Στο τέλος του Ιουλίου (του '18), οι πρώην εργαζόμενοι στον τέως «Πήγασο» είδαν στους τραπεζικούς λογαριασμούς τους, να πιστώνεται η προκαταβολή του μισθού του Μαρτίου του 2017. Έτσι τουλάχιστον ερμηνεύθηκε η χειρονομία.

Την ίδια χρονική στιγμή, συντελέστηκαν και ολοκληρωτικές ανατροπές στην κατασκευαστική «Ελλάκτωρ». Συζητήσεις έγιναν, κουβέντες αντηλλάγησαν, σχόλια ακούστηκαν. Αντιγράφω μια επικοινωνία, για αυτά τα θέματα, που διημείφθη μεταξύ δυο πρώην εργαζομένων, στον Πήγασο.

Σημειώνει ο ένας:

Είχε καλλιεργηθεί η εντύπωση, δια να μην είπω η βεβαιότης,  πως μέσα στον Ιούνιο, του τρέχοντος έτους, η πρώην εργοδοσία του τέως Πήγασου, θα προχωρούσε εις μιαν ακόμα καταβολήν χρεωστούμενου μισθού προς τους πρώην εργαζομένους του τέως συγκροτήματος.

Είχαν προηγηθεί άλλες δύο μέσα στους τελευταίους 12 μήνες από τότε που ήσυχα κατέρρευσε η εκδοτική επιχείρηση. Θα ήτο ψεύδος ασύστολον αν έστω και εις (1), πρώην χρηματοδότης - δανειστής - εργαζόμενος του συγκροτήματος, κατέθετε πως δεν ανέμενε με θέρμη, τούτη την χειρονομία η οποία εν πολλοίς ομοιάζει με φιλοδώρημα και συγγνενεύει με την επαιτεία.

Γράφω χρηματοδότης- δανειστής, διότι αν υποτεθεί ότι τετρακόσιοι τόσοι νομάτοι επί μήνους επτά δεν επληρώθησαν, εν ποσό το οποίον ορίζεται επιπολαίως περί τα δυο εκατομμύρια γιούρος τουλάχιστον, το ποσόν τούτο, έχει δανειστεί εις την εργοδοσία, από το σύνολον των εργαζομένων. Η μήπως όχι;

Φανάρι Αθηνών και Eθνικής στο ποτάμι, κάτω από την ανισόπεδη. Κίνηση και ζέστη, κάνω δεξιοτεχνία με το XR ανάμεσα από τα σταματημένα, μέχρι που φτάνω στον κόκκινο σηματοδότη. Σταματώ και ακούω: «Νικόλα», γυρίζω, αντικρίζω μια γνώριμη μορφή στη θέση του οδηγού σε φορτηγό.

«Κάνε δεξιά» συνεχίζει και λίγες στιγμές αργότερα συζητούσαμε. Γιάννης το όνομά του, γνωστός από τον «Πήγασο». Ερχόταν κάθε μέρα με ένα σκουτεράκι ανάλογα με το κυλιόμενο ωράριό του για να αναλάβει υπηρεσία στην κεντρική πύλη. «Ποιόν θέλετε;», «α , μάλιστα για τις αγγελίες γάμου», «παρκάρετε εκεί παρακαλώ» και βέβαια να έχει πάντοτε το νου μήπως έρθει ή πότε θα φύγει ο μεγάλος.

Τον εκτιμούσα τον Γιάννη, διότι παρέμενε γελαστός και αισιόδοξος σε όλο το κατηφόρι του μαγαζιού, είχε σφικτή χειραψία, ήταν και ακόλουθος σε κάθε ανοησία που γινόταν με δυο ή περισσότερες ρόδες, όταν η μεγάλη αυλή ήταν άδεια.

Όπως όλοι έτσι και αυτός τέτοια εποχή πέρσι, κοίταζε για δουλειά.

-«Ε τι να κάνω; 3 ευρώ την ώρα, 12ωρη βάρδια καθημερινώς, κάποιο ρεπό που και που, βενζίνες και πετρέλαια έβαζα όλο το καλοκαίρι πέρσι σε σταθμό καυσίμων. Είμαι και 50 πια, οι αντοχές μου δεν είναι ίδιες. Γύριζα σπίτι ξεθεωμένος, αλλά μιλιά δεν έβγαζα, καθώς έπερεπε να βοηθήσω την μεγάλη να προετοιμαστεί για Πανελλήνιες»

-«Και τώρα, τι είναι αυτό»; Ρώτησα δείχνοντας το φορτηγό.

Ο Σπυράκος, ο Νικολής και το Μαράκι είναι μικρά παιδιά, εξ ού και τα υποκοριστικά. Oι γονείς τους, είναι μισή γενιά νεότεροι από την ταπεινότητά μου. Έχω συναντήσει ελάχιστες φορές τις μανάδες τους, μα τους πατεράδες, τους γνωρίζω από τότε που ήταν νεότατοι και πραγματοποιούσαν τα πρώτα βήματα, στον επαγγελματικό τους βίο.

Μπορώ να πω λοιπόν, ότι τους ξέρω καλά. Όπως επίσης μπορώ να φανταστώ ότι και εκείνοι με γνωρίζουν από την καλή και από τη ανάποδη. Βρεθήκαμε στον ίδιο χώρο και κάτω από τις φτερούγες του ίδιου φτερωτού ίππου για μια δεκαετία.  Οφείλω να πω, ότι ήμαστε κάτι παραπάνω από συνάδελφοι. Δεν μας συνέδεαν μόνον τα ωράρια, οι περίπου κοινές ειδικότητες ή σχεδόν οι ίδιες επιδιώξεις.

Κι όπως σε όλες τις παρόμοιες περιπτώσεις δεν ήταν παντού και πάντα όλα ρόδινα. Εννοώ πως υπήρχαν διαφωνίες, ακόμα και συγκρούσεις. Με κάποιους μικρής έντασης, με άλλους μεγαλύτερης. Η βάση της σχέσης όμως ήταν ισχυρή με την έννοια του ότι όλοι ξέραμε, πως οι λέξεις πιστότητα, συναδελφικότητα, εργατικότητα ήταν πάντα παρούσες και ενεργές, ενώ οι έννοιες ατιμία, κλίκα, ρουφιανιά ήταν μονίμως απούσες και ξένες.