Πληθωρικός, ενημερωμένος, ερευνητής και έμπειρος πια, θα ήταν περίεργο να ασχοληθεί με ένα θέμα και το αποτέλεσμα να μην άρτιο, πλούσιο και καλογραμμένο. Έτσι συνέβη και με το βιβλίο «Η μαφία των βομβαρδιστικών».

O λόγος για τον Malcolm Gladwell που επιμελείται αυτής της μικρής, σε έκταση, έκδοσης, αλλά τόσο πυκνής καταγραφής όσο και πλήρης στοιχείων, λεπτομερειών που έρχονται να προσφέρουν νέες διαστάσεις σε γεγονότα που καθόρισαν την πορεία του Β΄Π.Π.

Όπως, καταστροφές που θα άλλαζαν ροή του πολέμου, αλλά δεν συνέβησαν από ένα παιχνίδι της τύχης, ή την μη επίτευξη ενός στόχου που θα είχε σοβαρές συνέπειες στο αντίπαλο και ενώ η κατάρρευση ήταν πλέον αναπόφευκτη, εγκαταλείφθηκε η προσπάθεια.

Για την πρώτη περίπτωση ας αναφερθεί η τυχαία αναβολή της επιδρομής 119 βομβαρδιστικών Β-29 με 1039 εξειδικευμένους, εκπαιδευμένους αεροπόρους, με πλήρες φορτίο καυσίμων, με ζεστούς κινητήρες καθόλα έτοιμα να απογειωθούν από τις Μαριάνες νήσους για να πλήξουν την μητροπολιτική Ιαπωνία.

Λίγες στιγμές αργότερα ξέσπασε σφοδρή καταιγίδα που κράτησε έξι ολόκληρες μέρες. Αν τα Β-29 είχαν απογειωθεί δεν θα μπορούσε κανένα να επιστρέψει. Όλη η μοίρα και τα πληρώματα θα είχαν χαθεί κάπου στο Ειρηνικό ωκεανό.

Στην δεύτερη περίπτωση οι συμμαχικές επιδρομές επικεντρώθηκαν στην

καταστροφή γερμανικών εργοστασίων κατασκευής ρουλμάν, διότι η έλλειψή τους θα ήταν καταστροφική για την πολεμική δραστηριότητα.

Επέλεξαν το Ρέγκενσμποργκ και το Σβάινφουρτ. Επιχείρησαν αρκετές επιδρομές αρκετά βαθιά στο γερμανικό έδαφος, έχασαν πολλούς άνδρες και αντίστοιχα βομβαρδιστικά, αλλά στο τέλος η αποστολή είχε κριθεί ως αποτυχημένη. Κι όμως ο Άλμπερτ Σπέερ, υπουργός εξοπλισμών, πολεμικής παραγωγής, και ευνοούμενος του Αδόλφου στα απομνημονεύματά του αποκάλυψε ότι αν είχαν συνεχίσει τις επιθέσεις «γρήγορα θα παίρναμε την τελευταία μας αναπνοή».

Το βιβλίο περιστρέφεται τόσο σε καθαρά επιτελικά σχέδια, σε τακτικές επιδρομών, στο πολύ δύσκολο εκείνη την εποχή θέμα της αποτελεσματικότητας που είχε να κάνει με τους μηχανισμούς στόχευσης, όσο και με σοβαρά ηθικά διλήμματα, του κατά πόσο είναι θεμιτό να επιτίθεσαι σε μη στρατιωτικούς στόχους, να ισοπεδώνεις ολάκερες πόλεις, προκειμένου να κάμψεις το ηθικό του αντιπάλου.

Το ζητούμενο είναι να κερδίσεις τον πόλεμο εύκολα, δηλαδή σύντομα και με τις μικρότερες δυνατές απώλειες. Τις δικές σου απώλειες. Οι απώλειες του αντιπάλου δεν είναι δικό σου πρόβλημα. Ενδεχομένως να είναι η λύση του δικού σου προβλήματος. Ακριβώς το ίδιο προσβλέπει και ο αντίπαλος και κάπως έτσι η βία παίρνει ανεξέλεγκτες διαστάσεις.

Σε αυτή την πρακτική, τον κυρίαρχο ρόλο έχουν οι πολέμαρχοι. Σκληροτράχηλοι επικεφαλής μονάδων που η θέση τους επιβάλει την απουσία οίκτου, δισταγμού και ενοχών. Όπως ο Κέρις Λεμέι του οποίου τα πεπραγμένα αναφέρονται διεξοδικώς.