Η Φιλοξενία ως πακέτο, το Δ.Ρ.Α ως προϊόν. (07.02.2011) PDF Print E-mail

Κατέφθασε με τη φούρια και τη σχετική αδιακρισία που ενίοτε διακρίνουν κάποια μηνύματα του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου.

Μας ενημέρωσε λοιπόν, περί των περί των «πακέτων» φιλοξενίας που έχουν εκπονηθεί για να τέρψουν κάθε (σχεδόν) επιθυμία εκείνων που θέλουν να παρακολουθήσουν το φετινό Δ.Ρ.Α. Μας παρέπεμψε μάλιστα και στην επίσημη ιστοσελίδα του αγώνα όπου είχε ήδη αναρτηθεί η σχετική ανακοίνωση.

Για να φανερώσω ευθύς εξ’ αρχής, την πραγματική μου διάθεση, όλη η ανάρτηση μου φάνηκε σαν ένα προγαμιαίο συμβόλαιο όπου περιγράφονται με θαυμαστή ακρίβεια όλα τα κάλλη της δεσποινίδος ετών 50φεύγα.

Κατ’ αρχήν δοκίμασε τις γλωσσικές αντοχές μας. Συνοψίζω την αγγλοσαξονική καταιγίδα μέσα στο ελληνικό κείμενο: Hospitality tent, Live feed, VIP Parking area, SS, roundtrip, open bar, cocktail party, closing party, hall of fame event, Celebrity Poker Event, special events, bronze, silver, gold, gold heli hopping, platinum και platinum double packages. Περιέργως η λέξη «βαν» (sic), ελληνοποιήθηκε, όχι όμως και η plasma.

 

Στη συνέχεια περιγράφονται όλες οι παροχές που θα απολαύσουν όσοι το επιθυμήσουν. Έτερο shock !

Από τα ταπεινά 95 € για μια μέρα του bronze πακέτου έως τα 4.495 € του platinum double υπάρχουν αρκετοί συνδυασμοί και ας μου επιτραπεί εδώ, να διατυπώσω κάποια ερωτήματα, μερικές σκέψεις.

Ας υποθέσουμε ότι δεν ζούμε το 2011, ας υποθέσουμε ότι δεν υπάρχει το Μνημόνιο, το έλλειμμα, το χρέος, τα διψήφια νούμερα της ανεργίας, οι δίκαιες ή άδικες απεργίες, οι συνδικαλιστικές κινητοποιήσεις, το μπαράζ των απολύσεων, το σκοτεινό μέλλον, όλη αυτή η πρωτοφανής για τα μεταπολεμικά χρόνια κοινωνική αναταραχή. Ας υποθέσουμε επίσης, ότι το ράλυ Ακρόπολις ήταν όπως κάποτε ένα αληθινό ράλυ. Ποιος υγιής άνθρωπος και για πιο σοβαρό λόγο θα αφηνόταν στις υπηρεσίες άλλων για να τον παρακολουθήσει;

Αν προβάλουμε τα ερωτήματα στο σήμερα, στη δοκιμαζόμενη Ελλάδα, εκεί όπου αυτό το «Του έλληνος ο τράχηλος ζυγόν δεν υποφέρει» δεν δείχνει πια να ισχύει, τι απαντήσεις μας πρέπουν;

Σε ποιόν υγιή άνθρωπο περισσεύει οτιδήποτε ώστε να πληρώσει για να τον πάνε σε Hospitality Tent του service park, να του προσφέρουν live feed σε τηλεόραση plasma, roundtrip με βαν στην SS Θήβα, ελαφρύ γεύμα, αναψυκτικά, ξενάγηση από έμπειρο οδηγό ράλυ, VIP πρόσβαση σε ειδικές περιοχές του Service Park.

Για τις ακόμα πιο extreme (μην ξεχνιόμαστε με τις λέξεις) παροχές, όπως: VIP πρόσβαση σε όλα τα special events, ξενάγηση στα «παρασκήνια» από τους επιτελείς του Acropolis rally, διαμονή στο club Hotel Casino Loutraki μαζί με τους επιτελείς και τις ομάδες, μεταφορά από και προς τις ειδικές με ελικόπτερο, cocktail party στην τελετή εκκίνησης στους πρόποδες της Ακρόπολης, πρόσβαση VIP σε μπαλκόνι κατά τον τερματισμό και την απονομή, closing party και βέβαια Celebrity Poker Event (!),  τα σχόλια δεν μπορεί παρά να είναι ζοφερά.

Το ράλυ «Ακρόπολις» του 21ου αιώνα, είναι πια ένα προϊόν. Όσοι το ελέγχουν, προσπαθούν να πουλήσουν ότι έχει περισσέψει από αυτό, όσο πιο ακριβά γίνεται σε όσους δεν ξέρουν τίποτα για αυτό. Ευθυγραμιζόμενοι στο πνεύμα της εποχής, το τυλίγουν στο πιο λαμπερό αμπαλάζ, δεσμεύονται στους μεσάζοντες και πατρόνες τού Βόρειου Άστρου για την προβολή που διακαώς επιθυμούν, μετατρέπουν τους επιτελείς σε ξεναγούς και υπόσχονται στους πελάτες το όραμα της πολυπόθητης πολυτέλειας.

«The saddest thing I can imagine is to get used to luxury» (το πιο θλιβερό πράγμα που μπορώ να φανταστώ είναι συνηθίσουμε στην πολυτέλεια) όπως είπε και ο Charlie Chaplin για να ευθυγραμμιστούμε και με την ορολογία της γλώσσας του official site.

