Απλά δεδομένα (10.08.2011) |
Έχεις τα εξής διαθέσιμα μεγέθη: 24 Ώρες, 40 λίτρα καυσίμου, επί πλέον 70 €. Ερώτημα: Πως τα αξιοποιείς καλύτερα;
Συμπληρωματικές πληροφορίες: Τέλη Ιουνίου με την θερμοκρασία στο λεκανοπέδιο, να σκαρφαλώνει δυο - τρεις μονάδες πάνω από τους 30 βαθμούς, την ώρα να πλησιάζει την πέμπτη απογευματινή και ένα Punto Abarth, καθαρό, πλήρες καυσίμων στην αναμονή. Τι κάνεις; Αρχίζω με τα λογιστικά. Αναχώρηση από Δουκίσης Πλακεντίας. Αττική οδός, διόδια Ελευσίνας, Ισθμός, διασταύρωση Ξυλόκαστρου, 122 χιλιόμετρα σε μια ώρα δύο λεπτά με 8 λίτρα/100 χλμ. και τη στιγμή που αφήνω πίσω την Εθνική το θερμόμετρο γράφει 31,5. Συνεχίζω αλλιώς. Ο δρόμος αδειάζει, τα πρανή του πρασινίζουν και τραβιούνται εκτός εστίασης καθώς χειριστήρια και ποδωστήρια εργάζονται υπερωρίες. Η ψυχή συγκινείται, μάλλον το ίδιο μονοπάτι ακολουθεί και το Abarth, αν συμπεράνω από τις λυγμούς των ελαστικών του. Από τη Ρίζα, η διαδρομή γίνεται ακόμα πιο ενδιαφέρουσα, ενώ εντύπωση προκαλεί το πλήθος των διαφημιστικών που πλαισιώνουν το δρόμο.
Ξενώνες, εστιατόρια, τοπικά προϊόντα προσπαθούν να βρουν το χώρο τους, υποδηλώνοντας την στενή πια οικονομική σχέση της ευρύτερης περιοχής από την τουριστική κίνηση.
Στις Καρυές, οι ολότελα εκτός εποχής παπαρούνες, κλέβουν λίγη από την προσοχή και στο διάσελο πάνω στην κλειστή αριστερή που οδηγεί στο Φενεό ένα πλήθος από όμορφα βοοειδή έχει εις μάτην βαλθεί να ελαττώσει τη πλούσια χλωρίδα, ρουθουνίζοντας από ικανοποίηση. Ο κατηφορικός δρόμος προς τον διαβόητο από τα παλιά, καλά και ωσαύτως αληθινά «Ακρόπολις» Φενεό, παραμένει αν και ασφάλτινος πλέον εξαιρετικά κατανυκτικός οδηγικά. Από τότε (’72) που ο Hakan Lindberg, έσπαγε το σερί των Α110 στον εθνικό μας αγώνα, καθώς ταυτόχρονα γινόταν ο πρώτος οδηγός που κέρδιζε με Fiat (και τι Fiat! 124 Spyder), αλλά και από τότε που κέρδισε το επόμενο Fiat, το ’78 (131 Abarth) με τον W. Rohrl στα πηδάλια, έχουν αλλάξει πολλά. Δηλαδή όλα.
Κι αν λέμε αυτά για τον Φενεό, τι να πούμε για το επόμενο κομμάτι; «πετώντας χαμηλά σε Λιδωρίκα και Κισσάβους και στην ανάβαση για τα Λυκούρια, που οι άνθρωποι ανά τον κόσμο πιστεύουν ότι υπάρχου σε ράλλυ μόνον όταν τα βλέπουν» σημείωνε ο Τάκης Πιρπιρής το’72 για τα Λικούρια. Ακόμα και σήμερα λοιπόν, με άσφαλτο, η ανάβαση από το υψίπεδο του Φενεού προς το διάσελο, ψηλά, ανάμεσα στα έλατα που σε βγάζει μπροστά στο απίθανο σκηνικό των δυτικών βουνοκορφών της Πελοποννήσου σε ξεμυαλίζει.
