίλιας, τους ανακοινώνει το θέμα, ότι δηλαδή τα πράγματα δεν είναι ευχάριστα και φορτώνει μικρούς και μεγάλους μέσα στην καφετιά τους Volvo ώστε να επιστρέψουν στην πρωτεύουσα.
Είχε την αγωνία της επιστράτευσης τo που να παρουσιαστεί, είχε το φόβο της οικογενείας που θα άφηνε πίσω του, ζούσε υπό πρωτόγνωρη πίεση. Εκείνη, λοιπόν, την ώρα, που γκρεμίζεται κάθε ισορροπία και το μέλλον είναι άδηλο και ζοφερό, πρόσεξε, ο φίλος μου, στην ήρεμη παραλία έναν τύπο που έκανε σκι και διερωτήθηκε πως είναι δυνατόν τέτοιες στιγμές που ο κόσμος καταρρέει, να υπάρχει άνθρωπος που να κάνει σκι. «Σαράντα χρόνια αργότερα στα 54 μου κάτι τέτοιες μέρες μου περνά από το μυαλό, εκείνη η εικόνα και διερωτώμαι μήπως τελικά δεν ήταν και τόσο παράλογη η βόλτα του σκιέρ». Έκλεισε την αφήγηση του, δίνοντας μου ένα στίγμα του πόσο μπερδεμένος, αποδυναμωμένος και ανίσχυρος είναι, να αντιμετωπίσει ότι συμβαίνει. Δεν είπαμε τίποτα άλλο, κατάλαβε ότι τον είχα νιώσεi. Λίγο αργότερα από την οθόνη της τηλεόρασης επιβεβαιώθηκε το προφανές.
«Βαίνομεν προς εκλογάς». Όπως είχε εκφέρει με εκπληκτική άνεση και λεπτή ειρωνία ο «Πέτρος Σαββίδης» (Γιάννης Χατζηγιάννης στα εγκόσμια ) στο κορυφαίο «Λούφα και παραλλαγή» του Ν. Περάκη, για να συνεχίσει λέγοντας «θα πήξουμε στην επιφυλακή». Η επικείμενη εκλογική αναμέτρηση θα διεξαχθεί, σε ένα άνευ προηγουμένου κλίμα πόλωσης, όπου οι υπερβολές, η προβοκάτσια, το ψέμα και κυρίως ένα κλίμα πανικού θα στερήσει τον ψηφοφόρο από την ψύχραιμη κρίση ή ακόμα χειρότερα θα τον απομακρύνει από την κάλπη.
|
Read more...
|
Η αλλαγή του χρόνου, ή έλευση του νέου έτους αποτελούσε ένα, τρόπον τινά, εφαλτήριο. Όσο πιο νέος τόσο πιο πολύ, αφού η παιδική ηλικία έχει πολλά ξαδέλφια, όπως την αφέλεια, την αθωότητα αλλά και την σκληρότητα. Ενίοτε και ασφαλώς σε σχέση με το πως μεγαλώνει κανείς, η σκληρότητα αποχωρεί, η αφέλεια παραμένει και η ζωή δυσκολεύει. Για τους περισσότερους ισχύουν τα ανάποδα. Η σκληρότητα ισχυροποιείται, η αφέλεια αποχωρεί και η ζωή προχωρά. Είναι το, σύνηθες, τίμημα της επιτυχίας.
Τέλος πάντων, το αντικείμενο δεν είναι αυτό σήμερα, αλλά το αισιόδοξο που γεννάται με την αλλαγή της χρονιάς. Αρκετά δεισιδαιμονική ως σκέψη, ακόμα περισσότερο ως πρακτική για αυτό και εύκολα συνδυάζεται και με την παιδική ηλικία.
Πόσες χρονιές δεν δώσαμε την υπόσχεση στον εαυτό μας να γίνουμε «καλύτερα παιδιά», να «διαβάζουμε περισσότερο»; Στις μέρες μας το λέμε και restart, ή και reboot. Τότε όμως, υπήρχε πράγματι η πρόθεση.
Συχνά όμως, σκόνταφτε στις αναποδιές, στις δυσκολίες της καθημερινότητας. Δεν γίνεσαι καλύτερο παιδί σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που δεν ανέχεται το διαφορετικό, δεν μπορείς να διαβάζεις περισσότερο δίπλα σε ένα δάσκαλο που δεν είχε τα εχέγγυα να σε οδηγήσει στα φωτεινά μονοπάτια της γνώσης που δεν πίστευε στο λειτούργημά του.
|
Read more...
|
|
|
|
<< Start < Prev 1 2 3 Next > End >>
|
Page 2 of 3 |