Pegasus stories

Άτι μυθικό με φτερά και οπλές ικανές να γεννήσουν πηγές στον Ελικώνα. Με αρκετές εκδοχές για τον τρόπο που ήρθε στο πλαίσιο της μυθολογίας.

Έκτοτε έδωσε το όνομά του σε  αστερισμό, σε αεροπορική εταιρεία, σε βαπόρι, σε αθλητικά σωματεία και αλλού.

Το έδωσε και σε εκδοτικό οργανσιμό, ο οποίος μετά από λαμπρή πορεία, εξέπνευσε σε κλίμα βαρύ και δύστυχο.

Με αυτόν Πήγασο θα ασχοληθούμε



p.s.4: Το κτίριο – (Τρίτη 8 Αυγούστου 2017) PDF Print E-mail

Δείγμα γήρατος ίσως, η κάποια συναισθηματική σχέση που αναπτύσσω, εσχάτως, με μερικά  κτίρια. Πρώην ξενοδοχεία, εγκαταλελειμμένα βενζινάδικα, παρατημένες κατοικίες, ακόμα και αποθήκες. Όλα, όσα για κάποιο ανεξήγητο λόγο έχουν να ψιθυρίσουν κάτι. Άλλα, λαμπρά δείγματα αρχιτεκτονικής, άλλα αδιάφορα, αλλά όλα, κάτι να έχουν να αφηγηθούν. Mικρές αποδείξεις για αυτήν την πρόσφατη  σχέση εδώ, εδώ, κι' εδώ.


Στις κτιριακές εγκαταστάσεις του Πήγασου πρωτοπήγα στα τέλη του 20ου αιώνα, αρκετά προ Αττικής οδού, ως επισκέπτης, αφού η έδρα μας τότε ήταν στην Κλεισθένους. Οι πέριξ της Μπενάκη οδοί, ήταν ακόμα χωματόδρομοι. Δεν μπορώ να ισχυριστώ ότι ένιωσα οποιαδήποτε είδους έλξη για το κτιριακό συγκρότημα.

Την Ελλάδα τότε, την είχε πλήξει μόνον,το Τσουνάμι της απελευθέρωσης της Τραπεζικής πίστης  και ο Σιμούν του Χ.Α.Α. Αργότερα θα ερχόταν ο Τυφώνας του ενιαίου νομίσματος, και η Θύελλα των Ολυμπιακών αγώνων, ώστε να συμπληρωθεί το καρεδάκι.  Μεγαλεία. Θυμάμαι επίσης, ότι στις γιορτές του 2000 μας είχε καλέσει ο Πατριάρχης στα υπόγεια, εκεί που ήταν τα πιεστήρια, μας ευχήθηκε, μας είπε και  δυο λόγια περί μη διαπλοκής.

Read more...
 
p.s.3: Η εκδίκηση της πραγματικότητας - (Παρασκευή 4 Αυγούστου 2017) PDF Print E-mail

Αυτή η περιπέτεια της «Πήγασος», θυμίζει την ευρύτερη, την οικουμενικότερη ταλαιπωρία της Ελλάδας. Με κοινά χαρακτηριστικά, το πρωτόγνωρο των συνθηκών και το άγνωστο έδαφος στο οποίο υποχρεούνται να βαδίσουν τις εξευτελιστικά παρακμιακές πορείες τους.

Σε έναν τόπο, όπου το μέτρο της ευτελούς καθημερινότητας, μας το δίνουν τα σχόλια των αναγνωστών πολλών μαζικών, θεωρούμενων και επιτυχημένων σάιτ, όπου ο φτηνός λαϊκισμός αμπαλάρεται σε ένα λεπτό φλοιό κοσμικότητας, σε μια χώρα όπου η τοπική ιδιαιτερότητα, η Ευρωπαϊκή παρέμβαση και οι πολιτικές κληρονομιές έχουν δημιουργήσει ένα τερατένιο υβρίδιο εξουσίας, η σταθερότητα έχει προ πολλού απωλεσθεί.

