Τι αυτοκίνητα! Από πού να αρχίσω;
Από το τρίλιτρο εξακύλινδρο εν σειρά μοτέρ, με δυο υπερσυμπιεστές ταχείας απόκρισης, mono scroll, άμεσο ψεκασμό, Valvetronic και διπλό Vanos;
Να κάνω λόγο για το κάρτερ μαγνησίου με τις διπλές αντλίες και τους «μπουλμέδες» στα έγκατά του, ώστε να υπάρχει υπό όλες τις συνθήκες πλούσια τροφοδοσία σε λιπαντικό;
Από τον κεντρικό άξονα μονοκόματο πια, κατασκευασμένο από ανθρακονήματα και μισού βάρους από τον μεταλλικό;
Από το νέο σφυρήλατο άκαμπτο ελαφρότερο στρόφαλο και στροφαλοθάλαμο κλειστού τύπου ή τη χρήση ανθρακονημάτων για την κατασκευή της οροφής;
Η μήπως για τα κοίλα ημιαξόνια, το σοφιστικέ σύστημα ψύξης, ή τη σωρεία παραμετροποιήσεων και το αληθινό μπλοκέ διαφορικό με πολύδισκο και βαθμό εμπλοκής από 0 έως 100%.;
Ή, τέλος, το σύστημα διεύθυνσης όπου η ενσωματωμένη λειτουργία Servotronic προσαρμόζει ηλεκτρονικά το επίπεδο υποβοήθησης ανάλογα με τις οδικές παραμέτρους;
Οι νέες Μ3 & Μ4 είναι πλατφόρμες υψηλής τεχνολογίας, φτιαγμένες από αποφασισμένους, γνώστες, από Βαβαρούς που έχουν στόχο να κατασκευάζουν αυτοκίνητα κορυφαίας ποιότητας και επιδόσεων.
Με 431 ίππους (από τις 5.500 έως τις 7.300 σ.α.αλ.) και 550 Nm ροπής (από τις 1.850 έως τις 5.500 σ.αλ.), υπάρχουν λίγοι οδηγοί στον πλανήτη που μπορούν να ισχυριστούν ότι δεν είναι αρκετά.
Η κυρίαρχη διαφορά με το προηγούμενο μοντέλο είναι αυτή. Ο κινητήρας. Σε σχέση με τον απερχόμενο ατμοσφαιρικό V8, ο εξακύλινδρος παράγει περισσότερη ισχύ (+11 ίππους), περισσότερη ροπή(+40%), ενώ τόσο η κατανάλωση όσο και οι ρύποι παρουσιάζουν μείωση της τάξης του 25%. Το μόνο υπερασπιστικό ατού της προηγούμενης σειράς είναι το εξωτικό του ατμοσφαιρικού V8.
Είχα την τύχη να οδηγήσω, να χαρώ, ενίοτε και να τρομοκρατηθώ για κάτι περισσότερο από 150 χιλιόμετρα με το κάθε μοντέλο, σε ανοικτό δρόμο, όπως επίσης και να συμπληρώσω δέκα συνολικά γύρους στο σιρκουί του Portimao.
Πολύ συνοπτικά: Εκπληκτικό μπροστινό, ανήκει στην πολύ μικρή κατηγορία των οχημάτων που δεν το χάνεις σχεδόν ποτέ, αστείρευτη δύναμη από τον κινητήρα, ακριβέστατο τιμόνι, απίστευτα φρένα τα οποία επιπροσθέτως δεν δείχνουν σημάδια κόπωσης παρά τη βαριά χρήση.
Εξαιρετικά δύσκολη η διαδρομή του Portimao, πραγματικό ρόλερκόστερ, με μεγάλο βαθμό δυσκολίας στο να αποφασίσεις για τη σωστή γραμμή και ακόμα δυσκολότερο να την ακολουθήσεις σχετικά σβέλτα. Απαιτητική για το αυτοκίνητο, απαιτητικότερη για το χειριστή.
Μαζί με την εμπειρία της οδήγησης στον ανοικτό δρόμο, μπορώ να πως ότι αποκομίσαμε το περισσότερο, το καλύτερο δυνατό για το αυτοκίνητο. Παραμένουμε με μια θαυμαστική εντύπωση, ακόμα και αν καταλαβαίνουμε ότι στα 100 + χιλιάρικα, ποσό που περίπου θα κοστίζει στην πατρίδα, θα ήταν απλησίαστο, ακόμα και σε μια λειτουργούσα οικονομία πόσω δε μάλλον στην παρούσα κατάσταση.
Εξάλλου όλα τα ξεχωριστά πράγματα, δύσκολα να είναι, ή καλύτερα δεν μπορεί να είναι προσιτά. Και είναι ξεχωριστό να αλλάζεις από 4η σε 5η και να νιώθεις το χαρακτηριστικό «γκαπ» στην πλάτη, από την καθαρή, την περισσευούμενη δύναμη, την τέλεια λειτουργία του διπλοσύμπλεκτου επτατάχυτου κιβωτίου, για να μην πούμε το πως στρίβει ή επιβραδύνει...
Περισσότερα, αργότερα. |