Εκτός Αθηνών βρισκόμουν, κατά τη διάρκεια του ζεστού αυτού Σαββατοκύριακου του γλυκύ Σεπτέμβρη, όταν έφτασε η είδηση της επανέκδοσης του «Εθνους».

Όχι ότι η ταπεινότητά μου υπήρξε σαρξ εκ σαρκός, του πάλαι ποτέ μεγάλου εκδοτικού ονόματος, αλλά μοναδικό κομμάτι των τελευταίων εννέα επαγγελματικών μου χρόνων, όπως και να το δούμε, υπήρξε. Έτσι, δεν θα μπορούσε να είναι κάτι αδιάφορο.

Δομημένο, μέχρι τον Ιούνιο, πολύ διαφορετικά απ’ ότι η σημερινή του μορφή σε άλλο κτίριο, με άλλους επιχειρηματίες, άλλα ονόματα, και διαφορετικά στάνταρτς.

Δεν μπόρεσα να αντισταθώ στην επιθυμία να προμηθευτώ αυτό το νο 1 φύλλο της τρίτης περιόδου, τούτης της νέας απόπειρας και ακολούθως να αρχειοθετηθεί, μαζί με όλα τα υπόλοιπα πρώτα τεύχη ή φύλλα άλλων εκδοτικών προσπαθειών.

Με τον κίνδυνο να φανώ, αν δεν έχω ήδη φανεί, κουραστικός επανέρχομαι, δια ενδέκατη φορά στο θέμα Πήγασος. Πολύ φοβούμαι δε, ότι μέχρι να συμπληρώσουμε δεκαοκτάδα, ώστε να έχουμε και τις αλλαγές μας, δεν θα σταματήσω.

Είχε περάσει ο γίγας ο Πανούλης από εκεί, την πρώτη εβδομάδα του Σεπτέμβρη, που μαζί με τους άλλους συντρόφους, πολεμούσαν να κουβαλήσουν τμήμα του αρχείου. Οπότε:

Σε μεγάλο ποσοστό, αν όχι πάντα, κάθε τέλος, κρύβει μέσα του συναίσθημα. Είτε χαρά και ανακούφιση αν είναι κάτι δυσάρεστο, είτε θλίψη και λύπη αν κάτι είναι ευχάριστο. Υπάρχει και το γλυκόπικρο, να υπενθυμίσω την Χατζιδάκειο ρήση: χαρμολύπη.

Υπάρχει και ο εγωισμός. Ο εγωισμός να μην  θέλεις να δείξεις το όποιο συναίσθημα, είτε για να μην φανείς ευάλωτος, είτε γιατί δεν αισθάνεσαι άνετα με αυτό.  Υπάρχει επίσης η συναισθηματική έρημος. Να συμβαίνουν πράγματα και συ να προχωράς ακάθεκτος, αλώβητος, αδιάφορος. Πράγμα ελαφρώς, απάνθρωπον. Τέλος, υπάρχουν και τα ανάμικτα συναισθήματα. Λίγο ανακούφιση μαζί με λίγο στεναχώρια. Σαν μια δόση από «άστο να πάει» μέσα στο «κρίμα, ρε παιδί μου».

Αναφέρομαι, στο τέλος (της παρούσας τουλάχιστον φάσης) του C&D, όπου τον κυρίαρχο ρόλο είχαν εξελίξεις που δεν ορίζαμε, πληροφορίες που δεν κατείχαμε. Κάτω από αυτές τις συνθήκες αποκαλείσαι έρμαιο. Δεν ορίζεις την τύχη σου. Κάτω επίσης από αυτές, τις ίδιες συνθήκες, ο καθένας αντιδρά διαφορετικά.

Άλλος ιδρυματοποιείται, άλλος παθαίνει καθίζηση, άλλος το παλεύει έως τέλους, άλλος το γυρνά στην τρελή.  Η ταπεινότητά μου π.χ., έβλεπε - μέρα μεσημέρι - οράματα. Όπως είχε δει και ο Κωνσταντίνος, ο και Μέγας αποκαλούμενος, τα εν τούτω νίκα, τους αετούς και τα τοιαύτα, στους ουρανούς. Ναι αυτός που ξεπάστρεψε τη δεύτερη σύζυγο και το γιό του, αλλά για την Oρθοδοξία είναι Μέγας. Για τον ίδιο λέμε.

Ε! λοιπόν εγώ, έβλεπα  πιο φιλειρηνικά, πιο λυρικά οράματα. Έβλεπα, κατ’ εξακολούθηση και κατά συρροή, τον

Άλλοι μετρούσαν εκεί μέσα, ως εργαζόμενοι, τρείς δεκαετίες.  Άλλοι λιγότερο. Άλλοι πρόλαβαν και έφυγαν πληρωμένοι. Ήταν οι απολυθέντες  και εκείνοι που έμειναν πίσω, τους μνημόνευαν ως άτυχους. Μέχρι που κατέρρευσε το σύμπαν και οι τυχεροί έγιναν άτυχοι, και οι άτυχοι, τυχεροί.

^{Εκεί δίπλα, όταν πληρώναμε με δραχμές και ο κόμβος της  Αττικής (οδού) στην Δουκ. Πλακεντίας, ήταν στα μπετά.}

Έτσι το φινάλε για την τελευταία έξοδο, Ρίτα Χέιγορθ, των πολλών, δόθηκε μαζικά, στο λιγότερο συμπαθές τμήμα του κατεστήματος. Του προσωπικού. Εξ’ ορισμού, κατ’ αρχάς, το λιγότερο συμπαθές, καθότι κατέχει τον πιο άχαρο, τον πιο απρόσωπο, τον πιο γραφειοκρατικό ρόλο τη εξαιρέσει, ίσως, του λογιστηρίου.

Ακολούθως και στην πράξη, για το συγκεκριμένο πια τμήμα προσωπικού ο λόγος, λιγότερο συμπαθές, αφού καθώς μπουκάριζες, στο πρώτο θρανίο δεξιά, διότι αριστερά δεν υπάρχουν -από παράδοση-  θρανία, εκαθόταν μεσήλιξ, διοπτροφόρος απασχολούμενη που δεν είχε συλληφθεί, γελούσα ή χαμογελούσα, ποτέ. Έστω και ειρωνικά. Πο - τέ! Έμεινα με την εντύπωση, δια να μην είπω με την βεβαιότητα, ότι επρόκειτο περί παθήσεως τινάς . Τέλος πάντων, το σύνολον του προσωπικού ήτο περισσότερον