Από την μια υπάρχει, δημοκρατικά εκλεγμένη, κυβέρνηση, η οποία μάλιστα λογίζεται και ως η πρώτη της αριστεράς στην Ελλάδα. Το έργο της βαρύ. Έχει να αντιμετωπίσει την ειρωνεία, την επιθετικότητα, τους εκβιασμούς των εταίρων, των πιστωτών, αλλά και την αντιπολίτευση σε ένα εσωτερικό μέτωπο που έχει προ πολλού απολέσει την έννοια της ισορροπημένης,ι δίκαιης και κυρίως γόνιμης πολιτικής αντιπαράθεσης.

Αν προσθέσουμε και το γεγονός ότι σχεδόν όλα τα μέλη του υπουργικού συμβουλίου δεν έχουν ασκήσει κυβερνητική εξουσία, αντιλαμβανόμαστε ότι η προσπάθεια του νέου σχήματος είναι ακραία δύσκολη.

Από την άλλη, υπάρχει το εκλογικό σώμα που έκαμε τις επιλογές του, επίσης σε ένα βαθιά πολωτικό και φοβικό κλίμα. Άνθρωποι κουρασμένοι από πέντε χρόνια ύφεσης, ανεργίας, αγωνίας και απειλών. Πολίτες εξουθενωμένοι από ένα πρόγραμμα που δεν ανταποκρίνεται, που δεν έδειξε ποτέ να αποτελεί το σωστό φάρμακο για τη συγκεκριμένη ασθένεια και επί πλέον, είναι σφόδρα κατηγορούμενοι ως τεμπέληδες και ανεπρόκοποι. Ως οι παρίες της Ευρώπης.

Αν η Βρετανική πολιτική δίχασε την Ελλάδα στα τέλη του '44, το Μνημόνιο ήρθε να επαναλάβει το διχασμό, ευτυχώς σε πολύ μικρότερη κλίμακα, στις μέρες μας.
Εβδομήντα χρόνια αργότερα, ο Δεκέμβρης και ο Γενάρης του '14 δεν είχαν διάσπαρτα πτώματα και μάχες σώμα με σώμα στις Αθηναϊκές συνοικίες. Δεν είχαν ούτε απόπειρες ξεκαθαρίσματος και προσωπικών λογαριασμών δια των όπλων. Ήταν όμως, μια έντονη προεκλογική περίοδος, όπου ακούστηκαν ακρότητες, ψεύδη, υπερβολές.
Έτσι διαμορφώνονται τα πράγματα σε αυτά τα πρώτα βήματα του νέου κυβερνητικού σχήματος.

Από την μια οι αφόρητες πιέσεις που δέχονται και θα δέχονται οι κυβερνητικοί παράγοντες εξ  Ευρώπης και από την άλλη, πιέσεις που θα συνεχίζουν να δέχονται οι πολίτες σε ένα ασαφές, προς το παρόν, οικονομικό πεδίο.

Τέλος, υπάρχει ένας και μόνο λόγος να πετύχει η τρέχουσα κυβέρνηση. Το ιστορικό της χρέος. Αφενός να άρει τις κατηγορίες του παρελθόντος, αφετέρου να δείξει ότι αριστερή διανόηση και αριστερή διακυβέρνηση δεν είναι έννοιες ασύμβατες.

Κι' επειδή θα τεθεί το ερώτημα τι είναι ή, τι, τέλος πάντων, θέλει «αυτή» η αριστερά, δίνω την δική μου εκδοχή, προσαρμοσμένη στις τρέχουσες συνθήκες. Η σύγχρονη αριστερά δεν είναι, ή έστω δεν θα έπρεπε να είναι, ενάντια στον πλούτο. Ενάντια στη φτώχια οφείλει να είναι. Να μην είναι υπέρ της κατάργησης της «πρώτης» θέσης, αλλά υπέρ της κατάργησης της «τρίτης». Το αταξικό της κοινωνίας, σε σχέση με το επίπεδο του πολιτισμού της τρέχουσας πραγματικότητας κρίνεται ως χιμαιρική ακροβασία.

Ευαγγελίζομαι μια κοινωνία Δικαίου, που έχει μάθει να συζητά, που ξέρει να διεκδικεί αλλά και να υποχωρεί, που προστατεύει το μέλλον της και σέβεται το παρελθόν της. Που μαθαίνει από τα λάθη της.

Δυσκολεύομαι να καταλάβω γιατί είναι τόσο δύσκολα όλα τούτα...