Εξίσου σημαντική απώλεια είναι και αυτή του παραδοσιακού εκδότη. Όχι και πολύ αυθαίρετα, θα έδινα τον τίτλο του τελευταίου εκδότη στην Ελένη Βλάχου. Στην «ελεϊνίτσα της Καθημερινής», που θα έλεγε σκωπτικά και ο σχωρεμένος Ρένος Αποστολίδης. Ανεξάρτητα από την δεδηλωμένη, βαθιά, δεξιά πολιτική της θέση. Παλατιανή αρχικά, Καραμανλική αργότερα, πέρα από τα όσα και όποια ολισθήματα της, ήταν εκδότρια. Μόνον εκδότρια. Τίποτα άλλο. Και στο φινάλε παραδέχτηκε το σφάλμα της, για την πώληση της εφημερίδας, στο τερίμπλ ανφά της δεκαετίας του ’80. Δεν θα μπορούσε να κάνει και αλλιώς, βέβαια, καθώς ο αγοραστής της κατέληξε σε σωφρονιστικό ίδρυμα.

Read more...
 
p.s.2: Συμπάθεια για τους Α/Π – (Παρασκευή 7 Ιουλίου 2017) PDF Print E-mail

- Προδοσίες, βλέπω…
Μουρμούρισε ο Αθανάσιος, σπεσιαλίστας παρασκευαστής καφέδων, όπως ομολογούν αυτοί που τους καταναλώνουν, εξ Ευβοίας ορμώμενος και εις το κυλικείον απασχολούμενος.

Με είχε συλλάβει, την κρίσιμη στγμή που τάιζα νομίσματα τον αυτόματο πωλητή (α/π). Δύσκολο να κρύψω την ενόχλησή μου από την κουβέντα του. Και με πείραξε πρωτίστως, διότι ο μικρός το δέμας πλην όμως γερός Νάσος, είχε δίκιο. Είναι αυτό που περιγράφουμε ως πικρό χάδι της αλήθειας.

Εννοώ, ότι παρ’ όλη την αντιπάθειά μου για τους α/π, οφείλω να ομολογήσω, ότι με τον συγκεκριμένο του πρώτου ορόφου στην εργασία μας, είχα αναπτύξει σχέσεις, σχεδόν φιλικές. Παρά το γεγονός ότι άπαξ κατάπιε τα κέρματά μου χωρίς να σερβίρει το αγαθό. Ενώ κάποιες άλλες φορές έπρεπε να εισπράξει σφαλιάρες για να ξεκολλήσει η σοκοφρέτα που είχε σκαλώσει. Δεν είναι απλή αυτή η κίνηση. Θυμίζει το ελαφρύ χαστούκι που έπρεπε να δώσεις στο φλίπερ, ώστε να ξεκολλήσει η μπίλια χωρίς να κάνει τιλτ το μηχάνημα. Έτσι και την περίπτωσή μας, αν το χτύπημα ήταν ισχυρότερο έκλεινε το κλαπέτο και χανόταν η σοκοφρέτα, αν ήταν αδύναμο παρέμενε σκαλωμένη.

Για πoιο λόγο όμως, ένας άνθρωπος να αντιπαθεί τους α/π;
Κατ’ αρχάς διότι είναι μηχανήματα, και ως τέτοια δεν χαμογελούν, δεν συνωφριώνονται, δεν κρύβουν τίποτα το αναπάντεχο, πέρα από τα προαναφερθέντα. Έπειτα, αν σου λείπουν 10 λεπτά δεν σε σερβίρουν. Τέλος δεν μπορείς να τους κοπλιμεντάρεις, να τους ειρωνευτείς, να τους ιντριγκάρεις, όπως κάνεις με τους ανθρώπους. Οι α/π είναι εξυπηρετικοί, αλλά υπογραμμίζουν την έλλειψη επικοινωνίας.



