Αφιέρωμα Δ.Ρ.Α. (2/12): Οι απαρχές - (Τετάρτη 15 Μαίου 2019) PDF Print E-mail

Δυο μόλις χρόνια μετά το πέρας του Εμφύλιου σπαραγμού, τελείται ο πρώτος μεταπολεμικός αγώνας αυτοκινήτου. Σεπτέμβριος του ’51 ήταν, ονομάστηκε «Ελληνικό ράλυ 1951». Kαθώς η τέλεσή του έγινε δυνατή με βοήθεια πετρελαϊκής εταιρείας, αναφέρεται και ως «ράλυ Shell». Την διοργάνωση ανέλαβε ομάδα φίλων του αυτοκινήτου με κύριο υποστηρικτή τον Κώστα  Σπηλιωτάκη. Απευθύνθηκαν εν πρώτοις  στην Ε.Λ.Π.Α., η οποία δεν αποδέχθηκε την πρόταση, καθώς  δεν ήταν ακόμα κατάλληλα οργανωμένη προκειμένου να αναλάβει ένα τέτοιο εγχείρημα.

Ο αγώνας έγινε, πέτυχε και βλέποντας τη θετική εξέλιξη, ο τότε αντιπρόεδρος της Ε.Λ.Π.Α, Απόστολος Νικολαϊδης, εισηγείται στις 29 Ιανουαρίου του 1952 στο Δ.Σ. τη διοργάνωση από τη Λέσχη του πρώτου μεταπολεμικού της αγώνα.  Η εισήγηση  γίνεται δεκτή και λίγους μήνες αργότερα διεξάγεται το «Ράλυ Ε.Λ.Π.Α. 1952». Τον Νοέμβριο του ίδιου έτους ο Νικολαίδης προτείνει την μετονομασία από ράλυ Ε.Λ.Π.Α. σε «ράλυ Ακρόπολις», τη διεξαγωγή του τον Μάιο του ΄53 και από αυτό το σημείο ξεκινά η ιστορία του εθνικού μας αγώνα.


Δυο εικόνες από το βαθύ παρελθόν. Αριστερά ο Μωρίς Γκορμεζάνο, πιθανότατα από το ράλυ Shell με την συνοδηγό του, ενώ στο φόντο διακρίνουμε μια traction avant που επίσης συμμετείχε. Στην δεξιά εικόνα, μετά από την απονομή του ράλυ E.Λ.Π.Α., διακρίνονται από αριστερά, στην πρώτη σειρά οι συμμετέχοντες: Στέλιος Μουρτζόπουλος, Μανώλης Παούρης, Αλέξανδρος Δαρδούφας, Χάρης Γεωργιάδης, Τάκης Περατικός. Ήταν η μαγιά, η πρώτη μεταπολεμική γενιά των Ελλήνων αγωνιζομένων.

 

Νικητές, στον πρώτο μεταπολεμικό αγώνα που διοργάνωσε η Ε.Λ.Π.Α. ήταν  οι Τζώνυς Πεσμαζόγλου Νίκος Παπαμιχαήλ και μάλιστα με περιπετειώδη τρόπο αφού πηγαίνοντας στην εκκίνηση, που ήταν στα Γιάννενα, τουμπάρισαν Αίγιο την Chevy τους, επέστρεψαν στην Αθήνα, επισκεύασαν πρόχειρα τις ζημιές και ξανανέβηκαν στην Ήπειρο. Μολοντούτο δεν έλειψαν τα χαμόγελα μπροστά στο αμερικάνικο όχημα όπου διακρίνονται και τα ίχνη του συμβάντος.

 

Τα πράγματα τότε, δεν ήταν  εύκολα. Από την μια υπήρχαν τα βαθιά τραύματα του Εμφυλίου, ένα σκληρό μετεμφυλιακό, τιμωρητικό κράτος, και η  πραγματικότητα των εκτελέσεων  των καταδικασθέντων από τα διαρκή στρατοδικεία και από την άλλη η σφοδρή επιθυμία να κλείσει το ζοφερό αυτό κεφάλαιο και ο πληθυσμός να κοιτάξει το μέλλον.

