Οι ακροβασίες του πολιτευτή - Παρασκευή 15 Νοεμβρίου 2013 |
Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω επακριβώς τα προσόντα του Χρήστου Παπουτσή. Δεν ξέρω ούτε τα τυπικά, τι «χαρτιά» και τίτλους δηλαδή κατέχει και πολύ περισσότερο τα ουσιαστικά, δηλαδή την εντιμότητα, το ήθος, την εργατικότητα, την ευφυία, το ειδικό του βάρος ως προσωπικότητα. Υποπτεύομαι ότι σαν πολιτευτής που υπήρξε, όπως βουλευτής, υπουργός, επίτροπος, εν συντομία πρόσωπο της εξουσίας, οφείλουμε να είμαστε επιφυλακτικοί. Όχι απαραίτητα διότι μετέχουμε μιας ευρύτερης αντιεξουσιαστικής κριτικής, αλλά κυρίως διότι στα δημόσια πρόσωπα η αποτίμηση πραγματοποιείται με την κρίση του παραγόμενου έργου, της παρουσίας, του χαρακτήρα, της εικόνας, ακόμα και της πορείας, τους, δηλαδή τινί τρόπω έφτασαν, όπου έφτασαν.
Μπορούμε, επίσης να τον συνεκτιμήσουμε σε σύγκριση με τι συμβαίνει δίπλα του, διότι, ως υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας, δεν ήταν καπετάνιος ώστε να φέρει ευθύνη για τα 81 πτώματα που σκόρπισε το "Σάμινα" στις Πόρτες της Πάρου, εκείνη τη νύκτα της 26ης Σεπτεμβρίου του 2000, αλλά: Ο μεν λιμενάρχης του νησιού, Δημήτρης Μάλαμας για να τον θυμηθούμε κιόλας, που σαφώς δεν είχε καμιά ευθύνη, κατέρρευσε και κατέληξε το ίδιο βράδυ του τραγικού πολύνεκρου δυστυχήματος, υπό την αφόρητη πίεση, που δέχθηκε, ως άνθρωπος αλλά και ως δημόσιος λειτουργός. Ο δε πλοιοκτήτης, Παντελής Σφινιάς, μπόρεσε να ζήσει άλλες 63 μέρες μετά το ναυάγιο. Στις 29 Νοεμβρίου αυτοκτόνησε βουτώντας στο κενό, από τον έκτο όροφο των γραφείων του, στον Πειραιά, στην ακτή Κονδύλη. Λίγο πιο κάτω, στην ακτή Βασιλειάδη, ο υπουργός, παρέμεινε ακλόνητος στο υπουργείο του. Μπορούμε επίσης να κρίνουμε τον πολιτικό, όχι από αυτά που πέτυχε, αλλά σε αυτά που απέτυχε. Έτσι, ο Χρήστος Παπουτσής το 2012, απέτυχε να εκλεγεί βουλευτής, το 2010 απέτυχε να συμπληρώσει τον απαιτούμενο επαρκή αριθμό ψήφων ώστε να εγκριθεί η υποψηφιότητά του και να διεκδικήσει την προεδρία του Πα.Σο.Κ., ενώ το 2002 απέτυχε να εκλεγεί δήμαρχος των Αθηνών, χάνοντας από την Ντόρα Μπακογιάννη. Βεβαίως ζούμε σε μια πολιτική πραγματικότητα όπου για μια χούφτα ψήφους δεν έγινε πρωθυπουργός ο Απόστολος Αθανάσιος Τσοχατζόπουλος. Γιατί όχι ο Χρήστος Παπουτσής, πρόεδρος του κινήματος; Μολοντούτο, όλα αυτά μπορεί κανείς να τα παραβλέψει. Αυτό που είναι ολότελα ανερμήνευτο είναι το ταξίδι του πολιτευτή από την προεδρία της μεταδικτατορικής, προοδευτικής, ανατρεπτικής Ε.Φ.Ε.