Πρέπει να είναι πάνω από καμιά τριανταριά χρόνια τώρα, που τουλάχιστον είκοσι φορές ανά έτος περνούσα από εκεί. Πιο μακρύς δρόμος για τον προορισμό μου, πιο αργή διαδρομή αλλά συνήθιζα να θυσιάζω ταχύτητα και ευκολία, στο βωμό της μοναχικής πορείας και των αναπνοών από κωνοφόρα.

Διακριτά ενίοτε, πέρα από στην στενή, φαγωμένη από τις βροχές άσφαλτο λίγα διάσπαρτα σκουπίδια αποτέλεσμα ενεργειών μερικών κακόμοιρων συμπολιτών, από κοντά και κάποια μπάζα από φουκαράδες που προσπαθούσαν να βγάλουν ένα πιο γρήγορο μεροκάματο, αλλά ακόμα κι έτσι, αυτά τα οκτώ - εννιά χιλιομετράκια μακριά από τη παλαβομάρα των άλλων οδών είχαν μια καλοσύνη, ημέρευαν το είναι μου.

Επιπλέον, ήταν κάτι σαν τάμα όταν, σταματούσα μετά το δασωμένο κομμάτι, στο οροπέδιο κι έκανα ένα κλικ. Έδινε το στίγμα της εποχής και των καιρικών συνθηκών.

Πράσινο τους χειμώνες,

συννεφιασμένο από τις αντάρες του καιρού,

λουλουδιασμένο την άνοιξη,

λαμπρό ακόμα και κάτω από διάσπαρτα σύννεφα,

στεγνό κίτρινο τα καλοκαίρια και στο βάθος, γύρω από το επίπεδο κομμάτι γης στα ψηλώματα, πάντα το βαθύ πράσινο του δάσους.

Στα τέλη του φετινού Ιουλίου, όλα τούτα τελείωσαν.

Για όσους μετρούν αρκετές δεκαετίες παρουσίας στον πλανήτη, τελείωσε ολοκληρωτικά. Δεν θα προλάβουν να το ξαναδούν όπως ήταν.

Το ανησυχητικό είναι ότι λησμονιούνται. Κι ακόμα πιο γοργά λησμονιούνται οι ανεπάρκειες όλων όσοι είχαν την υπευθυνότητα για να μην συμβαίνουν αυτά. Όπως π.χ. του ατόμου που υποδυόταν το ρόλο του περιφερειάρχη Αττικής. Το ότι δεν τα κατάφερε είναι αμφίσημο. Μπορεί να το χρεώσει στην κλιματική αλλαγή. Ας κρυφτεί πίσω από αυτό, διότι κάποιοι θα το δεχτούν.

Για το ότι μεράκλωσε κι έφερε τις γυρουβολιές του ενώ ακόμα κάπνιζαν οι πυρκαγιές, ενώ γίνονταν οι εξόδιες ακολουθίες των πιλότων πως άραγε θα το δικαιολογήσουν οι ψηφοφόροι του; Ειδικά αν είχε καεί το σπιτικό  τους, ή πολύ χειρότερα αν είχαν χάσει άνθρωπό τους. Αλλά ας υποθέσουμε ότι είναι μεγαλόκαρδοι και τον συγχωρούν γιατί είναι μορφωμένος επιστήμων, μα και Ζορμπάς και ωραίος ως Έλλην άνδρας. Πάσο κι εκεί.

Αυτό που δεν αντιλαμβάνονται όσοι φιλότιμοι επιμένουν να επιβιώνουν, είναι που δεν βγήκε την επομένη των γυροβουλιών να πεί: «Μάλιστα κυρίες & κύριοι έσφαλα, πάρτε εδώ και τώρα την παραίτηση μου, παραδίδω αυθωρεί και παραχρήμα αξιώματα, μεγαλεία,  σωφέρ και αουτομόμπιλε, πάω σπίτι μου». Δεν το έπραξε. Προτίμησε να εκτεθεί ακόμα περισσότερο, κατέβηκε ακόμα ένα υπόγειο πιο χαμηλά προκειμένου να μην απολέσει τα αξιώματα, τα μεγαλεία, τον σωφέρ και το wasαυτομόμπιλε.

Ας τα θυμηθούν όλα τούτα, όσοι θα τραβήξουν το παραβάν τον προσεχή Οκτώβριο. Ας τεθεί, παραβολικώς, το ρητορικόν και ωσαύτως προβοκατόρικον ερώτημα δια μίαν παρομοίαν περίπτωσιν που απαντήθηκε εν τοις πράγμασι: «Πως ηδυνάμεθα να αντέξωμεν κοινοβούλιον άνευ Καραμανλή;»

Όταν θεριεύουν οι φλόγες, χάνονται οι υπεύθυνοι. Κατόπιν χορεύουν.

Όταν σβήνουν οι μνήμες, τελειώνουν οι ελπίδες. Κατόπιν ξαναψηφίζουμε.