Σαν σήμερα πριν 58 χρόνια, στις 6 Απριλίου του '57, μέρα Σαββάτο, εκτέλεσε το πρώτο της δρομολόγιο η νεοσυσταθείσα «Ολυμπιακή αεροπορία», ιδιοκτησίας Αριστοτέλη Ωνάση.
Ήταν ένα DC-3 που απογειώθηκε από το Ελληνικό και προσγειώθηκε στην Μίκρα της Θεσσαλονίκης με κυβερνήτη τον Παύλο Ι. Ιωαννίδη. Λίγους μήνες νωρίτερα, στις 30 Ιουλίου 1956, ο Ωνάσης είχε έρθει σε συμφωνία με το Ελληνικό Δημόσιο και υπέγραψε τη σύμβαση εκμεταλλεύσεως των ελληνικών αεροπορικών συγκοινωνιών.

Όπως μας μεταφέρει ο Π.Ι. Ιωαννίδης: 
«Υπουργός Συγκοινωνιών ήταν τότε ο Γεώργιος Ράλλης. Οταν είπαν στον Ωνάση, κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων, ότι δεν μπορούσε να χρησιμοποιήσει τους πέντε ολυμπιακούς κύκλους -σήμα διεθνώς κατοχυρωμένο απ’ την Ολυμπιακή Επιτροπή- στο κάθετο της ουράς των αεροσκαφών της εταιρείας, αντέδρασε ακαριαία. «Δεν υπάρχει θέμα. Θα βάλουμε και έναν έκτο κύκλο». Ολοι οι παριστάμενοι έμειναν άφωνοι. «Κανένα άλλο πρόβλημα;» γύρισε και ρώτησε. Δεν πήρε καμία απάντηση.»

Έτσι γεννήθηκε η Ολυμπιακή. Στα χέρια του Σμυρνιού, που συχνά έλεγε στο γυιό του Αλέξανδρο, ότι: «τα αεροπλάνα είναι τα φύλλα ενός δένδρου του οποίου οι ρίζες είναι τα καράβια», έμεινε μέχρι τον Γενάρη του ’75. Η αδόκητη όσο και περίεργη απώλεια  του διαδόχου, τον Γενάρη του ΄73, σε εκείνο το μυστήριο δυστύχημα με το Piaggio στο Ελληνικό, ασφαλώς συνέτειναν στη γρηγορότερη αποχώρηση του Αριστοτέλη από τον μάταιο μας κόσμο, αλλά προφανώς άλλαξαν και την ιστορία της «Ολυμπιακής».

Δυο μήνες πριν  το τέλος του, ο Ωνάσης, που είχε χάσει κάθε ενδιαφέρον πια, μετά από μαραθώνιες και επίπονες διαπραγματεύσεις με την κυβέρνηση Καραμανλή μεταβιβάζει την «Ολυμπιακή» στο κράτος. Οι κληρονόμοι του θα εισπράξουν 68 εκατομμύρια δολάρια.

Κατά τον Lewis Beman αρθρογράφο του Fortune, μεγάλο τμήμα από το ποσό έπρεπε να  διατεθεί ώστε να πληρωθούν τα εκκρεμή χρέη της εταιρείας. Το καθαρό προϊόν δεν θα ήταν περισσότερο από 35 εκ. δολ. που, πάντα κατά τον Beman, δεν ήταν πολλά για τα κεφάλαια και την προσπάθεια που είχε επενδύσει στην επιχείρηση.

Ο βιογράφος του Αριστοτέλη, Peter Evans αναφέρει την άποψη ενός στελέχους της «Ολυμπιακής» για αυτή την μεταβίβαση: «Δεν υπήρχε άλλος δρόμος. Ο Καραμανλής πήγαινε να τον βγάλει από την μέση. Ο Ωνάσης ήταν σκέτο φαρμάκι. Με τους Έλληνες  δεν υπάρχουν άλλοι δρόμοι για τα αισθήματά τους. Είναι ή αγάπη ή μίσος»

Για να συμπληρώσει ένας άλλος Αθηναίος πληρεξούσιος της ομάδας «Ωμέγα», πάντα κατά τον Evans: «Ο Καραμανλής δεν επρόκειτο να κουνήσει το δακτυλάκι του για να βοηθήσει κάποιον που οι σχέσεις του με τον Παπαδόπουλο, είχαν ξεπεράσει κατά πολύ αυτό που απαιτεί το επιχειρηματικό τακτ».

Ο Εvans  μας μεταφέρει το κλίμα από την τελική διαπραγμάτευση του Ωνάση, σε μια απο τις μέρες που έμελλε να είναι από τις τελευταίες του στην Ελλάδα. «Είχε χάσει εντελώς την επαφή του με την πραγματικότητα. Ήταν εξαντλημένος. Το όνομά του κάποτε λειτουργούσε μαγικά στην Αθήνα. Τώρα ο κόσμος είχε αναποδογυρίσει.»

H «Ολυμπιακή» έγινε κρατική και της συνέβη, ότι συνέβη μεταπολεμικά ή έστω μεταπολιτευτικά σε ότι ήταν, ή ακόμα χειρότερα, σε ότι μετατράπηκε σε κρατικό στην Ελλάδα. Πέρα από τα λειτουργικά της έξοδα έπρεπε να εξυπηρετήσει τις κομματικές, τις πολιτικές επιταγές της εκάστοτε κυβέρνησης, μια πολύ επιβαρυντική λειτουργία.

Ποιος άραγε να φανταζόταν τούτη την εξέλιξη, 58 χρόνια νωρίτερα, όταν ξεκινούσε την πορεία της;

Τότε, που ο  Π.Ι. Ιωαννίδης έσπρωχνε τις μανέτες του DC-3, εκείνο το Σαββάτο  6 Απριλίου του '57 στο Ελληνικό.