Bad Penny – Τρίτη 3 Μαρτίου 2015 PDF Print E-mail

Έχοντας προτιμήσει στο ξυπνητήρι του κινητού, αυτό το κομμάτι του Rory Gallagher, να ηχήσει στις πέντε τη νύκτα, προκειμένου να με ξυπνήσει για τις επικείμενες πτήσεις στο Δουβλίνο, μέσω Φρανκφούρτης και να με προετοιμάσει ανάλογα, δεν το άκουσα. Με είχε ξυπνήσει νωρίτερα, το αποκαλούμενο προταξιδευτικό άγχος. Έκλεισα τα συστήματα, ώστε να μην ενοχληθούν όσοι δεν είχαν εμπλοκή και αποχώρησα ησύχως.
Ιρλανδία λοιπόν, έστω και για 22 ώρες. Μια ελάχιστη δόση, από έναν τόπο που πρασινίζουν ακόμα και τα βράχια του.

Προσπάθησα να θυμηθώ ποια ήταν η πρώτη μου εντύπωση από την Ιρλανδία. Ήταν, άλλη μια εικόνα αδικίας. Η αφαίρεση της νίκης του Βορειοιρλανδού Paddy Hopkirk στο ΙΣΤ' Δ.Ρ.Α. Μάιος του '66 και με μια παράλογη επικράτηση του τύπου επί του ουσίας, όμοια με εκείνη του Monte Fiasco λίγους μήνες νωρίτερα, ο Paddy στερήθηκε μιας μεγάλης διάκρισης, σε έναν αγώνα  δύσκολο, πλήρη συμμετοχών, γεμάτο από ανταγωνισμό, κουραστικό και αγχωτικό, όπως όλα τα αληθινά ράλυ.

Paddy Hopkirk αριστερά, ένα pinup girl των ΄60ς και ο διοπτροφόρος Henry Liddon, νικητές στο Monte του '64.


Δυο χρόνια αργότερα είχε ήδη ανατείλει το άστρο του George Best. O άνθρωπος που δήλωσε: «Το 1969 εγκατέλειψα τις γυναίκες και το αλκοόλ.  Ήταν τα χειρότερα 20 λεπτά της ζωής μου», ήταν μια ποδοσφαιρική ιδιοφυΐα, μια προσωπικότητα που αναδείκνυε το άθλημα. Πληθωρικά αυτοκαταστροφικός, εγκατέλειψε τα εγκόσμια το 2005, λίγο πριν 60ρίσει από νεφρική ανεπάρκεια αφού είχε υποβληθεί σε μεταμόσχευση ύπατος. Το αεροδρόμιο του Belfast, στις μέρες μας, φέρει το όνομά του. Μέγας ντριμπλέρ, παίκτης φαντεζί είναι εκείνος που είπε ότι: «Αν είχα γεννηθεί άσχημος, κανείς δεν θα ήξερε τον Πελέ».

«I spent a lot of money on booze, birds and fast cars. The rest I just squandered.» George Best έφα


Στις αρχές του '72, μετά το μακελειό της «Ματωμένης Κυριακής»  ήρθε στο οπτικό μου πεδίο η μικρή το δέμας Bernadette Devlin. Ήταν 25 χρονών, εύθραυστη, πρώην φυλακισμένη για συμμετοχή στην «μάχη του Bogsite», αλλά και η νεαρότερη γυναίκα (21 ετών) που εξελέγη ποτέ στο   Βρετανικό Κοινοβούλιο. Όταν λοιπόν, ο Υπουργός των Εσωτερικών της κυβέρνησης των Συντηρητικών, Reginald Maudling, υποστήριξε στη Βουλή των Κοινοτήτων ότι οι αλεξιπτωτιστές είχαν πυροβολήσει σε κατάσταση αυτοάμυνας, η Devlin, η οποία ήταν παρούσα στα επεισόδια στο  Derry όπου φονεύθηκαν 26 άοπλοι, σηκώθηκε και τον χαστούκισε.

