Ιστορίες Ζωής (13.01.2009) PDF Print E-mail

Καμιά φορά οι περιστάσεις σε φέρνουν ενώπιον, πραγματικά ειδικών στιγμών. Γιατί πως αλλιώς να χαρακτηρίσουμε την τιμητική αποστρατεία ενός μέγιστου του παγκόσμιου motorsport;

Προσκεκλημένος της Τoyota, βρέθηκα για αυτό το σκοπό, σε μια σεμνή τελετή στο Σουηδικό βορρά, την μητρική γη του Ove Andersson διότι περί ου ο λόγος.

“The pope”, «άγιος», «παππούς» είναι μερικά από τα παρανόμια που του έχουν προσάψει.

Ο Ove όμως είναι κάτι πέρα και πάνω απ’ όλα αυτά. Είναι μοναδικός.

Στην μακρά πορεία του στο χώρο άφησε ένα στίγμα ανεξίτηλο, μια τροχιά απίθανη και μια αύρα αναντικατάστατη.  Φέρει το ύφος, το ήθος μιας κατηγορίας ανθρώπων που δεν υπάρχουν πια, που δεν μπορούν να επιβιώσουν πλέον, που είναι ολότελα ασύμβατοι με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα.

Αυστηρός και μειλίχιος μαζί ο υψηλόσωμος Σουηδός πήρε την Toyota το ’73 από την αγωνιστική αφάνεια και την ανέβασε στην κορφή του παγκόσμιου Motorsport. Δεν ήταν ούτε εύκολο, ούτε συνηθισμένο.

Ξεκινώντας σχετικά αργά την διεθνή του καριέρα, ακόμα και για το δεδομένα των αρχών της δεκαετίας του ’60 ο Andersson είχε πολύ βαρύ έργο. Αιτία οι πολλές και ξεχωριστές επιτυχίες των συμπατριωτών του. Ake Andersson, Gunnar Andersson, Erik Carlsson, Tom Trana, Karl Magnus Skogh, Bengt Soderstrom, για να μην αναφέρουμε τους γείτονες Φιλανδούς Timo Makinen, Rauno Aaltonen, Simo Lampinen. Το να θέλεις να συναγωνιστείς εκείνα τα ονόματα εκείνη την εποχή ήταν σχεδόν παράλογο.

Στα 25 του χρόνια πλασάρεται 5ος στο Σουηδικό του ’63, ενώ την επόμενη χρονιά τερματίζει 10ος στο δικό μας Ακρόπολις. Για αυτόν τον αγώνα μιλάει με μια ιδιαίτερη νοσταλγία καθώς ξεκίνησε από την πατρίδα του μαζί με τον συνοδηγό του Αhmae Torsten και καθώς κατέβαιναν νότια προς την Βαλκανική συναντούσαν την άνοιξη.

Έφτασαν στην Ελλάδα, πρωτοσυνάντησαν τη δική μας πατρίδα στις καλύτερες ίσως στιγμές της πριν σαρωθεί από τη λαίλαπα του βιομηχανοποιημένου τουρισμού και μαγεμένοι από το χώρο και το φως προχώρησαν στις δοκιμές.

Ανεκάλυψαν ακόμα περισσότερη Ελλάδα, πέρασαν από την Μαγνησία, το Χάνι Μουργκάνι, το Μέτσοβο, τους Δελφούς, και αφού έπλυναν το Saab 96 Monte Carlo ανέβηκαν τη ράμπα της εκκίνησης κάτω από τον ιερό βράχο. Πενήντα ώρες αργότερα τερμάτισαν 10οι γενικής, ξανάπλυναν το όχημα και πήραν το μακρύ δρόμο του γυρισμού.

