Λίγα λόγια, για τα 100 χρόνια του Monte (23.01.2011) PDF Print E-mail


Ένας αιώνας κύλησε από τότε που διοργανώθηκε για πρώτη φορά το rallye Automobile Monte Carlo. Μέσα σε αυτά τα 100 χρόνια πραγματοποιήθηκαν 79 αγώνες. Είναι ο πλέον ιστορικός αγώνας αυτοκίνητου. Τα πρώτα 500 μίλια της Ινδιανάπολις έλαβαν χώρα τον Μάιο του 1911, η πρώτη ανάβαση στο Pikes Peak τον Αύγουστο του 1916, και το πρώτο Le Mans τον Μάιο του 1923.

Τον Ιανουάριο του 1911, μόλις 23 αυτοκίνητα, ξεκίνησαν από 11 διαφορετικές πόλεις της Ευρώπης και μετά από 1.020 χιλιόμετρα νικητής αναδείχτηκε ο Γάλλος σπόρτσμαν Henri Rougier με μια επίσης Γαλλική Turcat-Méry 25 Hp.

Εκατό Γενάρηδες αργότερα, σαν από φάρσα της Ιστορίας, η νίκη πήγε πάλι σε ένα Γάλλο οδηγό, τον Bryan Bouffier, ο οποίος μέχρι στιγμής δεν είχε σκοράρει ούτε πόντο στο IRC, και σε ένα Γαλλικό αυτοκίνητο. Peugeot 207. Παρεμπιπτόντως, συγχαρητήρια στον Δημ. Αμαξόπουλο για τον τερματισμό και την επίδοση (29ος) σε ένα τόσο απρόβλεπτο αγώνα.

Το Monte Carlo, σαν αγώνας ράλυ, πέρασε σε μια νέα εποχή. Σχεδόν αδιαφορώντας για τον υποτιθέμενο κορυφαίο θεσμό (WRC), στήριξε το IRC, μάζεψε περισσότερες συμμετοχές από όσες μπορούσε να εξυπηρετήσει, τηλεπτικοποίησε το γεγονός σχεδόν στο σύνολό του και έβγαλε τον ύπατο άρχοντά του στους δρόμους και στο γυαλί, να προπαγανδίσει το γεγονός, να το προχωρήσει πιο εκεί.

Το τηλεοπτικό κομμάτι ήταν άρτια οργανωμένο, βασισμένο κυρίως στις in car cameras, με ελάχιστες εξωτερικές, και τη συνοδεία αερομεταφορόμενης σε ελικόπτερο όταν το επέτρεπε ο καιρός. Μέρα και νύχτα, σε ένα αφιλόξενο λόγω γεωμορφίας και θερμοκρασιών ευρύτερο χώρο, έκαναν μια δουλειά που άγγιξε το άριστο, με συνεχείς συνεντεύξεις τόσο των επικεφαλής των ομάδων, όσο και των οδηγών σε κάθε στοπ ειδικής. Ήταν μια εξαιρετικά οργανωμένη κάλυψη.

Μας κράτησε όρθιους το μεσονύκτιο προς το Σάββατο, να θαυμάζουμε τους κόκκινους δίσκους των οχημάτων στις τελευταίες φουρκέτες της Lantosque – Lucéram, της 13ης και τελευταίας ετάπ. Μας έφερε ζωντανά την ανατροπή της δεύτερης μέρας που σήκωσε τον Bouffier στην κορφή, τον μαχητή Francois Delecour στη δεύτερη θέση, στα 49 του χρόνια, 9 χρόνια μετά τον τελευταίο αγώνα στο WRC, 27 χρόνια μετά την πρώτη του νίκη, εκεί στο Monte, 17 μετά την τελευταία του, πάλι εκεί.

Μας έφερε επίσης και το νυκτερινό col de Turini, την ατμόσφαιρα, τα πανηγύρια, τους όχι και τόσο νηφάλιους θεατές, οι αρνητικές θερμοκρασίες μέσα στη νύκτα επιβάλουν και ολίγον αλκοόλ εξ’ άλλου, τις σημαίες, τα πυροτεχνήματα, τις φωτιές, το πανηγύρι. Μας κράτησε ξύπνιους, η συνεχής κάλυψη, με τους split χρόνους των συμμετεχόντων, τα ισχυρά φωτιστικά τους σώματα να σκάβουν το σκοτάδι, τις απαγγελίες των συνοδηγών, την αμεσότητα της ζωντανής μετάδοσης. Τα χαρήκαμε και νομίζουμε ότι καταλάβαμε την μορφή των πραγμάτων που έρχεται.