Η Bernadette Devlin εξεδιώχθη από το Πανεπιστήμιο διότι είχε ηγετικό ρόλο στο κίνημα Peoples Democracy.

Αργότερα, ήρθε ο χαρισματικός Rory Ghallagher. Ήρθε τω όντι. Αλλά δεν ήταν κι΄ από τις καλύτερες αναμνήσεις του. «Η συναυλία από μόνη της ήταν καταπληκτική. Αλλά ήταν επικίνδυνη. Απλά δεν ήθελα να πεθάνω σ ένα γήπεδο ποδοσφαίρου στην Ελλάδα, χωρίς να ξέρω καν τι συνέβαινε...» είχε δηλώσει μετά την επεισοδιακή συναυλία στο γήπεδο της Α.Ε.Κ. (αργότερα ονομάστηκε Νίκος Γκούμας), πέντε εβδομάδες πριν τις εκλογές της επερχόμενης «Αλλαγής».

Είχε ήδη κυκλοφορήσει και το άλμπουμ Top priority με το Bad Penny. Η χρόνια σχέση του με το αλκοόλ, τον οδήγησε σε μεταμόσχευση ύπατος. Οι μετεγχειρητικές επιπλοκές του στέρησαν τη ζωή, τo '95. Ήταν 47 ετών. Ένα μπρούτζινο άγαλμα κοσμεί την γενέτειρα του Ballyshannon.

Alice Cooper said, that Jimmy Hendrix was once asked what it was like being the greatest guitarist in the world. Hendrix replied: "Ask Rory Gallagher".

Ακολούθως και καθώς η Ιστορία χώνευε στα μεταθατσερικά χρόνια ήρθε ο κινηματογράφος να μας διηγηθεί ιστορίες. Όπως τα: «Εις το Όνομα του Πατρός» (In the name of the father -1993), «Μάικλ Κόλινς, ο επαναστάτης» (Michale Collins - 1996), «O τρομοκράτης» (The Devil's Own - 1997), «O άνεμος χορεύει το κριθάρι»  (The Wind That Shakes the Barley - 2006) και αρκετές άλλες που μας έδιναν, σε εμάς του απομεμακρυσμένους Μεσόγειους, την μορφή των πραγμάτων.   

Κάποια στιγμή άκουσα και τα περίφημα τρία F, ως τμήμα της Ιρλανδέζικης κουλτούρας: Fighting,  Fucking & Fucking drinking. Αυτή η ξεχωριστή φυλή ερχόταν με τόσα και τόσα δείγματα που υπογράμμιζαν συνεχώς  την διαφορετικότητά της. Γρήγορα σκέφτηκα, κάποια κοινά στοιχεία, με τη δική μας φυλή. Όπως π.χ. το μεταναστευτικό κύμα στις αρχές του προηγούμενου αιώνα προς δυσμάς, την απειλή και  τις διαφορές εξ ανατολών, τις πρόσφατες περιπέτειες με την αποκαλούμενη και Ευρωπαϊκή Ένωση,  αλλά και την λανθάνουσα, τόσο επεμβατική σχέση με το Ηνωμένο Βασίλειο. Είχαμε και εμείς το δικό μας μακελειό τον Δεκέμβρη μας, 28 χρόνια πριν το δικό τους Derry. Υπάρχουν ασφαλώς και τα μη κοινά σημεία, όπως η γλώσσα, η θρησκεία και τα, ενδεχομένως, ακόμα πιο ισχυρά, ήθη και έθιμα.

December 1944 Athens                                                                         January 1972 Bogside Derry

Και να λοιπόν που οδηγούσα ένα αριστεροτίμονο Opel Insignia με το νέο δίλιτρο καθαρότερο, ισχυρότερο, οικονομικότερο μοτέρ, ανάποδα, καθώς οι Ιρλανδοί οδηγούν κατά το Βρετανικό οδηγικό πρότυπο, από αριστερά. Έτσι όταν προσπερνούσα κάποιον, από δεξιά όπως είναι το σωστό εκεί, ήταν δίπλα μου, καθώς οδηγούσε δεξιοτίμονο.  Οι αποστάσεις και τα όρια στις πινακίδες όμως, εκφράζονται σε χιλιόμετρα, ενώ το νόμισμα της χώρας είναι το ευρώ. Περίεργοι συνδυασμοί.