O Οve στον τερματισμό του "Ακρόπολις" του '67

Ήταν η πρώτη διεθνής επιτυχία, το έναυσμα μιας σπουδαίας καριέρας. Mετά από την ομάδα του Trolhattan, βρέθηκε στη Squadra Corse με ομαδάρχη τον Cesare Fiorio και κάνει την καλύτερη εμφάνισή του πάλι στο Ακρόπολις, 2ος το ΄67 πίσω από τον Pady Hopkirk, περνάει από την Ford, (2ος στο Tulip, 3ος στην Ελλάδα το ‘70) και φτάνει στη κορυφαία ομάδα της εποχής. Με τις γαλάζιες μπερλινέτες από την Διέπη κόντρα στον ομόλογο του Jean Luc Therier, τον πιο γρήγορο συνδυασμό της εποχής εκείνης, κάνει 4 νίκες μέσα στο ’71. Στο Monte Carlo, στο Σαν Ρέμο, στο Αυστριακό, στο Ακρόπολις.

Ήταν η καλύτερη χρονιά του. Λίγο αργότερα ξεκίνησε την προσπάθεια στην Toyota, που την έκανε παγκόσμια πρωταθλήτρια στο χώρο των ράλυ, την έφερε στο Le Mans, όπου το ’98 έχασε την νίκη στο νήμα, αφού ο T. Butsen έμεινε από κιβώτιο 50 λεπτά πρίν το τέλος του αγώνα ενώ είχε μια σχετικά άνετη πρωτοπορία. Επέστρέψαν στη Sarthe την επόμενη χρονιά και πέτυχαν με ένα αμιγώς ιαπωνικό πλήρωμα (Katayama, Suzuki, Tsuchiya) μια περήφανη 2η θέση με τη GT 1.

Oι επιλογές είχαν ήδη γίνει και o νέος αιώνας βρήκε την Toyota μακριά από το WRC. Ετοιμαζόταν για την επόμενη πρόκληση. Την F1. O Οve πάντα στο προσκήνιο, πάντα επικεφαλής.

Στην κλασσική ερώτηση, μετά από όλα αυτά, για την προτίμησή του ανάμεσα σε F1 ή WRC, απαντά με την αφοπλιστική ειλικρίνεια εφήβου αλλά και με μια μεστότητα λόγου ανθρώπου 66 ετών. «Αγαπώ το motorsport»

Από οδηγούς της γενιάς του θα ξεχωρίσει, τον Bjorn Waltegaard, από τους οδηγούς που εργάστηκαν για αυτόν αναφέρει πως ο Carlos Sainz είναι ένας πραγματικός πρεσβευτής του αθλήματος, ενώ θεωρεί τον Juha Kankkunen σαν το πιο φυσικό, το πιο πηγαίο ταλέντο που γνώρισε.

Για χάρη μας κάθισε πάλι σε μπάκετ μετά από 18 σχεδόν χρόνια. Είχε να οδηγήσει αγωνιστικό αυτοκίνητο από τότε που εξέλισσε τις πρώτες εκδόσεις της τετρακίνητης Celica.

Ξαναδέθηκε φέτος σε μια Corolla WRC και πρωτοδήγησε με τη βοήθεια της ηλεκτρονικής, τα ελεγχόμενα διαφορικά, τα σειριακά κιβώτια, τα joy sticks και όλη την τρέχουσα τεχνολογία.

Το πάλεψε ο Ove πάνω στις παγωμένες επιφάνειες της πατρίδας του, είχαμε την τύχη να συνοδηγήσουμε για λίγα χιλιόμετρα και είναι αλήθεια ότι τον προτιμήσαμε από τον επίσης παρόντα παγκόσμιο πρωταθλητή Didier Auriol, όχι μόνο διότι με το Γάλλο μας είχε ξανασυμβεί αλλά κυρίως διότι το να δεθείς έστω και περιστασιακά δίπλα στον Ove Andersson μέσα σε ένα αγωνιστικό αυτοκίνητο είναι μια τιμή μεγάλη.

Σε μια θέση από όπου έχουν περάσει ονόματα όπως, ο John Davenport, ο Jimmy Porter, o David Stone, o Arne Hertz, o Martin Holmes, o Henry Liddon, o Gunnar Haggbom και βέβαια ο Jean Todt.

O Οve αποσύρεται σιγά-σιγά από το προσκήνιο. Τα έργα του όμως θα παραμείνουν, σαν μάρτυρες μιας άλλης εποχής, σαν αποδείξεις ενός εργατικού, ευγενικού, άνδρα, ενός αληθινού gentleman.

δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "auto τύπος" τ.4 Μάρτιος 2004