Πριν από 60 χρόνια, τον Ιανουάριο του '55, το rallye Monte Carlo μετρούσε μόλις 25 διοργανώσεις. Δυο από αυτές, πριν τον πρώτο Μεγάλο πόλεμο του 20ου αιώνα, το 1911 & το 1912.

Δεκάεξι, κατά τη διάρκεια του μεσοπολέμου και μόλις επτά μετά το πέρας του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου. Μολοντούτο, είχε ήδη αρχίσει να υφαίνει την ξακουστή του φήμη.

Για τον αγώνα του '36 και την εκκίνηση από την Αθήνα, περισσότερα εδώ: Ο Jean Τrevoux στους στύλους του Ολυμπίου Διός

Δεν ήταν ένας αγώνας που κέρδισε πάντα ο ταχύτερος, ή έστω ο καλύτερος. Ενυπήρχε ένα μεγάλο μέρος όπου η τύχη έπαιζε τον σπουδαιότερο ρόλο.

Από την σωστή επιλογή των ελαστικών, η οποία πολλές φορές έχει κάτι από ρουλέτα, έως τις συνθήκες που επικρατούσαν στα ορεινά όταν ο αγώνας βρισκόταν σε εξέλιξη.

Ως εκ τούτου οι εκπλήξεις δεν ήταν σπάνιες. Όπως στο πριγκιπάτο δέσποζε το καζίνο, έτσι και στον αγώνα η τύχη ήταν απαραίτητη τόσο για τον τερματισμό, όσο και για την διάκριση.

Με  362 συμμετοχές, από τις οποίες τελικά ξεκίνησαν 319 πληρώματα και 272 τερματίσαντες, η μορφή του αγώνα δεν είχε αποκτήσει την αυστηρή δομή της δεκαετίας του '60, όπου ένα μικρό μόλις ποσοστό κατάφερνε να τερματίσει.

Για να δοθεί ένα μέτρο, μόλις δέκα χρόνια αργότερα, το '65 δήλωσαν συμμετοχή 275 πληρώματα, εκίνησαν 237 και μόλις 35 αντίκρισαν την καρό σημαία.

Πριν εξήντα χρόνια λοιπόν ο αγώνας είχε οκτώ διαφορετικά σημεία εκκίνησης. Αθήνα, Παλέρμο, Γλασκώβη, Στοκχόλμη, Όσλο, Μόναχο, Μόντε Κάρλο και  Λισσαβόνα, πριν βρεθούν στο πριγκιπάτο και εκτελέσουν όσοι συνέχιζαν την κοινή, δύσκολη, ορεινή διαδρομή.

Έτσι από την πρωτεύουσα της Ελλάδας ξεκίνησαν δεκαεπτά πληρώματα για το 25ο Rallye Monte Carlo, τη Δευτέρα 17 Ιανουαρίου του 1955. Δώδεκα από αυτά ήταν Ελληνικά, δυο Ολλανδικά ένα Γαλλικό, ένα Βρετανικό και ένα Ελβετικό.

Είναι ενδιαφέρον πως καλύπτει ο Αθηναϊκός Τύπος τον αγώνα με ρεπορτάζ πριν και κατά τη διάρκεια του αγώνα.

Από τα 12 ημεδαπά πληρώματα εννέα κατόρθωσαν να τερματίσουν. Στην 182η θέση οι Παπαμιχαήλ – Νικολόπουλος με Fiat 1.100. Στη 200η το ζεύγος Σπηλιωτάκη με DKW. Στη 222η οι Παπαδόπουλος – Δημητράκος με Opel Kapitain στη 235η οι Μίχος – Ρούσης με DKW. Στην 236η οι Κανελόπουλος – Ηλιόπουλος με Ford Zephyr, στην 239η οι Λυκούρης – Τερμεντζής, με VW beatle. Στην 251η οι Χρονίδης – Τερζάκης με Ford Consul, στη 261η οι Κατοπώδης – Γιαννικώστας με Peugeot και στην 262η οι Κανάρογλου - Μηλιδώνης με Sunbeam.

Ήταν η πρώτη γενιά Ελλήνων rallymen, οι περισσότεροι από αυτούς είχαν ήδη τα δυο πρώτα «Ακρόπολις» ως αγωνιστική προίκα. Όπως ο Νίκος Παπαμιχαήλ που είχε κερδίσει στο πρώτο Δ.Ρ.Α. με τον Σ. Δημητράκο, όπως ο Παύλος Γιαννικώστας που είχε τερματίσει δεύτερος, συνοδηγός του J.J.B. Vigne, αλλά και οι Γιάννης Κανάρογλου, Κώστας Νικολόπουλος Πέτρος Μηλιδώνης που είχαν δει την ράμπα του τερματισμού του Α' Δ.Ρ.Α.