Εννοείται ότι έβρεχε, ή ψιχάλιζε, ο ουρανός βαρύς κι η θερμοκρασία ελάχιστα πάνω από τους δέκα βαθμούς Κελσίου. Συνεπείς οι οδηγοί στα όρια ταχύτητας, έτσι μετά από 40 περίπου λεπτά φτάσαμε στο Manor House του Palmerstown νοτιοδυτικά του Δουβλίνου.
Είναι από εκείνα τα αρχοντικά της εξοχής, απότοκα της φεουδαλικής περιόδου, όπου κατοικούσε συν γυναιξί, τέκνοις και λοιπούς παρατρεχάμενους ο λόρδος της περιοχής. Στις μέρες μας, συντηρούνται από τους απογόνους της οικογένειας ή έχουν περάσει σε άλλους φορείς και αξιοποιούνται ως τουριστικές μονάδες. Προσπαθούν να κρατήσουν τη λάμψη του παρελθόντος, μας προδίδουν, σε κάποιο βαθμό, το τι μπορεί να συνέβαινε στις λαμπερές αίθουσες τους, ή στα ανήλια κελάρια τους, τις χαρές ή τα δράματα που παίχτηκαν.


Δεν γνωρίζω γιά τους ανθρώπους, αλλά σε κάποια Manor κατοικούν μερικά από τα πιο όμορφα τετράποδα.

Από εκεί, οδηγώντας νοτιοδυτικά βρεθήκαμε σε αυτό που εκείνοι αποκαλούν βουνό. Στο εθνικό πάρκο, των ορεινών όγκων του Wicklow. Δεν είναι μόνον ότι οι κορυφές τους, μόλις ξεπερνούν τα 800 μέτρα, συνεπώς τα οδικά περάσματα είναι αρκετά χαμηλότερα, αλλά και το γεγονός ότι είναι πολύ ομαλά. Για έναν Έλληνα είναι λόφοι. Πολλοί από αυτούς γυμνοί, καλυμμένοι με χαμηλή χλόη, άλλοι, με φυτεμένα κωνοφόρα για υλοτομία και όλοι τους χαρακωμένοι από χειμάρρους που κατεβάζουν χαμηλότερα τα πολλά νερά από τις συνεχείς βροχοπτώσεις. Πράγμα επίσης περίεργο, γιατί τόσοι ζωντανοί και ερμητικοί παραπόταμοι έχουν μια καφετιά απόχρωση στα νερά τους, που δεν είναι θολούρα από φερτά υλικά. Περνώντας από το διάσελο ανάμεσα στο βόρειο και στο νότιο «ορεινό» συγκρότημα του Wicklow ο άνεμος σάρωνε τα πάντα και ήταν ίσως μια απάντηση γιατί δεν φύεται κάτι ψηλότερο. Εννοείται με χαμηλή νέφωση, συνοδεία βροχής.



Νωρίς το απόγευμα στο Druids Glen Hotel, καμιά τριανταριά χλμ. νότια της πρωτεύουσας και κοντά στα ανατολικά παράλια. Ειδυλλιακό το μέρος για παίκτες γκολφ και για όσους επιζητούν ηρεμία. Χωμένο, χαμένο, σε πράσινους λόφους, κάτω από τον νεφοσκεπή ουρανό που δεν λησμονούσε, ενίοτε, να στέλνει στη γη, στάλες βροχής.
Μια καλή ευκαιρία για μια βόλτα στα πέριξ με ένα Mokka που και αυτό έχει τον νέο κινητήρα με μικρότερο κυβισμό (1,6 λίτρα), περισσότερη ισχύ, καθαρότερο και οικονομικότερο. Υπό βροχή εννοείται.

