Αν έπρεπε να θυμηθώ κάτι για τον Colin… (15.09.2010) PDF Print E-mail

(1)

Θα ξεκινούσα από το πρώτο του «Ακρόπολις». 39o, 1992. Πρώτη φορά στην Ελλάδα ο Colin, πρώτη εμφάνιση Legacy στο «Ακρόπολις», team mate ενός Vatanen. Ετάπ Μάνδρας, πρώτη του αγώνα αν εξαιρεθεί η υπερειδική της Αναβύσσου. Με το νο 9 ο Colin ξεκινά με πυροτέχνημα. Δεύτερος 4 δεύτερα πίσω από τον Auriol. Δεν ήταν όμως αυτό. Ήταν ο τρόπος που κινήθηκε. Είχε το χάρισμα, αυτή την αγωνιστική αυθάδεια, την πληθωρικότητα, το θάρρος. Όσοι ήταν εκεί, το κατάλαβαν αμέσως. Οι υπόλοιποι το κατάλαβαν στις επόμενες ειδικές… Σαφώς ταχύτερος του Ari, ολοκλήρωσε 4ος τον αγώνα, ενώ κέρδισε και 11 ειδικές από τους πολύ εμπειρότερους ανταγωνιστές του. Και τι ονόματα! Πλην του νικητή Auriol, ήταν εκεί οι Kankkunen, Biasion, Delecour, Sainz, Alen, Schwarz. Η εικόνα (1) από τη Μάνδρα, όπου τον είδαμε για πρώτη φορά να ξεδιπλώνει το ταλέντο του στην πατρίδα μας, εννέα μόλις χρόνια μετά την τελευταία εμφάνιση, στον τόπο μας, του πατέρα του, Jimmy.

Δυο χρόνια αργότερα, Μάιος του '94, μετά την ανασυγκρότηση της Μακρακώμης, όπου συνέβη και το επεισόδιο με το κριτή, που δεν ασφάλισε το καπό του Legacy, με αποτέλεσμα μετά από μικρή απόσταση να ανοίξει με βία και να σπάσει το παρ-μπρίζ. Αγνοώντας το γεγονός, περιμένω τις διελεύσεις, ψηλά στην απλή του Τυμφρηστού, βλέποντας ένα μεγάλο κομμάτι διαδρομής. Ζεστό μεσημέρι, οι περισσότεροι ανεβαίνουν σβέλτα στο κλειστό ανηφορικό, γλιστερό κομμάτι. Μέχρι που ήρθε αυτός. Τι απλή; Τι ειδική; οδηγούσε εκτός μέτρου, γεμάτος οργή, με την ουρά πότε να γλύφει τα βράχια, πότε να βγαίνει εκτός δρόμου, με αλλόκοτες, ατελείωτες γωνίες. Τι θυμός, τι ρυθμός! Εκτός λογικής. Υπέφερε ο επίπεδος κινητήρας, τα διαφορικά, τα τρακτερωτά διαμαρτύρονταν. Ατυχώς για αυτόν ο θυμός του δεν πέρασε μέχρι την εκκίνηση της Διποταμιάς. Έκανε ότι έκανε, εκεί και οι αγωνοδίκες αποφάσισαν να τον θέσουν εκτός αγώνα. Είναι δύσκολο να εκφέρεις άποψη. Η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην αδικία και την αντιαθλητική συμπεριφορά είναι συχνά πολύ - πολύ λεπτή. Πέρα από αυτό, όμως εκείνη η ανάβαση προς τον Αη -Γιώργη ήταν αποκάλυψη.

 

 

(2)

Μάρτιος 99. Πρώτη χρονιά στη Ford, πρώτη νίκη του Focus. Safari rally. Τερματισμός αυτού του μοναδικού αγώνα στο Nairobi. Τεράστια εμπειρία, έστω και την τελευταία χρονιά του προηγούμενου αιώνα, με τις καλύτερες ανατολές του κόσμου να γεννιούνται μέσα από τα πιο βιολετιές αποχρώσεις και την υγρασία της γης να προκαλεί την όσφρηση. Ο Colin έχει κερδίσει σχετικά εύκολα. Λίγο πριν ανέβει στη ράμπα του τερματισμού ο Luis Moya τον συγχαίρει, τον αγκαλιάζει. Ο Σκοτσέζος αρχίζει να επιστρέφει σιγά – σιγά την ηγεμονική αμοιβή του στο μπλέ οβαλ. Το ότι δεν πήρε τίτλο με αυτούς είναι μια άλλη ιστορία.

 

(3)

Κύπρος, Απρίλιος 2002. Ο Colin προηγείται. Τι πρωτοτυπία! Αυτό το κάτι παραπάνω, όμως θα τον εμποδίσει να προσθέσει μια νίκη στο palmares του. Βγαίνει, τουμπάρει, αδικεί εαυτόν και ομάδα. Δεν του κάνει. Δεν συμμαχεί με την ιδέα της συλλογής των πόντων. Προσπαθεί να απειλήσει τον προπορευόμενο Gronholm και ξανατουμπάρει. Θα περιοριστεί έτσι στην έκτη θέση. Στο service park, μια όχι ασυνήθιστη εικόνα. Ένα rally car πολύ ταλαιπωρημένο

(3).

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

(4)

Λίγους μήνες αργότερα, τον Αύγουστο στη Φιλανδία, ενώ είχε κερδίσει τους δύο τελευταίους αγώνες της ζωής του, ως απεδείχθη εκ των υστέρων, «Ακρόπολις» και Σαφάρι δεν θα καταφέρει να τερματίσει. Φωτογραφημένος στο service park στη Jyvaskyla, (4) είχε αποκτήσει εκείνη την πελώρια ηρεμία που τον χαρακτήριζε. Ήταν σαν μια διχασμένη προσωπικότητα. Η ηφαιστειώδης, γεμάτη ένταση συμπεριφορά, τα ξεσπάσματα με τις γροθιές στο τιμόνι, τα σούτ στα φτερά, το εξωπραγματικό τέμπο και μετά από λίγο η Ολύμπια ηρεμία και το χαμόγελο.

 

Ήταν ξεχωριστός ο Colin,

και το κενό της απουσίας του μεγάλο…

 

 

 

αναρτήθηκε και στο wmotors.gr