Λαμπερό προϊόν, το IRC, που με την βοήθεια της τεχνολογίας εισβάλει με φούρια στα σπίτια μας. Δεν έχουμε λόγο για γκρίνιες.

Δεν είναι πρόσφορο όμως να το συγκρίνουμε με τα παλιά Monte. Δεν υπάρχουν εκείνες οι εξοντωτικές πορείες των χιλιάδων χιλιομέτρων μέσα στην παγωμένη ήπειρο, δεν υπάρχει η κόλαση του κριτηρίου νυκτερινού λουπ ChamberyMonaco, δεν υπάρχει ούτε Monte Fiasco. Για τους Άγγλους ήταν πολύ επώδυνο. Αν έπρεπε, για να κερδίσει μια DS 21, να αποκλειστούν τα τρία πρώτα Cooper και η Cortina του Clark, ήταν ακραίο unfair. Ακόμα στη βιβλιογραφία τους (Graham Robson) για εκείνη την περίπτωση (’66), αναφέρουν τα "επίσημα" αποτελέσματα και τα «αληθινά» αποτελέσματα.

Ξαναγύρισαν όμως την επόμενη χρονιά, και το ξαναπήραν με τον πρωταθλητή Ευρώπης R. Αaltonen μπροστά από τον Vic “The quick” Elford, που θα έπρεπε να περιμένει μέχρι το ’68, ώστε να προσθέσει και από αυτόν τον αγώνα, μια νίκη στο μεγάλο του palmares. Θα ακολουθήσουν οι μορφές του Bjorn Waltegaard, των Γάλλων με τις Α110, του Munari με τη Stratos και η εκπληξη του ’78. Ήταν τότε που ο Γάλλος J.P. Nicolas με ένα γερμανικό όχημα, μια ιδιωτική 911, φροντισμένη από έναν Ισπανό βελτιωτή, Almeras, θα τους το πάρει. Απίθανο; Μπροστά από το πανίσχυρο gruppo και από τα μικρά 5άρια Alpine των Ragnotti και Freguelin που λίγο έλειψε να επαναλάβουν τις επιτυχίες των Minis της προηγούμενης δεκαετίας.

Τον Αύγουστο του ίδιου έτους αποχωρεί από τα εγκόσμια ο Anthony Noghès μια από τις ιδρυτικές μορφές της αυτοκινητικής λέσχης του Monaco.

Το ’79 πάλι Γάλλος (Darniche) πάλι Stratos, στον απόηχο μιας μεγάλης μάχης και στη σκιά ενός πιθανού σαμποτάζ. Το ’80 η πρώτη του Rohrl (στη φωτό, κάτω, με το συνοδηγό του Christian Geistdorfer στον τερματισμό) ο μόνος με τέσσερις νίκες με 4 διαφορετικά οχήματα εκεί.

Μέχρι το ’86 πάμε με υπέρ-αυτοκίνητα του group B, και από τις 36 ειδικές των 867 συνολικά χιλιομέτρων, θα φθάσουμε στις 13 φετινές, περισσότερες από τις μισές επαναλαμβανόμενες, συνολικού μήκους 337 χλμ. και πλήρους τηλεοπτικής καλύψεως.

Μετά το ’96, όταν ο αγώνας μαζεύτηκε στα service park, έχασε κάθε επαφή με το παρελθόν του όπως και όλοι οι αγώνες του παγκοσμίου.

Τελευταίες προσωπικότητες; Ας καταχωρηθούν εκείνες του Tomi Makinen, ο μόνος με 4 συνεχόμενες νίκες, και του πολυνίκους Αλσατού Loeb με 5 στο σύνολο.

Έτσι έχουν τα πράγματα. Οι φωτιές θα συνεχίσουν να ζεσταίνουν τους κάθε λογής ένθερμους που ανεβαίνουν στα βράχια και στις πεζούλες των ειδικών του Monte, ο τηλεοπτικός φακός θα βρίσκεται παντού, ακόμα και κάπως αδιάκριτα, δίνοντας εικόνες και πληροφορίες σε πραγματικό χρόνο σε όλο τον πλανήτη, αλλά κάποιοι θα νοσταλγούν το παρελθόν.

Όσοι κινούνται πέραν αυτής της νοσταλγίας και δεν γνωρίζουν, δεν θυμούνται, ή δεν καταλαβαίνουν προφανώς έχουν επιβιβαστεί σε άλλο όχημα. Ας είναι καλοτάξιδο.

 

 

από το περιοδικό "Βολάν" για το 25ο rallye Monte Carlo του 1956.