Ούτε την άλλη μέρα ακούστηκε το Bad Penny. Ρυθμισμένο στις 07.30 τοπική, είχα ξυπνήσει δυο ώρες νωρίτερα, ακολουθώντας πιστά τα Ελληνικά ωράρια. Αφού ξημέρωσε, μια βόλτα στο παραθαλάσσιο Greystones, έδειξε τη διαφορετικότητα της ακτογραμμής. Στεριανοί, δυτικοί άνεμοι έκαναν τη θάλασσα να ασπρίζει μακρυά από τον αιγιαλό. Μικρή ορατότητα. Βράχια και παραλίες με σκούρα λεπτά πετραδάκια, βρίσκονταν ακριβώς μπροστά από το δημοτικό σχολείο όπου τα αθεόφοβα Ιρλανδάκια κατέφθαναν με κοντά παντελονάκια. Εννοείται πως έβρεχε.



Με μια αποτυχημένη, λόγω χρόνου, απόπειρα να προσεγγίσουμε το λιμάνι του Δουβλίνου, όπου φθάνει κανείς μέσω υπόγειου τούνελ με διόδια, αντιθέτως με το οδικό δίκτυο όπου δεν υπάρχουν διόδια, έληξε η ολιγόωρη παραμονή στην Ιρλανδία. Δεν ήταν αυτό ακριβώς που θα ερμήνευαν οι U2 ως ordinary day. Τώρα το πώς ξεκινάς μια μουσική ανατρεπτική πορεία, όπου καλύπτεις και το Sunday bloody Sunday και αργότερα χαριεντίζεσαι με τον διαβόητο, στα όρια της καθυστέρησης, W, τον πιθανότατα πλέον δυσάρεστο πρόεδρο στην ιστορία των Η.Π.Α., είναι κάτι που μόνο ο Bono μπορεί να απαντήσει.

Έχω την εντύπωση ότι ο Rory Gallagher, δεν θα έκανε ποτέ κάτι τέτοιο, όπως και ο Oscar Wilde, ή ο  James Joyce, ή ο G. B. Show, γνήσια τέκνα, όλα τους, της Ιρλανδικής γης. 
Ο  Rory Gallagher, του οποίου το κλάμα θαρρώ ότι νιώθω τώρα, που πληκτρολογώ τούτες τις λέξεις, μέσα από τα σόλα και τα ριφ του Bad penny που, επιτέλους, ακούω. Τον ακούω, σαν ένα άτυπο καλλιτεχνικό παιδί, του Μάρκου. Ρεμπέτης ο προπάτορας, μπλουζίστας ο απόγονος, δημιουργοί σημαντικοί, δεξιοτέχνες μεγάλοι, Καθολικοί και οι δυο, αν υποτεθεί ότι η θρησκεία είχε κάποιο ρόλο στη ζωή τους.

«Θα σε πάρω να γυρίσω Φοίνικα, Παρακοπή, Γαλησσά και Nτελαγκράτσια και ας μου `ρθει συγκοπή» έγραφε και τραγουδούσε ο Μάρκος από το 1935, «Well, you double-dealed me, baby and I broke like a shell.» μας είπε 35 χρόνια αργότερα ο Rory. Κι' όπως έχει υπογραμμίσει ο Σελίν νωρίτερα και από τους δύο: Από την ζωή μπορείς να παραιτηθείς, από τον έρωτα όχι!

Τους χώρισαν 43 χρόνια στη γέννεση τους, 23 στο τέλος τους. Στο θάνατο του Ιρλανδού δεν χρειάστηκε να γίνει έρανος ώστε να μαζευτούν τα χρήματα της κηδείας, όπως συνέβη για τον Έλληνα και σε καμιά γωνιά της Σύρας, δεν βρίσκεται το ομοίωμα του μπουζουκιού του Μάρκου, όπως βρίσκεται η Stratocaster του Rory στο Δουβλίνο.