Για την Ελλάδα του ΄53, ή έλευση επτά αλλοδαπών πληρωμάτων και η συμμετοχή άλλων 19 ελληνικών σε εκείνο το πρώτο Δ.Ρ.Α. ήταν κάτι σημαντικό. Μόλις επτά συνολικά αυτοκίνητα, εκ των οποίων πέντε ημεδαπά κατάφεραν να τερματίσουν από εκείνη την πρώτη μεγάλη περιπέτεια. Νικητές ήταν οι Νίκος Παπαμιχαήλ – Σ. Δημητράτος με την εικονιζόμενη ΧΚ 120. Στην δεύτερη θέση τερμάτισε με πολύ μικρή διαφορά η traction avant Jean B. Vigne Παύλου Γιαννικώστα.

 

Ιδού και το σκαρίφημα της διαδρομής του Α’ Δ.Ρ.Α το 1953. Μια πραγματική περιπέτεια σε μια Ελλάδα με ελάχιστα κοινά στοιχεία με την σημερινή.

 

Το ΄54 είναι μια ακόμα δύσκολη μετεμφυλιακή χρονιά. Ο Νίκος Πλουμπίδης είναι ένας ακόμα κρίκος στην καδένα των εκτελέσεων, καθώς παραμονή της Παναγίας στήνεται μπροστά από τις κάνες. Ο Νίκος Κούνδουρος, στα 28 του χρόνια, αφού έχει περάσει από την Μακρόνησο γυρίζει την «Μαγική πόλη», στον σημερινό Νέο Κόσμο, συνοικία γνωστή τότε ως Δουργούτι, άλλη μια παραγκούπολη με στοιβαγμένο ανθρώπινο υλικό από την καταστροφή της Ιωνίας. Άλλη μια φτωχογειτονιά που κατέβαλε βαρύ φόρο αίματος στην Γερμανική βαρβαρότητα το καλοκαίρι του ’44.

 

Κι όμως, λίγες εκατοντάδες μέτρα βορειότερα ξεκινούσε το Β΄Δ.Ρ.Α. που τίμησαν με την παρουσία τους επτά αλλοδαπά και 34 Ελληνικά πληρώματα, σύνολο 41 από τα 44 που δήλωσαν συμμετοχή. Μόλις 18  θα καταφέρουν να επιστρέψουν στον τερματισμό και την νίκη θα αποσπάσουν οι εικονιζόμενοι Π. Παπαδόπουλος - Σ. Δημητράκος με το Opel Record.

Ρεπορτάζ της εφημερίδας Βήμα στο φύλλο του Σαββάτου 29 Μαίου του ΄54.

 

Το ’55 το Γ’ Δ.Ρ.Α. σηματοδότησε την τελευταία νίκη ελληνικών πληρωμάτων. Το πλήθος, αλλά κυρίως η ποιότητα των αλλοδαπών συμμετοχών, ήταν έκτοτε τέτοια που δεν άφηναν περιθώρια ελληνικής νίκης. Υπήρξαν μολοντούτο, στο πέρασμα των χρόνων, λίγες Ελληνικές επιδόσεις αιχμής που είτε από ατυχία, είτε από καταφανώς φτωχότερο και ασθενέστερο εξοπλισμό, δεν  έφτασαν στον τελικό στόχο.

Οι νικητές του 1955 ενώ ετοιμάζονται να πάρουν εκκίνηση. Στα πηδάλια του Opel Κapitain βρίσκεται ο Μ. Παπανδρέου, ενώ ο Τζώνυς στη θέση του συνοδηγού. Πενήντα ώρες αργότερα θα επιστρέψουν νικητές. Θα χρειαστεί να περάσουν σαράντα χρόνια, προκειμένου να νικήσει ελληνικό πλήρωμα, έστω και αν εκείνη τη χρονιά (1995) δεν προσμετρούσε ο αγώνας στο παγκόσμιο πρωτάθλημα. (φωτό: Φ.Φ/Γ.Κ.)

 

Ιδού και το ρεπορτάζ από το Βήμα της Παρασκευής 27 Μαίου του '55, με την περιγραφή της διαδρομής. Μια μικρή οδύσσεια για την εποχή εκείνη, με ξεχασμένα ονόματα όπως π.χ. Κακοσάλεσι (σήμερα Αυλώνας), που θα μας το ξαναθύμιζε 31 χρόνια αργότερα, ο Γιάννης Μηλιώκας

 

 

...σε 48 ώρες η συνέχεια με τίτλο: Ένας άλλος κόσμος