Είναι εκνευριστική αυτή η πρακτική. Ποιά ακριβώς;

Η αλλοίωση της έννοιας φιλοξενία, ειδικά σε αυτόν τον τόπο όπου υπήρξε ανέκαθεν μια σταθερά, όπως άλλωστε και η έννοια της λέξης φιλότιμο, και η ανταλλαγή της με «πακέτα»

Η αντιμετώπιση του ράλυ Ακρόπολις ως προϊόν, έστω ότι έχει περισσέψει από αυτό και η εναγώνια προσπάθεια μιας φτηνής εκμετάλλευσης με πλούσια αποτελέσματα της «Ακροπολικής» ιδεολογίας.

Ασφαλώς δεν μπορούμε να γυρίσουμε το χρόνο πίσω. Να βλέπουμε 2 – 3 ειδικές την μέρα, να «κοκκινίζουμε» από τα χώματα της Μακρυράχης, να κοιμόμαστε μέσα στο αυτοκίνητο περιμένοντας τις διελεύσεις στην Ασπροκλησία, μετά τις καταρρακτώδεις βροχές στη Δεσκάτη να χαζεύουμε τα ελεύθερα service στην έξοδο του Ταρζάν, να εισπνέουμε το λεπτό αέρα στο ελατόδασος πάνω στις Καρρούτες, να μαγευόμαστε από τους καλλιτέχνες στη θεατρική σκηνή της Τσούκας, να ξημερωνόμαστε στη λασπωμένη Νεμούτα, να «καιγόμαστε» στα Βούρβουρα και να σπρωχνόμαστε στη ράμπα του τερματισμού κάτω από τον ιερό βράχο.

Όλα τούτα τελείωσαν, όπως τελείωσαν και τα νιάτα μας.

Αυτό είναι ένα γεγονός που εύκολα μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε και εύκολα ή δύσκολα να ζήσουμε με αυτό.

Ακόμα πιο εύκολα μπορούμε να καταλάβουμε και την αγωνία των καινούργιων πραματευτάδων, να πουλήσουν την πραμάτεια τους .

Αλλά δεν μας αρέσει. Δεν μας αρέσει αυτό που συμβαίνει, όπως συμβαίνει, όποτε συμβαίνει.

Για αυτό, Sorry Gents, but, We Aint Gonna Buy (Συγνώμη Κύριοι αλλά Δεν Θα Αγοράσουμε).

 

υ.γ.

Μια και ο χώρος στις ιστοσελίδες περισσεύει, θα διηγηθώ μια μικρή ιστορία για να μην παραποιούμε την έννοια της φιλοξενίας.

Φεβρουάριος του ΄99. Σουηδία. Karlstad. Μαζί με τον Νίκο Μ. έχουμε νοικιάσει ένα δωμάτιο σε μια μονοκατοικία ενός ηλικιωμένου ζεύγους ώστε να κοιμηθούμε τις 3 - 4 νύκτες που θα παραμέναμε εκεί, για να φωτογραφήσουμε το 48ο διεθνές Σουηδικό ράλυ.

Σβένσον, Σμιθσον, δεν θυμάμαι το επώνυμο του ζεύγους, κάπως έτσι τέλος πάντων ήταν, αλλά θυμάμαι ότι ήταν ευγενείς, εξυπηρετικοί, υπομονετικοί με τις καμιά φορά εκδηλωτικότερες του συνήθους αντιδράσεις μας και ήρεμοι, ήσυχοι, αυτό που λέμε «καλοί» άνθρωποι.

Ένα πρωινό κατέφθασε, αξημέρωτα ακόμα, στο σπίτι o Μαθιός Μ. ώστε να φύγουμε παρέα για τον αγώνα. Έκατσε μαζί μας σερβιρίστηκε μια κούπα καφέ και τσίμπησε κάτι από το πλούσιο τραπέζι με το πρωινό.

Όταν δυο μέρες αργότερα ζητήσαμε να κλείσουμε λογαριασμό με το ζευγάρι, ώστε να πληρώσουμε και να φύγουμε, διαπιστώσαμε ότι μας είχαν χρεώσει ένα παραπάνω πρωινό. Ήταν του Μαθιού. Το πληρώσαμε αδιαμαρτύρητα αλλά μεταξύ μας το σχολιάσαμε πολύ αρνητικά. Πιστεύαμε ότι σε κανένα Ελληνικό σπιτικό, όσο φτωχικό και να ήταν, και το σπίτι των Σουηδών δεν ήταν φτωχικό, δεν θα γινόταν κάτι τέτοιο. Στην Ελληνική νοοτροπία φάνηκε ακραίο. Στην Σκανδιναβική προφανώς ήταν φυσιολογικό. Η φιλοξενία όμως είναι, ή τουλάχιστον ήταν, κάτι που έχει μόνον Αξία. Ως εκ τούτου δεν μπορεί να διατιμηθεί, δεν μπορεί να γίνει πακέτο, και πολύ περισσότερο δεν μπορεί να πουληθεί. Αυτό που μπορεί να πουληθεί είναι η εκμετάλλευση, άντε αξιοποίηση για όσους αισθάνονται άβολα με τη λέξη, της οποίας εμπορικής ιδέας.

Μόνον που αυτό είναι παροχή υπηρεσιών και όχι φιλοξενία.

 

αναρτήθηκε και στο wmotors.gr