για τo 13o I.Ρ.Α. - Τρίτη 10 Ιουνίου 2014 PDF Print E-mail

Ο αγώνας ήταν Καλός. Εννοείται ότι θα μπορούσε να είναι καλύτερος. Η Αμφίκλεια σκοτώνει τα μικρά αδύναμα αυτοκίνητα, το Χάνι Ζαγκανά είναι όμορφο, πονηρό, χορταστικό, ακόμα και ασφάλτινο, η Παύλιανη προς το αδιάφορο και οι δύο χωμάτινες (Βωξίτες Δροσοχώρι), ιστορική παρακαταθήκη λαμπρών εποχών και αληθινών «Ακρόπολις». Οι συμμετέχοντες με λίγα κυβικά πάντως, δικαίως διαμαρτύρονται για το ανηφορικό της υπόθεσης. Δεν υπήρχε ούτε μια αμιγώς κατηφορική ετάπ.


οι νικητές "Lucky" - Pons.

Οι θεατές

Ειλικρινείς να ήμαστε, οι θεατές ήταν λίγοι. Έως πολύ λίγοι. Παραθέτω μερικές αιτιολογήσεις. 1η. Πέρα από κάποια περάσματα ο αγώνας δεν είχε θέαμα. 2η. Δεν είχε ονόματα μαγνήτες. 3η. Δεν είχε γίνει μια ευρύτερη ενημέρωση και 4η. Μην λησμονούμε τις εποχές που ζούμε. Λογικά, συνεπώς, δεν ήρθε κόσμος.

Οι επιδόσεις

Δίκαιη νίκη των "Lucky" - Pons. Σε εθνικό επίπεδο, μετά την εγκατάλειψη των Τσάδαρη – Μανδρούκα, άνετη η ασφάλτινη επικράτηση των Καροτσιέρη – Μαχαίρα, ενώ στο χώμα οι Γιοβάς – Γρηγοριάδης σοβαροί και ταχείς πήραν αυτό που τους έπρεπε καθώς ξύπνησαν στο δεύτερο πέρασμα. Θεαματικοί οι «Liukkonen» - Suhnonen και στους δυο αγώνες. Εξαιρετικοί οι Βαζάκας – Ιγγλέσης ξεζούμισαν κυριολεκτικά την Στάρλετ τους και με λίγη τύχη, θα την έστεφαν αληθινή Star. Συγχαρητήρια στους Αποστόλου – Κουτσίκο, Πετρίδη – Πάλλα, Ραζή – Μωραίτη, Χωριανόπουλο – Φωτεινόπουλο, Μπιρλιράκη – Μουρτζούκο και σε κάθε πλήρωμα που προσπάθησε.

εξαίρετοι οι Βαζάκας - Ιγγλέσης

Η οργάνωση

Η κριτική απέναντι σε κάθε δημιουργό, οφείλει να εμπεριέχει δυο σταθερές. Γνώση των πηγών του και καθαρά κίνητρα. Εξ όσων αντιλαμβάνομαι, το 13ο Ιστορικό Ράλυ Ακρόπολις στήθηκε πάνω σε ναρκοπέδιο ενός εμφύλιου που μαίνεται ύπουλα, ανάμεσα σε παρέες για τη αγωνιστική λεηλασία της Λέσχης που σχεδόν όλοι επιχειρούν να θάψουν ενώ ακόμα αναπνέει. Είναι ένα αρρωστημένο κλίμα, κυριαρχούμενο από διπολικές συμπεριφορές. Το πρόβλημα διογκώνεται από το καρκίνωμα των αποκαλούμενων social media τα οποία είναι άριστα για ισορροπημένους, καλλιεργημένους ανθρώπους, αλλά και επικίνδυνα βρώμικα για τους άρρωστους. Κάτω από αυτή τη θεώρηση, οφείλουμε να είμαστε πολύ προσεκτικοί για ότι γράφεται. Κι ακόμα πιο πολύ για ότι γράφεται και ακολούθως σβήνεται! Η Δειλία ήταν, είναι και θα παραμείνει πρωτοξάδελφο της Αναισχυντίας.

οι νικητές του χωμάτινου Ελληνικού αγώνα Γιοβάς - Γρηγοριάδης

Προσωπική εκτίμηση: Με τα μέσα που είχε στη διάθεσή της η οργάνωση επιτέλεσε ένα άρτιο έργο. Το αυτό και για τον χορηγό επικοινωνίας. Όταν γίνεται ανάθεση εξπρές τέσσερις εργάσιμες μέρες πριν την εκκίνηση, διότι ο προηγούμενος, ο αυτοβούλως παρουσιασθής δήλωσε αδυναμία, δεν μπορεί να υπάρξει κριτική, πλημμελούς εκτέλεσης καθηκόντων. Ειδικά αν ο ασκών την κριτική είναι ο δηλώσας αδυναμία. Είναι κάτι χειρότερο από αισχρό. Είναι ψυχοπαθές.

Προσοχή επίσης απαιτείται και για όσα προέκυψαν στον Ελληνικό αγώνα. Αναφέρομαι στα θέματα των δύο αγώνων, της απονομής της κατηγορίας sporting κλπ. Προσοχή, διότι οι οποίες ενέργειες γίνουν, πάνω στην αίσθηση του πιθανού σφάλματος των οργανωτών και της όποιας διαφαινόμενης αδικίας συντείνουν στο να προσδώσουν επιχειρήματα στην altera pars η οποία δεν ξέρουμε καν ποιά είναι και τι θέλει. Ο ανοικτός διάλογος, η δημόσια διαβούλευση είναι το μόνο μέσο. Αν αποτύχει και αυτό, απέτυχαν όλα.

