Για τα αεροπορικά ταξίδια & κάποια άλλα – Παρασκευή 7 Μαρτίου 2014 PDF Print E-mail

Δυο λόγια για το πως επεμβαίνει ο χρόνος στα αεροπορικά ταξίδια. Το Φθινόπωρο του '76 είχα ήδη βάλει μερικές ώρες ως αεροπορικός επιβάτης. Πλην όμως εκείνον το Οκτώβριο, ήταν το πρώτο ταξίδι που συναντήθηκαν τρία πράγματα. Πρώτον, ταξίδευα στο εξωτερικό, δεύτερον ταξίδευα μόνος (εννοώ χωρίς γονείς) και τρίτον ήδη είχα αρχίσει διστακτικά, εν κρυπτώ και παραβύστω,  να καπνίζω. Όλα τούτα είχαν συμβεί στο παρελθόν αλλά μεμονωμένα. Τώρα συνέβαιναν συνδυαστικά.

Το δρομολόγιο ήταν από την Αθήνα στη Ρώμη, στο Pomigliano d' Arco στη Νάπολη, στο Arese στο Μιλάνο και πίσω στην Αθήνα. Ήταν μια αποστολή της Μότορ Ελλάς Α.Ε. εισαγωγέας τότε και αποκλειστική αντιπρόσωπος της Alfa Romeo στην Ελλάδα, στην καλύτερη ίσως περίοδο της ύπαρξής της. Επικεφαλής της αποστολής, ο Περικλής (Λάκης) Φωτιάδης και δεύτερος τη τάξη, ήταν ο μέτοχος και υπεύθυνος επικοινωνίας και προβολής της εταιρείας, Χρόνης Βικονόπουλος.

Πολυμελής αποστολή, φασαριόζικη και πλακατζίδικη ως Ελληνική, βλέπαμε, μαθαίναμε πράγματα ενδιαφέροντα και άγνωστα. Βραδάκι λοιπόν και νυκτερινή πτήση (κάποιο DC;) από την Νάπολη, η οποία θα περίμενε άλλα  οκτώ χρόνια για τον ποδοσφαιρικό Μεσσία της, τον Nτιέγκο Αρμάντο Μαραδόνα, για το Μιλάνο όπου η Milan είχε ήδη εννέα Campionato  και δύο κύπελλα πρωταθλητριών Ευρώπης, ανάμεσα σε αρκετούς άλλους τίτλους.

 

Σχεδόν άδειο το αεροπλάνο, ήσυχη πτήση, μας είχαν σερβίρει το βραδινό, είχαμε πιει και τα κρασιά μας. Είχα κάτσει παράθυρο, πίσω, είχα φουντώσει και ένα Muratti, φυσούσα τον καπνό χαζεύοντας τα φωτεινά σημάδια των πόλεων πάνω στην ιταλική γη. Χώρος πολύς, άνεση, θα ξεφύλλιζα και κάποια έκδοση. Σχεδόν ευτυχία.


Και ερχόμαστε στο σήμερα, τέσσερις περίπου δεκαετίες μετά από εκείνο το δρομολόγιο.


Λίγες μέρες νωρίτερα λοιπόν, αντί για το Pomigliano d' Arco είχαμε βρεθεί στο Martorell. Επιστρέφαμε λοιπόν από τη Βαρκελώνη (περισσότερα εδώ: Βαρκελώνη & Αθήνα) και αντί για την Alitalia της δεκαετίας του '70, να 'μαστε στη Vueling του 2014. Πετούσα πρώτη φορά με τα φτερά της.

Οι πληροφορίες αναφέρουν ότι πρόκειται περί αεροπορικής εταιρείας χαμηλού κόστους που επιχειρεί κυρίως σε ισπανικούς προορισμούς, αλλά διατηρεί και κάποιες πτήσεις προς την υπόλοιπη Ευρώπη.

Η μικρή μας ομάδα ήταν τυχερή καθώς είχε εξασφαλίσει θέσεις δίπλα στα παράθυρα που ήταν πολύ άνετες σε σχέση με όλες τις υπόλοιπες. Η πολυτέλεια αυτή στοίχισε 14 επιπλέον ευρώ ανά άτομο. Στις θήκες των εμπρόσθιων καθισμάτων βρισκόταν ο τιμοκατάλογος με οτιδήποτε προσφερόταν. Νερό, αναψυκτικά, σάντουιτς, τσιπς, γλυκάκια, όλα είχαν μια εικόνα και ένα κόστος που αναγραφόταν στο φυλλάδιο.

Όταν μερικοί από εμάς προμηθεύτηκαν κάποιον καφέ ή αναψυκτικό ο επικεφαλής της αποστολής πλήρωσε με μετρητά  και όχι όπως ο γραβατοφορεμένος Ισπανός κύριος δίπλα,  που η αεροσυνοδός του πέρασε το μηχάνημα για να πληκτρολογήσει το κωδικό και να χρεώσει την κάρτα του! Η πτήση ήταν γεμάτη, οποιοδήποτε μέγεθος από “ένα ογδόντα” και πάνω ή  περισσότερο από 80 κιλά δεν βολευόταν, αλλά ήταν οικονομική. Αυτά στον αέρα.

Για τα υπόλοιπα που συμβαίνουν στη γη, με την ταλαιπωρία που υφίσταται το ταξιδιωτικό κοινό μετά το περίφημο nine eleven ούτε λόγος. Τις ουρές μετά το check in, τις ζώνες στο σβέρκο και τα ανυπόδητα βήματα στα αεροδρόμια τα έχω όλα συνδέσει με το ηλίθιο ύφος του πλανητάρχη όταν του ψιθύρισαν στο αυτί, τα γεγονότα, σε εκείνο το σχολείο που βρισκόταν όταν εκδηλώθηκε η επίθεση. Ο W! Τι παιδί!


Η πληροφορία που έρχεται από το μέλλον αναφέρει ότι όταν πέθανε, συγκεντρώθηκαν οι κορυφαίοι ανατόμοι της υφηλίου και εξέτασαν το περιεχόμενο της εγκεφαλικής του κοιλότητας. Το κοινό ανακοινωθέν κατέληγε κάπως έτσι: «...so, in the right side there was nothing left, and in the left side there is nothing right»
Έχω κάποιους λόγους να μου αρέσει η εποχή μας, και κάποιους, μάλλον, περισσότερους να αντιμετωπίζω νοσταλγικά τη δεκαετία του '70!