Το επόμενο πρωινό, από την δίλεξη φράση του Νάσου (προδοσίες βλέπω...), ανεβαίνοντας τα σκαλιά προς τον πρώτο, εντόπισα πάνω στο λευκό μάρμαρο, ίχνη χνουδωτής βρόμας, τα οποία από σκαλοπάτι σε σκαλοπάτι πλήθαιναν. Με οδήγησαν στην θέση του απόντα πια α/π, όπου στη βάση του, δίπλα στον ψύκτη, υπήρχε το απωτύπωμα της απουσίας του. Χρόνια εκεί ο α/π, και τώρα πουθενά. Σαν ένα δόντι που ΄λειψε έξαφνα από μια οδοντοστοιχία.

Κοίταζα σαν χαζός τον άδειο χώρο, όταν το αεράκι του ανοικτού παράθυρου, ταξίδευε λίγο από το γκρίζο χνούδι της βρόμας στο πάτωμα. Κι αναρωτιόμουν, πως γίνεται να είμαι λυπημένος για την απουσία ενός αντικειμένου, που γενικώς αντιπαθούσα;

Read more...
 
p.s.1: Πήγασος - (Παρασκευή 30 Ιουνίου 2017) PDF Print E-mail

Είναι ένας χρόνος και κάτι, που πάνω από το γραφείο μου βρίσκεται και κατά βούληση ίπταται ένας πήγασος. Kορμί ανάμεσα στο λευκό και το ivoire, φτερά σε απόχρωση ροζ και ένα κόκκινο κέρας ανάμεσα στα κόκκινα μάτια, μπροστά από την κόκκινη χαίτη. Κρέμεται με μισινέζα από το κανάλι όπου τρέχουν τα καλώδια.

Μόλις άνοιγες το διακόπτη του, χλιμίντριζε, έβγαζε ένα περιπετειώδες καουμπόϊκο μοτίβο, ανοιγόκλεινε τα φτερά του, και έκοβε βόλτες πάνω από το, άδειο, κεφάλι μου. Μου τον είχε χαρίσει ο Σωτ. Τριαντατόσα χρόνια εκεί μέσα ο Σωτ. Νέος και ωραίος τότε, μπήκε με την ανάμνηση της Ρεγγίνας, που καθόλου δεν τον amat, μεγάλος και ωραιότερος ακόμα εκεί είναι, με άλλες amat και άλλες αναμνήσεις πια. Περίπου, όπως όλοι μας δηλαδή.


Ο δικός μου πήγασος, ο σουρεάλ, έδινε πλήθος παραστάσεων, ανάμεσα σε γνωστούς, λιγότερο γνωστούς και αγνώστους. Γέννησε χαμόγελα, γέλια, χαχανητά και χαρούμενη διάθεση. Τώρα τελευταία όλο και λιγότερο, αφενός διότι τον συνήθισαν, αφετέρου διότι τα ηλεκτρικά του στοιχεία εξαντλούνται, αργοπεθαίνουν.

Ο άλλος ο Πήγασος, ο Μεγάλος, μέσα στον οποίο πέταγε ο δικός μου ο σουρεάλ, κουρασμένος κι΄ αυτός δείχνει να εγκαταλείπει κάθε διάθεση για πτήσεις. Ίσως η τελευταία του, να είναι αυτή που δήλωσε ο ιδιοκτήτης του. Ο οποίος, φέρεται ειπών πως, θέλει να αποχωρήσει πετώντας. Αν και ποτέ δεν ξέρεις πως μεταφέρονται, συζητήσεις στις οποίες δεν παρίστασαι.

Το να κατηγορήσεις βέβαια τον εργοδότη σου τώρα, που το έργο οδεύει στο τέλος του, δεν είναι ούτε ιδιαιτέρως γενναίο, ούτε πολύ έντιμο. Όπως επίσης το να υψώσεις τον δείκτη, ή τον μεσαίο, προς εκείνους που κούρνιαξαν εκεί μέσα αποδίδοντας τίποτα, ή βάζοντας το χέρι τους πολύ βαθιά σε αλλότρια, πλούσια, και ως απεδείχθη, ανεξέλεγκτα ταμεία, δεν διορθώνει την κατάσταση.

Read more...
 
<< Start < Prev 1 2 3 4 5 Next > End >>

Page 5 of 5