οι νικητές του ασφάλτινου Ελληνικού αγώνα Καροτσιέρης - Μαχαίρας

Το ευχαριστηθήκαμε;

Το λευκό ex Johny Kadett, με φιλοξένησε για κάτι παραπάνω από τρείς μέρες μαζί με τον Οδυσσέα Τσαγκάρη, ευγενική χειρονομία του σημερινού ιδιοκτήτη του Χάρη Καλτσούνη. Αν πω ότι διασκέδασα, δεν θα ήμουν ακριβής. Αν εξαιρέσεις κάποια κομμάτια στους Βωξίτες και λιγότερα στο Δροσοχώρι, σε καθαρά αγωνιστικό επίπεδο δεν ευχαριστήθηκα. Ειδικά το πρώτο Οινοχώρι ήταν ένας εφιάλτης, ένα Βατερλώ, καθώς ούτε ήξερα που βρισκόμουν, ούτε καταλάβαινα πως οδηγούσα. Πέρα από τη δυσκολία προσαρμογής, το αυτοκίνητο ήταν εξαιρετικά ισχνό, πνιγμένο από το 32άρι Solex και δεν προσφερόταν για διασκέδαση. Ελπίζαμε έτσι, σε έναν τερματισμό. Ατυχώς, ούτε αυτό μας προέκυψε, καθώς στα τελειώματα της προτελευταίας ε.δ. (Βωξίτης ΙΙ) ο πίσω αριστερός τροχός, το ταμπούρο, ομού και το ημιαξόνιο δήλωσαν ανεξαρτησία και κύλησαν σε παρακείμενο, μικρόν κρημνόν, αφήνοντας το 45ετίας Kadett ακρωτηριασμένο και ακινητοποιημένο.

Ασφαλώς και οφείλω να ομολογήσω ότι ο Χάρης με είχε προειδοποιήσει! «Μην το γλιστράς, ξεκουμπώνουν τα ημιαξόνια!». Εκεί όμως στα δασωμένα της Γκιώνας, στα κατηφορικά τελειώματα, στο κομμάτι από την μια στην άλλη, μέσα στο καταπράσινο ελατόδασος, πως άραγε μπορείς να οδηγήσεις χωρίς να το γλιστράς;

Το ερώτημα τούτο, απαντήθηκε πικρά. Με μια εγκατάλειψη. Ο Χάρης ισχυρίζεται, ίσως με μια δόση υπερβολής, ότι ο αριθμός των περιπτώσεων που είχαν ξεκουμπωθεί από αυτό το Kadett, τα ημιαξόνια επί Τζώνυ, είναι διψήφιος. Επίσης καμιά σκέψη ή πατέντα δεν ήταν ικανή να το βελτιώσει να το αποτρέψει.

ατυχώς δεν επιστρέψαμε στο ίδιο σημείο

Αυτό που ευχαριστήθηκα όμως ήταν ότι βρέθηκα, μετά από πολλά χρόνια, στο χώρο. Ευχαριστήθηκα δηλαδή ότι υπάρχουν ακόμα μικροί θύλακες όπου μπορείς να χαρείς λίγες στιγμές ατόφιου αγωνιστικού πνεύματος και καλής παρέας Για το υπόλοιπο τμήμα η κατάσταση δεν είναι ούτε ευχάριστη και συχνά ούτε κατανοήσιμη. Είναι αυτό που περιγράφει ο Στρατής Τσίρκας (Γιάννης Χατζηανδρέας το αληθιινό του όνομα, να μην ξεχνιόμαστε) για αλλότριες καταστάσεις στη Χαμένη Άνοιξη»: «Δεν μπορείς να στρώσεις μαζί του συζήτηση!» Χάρηκα επίσης, που είδα μετά από πολλά χρόνια πρόσωπα που εκτιμούσα, ευγενικά και καθαρά.

Τέλος, εμμένω στην προ 35ετίας τοποθέτησή μου, όπου δανείστηκα λίγες λέξεις από την ποιητική συλλογή του φίλου μου του Γιάννη Γ.: «αυτή την όμορφη τη ζωή, άσχημα που τη ζούμε». Αν η λέξη ζωή αντικατασταθεί από τη λέξη ράλυ έχουμε μια εικόνα...

Θα τα ξαναπούμε.

o Johnny με τον Αχ. Μάμαλη στο 19ο Δ.Ρ.Α. και ΤΟ Kadett. Έχουν περάσει από τότε 43 χρόνια...


...και πάλι στο σήμερα. Στα τελειώματα των δεύτερων Βωξιτών, στο οροπέδιο της Γκιώνας. Το ίδιο kadett, μέσα από το φακό του Ανδρέα Αποστολίδη ο οποίος διακονούσε με πολύ μεράκι την τέχνη του. Δεν τον γνώριζα και η εγκαταλειψή μας ήταν η αφορμή να γνωριστούμε, εκεί, στο μεσοδιάστημα μιας μικρής θερινής βροχής.  Ελάχιστα δευτερόλεπτα μετά τη λήψη ο πίσω αριστερός τροχός αποφάσισε να ανεξαρτητοποιηθεί και το αυτοκίνητο ακινητοποιήθηκε λίγα μετρα πιο κάτω.

 

στο ίδιο περίπου σημείο, η εικόνα είναι από το πρώτο πέρασμα στους Βωξίτες

 

στην Παύλιανη

 

και στο Οινοχώρι...

και του χρόνου