Σύγχυση - (Κυριακή 4 Φεβρουαρίου 2018) |
Ένας νηφάλιος, όχι ανενημέρωτος πολίτης, ήταν εύκολο να περιπέσει σε σύγχυση, με ότι άκουσε, είδε στο σημερινό Αθηναϊκό συλλαλητήριο. Κατ’ αρχάς με το περιεχόμενο του. Ήταν εθνικό ή πατριωτικό ή μήπως αντικυβερνητικό; Ας πούμε ότι ήταν ένα κοκτέιλ . Λίγο απ’ όλα. Εν τάξει Ακολούθως, το λογιστικό κομμάτι του. Ήταν 140 χιλιάδες κόσμος που υπολόγισε η ΕΛ.ΑΣ, ή ένα εκατομμύριο, μίνιμουμ, κατά τους οργανωτές του; Ας πούμε ότι η αλήθεια είναι κάπου στην μέση. Καλώς Έπειτα η σύνθεση των συγκεντρωμένων. Εκκλησία και παρεκκλησιαστικές οργανώσεις, πρώην Πρωθυπουργός, πρώην νομάρχης, πρώην υπουργοί, βουλευτές και επικεφαλής κομμάτων, εθνικόφρονες, υπόδικοι ακροδεξιοί και ακόλουθοι του ναζισμού, μα και άνθρωποι της καθημερινότητας, του μόχθου, έντιμοι και ειλικρινείς. Και κυρίως με αδιέξοδα. Να υποθέσουμε, για να αιτιολογήσουμε το κάπως ετερόκλητο παζλ, ότι σε μεγάλες απειλές υπάρχει μια σύμπτυξη, μια διάθεση ενωτική. Δηλαδή, επικοινωνείς και συναναστρέφεσαι με ανθρώπους που σε άλλες συνθήκες δεν θα το έκανες. Μάλιστα Εκεί όμως που η σύγχυση λαμβάνει την ύψιστη τιμή της, ήταν η παρουσία και τα λόγια του Μίκη. Ο καλλιτέχνης που άφησε ένα τόσο λαμπρό όσο και ογκώδες κληροδότημα όχι μοναχά στην Τέχνη αλλά κυρίως στον Τόπο, για να μην πούμε στον πλανήτη. Ο πολίτης που ταλαιπωρήθηκε από την εθνικό αποτύπωμα της εξουσίας. Ασφαλώς τον σημάδεψαν και οι αριστερές εξουσίες. Το ομολογεί στον «Αρχάγγελο»: «Είχα μπροστά στα μάτια μου και το τυπικό και οριστικό τέλος μιας συγκεντρωτικής Αριστεράς, που χάρη στους μηχανισμούς, στην έξωθεν βοήθεια και, κυρίως, στην άγνοια των οπαδών μονοπωλούσε το λαϊκό κίνημα υποβάλλοντάς το σε πρωτοφανείς αιμοδοσίες, για να το οδηγεί από ήττα σε ήττα.» (σ.1045). Δεκτά όλα αυτά, κατανοητά, κι αν θυμηθούμε τις περιπτώσεις Μπελογιάννη Πλουμπίδη έχουμε δυο τρανά παραδείγματα ιδεολογικής, τουλάχιστον, προδοσίας, για να μην κάνουμε λόγο για πολλές άλλες περιπτώσεις άγνωστων στην ευρύτερη γνώση, μαρτύρων που πληρώθηκαν με το ίδιο θανατερό νόμισμα. Δικαίωμα του ασφαλώς, κανείς δεν μπορεί να ορίσει σε έναν 90+ χρονών άνθρωπο τι θα πεί, ειδικά του πνευματικού διαμετρήματος αυτού του συγκεκριμένου. Αλλά μπερδεύεσαι αν ακούς την Πολιτεία , τα Δεκαοχτώ λιανοτράγουδα της πικρής πατρίδας, το Canto General, τον Επιτάφιο, και βλέπεις τον δημιουργό τους δίπλα από εκείνους που τον απαγόρευαν, τον εκτόπιζαν, το φυλάκιζαν, τον εξευτέλιζαν. Σύγχυση επίσης για εκείνους που δεν πήγαν. Ο επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο υιός εκείνου που είχε δηλώσει πως «σε δέκα χρόνια θα το έχουμε ξεχάσει», δεν τίμησε με την παρουσία του, το συλλαλητήριο. Αν δε, κάνουμε τη σύγκριση, των πρωταγωνιστών που διαχειρίστηκαν το ίδιο πρόβλημα το ’92, τότε θα μπερδευτούμε ακόμα περισσότερο. Διότι μπορεί ο τότε Π.τ Δ. ο, και Εθνάρχης αποκαλούμενος, να μην άντεξε να υπηρετήσει ούτε ένα λεπτό ως αντιπολίτευση, μπορεί να είχε βεβαρημένο παρελθόν, αλλά είχε ένα εκτόπισμα. Εντός και εκτός Ελλάδος. Στο φινάλε παρ' όλες της πρότερες αμαρτίες του, τις νυκτερινές ώρες της 24ης Ιουλίου, ο ίδιος κόσμος περίπου ήταν που πριν δέκα χρόνια τον είχε εκλογικά περιφρονήσει και φώναζε «ε - ε - έρχεται», ενώ λίγους μήνες αργότερα του έδωσε 54,47% και ο εκλογικός νόμος 220 βουλευτές. Μπορεί επίσης, ο τότε πρωθυπουργός, πατέρας του σημερινού ηγέτη της αντιπολίτευσης, σε πολύ κόσμο να αποδελτιώνεται ως εφιάλτης, ή ως αρχιερέας της αποστασίας, αλλά ήταν Πολιτικός. Ψύχραιμος και ψυχρός, υπομονετικός, αληθινό πολιτικό ζώο, άντεχε πολλά. Στεκότανε. Είχε και το ανάλογο παράστημα... Τέλος, κι ο Ανδρέας μας, μπορεί να μας τα γύριζε, και από το «Ε.Ο.Κ. και Ν.Α.Τ.Ο. το ίδιο συνδικάτο», να ξεκοκαλίζαμε στα πακέτα Ντελόρ με ταχύτητες υπερηχητικές, αλλά έβγαινε στο μπαλκόνι ο μπαγάσας, μας έπαιρνε και τα σώβρακα και του λέγαμε και ευχαριστώ. Έκανε και το νεύμα από τα σκαλιά του αερόπλανου και απογείωσε κάθε καταπιεσμένη ψυχή του κάμπου. Μέτραγε. Σήμερα, με μια ματιά στις αντίστοιχες καρέκλες, σε πιάνει πανικός, με την λογική του αν δεν κατάφεραν εκείνοι να δώσουν μια λύση, πως θα το καταφέρουν οι σημερινοί. Καθαρά σε διπλωματικό επίπεδο, η όχι ασήμαντη προσέλευση στα συλλαλητήρια της Θεσσαλονίκης και των Αθηνών, ίσως προσφέρει στην ελληνική πλευρά κάποιο διαπραγματευτικό ατού, για μια ακόμα επαμφοτερίζουσα πολιτική. Αν και τούτη η άποψη είναι ολίγον αφελής, με όλα αυτά που αντιλαμβανόμαστε πως ισχύουν στο διεθνή χώρο. Και μείς, στην μέση μπερδεμένοι. Αχ Μίκης μας, πως θα αντίκριζες το Ρίτσο άραγες; Εσύ που του ‘βανες τις νότες και έκανες το αριστούργημα ακόμα πιο ψηλό: «Και μου 'λεγες πως όλ' αυτά
|