Είναι άλλο πράγμα να περνάς το κατώφλι ενός ναού, να κλίνεις το γόνυ μπροστά σε μια εικόνα προκειμένου να βρεις ένα έρεισμα για να αντεπεξέλθεις σε μια φοβερή δοκιμασία που σου ΄τυχε, και άλλο πράγμα να προσεύχεσαι για να προκαλέσεις μια θεϊκή παρέμβαση που θα λύσει το πρόβλημά σου.

^{Μεγάλο Σαββάτο, 4 Μαΐου 2013. Λιτανεία Αγ. Σπυρίδωνος. Κέρκυρα.}

Η αναφορά γίνεται με αφορμή την είδηση για την λιτανεία του διοργανώθηκε στο δοκιμαζόμενο νησί της Σαντορίνης επ’ ευκαιρία του εορτασμού του Αγ. Χαραλάμπους. Με τη Γαλανόλευκη, τα λάβαρα, ιερά κειμήλια και τα λείψανα του Αγίου βγήκαν οι κάτοικοι του Εμπορειού, των ιερέων πρωτοστατούντων, στους δρόμους. Η είδηση επιδέχεται δυο ερμηνείες.

Η μία είναι ότι η λιτανεία διοργανώθηκε για να αντιμετωπιστεί πνευματικά η σεισμική δραστηριότητα, να βοηθήσει όσους παραμένουν εκεί να βρουν το κουράγιο απέναντι στο τρομακτικό λόγω διαστάσεων και συχνότητας φυσικό φαινόμενο και η άλλη, για να ζητηθεί η θεϊκή παρέμβαση, η θεϊκή προστασία και να επανέλθει η γαλήνη στον τόπο.

Αντιληπτή άμεσα η χαώδης διαφορά ανάμεσα στις δυο ερμηνείες. Αντίστοιχη διαφορά υπάρχει ανάμεσα στη θρησκευτική πίστη που έρχεται ως αρωγός, ως βοήθημα, ως τάση συναδέλφωσης και αγάπης ανάμεσα στους κατοίκους αυτού του πλανήτη, και την θρησκευτική πίστη που επιβάλλεται ως τυφλός δεσποτισμός ο οποίος εξουσιάζει με βαρβαρική βία.

Ζούμε σε μια χρονική περίοδο που ο ηγέτης του θεωρούμενου ως ισχυρότερου κράτους της γης διοικεί με προεδρικά διατάγματα, ένα εκ των οποίων αφορά τα καλαμάκια. Κάτω από αυτές τις εξελίξεις ο όποιος θρησκευτικός δεσποτισμός έχει πλέον σοβαρό ανταγωνισμό.