Ιστορίες ακραίων κατορθωμάτων (08.07.2010) PDF Print E-mail

Ένα 13χρονο αγόρι από τις ΗΠΑ έγινε ο νεαρότερος ορειβάτης που έχει κατακτήσει την υψηλότερη κορυφή του Everest, όπως προκύπτει από την προσωπική του ιστοσελίδα.

Το όνομα του είναι Jordan Romero και για να καταφέρει τον άθλο του, βοηθήθηκε από μια ομάδα ορειβατών, ανάμεσα στους οποίους ήταν κι ο πατέρας του παρέα με την σύντροφό του. Η είδηση της κατάκτησης της υψηλότερης κορυφής στον πλανήτη έγινε με δορυφορικό τηλέφωνο ενώ λίγο αργότερα όλες οι λεπτομέρειες του εγχειρήματος αναρτήθηκαν στην ιστοσελίδα του μαζί με την πληροφορία πως: «όλα τα μέλη της ορειβατικής ομάδας νοιώθουν απίστευτα ευτυχισμένα».

Όπως σημείωσαν τα φύλλα, το ρεκόρ του νεότερου ορειβάτη που αναρριχήθηκε στην κορφή του Everest κατείχε από το 2001, o 16χρονος Νεπαλέζος, Temba Tseri, ο οποίος σε αυτή την προσπάθεια, έχασε πέντε δάκτυλα από κρυοπαγήματα. Εδώ ας σημειωθεί ότι το Νεπάλ θέτει ένα όριο ηλικίας στους ορειβάτες, όχι όμως η γειτονική Κίνα.

Λίγο νωρίτερα, τα μέσα ενημέρωσης είχαν ασχοληθεί με μια παρόμοια περίπτωση. Η 16χρονη Jessica Watson, κατάφερε να πραγματοποιήσει το γύρο του κόσμου σόλο, με το ιστιοπλοϊκό της μήκους 10,23 μ. (34 πόδια) που φέρει το όνομα Εlla΄s Ρink Lady και είναι βαμμένο σε απόχρωση του ροζ.

Και όταν λέμε σόλο εννοούμε, μόνη, αβοήθητη και χωρίς στάσεις. Αυτό σημαίνει περισσότερα από 200 μερόνυκτα στις πιο άγριες θάλασσες του κόσμου χωρίς να συναντήσει ψυχή. Σχεδόν απάνθρωπο για έναν μεστό αρσενικό, πόσο μάλλον για μια έφηβη.

 

 

 

 

 

Η σύντομη ιστορία των πρόσφατων κατακτήσεων, ξεκινά μόλις το 1953 για το Everest και 13 χρόνια αργότερα, το 1966, για τον πρώτο σόλο περίπλου της γης. Ο Νεοζηλανδός sir Edmund Percival Hillary μαζί με τον Νεπαλέζο Tenzing Norgay, στις 29 Μαίου του ’53 πάτησαν στη κορφή του κόσμου, πρώτοι από κάθε άλλο άνθρωπο, ενώ ο sir Francis Charles Chichester ολοκλήρωσε το εγχείρημα του τον Μάιο του 1967 μετά από 226 μέρες μοναχικής ιστιοπλοΐας. Ξεκίνησε από του Plymouth και στο χρονικό αυτό διάστημα είχε «πιάσει», με το σκάφος του, το Gipsy Moth IV, μόνο στο Σίδνευ της Αυστραλίας.

Τόσο το ένα, όσο και το άλλο εγχείρημα ήταν αρκετά επικίνδυνα αλλά και εντυπωσιακά ώστε η βασίλισσα της Αγγλίας να απονείμει τον τίτλο του sir στους δύο τολμηρούς άνδρες.

Το τι μεσολάβησε από τότε και η επιχείρηση ακραίων, επικίνδυνων εγχειρημάτων απέκτησε επιδημικές διαστάσεις δεν είναι μυστήριο.

Το περιοδικό Life, τον Αύγουστο του ΄96, είχε αφιερώσει το εξώφυλλο του στον Scott Fischer, έναν επαγγελματία ορειβάτη, συνοδό φιλόδοξων και γενναίων ορειβατών που επιθυμούσαν να κατακτήσουν την κορφή του κόσμου. Ο Scott ξεψύχησε όταν μια αιφνίδια αλλαγή του καιρού έπληξε την ομάδα (πελατών) που οδηγούσε, στα 27.200 πόδια. Τo ρεπορτάζ ήταν σπαραξικάρδιο και ενδεικτικό της γιγαντιαίας δύναμης που κλείνουν στη ψυχή τους οι άνθρωποι που ανεβαίνουν εκεί πάνω.