Μαζί τους ο Πέτρος Παπαδόπουλος που κέρδισε το Β' Δ.Ρ.Α. αλλά και ο Αλέκος Κανελόπουλος και βέβαια ο Τζώνυς Πεσμαζόγλου που δεν είχε είχε αρκετή τύχη να τερματίσει σε εκείνο το 25ο Monte Carlo, αλλά λίγους μήνες αργότερα επικράτησε  στο Γ' Δ.Ρ.Α.

Από κοντά το ζεύγος Σπηλιωτάκη το οποίο την επόμενη χρονιά θα έκανε και το Mille Migliaμε DKW, ενώ την μεθεπόμενη, το '57, ο Κώστας Σπηλιωτάκης με συνοδηγό τον Στέφανο Ζάννο θα τερμάτιζε με Alfa Romeo στην 3η θέση της πολύ ανταγωνιστικής κλάσης των 1.300 κ.εκ. μια επίδοση που έμελλε να είναι για χρόνια, η καλύτερη Ελληνικού πληρώματος σε αγώνα του εξωτερικού.

Σε ότι αφορά την γενική βαθμολογία, η πρώτη πεντάδα στο 25ο Monte Carlo, είχε ως εξής:

1. # 201 Malling  –  Fadum    Sunbeam Talbot Mk III
2. # 275 Gillard   –  Dugat     Dyna Panhard
3. # 255 Gerdum –  Kuhling   Mercedes Benz 220
4. # 329 Burgess  – Easton    Ford Zephyr
5. # 225 Schock   – Moll        Mercedes Benz 220

^{Οι νικητές του αγώνα: Malling  – Fadum  με Sunbeam Talbot Mk III}

Ιδού και οι νικητές των κλάσεων.

Κατηγορία 1 (νορμάλ αυτοκίνητα)
1η κλάση
# 201 Malling – Fadum Sunbeam Talbot Mk III  (1οι γενικής κατάταξης)
2η κλάση :
# 282 Lier – Ziegler Lancia Aurelia (6οι γ.κ.)
3η κλάση :
# 275 Gillard – Dugat Dyna Panhard(2οι γ.κ.)

Κατηγορία 2 (γκραν τουρίσμο) :
1η κλάση :
# 389 Gatsonides – Becquart Aston Martin DB 2/4 (7οι γ.κ.)
2η κλάση :
# 286 Spjuth – Anzil Alfa Romeo 1900 Super (42οι γ.κ.)
Κυπελλο Κυριών :
# 222 Mmes Sheila Van Damm – Ann Hall – Françoise Clarke Sunbeam Talbot Mk III (11ες γ.κ.)

Για τα εικονιζόμενα MG υπάρχει η κάτωθι λεζάντα, που σε μεγάλο βαθμό εξηγεί γιατί δεν μπόρεσαν να ανέβουν περισσότερο από την 170η θέση που τερμάτισε το πρώτο από αυτά.

In the above picture, Willy Cave is pictured second from the left and Len Shaw is fourth from the left. Note that the rally team seems large. Well it seems that it was. The car that Willy Cave was in had a 3-person crew and it seems that the other MG Magnette cars had 3-person teams as well. From what both Willy Cave and Len Shaw wrote, these cars were very well equipped with spare equipment and ditch extraction tools.

All of this extra equipment along with an extra crew member would have a negative effect on the performance of a car that does not have a high horsepower engine. As a result of putting the commentary of Len Shaw and Willy Cave together, it seems to me that some questionable preparation decisions before and during the 1955 Monte Carlo Rally had a negative effect on the MG Magnette’s performance during the rally rather than the absolute performance of a MG Magnette itself. The MG Magnette was not a high horsepower car and needed to be prepared accordingly.

^{O Τζώνυς, δίπλα του η μικρή (τότε) Μαρία και στη θέση του οδηγού ο Κώστας Γαλάνης. Ηλιόλουστο πρωινό, στην εκκίνηση του 25ου Monte Carlo από το Παναθηναϊκό στάδιο. Είκοσι χρόνια αργότερα, ο Τζώνυς συνέχιζε να αγωνίζεται και να διακρίνεται, ενώ η Μαρία ήταν ο ιθύνων αλλά και τεχνικός νους στην ομάδα του τότε συζυγου της "Σιρόκο".}

^{Oι Παπαδόπουλος - Δημητράκος με Opel Capitain σε μια χιονισμένη διαδρομή από το 25ο Monte Carlo}

Αν τώρα πάμε σε ένα χρονικό σκαλοπάτι δεκαετίας, μετά το '55, έχουμε την νίκη του Timo Makinen, το '65 σε έναν αγώνα που κυριολεκτικά διέλυσε τον ανταγωνισμό. Τριαντανεννέα χρόνια αργότερα, Φεβρουάριος του 2004 ήταν, σε μια τελετή αποχώρησης από το μότορσπορ, που έλαβε χώρα στην πατρίδα του στη Σουηδία, είχαμε μια συνομιλία με τον Ove Andersson πάνω σε αυτή την επίδοση. Είχε υποστηρίξει ότι οι σημαντικές διαφορές είχαν προκύψει από τη χρήση περισσότερων και μακρύτερων καρφιών στα ελαστικά του Φινλανδού οδηγού.

