Faro – Portugal (λίγο μετά το μνημόνιο) – Παρασκευή 23 Μαίου 2014 PDF Print E-mail

Από το Μόναχο το 320 – 200 της πτήσης LH 1798 με προορισμό το Faro της Πορτογαλίας, τροχοδρομούσε κάτω από ένα νεφοσκεπή, μουντό  ουρανό. Σε μια αντιστοιχία βρισκόταν και το μεγαλύτερο τμήμα των επιβατών του. Γερμανοί κάποιας ηλικίας, κοντά ή μέσα στα συντάξιμα χρόνια. Δυο ώρες και 41 λεπτά αργότερα ακουμπούσε τους τροχούς του στο διάδρομο προσγείωσης. Ένας λαμπρός ήλιος, μια ανοικτή καφέ απόχρωση, είχε πλήρως αντικαταστήσει τη γκρίζα πρασινάδα της Βαυαρίας.

Όταν ήρθε και η μυρουδιά της αύρας του Ατλαντικού μόλις βγήκαμε στον ανοικτό χώρο, η ανατροπή ήταν καθολική. Εμείς είχαμε βρεθεί εκεί, για την παρουσίαση των νέων BMW M3 Sedan & M4 coupe. Εκείνοι, για να λιαστούν σε μια εποχή πιο οικονομική από τους καλοκαιρινούς μήνες.


Μια μέρα νωρίτερα διαβάσαμε κάτι, για πανηγύρια των Πορτογάλων που βγήκαν από το Μνημόνιο. Η προσεκτικότερη προσέγγιση του ρεπορτάζ έγραφε:

«…Ο αντιπρόεδρος της Κομισιόν Σιμ Κάλας, ξεκαθάρισε πως η Λισαβόνα δεν έχει περιθώριο να παρεκκλίνει από τις δεσμεύσεις της για «υγιείς δημοσιονομικές πολιτικές και μεταρρυθμίσεις που θα ενισχύσουν την ανάπτυξη». Παράλληλα, αξιωματούχοι της Κομισιόν αλλά και του ΔΝΤ θα συνεχίζουν να επισκέπτονται τη Λισαβόνα δύο φορές τον χρόνο, ως το 2035, οπότε και αναμένεται να έχει αποπληρώσει η χώρα το 75% του δανείου που έλαβε, συνολικού ύψους 78 δισ. ευρώ.»

Με αυτές τις πληροφορίες, δυσκολεύτηκα να αντιληφθώ τους λόγους που επιχαίρουν, ή τέλος πάντων που φέρονται να επιχαίρουν οι Ίβηρες.

Και πολύ περισσότερο αγωνίζομαι να αντιληφθώ τις αισιοδοξίες του Έλληνα  πρωθυπουργεύοντος τη στιγμή που ο τόπος μας έχει δεχθεί πολλαπλάσια δάνεια, βρίσκεται εντός μνημονίου, οι άνεργοι ξεπερνούν το εκατομμύριο, οι φόροι πνίγουν κάθε σκέψη για ανάπτυξη και οι πολίτες είναι απογοητευμένοι.

Τέλος πάντων,  το νεότευκτο, πεντάστερο ξενοδοχείο πουν μας φιλοξενούσε η BMW, ήταν ένα αρχιτεκτονικό δείγμα της τρέχουσας τουριστικής αντίληψης ανώτατου, οικονομικού, επιπέδου και δέσποζε σε μια όμορφα διαμορφωμένη περιοχή. Κοντά, δίπλα του και η άλλη όψη του οικονομικότερου, του φτωχότερου, του προσιτού τουρισμού.

Με τρεις ελεύθερες και διαθέσιμες ώρες, θα ήταν σφάλμα οτιδήποτε άλλο πέραν της βουτιάς στα νερά του Ατλαντικού. Οργανωμένη, ασφαλώς, η παραλία κάτω από το ξενοδοχείο, με μια πολύ περίεργη διαμόρφωση για τα Ελληνικά δεδομένα. Άμμος σχεδόν πορτοκαλιά και λίγα μέτρα πίσω, κάθετο χώμα ανάλογης απόχρωσης.