Ε., στην Κεντρική Τράπεζα. Από τις φωτογραφίες, όπου βρισκόταν επικεφαλής της πορείας του Πολυτεχνείου, κρατώντας την ματωμένη σημαία της εξέγερσης, σε εκείνες που εικονιζόταν δίπλα στον ιδρυτή του κινήματος, η απόσταση δεν είναι απαραίτητα μικρή αλλά είναι οπωσδήποτε προβλεπόμενη. Στη συνέχεια και αναφορικά με την πολιτική του πορεία - εξέλιξη ας μην λησμονήσουμε, ότι στην καρέκλα του υπουργείου Δημοσίας Τάξεως, του πιο αντιδραστικού υπουργείου κάθε κυβέρνησης, που προσφάτως προσέθεσαν και το: “προστασίας του Πολίτη”, τον τελευταίον που περιμένεις να δεις, είναι κάποιον που μετείχε του αντιδικτατορικού αγώνα. Τώρα το πόσο πολύ προστάτεψε ο Χρήστος Παπουτσής τους πολίτες κατά τη διάρκεια της θητείας του εν μέσω μνημονίων, είναι άλλο θέμα. Το προκείμενο είναι ότι σε αυτή τη θέση αναμένεις να δεις έναν γνήσιο απόγονο του Σόλωνα Γκίκα. Ο Σόλων ηγήθηκε του εκστρατευτικού Ελληνικού σώματος της Κορέας το '50 ως υποστράτηγος, έφθασε να γίνει Α' Γ.Ε.Σ. ήταν κινηματίας με τον Ι.Δ.Ε.Α., βαθιά δεξιός. Yπηρέτησε στα γεράματα στο υπουργείο, τα πρώτα χρόνια της μετοπολίτευσης κρατώντας ισορροπίες, προστατεύοντας ενίοτε και το πολίτευμα. Τώρα τι "της Κορέας" συνέβη και βρέθηκε ο Χρήστος στην ίδια καρέκλα με τον Σόλωνα δεν χρειάζεται και πολύ φαντασία για να το αντιληφθούμε. Με λίγα λόγια: Από το σύνθημα “Ε.Α.Μ. - Ε.Λ.Α.Σ. - Πολυτεχνείο” πίσω από τα κάγκελα του Ε.Μ.Π., στο θώκο της Κατεχάκη είναι πελώρια ανακυβίστηση, είναι περίτεχνη ακροβασία. Τέχνη είναι αυτή, μια τέχνη που όλα δείχνουν ότι κατέχει, αφού στο πλαίσιο της μαγεμένης συγκυβέρνησης που βιώνουμε, ήρθε και η εξέλιξη της, με την κατάληψη της θέσης στην Κεντρική Τράπεζα. Άλλη μια λοιδωρία, απέναντι στον πρώην ιδεολογικό μανδύα του πρώην κινήματος, ενώ ταυτόχρονα προσφέρει και πρώτης τάξεως επιχειρήματα σε όσους έχουν καταδικάσει την περίφημη Γενιά του Πολυτεχνείου. Κι όλα αυτά βεβαίως, αν υποτεθεί, ότι τυπικώς πληροί τις προϋποθέσεις, ότι δηλαδή έχει τόσο τα τυπικά προσόντα, όσο και τις εμπειρίες του προκατόχου του. Από τα βιογραφικά τους πάντως, δεν τεκμαίρεται κάτι τέτοιο. Έχω την εντύπωση ότι αν πολιτευτής τις, ήθελε παραμείνει πιστός στο μήνυμα του «Νοέμβρη» θα βρισκόταν εδώ, σε κάποιο μετερίζι, να πολεμήσει, τη φτώχεια, την ανεργία, την ύφεση. Από την άλλη, βέβαια, σκέπτομαι ότι μπορεί να είναι χρησιμότερος εκεί, βοηθώντας την παγκόσμια ανάπτυξη, συντελώντας στο γιγαντιαίο έργο της Τράπεζας με σοσιαλιστικές πινελιές. Επίσης, η αναχώρησή του ενδεχομένως να σημάνει ένα πιο ήσυχο, πιο παραγωγικό Πα.Σο.Κ. αφού ο αναμφίβολα ευφυής, ευφραδής τε και ευτραφής συνταγματολόγος, που κρατά μαεστρικά τα ηνία του κινήματος στις μέρες μας, απηλλάγη, ενός πολιτικού αντιπάλου, του διαμετρήματος ενός Παπουτσή. Εμείς εδώ στην μαρτυρική, καρτερική Ελλάδα, τι άλλο να του ευχηθούμε, παρά: Καλή πατρίδα σύντροφε! Καλή δύναμη συναγωνιστή! υ.γ. Τα θυμήθηκα όλα τούτα σήμερα, παραμονές της 40ης επετείου της εξέγερσης του Πολυτεχνείου και της ταυτόχρονης ανάληψης των καθηκόντων του στην Ουάσινγκτον. Πως έρχονται τα πράγματα! |