^{Oι νικητές του '65, Timo Makinen  - Paul Easter}

Το '75 το τοπίο είχε αλλάξει και ο Sandro Munari σημειώνει την πρώτη νίκη της μυθικής Stratos. Το '85 οι αλλαγές είναι ακόμα μεγαλύτερες καθώς ο Ari Vatanen υπερισχύει με το φοβερό και τρομερό 205 T16.To '95 μπορεί το group B να είναι παρελθόν, η εξέλιξη όμως έχει κάνει τα group A ταχύτερα. Ο Carlos -el Matador- Sainz, επικρατεί με το 555 Impreza, ενώ το 2005 ζούμε την εποχή της κυριαρχίας του Seb που αποσπά μία από τις επτά νίκες του στο Monte, με την Xcara WRC.

Με τόσες αντιξοότητες δεδομένες, αν η νίκη είναι στόχος δύσκολος, τότε η κατάκτηση και των τριών θέσεων του βάθρου από το ίδιο αυτοκίνητο είναι μια μεγάλη υπέρβαση.
Για αυτό και έχει συμβεί ελάχιστες φορές. Πρώτη το 1960, όταν τρεις Merc 220 SE, κατέκτησαν τις τρεις πρώτες θέσεις με W. Schock – R Moll,  E. Böhringer - H Socher, Ott – Mahle.
Μόλις έξι χρόνια μετά επανέλαβαν τον Θρίαμβο τα κόκκινα «κουτιά» από το Abington. Ήταν η χρονιά που το rallye Monte Carlo, αποκλήθηκε Monte Fiasco, καθώς οι τρεις σωματοφύλακες της BMC, Makinen, Aaltonen, Hopkirk αλλά και ο 4ος Clark αποκλείστηκαν επειδή είχαν χρησιμοποιήσει λάμπες ιωδίου! Ίσως δεν ήταν τυχαίο ότι το αυτοκίνητο που τελικά κέρδισε, ενώ είχε τερματίσει πέμπτο, ήταν Γαλλικό (DS).

Οι επόμενες φορές που στο πόντιουμ ανέβηκαν πληρώματα με το ίδιο αυτοκίνητο ήταν το ’71 και το ’73 όπου οι ασυναγώνιστες γαλάζιες μπερλινέτες από την Διέππη διέλυσαν τον ανταγωνισμό. Mε Ove Andersson - David Stone, Jean-Luc Thérier - M Callewaert, Jean-Claude Andruet – Michel Vial το '71 και Jean-Claude Andruet – Μichele "Biche" Petit, Ove Andersson – Jean Todt, Jean-Pierre Nicolas - Michel Vial το '73.

Eπανέλαβαν το ’76 οι Stratos, με Sandro Munari – Mario Manucci, Bjorn Waldegaard – Hans Thorzelius, Bernard Darniche – Alain Mahe. Tο ’84 τα Α2 Quattro, με Walter Röhrl - Christian Geistdörfer, Stig Blomqvist - Björn Cederberg, Hannu Mikkola - Arne Hertz.
Το ’89 οι Integrale, με Miki Biasion – Tiziano Siviero, Didier Auriol – Bernard Occelli, Bruno Saby - Jean-François Fauchille και το 2003 οι Xsara WRC με Sébastien Loeb – Daniel Elena, Colin McRae – Derek Ringer, Carlos Sainz – Marc Marti.
Ίσως θα έπρεπε να αναφερθούν και τα 207, που το 2009 έκαναν το 1-2-3, αν και τότε ο αγώνας προσμετρούσε στο I.R.C.

Κάπως έτσι έχουν γραφτεί μερικά κομμάτια ιστορίας, στον πλέον παλαιότερο αγώνα ράλυ της γηραιάς Ηπείρου. Φέτος η επανεμφάνιση του Sebastian Loeb προσδίδει ιδιαίτερο ενδιαφέρον καθώς εγείρεται το ερώτημα κατά πόσο μπορεί να αντισταθεί στην κυριαρχία του Polo και του συμπατριώτη του, συνονόματου Ogier.