Με χιλιόμετρα μήκους δεν είχε τίποτα κοινό με τη γοητευτική αγριάδα του Αιγαίου ή με τη γλύκα του Ιονίου. Και μπροστά μας ο Ωκεανός. Ατελείωτα μίλια μέχρι την άλλη άκρη. Ευχάριστη έκπληξη η θερμοκρασία του νερού που όχι μόνον το άντεχες αλλά ήταν αναπάντεχα ζεστό για την εποχή, συγκρινόμενο με τα Ελληνικά νερά.

Η ερεστία  όμως της αχανούς θάλασσας, ανακάτευε το βυθό κάνοντας το νερό θολό, πολύ θολό. Μαζί με φύκια και λίγα φερτά, ποιος ξέρει από που, καλάμια, δεν ήταν το κρύσταλλο που έχουμε συνηθίσει στα μέρη μας.

 

 

 

 

 

Αργότερα, προχωρημένο απόγευμα, σε μια δυτικότερη μικρή παραλία, με αρκετό αντιμάμαλο από τα βράχια, με το ωκεάνιο αεράκι να γεμίζει ευχάριστα, ιώδιο την όσφρηση, ήρθε πιο κοντά στις ντόπιες εικόνες μας.
Μοναχικά βήματα την απάτητη άμμο, απολιθωμένα όστρακα σφηνωμένα στο σκληρό βράχο και μπροστά πάντα ο Ωκεανός.


Στο παραθαλάσσιο μαγαζί μια παρέα Σκωτσέζων αδειάζουν με τέχνη μια φιάλη λευκού κρασιού, ενώ στο εσωτερικό άλλοι, αλλοδαποί κι αυτοί, γεύονται ιχθύες και άλλα θαλασσινά.

Χάνομαι σε σκέψεις.

Σαν να κυοφορείται η αντίληψη ότι πλέον δημιουργούνται περιοχές που θα είναι αποκλειστικά ταγμένες κάπου. Εδώ τουρισμός για κομμώτριες από το Leicester και άνεργους από το Manchester, εκεί για πετυχημένους κεντροευρωπαίους, πιο κάτω για νεόπλουτους Ασιάτες.

Στα πιο βόρεια σιάχνουμε στρατιές εργατών με βιομηχανική συνείδηση. Στην μουντή Ευρώπη συναντάμε τραπεζικά στελέχη και πειθήνιους υπαλλήλους, στον Ιταλικό νότο τη φτώχεια και ως εκ τούτου, το οργανωμένο έγκλημα, στην υπό διαμόρφωση πρώην Σοβιετία αμετροέπεια, στις Σκανδιναβικές χώρες κοινωνική αντίληψη, στην  θεωρούμενη και ως ατμομηχανή της Ευρωπαϊκής οικονομίας, την ενοποιημένη Γερμανία (ας θυμηθούμε ότι ήταν περισσότερα χρόνια διχοτομημένη από όσα σήμερα  ενωμένη), πειθαρχία, εργασία και θαυμαστά τεχνολογικά προϊόντα.

Η έννοια της παγκοσμιοποίησης και η ελεύθερη διακίνηση των κεφαλαίων δημιουργεί νέα κατηγοριοποίηση των τόπων, ξέχωρα από το εθνικό ή κρατικό πλαίσιο. Ολίγον ολισθηρό;

Στην επιστροφή από το Faro στις Βρυξέλλες, στο Α319 των Brussels airways, που δεν σερβίρουν ούτε νερό, αν δεν καταβάλλεις το τίμημα, η εντύπωση ενισχύθηκε. Ηλικιωμένοι Βέλγοι επέστρεφαν στο βροχερό τόπο τους, από κάποιο πακέτο πορτογαλικού ήλιου.

Νιώθω ότι παρασερνόμαστε ή καλύτερα παρασυρθήκαμε από έναν πολιτικό και οικονομικό χείμαρρο, προς μια κατεύθυνση για την οποία ουδέποτε ερωτηθήκαμε,  χάνοντας σπουδαίες παρακαταθήκες, κερδίζοντας χάντρες, κυνηγώντας καταναλωτικά προϊόντα.