Λένε ότι σε αυτά τα υψόμετρα, όταν τα πράγματα αγριεύουν υπάρχουν τρεις απαράβατοι κανόνες. 1. Σώσε τον εαυτό σου. 2. Σώσε όποιον μπορείς. 3. Σώσε εκείνον που συγκεντρώνει τις περισσότερες πιθανότητες να επιβιώσει. Τόσο ο 23χρονος συνοδός της αποστολής Sherpa, Losbang Jangbu, που θαύμαζε τον Scott, όσο και ο Anatoli Boukreev υπερέβαλαν στην προσπάθειά τους να σώσουν τον Fischer, αλλά δεν τα κατάφεραν. Η παράδοση λέει πως οι νεκροί παραμένουν εκεί, όπως οι ναυτικοί αποκτούν τάφο υγρό.

Όταν ο Hillary πραγματοποίησε το κατόρθωμα του, είπε στον επιστήθιο φίλο του George Lowe: “Well, George, we knocked the bastard off”. Έκτοτε, σαν να θύμωσε το βουνό και ως σύγχρονος Μινώταυρος κρατά έναν ετήσιο φόρο.

Ο Νεοζηλανδός, που έχασε τη σύζυγο Louise και τη θυγατέρα του Belinda σε αεροπορικό δυστύχημα στο Κατμαντού το ’75, καθώς τους περίμενε για να συνεχίσουν το φιλανθρωπικό έργο ανέγερσης νοσοκομείου στο Phaphlu, δήλωσε το ’96 μετά το συμβάν με τον Fisher: «θα ξανασυμβεί».

Τo 1958 διαγνώσθηκε καρκίνος στους πνεύμονες του Francis Chichester. Η γυναίκα του, επέβαλε αυστηρή δίαιτα χορτοφαγίας και έξι χρόνια αργότερα στα 65 του, ξεκίνησε το εγχείρημά του. Το ΄67, λίγες εβδομάδες μετά την επιτυχία του, χρίστηκε ιππότης με το ίδιο ξίφος που είχε χριστεί ο sir Francis Drake και το ‘72 έχασε τη μάχη με τον καρκίνο, ενώ το μήκους 18 μέτρων (55 ποδών) Gipsy Moth IV, είχε δέσει δίπλα στο Cutty Shark στο Greenwich.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτά τα επιτεύγματα πυροδοτούν τις ανθρώπινες φιλοδοξίες, τις ανήσυχες ψυχές.

Δεν μπορούμε να αντιτεθούμε στην ανυπότακτη επιθυμία για κάτι ξεχωριστό, στην αναίδεια των θνητών να πετύχουν κάτι θεϊκό, στην λογική της απόλυτης δοκιμασίας, αλλά πρέπει να αρθρώσουμε ένα κριτικό λόγο για την εμπορευματοποίηση της.

Έξι χορηγοί, προβάλλονται στην ιστοσελίδα του 13χρονου Romero, άλλοι τόσοι στην ιστοσελίδα της 16χρονης Watson. Δεν μπορούμε να ξέρουμε πόσο φυσιολογικό είναι για μια έφηβη να περάσει 200τόσες νύκτες μόνη, πάνω σε ένα ιστιοφόρο στις πιο άγριες θάλασσες του πλανήτη, ή πόσο συμβατό είναι για ένα παιδί να σκαρφαλώσει στη στέγη του κόσμου.

Πως όμως να υπάρξει αμφιβολία, ότι αν όλα τούτα γίνονται για προβολή και κέρδος, (ειδικά αλλότριων) δεν μπορεί να είναι παρά απάνθρωπα;

Αν σε ένα τόσο μπερδεμένο κόσμο, το κίνητρο είναι το άσπλαχνο κέρδος, αν το ζητούμενο είναι η απατηλή γοητεία της προβολής, η σύγχυση γενικεύεται, το ανθρώπινο στοιχείο υποχωρεί και η περιπέτεια μετατρέπεται σε ένα ακόμα ένα συμβόλαιο.