Το μήνυμα των εορτών και δη των Χριστουγέννων, δείχνει να διαφέρει κατά πολύ από περίπτωση σε περίπτωση.

Θα ξεκινήσω από τα όνειρα του πολιτικού κρατούμενου. «Σαν να βρέθηκα Χριστούγεννα στην κοινωνία χαρτζιλικωμένος» είχε γράψει ο Χρόνης Μίσσιος από τα σκοτεινά κελιά της απομόνωσης, εκφράζοντας την πιο ευχάριστη εκδοχή της ζωής. Η οποία περιελάμβανε ελευθερία (...στην κοινωνία), μια εφήμερη, μικρή έστω, οικονομική δυνατότητα (...χαρτζιλικωμένος),  και το εορταστικό της υποθέσεως (...Χριστούγεννα) που έρχεται να ολοκληρώσει την ευτυχία.

Στον αντίποδα, αυτού του ορισμού, ας τοποθετήσουμε την αλόγιστη σπατάλη, την δύναμη της κραιπάλης όπου και όπως συμβαίνει, με κυρίαρχο χαρακτηριστικό την πλαστική διάθεση και μια ιδιότυπη, ρηχή χαρά, φαινόμενο κενό, γνώρισμα  κοινό μιας κοινωνίας που έχει ολότελα αποπροσανατολισθεί.

Ανάμεσα στα δυο άκρα, σε αυτό της απόγνωσης και σε εκείνο του χαμένου προσανατολισμού, μεσολαβεί ένα πεδίο όπου χωρούν πολλά.

Χωρούν, πρωτίστως, παιδικές αναμνήσεις, γλυκές, όμορφες, ανέμελες. Οικογενειακή θαλπωρή, η έννοια της Εστίας, οι πανηγυρικές μυρωδιές, το νόημα της ευχάριστης σιγουριάς. Γιορτινά τραπέζια, Παππούδες, Γιαγιάδες, φίλοι. Μα και το καλό πουκάμισο. Είναι ο κόσμος που αντιλαμβάνεσαι στην ανατολή της ζωής και λόγω διαστάσεων, είναι η πραγματικότητα που βλέπεις από κάτω προς τα πάνω. Την αντιμετωπίζεις  δηλαδή, ως πιο μεγάλη, πιο λαμπερή, πιο ισόρροπη απότι πραγματικά είναι.

Αυτή η όψη, κάποια στιγμή θα χαθεί, μαζί με το άγιο Βασίλη κι αφού περάσεις ότι πρέπει, όπως η ενηλικίωση, η συνειδητοποίηση, η πάλη για την καθημερινότητα, θα έρθει η επόμενη γενιά να σου θυμίσει, ότι και όσα έχεις ξεχάσει για τις γιορτές. Βλέποντας πια, τους νεότερους, από πάνω προς τα κάτω. Θα νιώσεις νοσταλγία. Για ένα κόσμο χαμένο. Για ένα σύμπαν που υπήρξε περισσότερο πλασματικά παρά ουσιαστικά.

Διότι οι γιορτές και δη τα Χριστούγεννα είναι ο κόσμος, το έθνος των παιδιών. Μια επικράτεια που συχνά καταπατούν, αλλοιώνουν και παραμορφώνουν οι ενήλικες.