Καθώς ο χρόνος κυλά αλλάζοντας άρδην τις συνθήκες, ένας συνήθης πλην ενήμερος, πολίτης με κάποιες δεκαετίες στους ώμους του, αρχίζει να έχει σοβαρές επιπλοκές στις απαντήσεις απλών ερωτήσεων.

Ιδού ένα τρανταχτά απλό παράδειγμα με το ερώτημα: Ποια είναι η Ελλάδα σήμερα;

Ετέθη αυτό το ερώτημα, επειδή αχός βαρύς ακούστηκε περί της ελληνικής συμμετοχής στην 68^η διοργάνωση του Διαγωνισμού Τραγουδιού της Eurovision. Κατηγορήθηκε η συμμετέχουσα με τα ελληνικά χρώματα καλλιτέχνης και μάλιστα με υπέρτατο ζήλο ότι αυτό που προέβαλε δεν ήταν η Ελλάδα (μας). Επειδή μπορεί να έχουν δίκιο οι έχοντες, με τόση διακαή προσήλωση, τέτοια άποψη, το δευτερογενές ερώτημα είναι: «Ποια Ελλάδα βλέπεις»;

Διότι χιλιάδες πολίτες τούτης της χώρας που ταξιδεύουν καθημερινώς με το καμάρι του πολιτισμού μας, τον προαστικό, βλέπουν μια άλλη Ελλάδα από εκείνη που αντικρίζουν πολίτες με άλλες παραστάσεις, οι οποίοι δεν θα παρατηρήσουν, μεταξύ πολλών άλλων, τη χωματερή ενίοτε καπνίζουσα, ανάμεσα στις γραμμές και το καταυλισμό των Ρομά στο τμήμα Ασπρόπυργου - Ζεφύρι. Αποτίθενται εκεί για εκατοντάδες μέτρα παράλληλα με τις σιδηροδρομικές τροχιές, καμένα αυτοκίνητα, κάθε είδους σκουπίδια, μπάζα και ότι άχρηστο γεννά η τεχνολογία.

Μένοντας στον καλλιτεχνικό χώρο, πρωταγωνίστρια ελληνικού σήριαλ πραγματοποίησε, αδιόρατο με ποια ιδιότητα, πέρασμα από το άλικο του φεστιβάλ των Καννών καρπέτο. Το οποίο πέρασμα προβλήθηκε με ιδιαίτερη θέρμη από τις κοσμικές στήλες. Υπήρξαν αντιδράσεις και για τούτη την προβολή, μερικές πετυχημένα χιουμοριστικές τω όντι, με στόχο την αμφίεση και το μακιγιάζ της νεαράς ηθοποιού. Το σταριλίκι δημιουργούσε, εξ απαλών ονύχων, εντυπώσεις και ονειρώξεις. Αλλά, η Ελλάς της Μελίνας έχει σβήσει προ πολλού.

Η δε προς τους πολιτικούς κριτική, από τη στιγμή που ξεφεύγει από πολιτικές πρωτοβουλίες και δράσεις, πίπτει στο επίπεδο του κουτσομπολιού. Θα ήταν λοιπόν περισσότερο δόκιμη η κρίση περί της της επιλογής της  διασκέδασης που επέλεξε ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως, και ουχί περί του που ακριβώς ευρέθη. Ο οποίος αρχηγός, ειρήσθω εν παρόδω, μπορεί να έχει θέση στις σουίτες των αστικοπόπ μπουζουκλερί της παραλιακής, αλλά θέση στο ελληνικό κοινοβούλιο δεν έχει. Ας υποθέσουμε ότι το αντίστροφο θα ήταν λιγότερο απαισιόδοξο, καθότι τώρα οδεύουμε ολοταχώς σε φάση: «Ξημερώματα δίνεις δικαιώματα».

Και αν το Εθνικό Σύστημα Υγείας αποτελεί λυδία λίθο για τον πολιτισμό σύγχρονου κράτους, η είδηση που κατέφθασε χθες, περί του τέλους από την πρώτη Ιουνίου των τακτικών χειρουργείων στο νοσοκομείο Παίδων «Αγία Σοφία», καθώς οι εργαζόμενοι αντιμετωπίζουν εξοντωτικές συνθήκες εργασίας, έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την οδηγία της διοίκησης του νοσοκομείου «Ευαγγελισμός» προς το προσωπικό, όπου: «Εν όψει της διεξαγωγής του τελικού του CONFERENCE CUP στην OPAP ARENA στις 29/05/2024 σας ενημερώνουμε ότι το Νοσοκομείο τίθεται σε 24ωρη ετοιμότητα κατά τις 28, 29, και 30/05/2024 , για την αντιμετώπιση των VIP (διαπιστευμένων και φιλάθλων) που θα διαμένουν στα Ξενοδοχεία “Μεγάλη Βρετάνια”, “Grand Hyatt” και “Marriot Athens”»

Κάπως έτσι πελαγώνει κανείς και αδυνατεί να δώσει απαντήσεις ακόμα και στο απλό ερώτημα: Ποια είναι η Ελλάδα σήμερα.

Τα περί πελάγου, μας τα έγραψε ο Νίκος Γκάτσος πριν 60 τόσα χρόνια.

«Το πέλαγο είναι γλυκό
Χάδι μαζί και δάκρυ
Και με κυλάει αφρίζοντας
Στου ορίζοντα την άκρη»

Ακολούθως, Χατζιδάκις, Χιώτης, Καζαντζίδης, έβαλαν τις γαλανόλευκες σφραγίδες τους σε μια εποχή που ανέτειλαν περισσότερες ελπίδες.