Με το φως να λιγοστεύει, τις πηγές του Λάδωνα να αναβλύζουν γοερά το υγρό τους στοιχείο πριν το Θεόκτιστο, αλλά και μια επίσκεψη στην Αλωνίσταινα να ξυπνάει άλλες νυκτερινές μνήμες από τα επικά «Ακρόπολις», η μέρα κλείνει στη Βυτίνα που δροσερά θα φιλοξενήσει τους ταξιδιώτες. Την επόμενη το πρωί θα αφεθούμε στη γοητεία αυτού του μαγικού δρόμου που οδηγεί στο Λιμποβίσι. Στα χαμηλά συναντούμε κωνοφόρα, ανάμικτα με πλατάνια, ενώ πιο ψηλά, την κυριαρχία παίρνουν τα έλατα, με τη φύση σε μια απίθανη γιορτή να μοσχοβολά σε κάθε μονάδα επιφανείας της.
Δεν θα μπορούσε να λείψει μια επίσκεψη στο πατρικό των Κολοκοτροναίων σπίτι. Δώδεκα γενιές μεγάλωσαν εκεί μέσα, δεκάδες παιδιά ανδρώθηκαν και ανάμεσα τους ο Θόδωρος, κορυφαία μορφή της Κλεφτουριάς και του Ανυπότακτου Ελληνικού στοιχείου. Έτσι λειτουργούν αυτά τα θέματα στον τόπο μας. Έναν αιώνα και τρία χρόνια μετά το θάνατο του «Γέρου του Μωριά» βρέθηκε για πρώτη φορά στην πρωθυπουργία ο «Γέρος της Δημοκρατίας». Άλλα 65 χρόνια αργότερα στην ίδια καρέκλα κάθισε ο εγγονός του. Αυτή η διαδρομή, από την φουστανέλα στο κολάν, μέσω Δεκεμβριανών, δεν ήταν ούτε σύντομη ούτε αδιάφορη. Ήταν, Είναι η ιστορία μας
Με το μαγικό ανάγλυφο του δρόμου να συνεχίζεται μετά το Χρυσοβίτσι, έως την πρωτεύουσα της Αρκαδίας και το μυαλό προσπαθεί να πάρει τις τελευταίες δόσεις καθαρότητας, η επιθυμία για στάση στην Τρίπολη ολοένα και γιγαντώνεται. Δεν είναι και μικρό κίνητρο η καλύτερη κρέμα του κόσμου. Κράτα, Γιάννη Κανατά! Τρίπολη, Κόρινθος μέσα από τα τρία σχετικά καινούργια τούνελ, την θερμοκρασία να σκαρφαλώνει πάλι πάνω από τους τριάντα (είχαμε κακο-συνηθίσει στους 20) και μια σύντομη βουτιά στην Κινέτα, έτσι για να ικανοποιήσουμε τους λάτρεις του Θαλάσσιου θέρους, αλλά και για μια συλλογή δροσιάς πριν την επανένταξη στο Λεκανοπέδιο, και στην απογευματινή βάρδια. Ας ολοκληρώσω με τα λογιστικά. Πέρασαν 22 ώρες, οι οκτώ οδηγώντας στις οποίες καταναλώσαμε 40 λίτρα καυσίμου, διανύοντας 500 χιλιόμετρα, «καίγοντας» και άλλα 68 € σε διανυκτέρευση, τροφές, διόδια. Γίνεται και πιο οικονομικά είτε με, είτε χωρίς διανυκτέρευση. Γίνεται και χωρίς Punto Abarth. Δεν είναι για κάθε μέρα αλλά όταν γίνεται με καλή διάθεση και καλύτερη παρέα σε καθαρίζει, αρκετά, από πολλούς ρύπους.
Δημοσιεύτηκε και στο περιοδικό Car & Driver τ. 259.Ιούλιος 2011.
|